บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 925
เธอจ้องใบหน้าอันหล่อเหลาที่อยู่ไม่ไกล ขณะที่รีบฝ่าฝูงชนที่อยู่ตรงหน้าเธอและพยายามอย่างหนักเพื่อจะเข้าใกล้คนคนนั้น
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอกำลังตั้งท้อง เมเดลีนคงจะวิ่งตามเขาไป
เธอทำได้แค่เดินอย่างมั่นคงทีละก้าว แต่ดูเหมือนมันจะแยกพวกเขาให้ห่างกันมากขึ้น
“เจเรมี่”
เธอตะโกนให้กับชายคนนั้นจากด้านหลัง หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้นและกังวลมากขึ้น
เธอหวังว่าชายที่อยู่ไกล ๆ คนนั้นจะหันกลับมา แต่เขาก็ไม่ขานรับเธอ
ในที่สุด เมเดลีนก็ไล่ตามเขาออกไปข้างนอกฮอลล์งานเลี้ยง แต่หลังจากที่หันไปยังทางเดินยาวตรงหน้าเธอ มันก็ว่างเปล่า
คนคนนั้นที่เธอเห็นเมื่อกี้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับว่าเป็นแค่ผี
เมเดลีนยืนเหม่อในทางเดิน จู่ ๆ ก็เธอก็นึกสงสัยว่าตัวเองป่วยทางจิตจากการคิดถึงเขามากจนเริ่มมีภาพหลอน
เธอลดสายตาที่เปล่าเปลี่ยวลงและยิ้มอย่างขมขื่น
‘เอวลีน เขาจากเธอไปแล้ว’
‘เขาจากไปแล้วตลอดกาล…’
‘จากนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น หรือได้รับการดูแลอย่างอ่อนโยนจากเขาได้อีกต่อไปแล้ว’
เมเดลีนหันหลังอย่างไร้ชีวิตชีวาและเดินกลับไป แต่ในตอนที่เธอหันหลัง จู่ ๆ เธอก็เจอคนคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอ
จากการเหลือบมองด้วยหางตาเพียงเล็กน้อยทำให้หัวใจของเมเดลีนเต้นถี่ผิดปกติ
เธอจ้องกลับไปในทันทีและใบหน้าที่เฉียบคมแต่ก็ละเอียดอ่อนของผู้ชายคนนั้นก็ปรากฏให้เธอได้เห็นในตอนนั้น
เมเดลีนตาค้าง เธออึ้งไปโดยสมบูรณ์
“เจเรมี่”
เธอกระซิบ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังเห็นในตอนนี้คือภาพลวงตาหรือความเป็นจริง
เขาอยู่ใกล้เธอมาก และกลิ่นหอมอันเยือกเย็นที่คุ้นเคยของเขาก็ลอยเข้าจมูกของเธอ มันรู้สึกจริงมาก
หัวใจของเมเดลีนเต้นอย่างรุนแรง เธอยกมือที่สั่นขึ้นและยื่นไปที่ใบหน้าของเขา เมื่อเธอกำลังจะสัมผัสหน้าของชายคนนั้น อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ ข้อมือของเธอก็ถูกชายที่อยู่ตรงหน้าคนนั้นจับไว้แน่น
แรงที่เจ็บปวดนี้ขจัดหมอกควันในความคิดและจิตใต้สำนึกของเมเดลีน
‘ไม่’
‘นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา’
‘นี่คือความจริง’
เธอไม่เคยลืมสัมผัสและความอบอุ่นของฝ่ามือเขาแม้แต่ครั้งเดียว!
“เจเรมี่ คุณจริง ๆ ด้วย!” เมเดลีนหลั่งน้ำตาจากความประหลาดใจมาก เธออยากที่จะกอดเขาแต่เธอก็ถูกผลักออกไป
“ใครส่งเธอมา? เธอตามฉันมาทำไม?” ชายคนนั้นถามด้วยเสียงเยือกเย็น สายตาที่ดำสนิทเหมือนยามราตรีของเขาเต็มไปที่ด้วยความเย็นชาและเยือกเย็น
เมเดลีนอึ้งเล็กน้อย เธอมองชายคนนั้นที่มีสายตาเย็นชาด้วยความไม่อยากเชื่อ “เจเรมี่ ฉันไง เอวลีน”
“เอวลีน งั้นเหรอ?” มันชัดเจนว่าเขาไม่เคยได้ยินชื่อนั้น
แม้ว่าเขาเห็นดวงตาที่กำลังเต็มไปด้วยน้ำตาของเมเดลีน แต่เขาก็ปล่อยมือเธออย่างเฉยเมย
“อย่าตามฉันอีก ไม่อย่างนั้น ครั้งต่อไปฉันจะไม่ใจดีแบบนี้แน่”
หลังจากที่ชายคนนั้นเตือนเธอ เขาก็เดินผ่านเมเดลีนไป
เมเดลีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ตั้งสติ และรีบคว้ามือของชายคนนั้น เธอถามอย่างตื่นตระหนกและด้วยความกังวลว่า “เจเรมี่ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? คุณเสียความทรงจำไปเหรอ? คุณได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะในตอนที่เรือยอชระเบิดในวันนั้นใช่ไหม? คุณลืมฉันไปแล้วเหรอ?”