TQF:บทที่ 708 เกิดเรื่องกับสัตว์อมตะ (3)
“คุณหนู ท่านหมายความว่า….” หยูเฮงน้อยถลึงตารีบใช้จิตสัมผัส ชั่วครู่ก็พูดขึ้น “ไม่ใช่ในชิงยาง หรือว่าจะอยู่นอกเมือง”
“เป็นไปได้” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวตั้งสติใช้จิตสัมผัสและพบว่าไม่ได้อยู่ในชิงยาง ไม่ใช่ที่นี่ แต่พวกนางรู้สึกได้ งั้นก็ต้องเป็นในหุบเขาใหญ่นอกเมือง”
“กล้านักนะ กล้ามาฆ่าสัตว์อมตะของพวกเรา อย่าให้เจอ….”
หยูเฮงน้อยมีความอาฆาตอยู่ในแววตา เอ่ยขึ้นทันที “คุณหนู ข้าออกไปดูหน่อย ดูซิว่าใครกล้าลงมือกับสัตว์อมตะของเรา ต้องล้างบางพวกเขาให้ได้”
“ระวังตัวด้วย” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวซ่อนความพยาบาทไว้ในแววตา ไม่ได้ห้ามหยูเฮงน้อย ยังไงซะนางก็ตัดสินโทษประหารให้คนที่ทำแล้ว
“ไม่มีปัญหา”
หยูเฮงน้อยตอบกลับและร่างของนางก็หายไปจากสายตาของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวทันที
“โฮกกกก…..”
“โบร๋ววววว…..”
ในสายตาของหมาป่าเขียวและเสือขาวมีความอาฆาตและหวาดระแวงอยู่ ขู่คำรามเตือนปีศาจเฒ่า 2 คนที่เพิ่งปรากฏตัว
“ไอสัตว์เดรัจฉานเอ๊ย ฆ่ามัน…”
ขณะเดียวกันเขาก็ลงมืออีกครั้ง
ประกายแห่งพระจันทร์สีเงินยังคงไม่ลดลงไป ฟาดเข้าใส่เสือขาวอย่างรุนแรง
“โฮกกก….”
เสือขาวคำรามดุดันสะท้านฟ้า กรงเล็บของมันขาดไปข้างนึงในที่สุด เลือดอาบท่วมท้นพื้นดิน
แต่ปีศาจเฒ่าที่อยู่กลางอากาศไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมันไป แสงสีเงินพุ่งออกจากมือเขาอีกครั้ง ฟาดเข้าที่หัวของเสือขาวเต็มๆ และผ่าหัวเขาออกเป็น 2 ซีก
“โฮกกก….”
เสียงคำรามสะเทือนทั่วท้องฟ้า ป่าไม้สั่นไหว ร่างของเสือขาวสั่นอย่างรุนแรงด้วยความเจ็บใจ ความดุร้ายในแววตาค่อยๆดับลงไป ล้มตึงลงไปในกองเลือด
เสือขาวตายแล้ว เหลือแค่หมาป่าเขียว ชั่วขณะนั้นมันรู้แล้วว่าคนที่มาปรากฏตัวไม่ใช่คนที่พวกมันจะต่อกรได้ อย่างหนึ่งเดียวที่รู้สึกเสียใจและไม่สบายใจคือพวกมันเปิดเผยฐานะเผ่า อสูรแล้ว ไม่รู้ว่าจะนำความเดือดร้อนอะไรไปให้เจ้านายบ้าง
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่” ผู้เฒ่ามองทหารรับจ้างไม่กี่คนที่รักษาชีวิตไว้ได้จากกลางอากาศ
พวกเขาที่ตกใจและหวาดกลัวจนแทบจะเป็นลมได้สติกลับมาด้วยการไถ่ถามจากผู้เฒ่าในที่สุด 1 ในนั้นประสานมือขึ้น “ทูนอาวุโส สัตว์อมตะเหล่านี้เป็นทหารรับจ้างของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุน”
“อะไรนะ เจ้าว่าอะไรนะ” ผู้เฒ่าตะลึง สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ หันไปมองศพที่เกลื่อนกลาดอยู่ที่พื้นและยังรู้สึกยากที่จะเชื่อได้ลง
ผู้เฒ่าอีกคนสีหน้าเปลี่ยนไปนิดหน่อย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น “เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด”
“….” ทหารรับจ้างพวกนั้นหันมามองหน้ากัน พวกเขาลังเลว่าจะเล่าความจริงดีมั้ย
“เฮอะ ข้าคือผู้อาวุโสเจ็ดของพวกเจ้า” ราวกับผู้เฒ่ารู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ รีบหยิบแผ่นหยกแสดงฐานะตัวเองของเขาออกมาทันที
เมื่อเหล่าทหารรับจ้างเห็นแผ่นหยกก็มีท่าทีเคารพนอบน้อม โค้งตัวและประสานมือ “คารวะผู้อาวุโสเจ็ด”
“เอาล่ะ พวกเจ้าลองบอกหน่อยซิเกิดอะไรขึ้น” ผู้อาวุโสเจ็ดโบกมือ ตอนนี้เขาอยากรู้แค่ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ขอรับผู้อาวุโสเจ็ด”
จากการบอกกล่าวของกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชัง ที่แท้พวกเขาเล็งสมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไว้อยู่แล้ว หลังจากที่พวกเขารู้ว่าสมาชิกกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุน 10 กว่าคนจะเข้ามาในหุบเขาก็รีบพาคนมาดักไว้ หวังว่าจะได้ข่าววงในของพวกเขาในหมู่สมาชิกกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุน
แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่า การที่สมาชิกกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังร้อยกว่าคนล้อมสมาชิก 10 กว่าคนของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุน นอกจากจะไม่สำเร็จแล้ว ยังเกิดการปะทะขึ้นอีกด้วย
แม้ว่าคนของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนจะแข็งแกร่งกว่าคนของกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชัง แต่เนื่องจากสมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังมีมากกว่า สุดท้ายพวกเขาจึงถูกบีบบังคับให้เผยร่างจริงออกมาและต่อสู้กับพวกเขา
ท้ายสุด แม้คนของกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังจะเยอะกว่า แต่หลังจากที่สัตว์อมตะเผยร่างจริงออกมาแล้วก็ไม่ใช่คู่มือของพวกมันเลย ถ้าไม่ใช่เพราะการมาของผู้เฒ่า 2 คนตรงหน้า พวกเขาคงจะตายกันทั้งบาง
หลังจากที่ได้ฟังผู้เฒ่าทั้ง 2 มีแววตาตกใจระคนดีใจ ที่ตกใจคือมีเผ่าอสูรมากถึงหลายแสนคนด้วยกัน ที่ดีใจคือในที่สุดพวกเขาก็เจอความลับของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนที่ใช้เป็นเหตุผลในการปราบปรามกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนได้แล้ว
หมาป่าเขียวที่ถอนหลังเรื่อยๆส่งข่าวนี้ออกไปให้เผ่าอสูรที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างเงียบเชียบ ให้พวกมันรีบแจ้งข่าวกลับไป
ผู้เฒ่าทั้ง 2 รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเขา ก่นด่าด้วยแววตาเย็นยะเยือก “เจ้าเดรัจฉาน พวกเจ้ากล้ามาสร้างความวุ่นวายในหมู่มนุษย์ ตายซะ….”
