ตอนที่ 698 : ลาวาไวเปอร์
“ตัดสินจากสิ่งที่พวกนายพูด พวกนายมาจากหนึ่งในห้ามหาวิทยาลัยยอดนิยมของประเทศจีนใช่ไหม?” เวอร์เลียนน่ารู้สึกผ่อนคลาย
จางเจิ้งเฉียงอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เพื่อน ฉันจําได้ว่าโรสตัวปลอมก็ถามคําถามนี้เช่นกัน เมื่อเราอาบน้ําในบ่อน้ําพุร้อน”
“อ่าหะ ไม่แปลกใจเลยที่พวกเธอชื่อโรสเหมือนกัน แต่สิ่งที่เธอถามนั้นเพราะอยากรู้จริงๆ และสิ่งที่โรสตัวปลอมถามนั้นแสแสร้ง เธอไม่คิดจะฆ่าโรสตัวปลอมเพราะความรักของเราทั้งคู่ใช่ไหม?” เวอร์เลียนน่ายิ้มเยาะ เมื่อเธอได้ยินคําพูดของเย่ฉาง นายเกลียด ThoryRose จริงๆงั้น เหรอ?” “ถ้าอย่างนั้นทําไมนายถึงแต่งงานกับเธอ?”
“เฮ้อ! นี่เป็นเรื่องน่าเศร้า อย่างที่เธอรู้ฉันเป็นไฟลับของสโมสรขยะนั่น แต่แน่นอนว่านั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก สิ่งที่สําคัญที่สุดคือรูปลักษณ์ของฉัน นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกัน ฉันก็ไปกระตุ้นเธอโดยไม่ตั้งใจ เพราะตอนนั้นฉันยังเป็นวัยรุ่นอยู่ จากนั้นเธอก็จําหน้าตาอันหล่อเหลาของฉัน และต้องการข่มขืนฉันทุกทาง ฉันระมัดระวังตัวมากแล้ว แต่ก็ยังไม่รอด อันที่จริงแล้วเธอวางยาฉัน! เธอลองนึกดูว่าโรสตัวปลอมนั้นเลวเพียงใด! ด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องสูญเสียหุ้นส่วนไปคนหนึ่ง ในคืนเดียวกันนั้นฉันถูกข่มขืนโดยผู้หญิงสองคน แม้แต่ก้นของฉัน… เฮ้อ! มันเป็นคืนที่ยากจะลืมเลือน…” เย่ฉางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหิมะที่ตกลงมาจากท้องฟ้า และพูดอย่างเศร้าใจ
“ …..” เวอร์เลียนน่าเช็ดเหงื่อที่เย็นเยียบของเธอ แม้แต่ก้นของเขาก็สูญเสียความบริสุทธิ์ด้วยงั้นเหรอ? ฉันไม่เคยคิดเลยว่า ThornyRose จะน่ากลัวมากขนาดนี้ เดี๋ยวก่อน รูปลักษณ์ของนาย?!” จากนั้นเธอก็กลอกตา “เรามาคุยกันเรื่องมหาวิทยาลัยของนายดีกว่า ตกลงนายมาจากมหาวิทยาลัยไหน?”
“หลินไห่” จางเจิ้งเฉียงยิ้ม
“โอ้ ทะเลแห่งดวงดาว! ฉันเคยไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่นั่น” จากนั้นเวอร์เลียนน่าก็จําได้ว่าครั้งนั้นเธอได้เป็นผู้ช่วยประธานนักศึกษา
“ถ้าเธอว่างก็ไปเยี่ยมชมหลินไห่สิ เราจะได้ไปทะเล, ดื่มไวน์, พูดคุย และกินอาหารบาร์บีคิวที่ฉันทํา” ในตอนแรกคําพูดของเย่ฉางทําให้เวอร์เลียนน่ารู้สึกอบอุ่น แต่เมื่อเธอได้ยินประโยคสุดท้าย เธอก็สั่นสะท้าน “ไว้พบกัน ไว้พบกัน”
“จากนั้นฉันจะขอให้โรสตัวปลอมออกไปจากชีวิตฉัน เพื่อเปิดโอกาสให้กับเธอ…”
เวอร์เลียนน่าไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะออกมาดี “นายไม่สามารถปล่อยผ่านหัวข้อนี้ได้เลยงั้นสิ? เหอะ! เมื่อเห็นทั้งสามคนช่วยกันถูหลังให้กัน เธอก็รู้สึกอิจฉา “ช่างเป็นมิตรภาพที่ดีจริงๆ… ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย”
ในขณะที่เย่ฉางพิงขอบบ่อเพื่อพักผ่อน หลินหลี่ก็โผล่ขึ้นมาจากน้ํา “พี่ใหญ่ขาว! พี่ใหญ่ขาว! ที่นั่นอีกมาก! ผมไม่สามารถดําน้ําลึกลงไปได้ และมันก็ร้อนมากด้วย”
เย่ฉางทิ้งผ้าเช็ดตัวอย่างร้อนรน “ฉันจะลงไปดูเอง!”
