”ปัง!”จงคุยล้มหัวกระแทกพื้น ณ จุดนี้จงคุยรู้สึกเหมือนโดนของแข็งฟาดเข้าที่ท้ายทอยจนน็อคคาที่ ทำไมเขาถึงคิดไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นทันทีที่เห็นตราตำแหน่งพวกนี้?
และที่ชูฮันเอาตราตำแหน่งพวกนี้มาแสดงต่อหน้าเขาแม้จะไม่รับรู้วิธีการที่ได้มันมา ไม่รู้ว่าชูฮันใช้วิธีไหน แต่ทุกอย่างมันกระจ่างแจ้งตอนที่ชูฮันประกาศว่า…
ปัญหาทั้งหมดในค่ายจินหยางเกิดขึ้นเพราะฝีมือชูฮันเอง!
การขัดแย้งของการมีสองพลเอกในค่ายการที่กองกำลังทั้งสองฝ่ายสู้กัน ตอนที่พื้นที่ชนชั้นสูงถูกบุกโจมตี ตอนที่เริ่มมีคนตาย…
มันคือการสมรู้ร่วมคิดของชูฮัน!
ค่ายจินหยางที่มีกองกำลังทหาร2,500 นาย…ทั้งหมดตายแล้ว!
และนั่นคือจุดแข็งทั้งหมดของค่ายจินหยาง!
”อ๊ากกกกก…”จงคุยที่ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป ในที่สุดเขาก็แหกปากออกมาเสียงดัง ก่นด่าชูฮันอย่างรุนแรง “แกต้องไม่ตายดี! แกทำเรื่องแบบนี้ คิดเหรอว่าค่ายอื่นๆจะปล่อยแกไป? ค่ายเขี้ยวหมาป่าของแกจะต้องตกถูกรุมประชาทัณฑ์เพราะความชั่วของแก ทุกคนจะเกลียดชัง ประณามแก และสาปแกให้ตาย!”
จงคุยไม่สามารถคิดได้ออกว่าชูฮันทำอะไรไปบ้างในค่ายจินหยางของเขาไม่รู้ว่าชูฮันทำยังไง แต่ที่เขารู้คือการกระทำของชูฮันจะทำให้ทุกคนรุมประชาทัณฑ์เขา
คนที่ทำลายค่าย?
คือปีศาจ!
คิดว่าค่ายอื่นๆจะไม่รู้เหรอ?มีแต่พระเจ้าเท่านั้นแหละที่รู้ว่าจะมีหายนะอะไรถล่มใส่ชูฮันและค่ายของมัน?
”แกพูดถูกฉันเป็นคนทำให้ค่ายของแกเป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าค่ายอื่นๆจะส่งกองกำลังทั้งหมดมาโจมตีฉัน แต่ทหารของพวกนั้นก็จะถูกคนของฉันฆ่าไปจำนวนมากเลยแหละ อ้อแต่อีกอย่างหนึ่งนะ ยังไงก็ไม่มีใครฆ่าฉันได้หรอก” ชูฮันยิ้ม หากครั้งนี้มันไม่ใช่รอยยิ้มกว้างสดใสอย่างก่อนหน้านี้
จากนั้นชูฮันก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา”เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นคนทำ”
”แหวะ~”จงคุยกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ตามมาด้วยสำลักก้อนเลือดที่ติดคออยู่พักหนึ่ง
ชูฮันยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์สายตาก็คอยมองภาพของจงคุยที่ตอนนี้เรียกได้ว่าดูไม่ได้ “แกมารู้จุดจบของฉันได้ยังไง?”
จงคุยใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าจะรวบรวมพละกำลังเพื่อพูดตาแดงก่ำ หายใจเข้าออกอย่างยากลำบาก หัวใจเต้นรัว “แกคิดว่าค่ายอื่นๆจะไม่รู้ว่าแกทำอะไรลงไปงั้นเหรอ? แกกำลังหลอกตัวเองจนหน้ามืดตาบอด! คิดว่าในค่ายจินหยางไม่มีสายลับจากค่ายทั้งหลายแฝงตัวมาเลยงั้นเหรอ? ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้จะถูกรายงานไปยังค่ายทั้งหลายอย่างรวดเร็วจนแกนึกไม่ถึงเลยแหละ และคนพวกนี้มันคือหมาล่าเนื้อ มันจะรีบหาเหตุและผลมารับรองข้ออ้างในการกำจัดแก และแกจะไม่มีวันหนีพ้น!”
