บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 913
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์กำลังกดดัน เคนจึงรีบออกไปเตรียมแพชูชีพ
เจเรมี่ถูกยิงสองครั้ง ครั้งแรกที่หลังและอีกครั้งที่ขา เลือดสีแดงเข้มกำลังไหลออกจากบาดแผลของชายคนนั้นอย่างต่อเนื่อง
เห็นได้ชัดว่าหน้าของเจเรมี่เริ่มซีด เขาเริ่มดูง่วงซึมและเหนื่อย
“เจเรมี่ อย่าหลับ อดทนไว้ก่อน ฉันจะไม่ยอมให้อะไรเกิดขึ้นกับคุณ!” เมเดลีนเสียงสั่น มือของเธอที่กำลังถือผ้าก๊อซเองก็สั่นอย่างรุนแรงด้วยเช่นกัน
เธออยากที่จะรักษาแผลให้กับเขา แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ดีเลย
เมื่อมองเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา เจเรมี่ก็ยกมือของเขาขึ้นอย่างทุลักทุเลและเช็ดน้ำตาที่ไหลจากตาของเธออย่างอ่อนโยน
น้ำเสียงของเขายังคงฟังดูดีมาก แต่ลมหายใจของเขากลับแผ่วเบา
เมเดลีนหยิบผ้าห่มบนเตียงออกทั้งน้ำตาและกดที่แผลของเจเรมี่อย่างแรง แต่ผ้าห่มสีขาวเหมือนหิมะก็ถูกย้อมเป็นสีแดงในทันที
เธอสับสนและไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร น้ำตาร้อน ๆ ร่วงลงบนหน้าของชายคนนั้นทีละหยด
มือที่เปื้อนเลือดของเจเรมี่จับมือของเมเดลีนแน่น “อย่าร้องเลย เป็นเด็กดีและออกไปพร้อมกับแจ็คและลิเลียนนะ”
เมเดลีนส่ายหน้า สายตาของเธอดื้อดึง “ฉันไม่ไป!”
“ลินนี่…”
“เจเรมี่ คุณต้องอดทนไว้นะ คุณยังไม่ได้เห็นเด็กในท้องของฉันคลอดเลย คุณยังไม่ได้ยินลิเลียนเรียกคุณว่า ‘แดดดี้’ เลย ฉันจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณ!”
สายตาที่อ่อนล้าของเจเรมี่มองท้องของเมเดลีนที่ป่องออกมาเล็กน้อย พลางริมฝีปากบาง ๆ ของเขาก็ขยับเบา ๆ “ลิเลียน..”
เมเดลีนอยากที่จะเรียกลิเลียนเข้ามา แต่เคนก็พุ่งเข้ามาในตอนนี้ “ผมเตรียมแพชูชีพเรียบร้อยแล้ว! เรือยอชกำลังไหม้ ผมเกรงว่ามันจะระเบิดอีกไม่นาน คุณวิทแมน คุณ…”
เจเรมี่จับมือของเมเดลีน หน้าที่ซีดเผือดของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง “ไปซะ ลินนี่ พาเด็ก ๆ ไป”
อย่างไรก็ตาม เมเดลีนกลับยังคงส่ายหน้า “ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” เธอบีบมือของเจเรมี่แน่น “เจเรมี่ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ”
“ผมไม่ต้องการให้คุณอยู่ ผมอยากให้คุณไป ลินนี่ ฟังสิ”
“ไม่…”
“ลินนี่ ผมทำให้คุณผิดหวังมาหลายครั้งในชีวิตนี้ ถ้าหากมีชาติหน้า ผมจะรักและปกป้องคุณจากจุดเริ่มต้นจนถึงจุดจบ…” แววตาที่เป็นประกายของเขาจ้องมองเธออย่างเสน่หา เขาหมดแรงเฮือกสุดท้ายก่อนที่จะหลุดจากมือของเมเดลีนที่ไม่เต็มใจจะปล่อยเขาไป “ไป!”
เขาดิ้นรนที่จะผลักเธอออกไป “เคนพาแม่กับลูก ๆ ไปซะ!”
“เจเรมี่!” เมเดลีนล้มลงบนดาดฟ้าเรือและยังคงคิดที่จะไปหาเขา อย่างไรก็ตาม เคนก็ดึงเธอไว้
“อย่าไปหาอดัมอีก เขาไม่ใช่คนดี” เขามองที่ผู้หญิงคนนั้นซึ่งเต็มไปด้วยน้ำตาและพูดอย่างอ่อนแอว่า “หาผู้ชายที่รักคุณจริง ๆ ไปตลอดชีวิตของคุณ ผมจะไม่หึงง่าย ๆ อีกต่อไปแล้ว”
เขายกมุมปากขึ้นและยิ้มอย่างอ่อนโยนในท้ายที่สุด
“เอวลีน ผมรักคุณ”
หลังจากที่เจเรมี่กล่าวคำพูดสุดท้ายเหล่านี้แล้ว มือของเขาก็ร่วงลงบนดาดฟ้าเรือขณะที่ดวงตาอันทรงเสน่ห์ของเขาก็ปิดลงอย่างเหนื่อยล้า
หัวใจของเมเดลีนดูเหมือนจะถูกแทงด้วยมีดนับพัน ความเจ็บปวดที่แผดเผาทำให้ประสาทสัมผัสของเธอทั้งหมดเป็นอัมพาต
นอกจากเลือดสีแดงสดที่ทิ่มแทงตาของเธอแล้ว ตัวของเขาก็ดูเหมือนจะซีดจนเป็นสีเทาด้วย
“เจเรมี่! เจเรมี่!”
เมเดลีนปล่อยโฮสะอึกสะอื้นออกมา แต่ชายคนนั้นก็ไม่โต้ตอบอีกแล้ว
เขากำลังพิงตัวกับขอบประตู หน้าขาวเหมือนหิมะของเขาไม่มีเลือด
เธอดิ้นให้หลุดจากเคนด้วยแรงทั้งหมดของเธอวิ่งกลับไปหาเจเรมี่ และกอดเขาเพื่อที่เขาจะได้เอนตัวในอ้อมแขนของเธอ
“เจเรมี่ คุณสัญญากับฉันว่าจะคุณมอบความสุขให้ฉัน แต่ฉันจะมีความสุขโดยไม่มีคุณได้ยังไง?”
“คุณช่วยตื่นมาได้ไหม?”
“เจเรมี่ อย่าหลับสิ ฉันขอร้อง…”