ทันใดนั้นเย่ฉางก็พุ่งลงไปในน้ําเหมือนปลา จนทําให้เวอร์เลียนน่ารู้สึกตกใจ ทําไมเขาถึงเร็วแบบนี้?! เขาสามารถเคลื่อนไหวใต้น้ําได้อย่างรวดเร็วเช่นกันงั้นเหรอ?! เขาเป็นสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ําหรือไง! ความเร็วบ้าอะไรกันเนี่ย!?”
ในขณะที่เขาดําดิ่งลึกลงไป เย่ฉางก็รู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นถ้ํา จากนั้นเขาก็ว่ายเข้าไปด้วยความเร็วสูง เมื่อเข้าไปในถ้ําก็ไม่มีน้ําเดือดอีกต่อไป แต่มีคลื่นความร้อนพัดมาที่ใบหน้าของเขาแทน เมื่อเหยียบลงไปที่หินลาวาดํา เขาก็เห็นทางเดินในถ้ํา แต่ละด้านของทางเดินมีลาวาตกลงมาจากหน้าผา ภายใต้วิสัยทัศน์ที่มองเห็นตอนกลางคืน เย่ฉางก็เห็นว่ามีเกาะขนาดเล็กอยู่ที่ปลายสุดของทางเดิน ดูเหมือนว่าจะมีสิ่งมีชีวิตที่เหมือนมังกรกําลังนอนอยู่บนนั้น จากนั้นเขาก็เริ่มระบุตัวตน
ลาวาไวเปอร์ คาซาลิโอ้ (อบีส – ไวเปอร์ – เขตพิเศษ – บอสใหญ่): สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในถ้ํา ลาวามันเป็นลูกหลานของมังกรและปักษานรก มันสามารถสร้างความเสียหายได้อย่างรุนแรง! ความแข็งแกร่งของมันอยู่ในระดับเดียวกับมังกรจริงๆ และมันมีภูมิคุ้มกันต่อเวทมนตร์ธาตุไฟ และ สายฟ้า มังกรชนิดนี้ไม่มีดวงตา แต่ใช้การจับคลื่นความร้อนของศัตรูเช่นเดียวกับปักษานรก นอกจากนี้ยังมีภูมิคุ้มกันต่อเวทมนตร์ทางจิตทุกชนิด พยายามอย่าต่อสู้กับมันด้วยภูมิประเทศที่มันมีข้อได้เปรียบ แม้แต่มังกรก็ไม่มีทางเอาชนะลาวาไวเปอร์ในลาวาได้ คริสตัลบนตัวมันเป็นคริสตัลที่หายาก และมีค่ามาก มันมีความสามารถในการรีไซเคิลพลังงานที่สามารถนํากลับมาใช้ใหม่ได้ ไวเปอร์ตัวนี้กําลังอ่อนแอ และเหนื่อยล้า
เย่ฉางตรวจสอบอย่างรอบคอบ “เหนื่อยล้า? มันเป็นเพียงงูที่ขาดลาวา” เขาถอยออก และว่ายกลับไปที่ผิวน้ําอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็กลับไปนั่งบนก้อนหิน และใช้ผ้าเช็ดตัวปิดหน้า “มีถ้ําอยู่ที่นั่น ข้างในนั้นมีมังกร”
เวอร์เลียนน่าพูดไม่ออก เธอเห็นว่าเยฉางสงบนิ่งราวกับไม่มีอะไรพิเศษ เธอจึงถามขึ้นมา “มันแข็งแกร่งมากไหม?”