ที่จงคุยพูดนั้นเป็นเรื่องจริงและไม่ต้องพูดถึงค่ายใหญ่อื่นๆเลย เพราะแค่ซางจิงเพียงค่ายเดียวก็มีหูตาคอยสอดส่องอยู่ในค่ายจินหยางจำนวนมากจนนับไม่ถ้วนแล้ว หลายคนเกิดมาเพื่อเป็นสายลับ ความสามารถในการลาดตระเวน การปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ ความสามารถที่รอบด้าน มันง่ายมากที่สายลับพวกนี้จะตามหาสาเหตุที่แท้จริงของการล่มสลายของค่ายจินหยาง…
ด้วยเหตุนี้ชูฮันจึงไม่เพียงแต่สะใจ แต่กลับระเบิดหัวเราะดังสนั่นลั่นจนทำให้จงคุยประหลาดใจอย่างมาก สมองเขาคิดตามไม่ทันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ “ใช่ พวกเขาจะรู้ และมันก็จะกลายเป็นครั้งแรกที่ฉันตกเป็นผู้ต้องสงสัย และถูกตามล่า แต่นี้สมองแกฝ่อไปหมดแล้วเหรอไง? ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้มันกำลังมีสงครามครั้งใหญ่เกิดขึ้นที่เมืองอันลู? ไม่รู้เหรอไงว่าฉันกลับไปค่ายเขี้ยวหมาป่าได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว?”
ทันใดนั้นจงคุยเบิกตาโตด้วยความสยองคลื่นความน่ากลัวถาโถมเข้าใส่จนเขาสั่นคลอนไปหมดแล้ว
”ทุกคนทั่วทั้งจีนรู้ว่าฉันอยู่ในสนามรบในเมืองอันลูต่างคิดว่าฉันนำทัพในการรบระหว่างกองทัพเขี้ยวหมาป่ากับซอมบี้และลูกผสม แล้วฉันจะปลีกตัวมาจินหยางได้ยังไงกัน? ต้องขอบคุณลูกผสมโดยเฉพาะเลยต้องการจะกำจัดฉัน เพราะงั้นฉันก็เลยมีโอกาสมาจัดการแกได้” ชูฮันลุกขึ้นยืน หลุบตามองจงคุยที่พื้น น้ำเสียงเย็นยะเยือกและไร้ความแยแสเอ่ยออกมา “และถึงฉันจะฆ่าแก ก็ไม่มีใครรู้เป็นฝีมือฉัน”
”มึง!”จงคุยเคียดแค้นจนพูดไม่ออก ทุกอย่างมันจุกอยู่ในอก หน้าตาบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด หน้าตาเริ่มซีดเซียวเพราะอ่อนแรงจนแทบจะเป็นลม
เห็นได้ชัดว่าชูฮันไม่เกรงกลัวผลที่จะตามมาเลยสักนิดเพราะเขามีพยานหลักฐานที่อยู่สมบูรณ์แบบแล้วนั่นเอง
ฆ่าสองพลเอก…ทำลายจินหยาง…เขากำจัดหลักฐานที่จะโยงมาถึงตัวเองได้อย่างใสสะอาด!
ครั้งนี้จงคุยได้แต่รู้สึกเสียใจต่อการกระทำของตัวเอง เขารู้ว่าการเป็นศัตรูกับชูฮันจะมีแต่ผลร้ายอย่างที่เห็น แต่ทำไมเขาถึงได้ตัดสินใจทำกับชูฮันแบบนั้นที่ค่ายหนานตู้ไป?
มันคือหายนะสิ้นดี!
ชูฮันละสายตาออกจากจงคุยที่ยังหมอบอยู่ที่พื้นส่งสัญญาณบางอย่างให้เหมิงชีเหว่ยที่อยู่ในห้อง และเดินออกไปจากบ้านพักของจงคุยทันทีโดยไม่แม้แต่เหลียวหลังกลับมา
ด้านหลังมีเสียงดังบางอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเหมิงชีเหว่ยลุกขึ้นหยิบกระเป๋าที่เปรียบเสมือนถ้วยรางวัลแห่งชัยชนะขึ้นมา จากนั้นก็เดินตามหลังฝีเท้าของชูฮันไป
จงคุยที่ถูกหักคอนอนตายและถูกทิ้งไว้ข้างหลัง…
พลเอกผู้โลภมากจุดจบคือการนอนตายอย่างน่าอนาถภายในบ้านพักของเขาหนึ่งในค่ายที่มีชื่อเสียงต้นๆของจีน กลับพังทลายลงภายในเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์
ในเย็นวันเดียวกันชูฮันไปจากค่ายจินหยางก่อนกำหนดการเดิมที่วางไว้พร้อมกับทหารของเขา ในตอนที่ชูฮันจากไป ผู้คนชาวบ้านทั้งหลายของค่ายจินหยางที่อยู่ในความสับสนออกมาออกันอยู่บนถนน ทว่าจำนวนของผู้คนที่ยังเหลืออยู่นั้นไม่ได้มีมากอะไร เพราะว่าตั้งแต่ที่มีการขัดแย้งของพ่อลูกที่เป็นพลเอกทั้งคู่เกิดขึ้น ผู้คนมากมายได้ทยอยอพยพจากไปกันก่อนแล้ว และยิ่งตอนที่เกิดสงครามกลางเมือง ทหารของทั้งสองฝ่ายเข่นฆ่ากันเองแม้แต่ชาวบ้านที่เข้าร่วมการต่อสู้ก็ถูกฆ่า ทำให้ผู้คนที่เหลืออยู่ในตอนแรกหวาดกลัวและอพยพหนีกันจ้าละหวั่น
ค่านจินหยางได้ถูกลบหายออกไปจากแผนที่ของจีนภายในชั่วข้ามคืนถูกทำลายย่อยยับจนไม่สามารถกู้คืนได้แล้ว!
บนเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังบินออกไปจากค่ายจินหยางเหมิงชีเหว่ยมองสมาชิกของทีมความลับของพระเจ้าที่กำลังพูดคุยหัวเราะกันอยู่ในห้องโดยสารด้วยสายตาสับสน
ส่วนชูฮันก็นั่งหลับตาอยู่ข้างๆเหมิงชีเหว่ยนั้นเอง
เหมิงชีเหว่ยหันไปมองหน้าต่างมองไปยังค่ายจินหยางที่อยู่ข้างหลัง มันมีควันขนาดใหญ่ลอยโขมงขึ้นฟ้า เปลวไฟที่กำลังโหมหนักขึ้นเรื่อยๆ มันคือการกระทำสุดท้ายของชูฮันก่อนจะออกมาจากค่ายจินหยาง ไฟที่ถูกจุดและไหม้ลามไปทั้งค่ายจินหยางจนแดงเดือด
มองไปที่เปลวไฟที่กำลังโหมกระหน่ำเหมิงชีเหว่ยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสน ยิ่งมีเสียงพูดคุยหัวเราะของสมาชิกทีมความลับของพระเจ้าดังมาไม่หยุด มันยิ่งทำให้เหมิงชีเหว่ยตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองเข้าไปอีก
ค่ายจินหยางจะหายไปจริงๆเหรอ?
ค่ายขนาดใหญ่ที่เป็นหนึ่งในห้าอันดับสูงสุดของจีนจะหายไป?
เหมิงชีเหว่ยรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังฝันอยู่!
เขาเพียงแค่ต้องการแก้แค้นและฆ่าจงไคนั้นคือจุดประสงค์ที่เขาติดตามชูฮันตั้งแต่แรก แต่ชูฮันไม่เพียงแค่ทำทุกอย่างที่เขาต้องการ แต่ยังทำมากกว่านั้นอีกหลายเท่า
ภายในพริบตาเดียวหัวหน้าสามารถทำให้กองกำลังทหารทั้งค่ายจินหยางก็นอนจมกองเลือด อันตรายจากทั่วทุกสารทิศพุ่งเข้าใส่อย่างกระทันหันโดยไม่มีใครตั้งรับได้ทัน และทันใดนั้นทั้งค่ายจินหยางก็…ถูกกำจัด!
แม้แต่ค่ายจินหยางที่เป็นหนึ่งในห้าอันดับค่ายที่ใหญ่ที่สุดในจีนยังถูกกำจัดโดยฝีมือของทีมความลับของพระเจ้าแห่งกองทัพเขี้ยวหมาป่าที่ทำการถอนรากถอนโคนค่ายจินหยางอย่างสิ้นซาก
เพียงแค่คนหนึ่งร้อยคน!
แค่ทีมทหารมนุษย์สายพันธุ์ใหม่หนึ่งร้อยคนที่ประกอบด้วยสมาชิกที่มีความสามารถพิเศษเฉพาะตัวหลากหลายกลุ่มคนที่น่ากลัวและเก่งกล้าเหนือคน และคนพวกนี้ล้วนเชื่อฟังชูฮันอย่างไม่บิดพริ้ว แม้จะดูหยิ่งผยองและอวดดีทว่าแววตาของทุกคนยามมองชูฮันนั้นมีแต่ความเคารพบูชาและนับถือ
สั่งให้มาสั่งให้กลับ สั่งให้กำจัดค่ายจินหยาง สั่งให้สังหารหมู่…
มีทีมที่มีฝือน่ากลัวขนาดนี้ค่ายไหนจะกล้าต่อกร?
เมื่อรวมกับการทำงานของหน่วยข่าวกรองลับประกอบกับทีมนักฆ่าอย่างกุ้งเสือดำและพลังของทีมนักฆ่าขนนก เหมิงชีเหว่ยอดไม่ได้ที่จะขนลุกอย่างตื่นเต้นเมื่อนึกถึงความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมา…
ทั้งจีนหรือโลกใบนี้ใครจะขวางหัวหน้าชูฮันได้?