“ใช่ แต่ถ้ําเล็กเกินไป และมันไม่สามารถออกมาได้ แต่เราสามารถเอาชนะมันได้ภายในถ้ํา” เย่ฉางพยักหน้า
“เพื่อน พาเราลงไปดูที่นั่นหน่อยสิ เราไม่ค่อยได้เห็นสัตว์ที่เหมือนมังกรบ่อยนัก ยิ่งกว่านั้นเรามาที่นี่เพื่อพักผ่อนอีกด้วย” คําพูดของจางเจิ้งเฉียงทําให้เย่ฉางรู้สึกผิด และโยนผ้าเช็ดตัวออกไปอีกครั้ง “อัญเชิญเจ้าคางคกน้อยออกมา! ฉันจะพาพวกนายไปที่นั่น! พวกนายไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้ด้วยตัวเอง ยิ่งนายดําลึกลงไปมากเท่าไหร่ก็ยิ่งร้อนมากขึ้นเท่านั้น มีเพียงเจ้าคางคกน้อย และฉันเท่านั้นที่สามารถทนได้”
จางเจิ้งเฉียงเรียกเจ้าคางคกน้อยออกมา
เจ้าคางคกน้อยมองไปที่จางเจิ้งเฉียงอย่างไร้เดียงสา “อ๊บ อ๊บ อ๊บ”
“ไม่ต้องกลัว ฉันแค่ขอให้นายพาฉันลงไปที่นั่น” เจ้าคางคกน้อยถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากได้ยินสิ่งที่เยฉางพูด มันใช้ลิ้นพันทั้งสามคน และกลืนพวกเขาลงไปอย่างรวดเร็ว เย่ฉางจึงขี่มันและเปิดใช้งานโหมดการขับขี่
“ตู้มม” ทันใดนั้นพวกเขาก็พุ่งลงไปในน้ํา
เพียงพริบตาพวกเขาก็มาถึงถ้ํา เจ้าคางคกน้อยรู้สึกราวกับว่ามันกําลังถูกปรุง และถมทั้งสามคนออกมา มันร่วงลงบนพื้นอย่างอ่อนแอ เย่ฉางเงยหน้าขึ้น “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร! มากินนี่สิแล้ว นายจะดีขึ้น”
เจ้าคางคกน้อยที่เหนื่อยล้าส่ายหัว ขณะที่เย่ฉางเดินเข้ามาหามัน “อ๊บ อ๊บ อ๊บ อ๊บ อ๊บ…”
เย่ฉางนําอาหารทุกจานที่ทําไม่เสร็จ ที่พวกเขาใช้ต้อนรับเวอร์เลี่ยนน่ายัดเข้าไปในปากเจ้าคางคกน้อย
“อ๊บบบบบบบบบบบบบ”
เสียงกรีดร้องที่น่ากลัวทําให้ทั้งสามคนหลั่งเหงื่อเย็นออกมา หลินหลี่ดีใจที่เจ้าคางคกน้อยอยู่ที่นี่ “ถ้าเราไม่มีมัน เราก็ต้องกินอาหารที่เหลืออยู่ จากนั้นหลินหลี่ก็จ้องไปที่จางเจิ้งเฉียงด้วยความกตัญญ “พี่ใหญ่เฉียง สัตว์เลี้ยงของพี่เป็นผู้ช่วยชีวิตเรา!” จางเจิ้งเฉียงก็ดีใจที่มีสัตว์เลี้ยงตัวนี้ แม้ว่าฉันจะไม่พอใจในตอนแรก แต่ตอนนี้ถ้ามีใครให้มังกรแก่ฉันเพื่อแลกกับมัน ฉันก็ไม่เห็นด้วย! มันสามารถช่วยเราลดอาหารจํานวนมากให้แก่เราได้!”
เวอร์เลียนน่าไม่กล้าหันหลังกลับไปมอง ‘นี่มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!’
จางเจิ้งเฉียงตบไปที่ไหล่ของเธอ “อย่ารู้สึกแย่ไปเลย ลองนึกภาพถ้าเธอเป็นคนที่กินอาหารเหล่านั้นดูสิ”
หลังจากขัดแย้งกันอยู่ภายในใจ เวอร์เลียนน่าก็สวดอ้อนวอนด้วยความขอบคุณ
ทันใดนั้นร่างของเจ้าคางคกน้อยก็เริ่มเปลี่ยนไป มีหางที่ใหญ่โตงอกขึ้นมาจากก้น ที่ปลายสุดของหางเป็นฝ่ามือของคางคกยักษ์
“เอ๊ะ? มันกําลังพัฒนา! ตอนนี้มันมีความสามารถในการใช้หมัดหนัก! จางเจิ้งเฉียงรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเขามองดูค่าสถานะของเจ้าคางคกน้อย
“พวกนายทําสิ่งโหดร้ายกับคางคกตัวนี้มากี่ครั้งแล้ว?” เวอร์เลียนน่าครุ่นคิด
เจ้าคางคกน้อยจ้องมองไปที่รอยยิ้มอันสงบของเยฉางด้วยความไม่พอใจมาก และก็หมดสติไปหลังจากนั้น
จางเจิ้งเฉียงเรียกเจ้าคางคกน้อยกลับมาพัก เย่ฉางมาถึงที่หน้าทางเดินพร้อมกับทั้งสามคน เวอร์เลียนน่ารู้สึกถึงความร้อนในบริเวณโดยรอบ “ภูมิทัศน์ที่นี่ไม่เหมาะสําหรับการต่อสู้หมู่มาก! เมื่อคุณทําผิดพลาด คุณก็จะจบชีวิตลงที่ลาวาทางเดินนี้กว้างเพียง 2 เมตร แต่ยาวมาก” ครู่ต่อมา เธอเห็นสัตว์ประหลาดตัวมหึมาอยู่บนเกาะ