“พรืด…”
ประกายแสงเจิดจ้าและคมกริบเกินจะเทียบฟันหัวใหญ่ๆของหมาป่าเขียวลงมา เลือดพุ่งสูงออกไป 10 กว่าเมตร ร่างไร้หัวล้มตึงลงไป
พื้นดินสั่นไหว เลือกไหลออกมารางธารน้ำ
ตายกันทั้งหมด!
สมาชิกทั้งหมดของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไม่สามารถกลับไปได้แล้ว เหลือไว้เพียงซากศพสัตว์อมตะที่เกลื่อนกลาด
ผู้เฒ่าทั้ง 2 ไม่ได้รีบร้อนจากไป ศพของสัตว์อมตะเป็นสมบัติล้ำค่า พวกเขาย่อมไม่พลาด เก็บซากศพสัตว์อมตะ 10 กว่าตัวเข้าแหวนมิติแล้วจึงจากไป
หลังจากที่คนของกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังฝังศพพวกตัวเองแล้วก็กลับเข้าเมืองตามไปเพื่อแจ้งข่าวการติดตามครั้งนี้
หลังจากที่คนพวกนี้ไปได้ไม่นาน ก็มีร่างๆหนึ่งปรากฏขึ้นที่ลานกว้างในหุบเขาแห่งนี้ หินมากมายถูกระเบิดจนเป็นผุยผง ต้นไม้ถูกโค่นล้ม กิ่งไม้หักออก เศษใบไม้ร่วงโรยเต็มพื้น
กลิ่นคาวเลือดและซากปรักหักพังเต็มไปหมด
พลังลมปราณที่เป็นของสัตว์อมตะยังไม่หายไป แววตาของหยูเฮงน้อยดุดันและอาฆาต
จิตของนางแผ่ขยายออกไปทันทีเพื่อตามหาฆาตกร
“อะไรนะ….”
ในบ้านสักแห่งในชิงยาง ตาแก่หลายคนอุทานขึ้นด้วยความตกใจหลังได้ยินเรื่องที่ผู้อาวุโสเจ็ดแจ้ง
“ผู้อาวุโสเจ็ด เรื่องจริงเหรอ”
“สมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนเป็นเผ่าอสูรหมดเลยเหรอ”
“เผ่าอสูรที่แปลงกายเป็นมนุษย์ ทำไมพวกเราถึงไม่รู้สึกถึงกลิ่นไออสูรในตัวคนพวกนั้นล่ะ ใช่เรื่องจริงเหรอ”
“เหลือเชื่อจริงๆ พวกเผ่าอสูรหรือนี่”
“ถ้าอย่างนี้ก็หมายความว่าผืนดินฉางไห่ของเรามีเผ่าอสูรอยู่หลายแสนคนน่ะสิ”
…..
เหล่าผู้อาวุโสที่ชอบนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาผิดปกติกันหมด แต่ละคนอดโห่ร้องขึ้นไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าข่าวนี้เป็นที่ตะลึงขนาดไหน
เมื่อเจอกับความคลางแคลงใจของคนอื่นๆ ผู้อาวุโสเจ็ดมอบแหวนมิติให้พวกเขาดู เมื่อพวกเขาได้เห็นสิ่งมีชีวิตมหึมาที่เต็มไปด้วยกลิ่นไออสูรก็ยอมเชื่อในที่สุด
“เยี่ยม เยี่ยม เยี่ยมจริงๆ…”
หัวหน้ากลุ่มชราที่เป็นมหาผู้อาวุโสอดไม่ได้ที่จะไชโย หน้าเหี่ยวๆเปล่งประกายแห่งความปิติ สายตาคมกริบ “ขอแค่ประกาศข่าวนี้ออกไป กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนก็จะไม่มีที่ยืนอีก ไม่มีใครยอมให้พวกเขาอยู่ที่ผืนดินฉางไห่ต่อไป ฮ่าๆๆ….”
“หัวหน้ากลุ่มชราพูดถูก หลังจากที่ประกาศข่าวนี้ออกไปแล้ว เกรงว่าผู้ฝึกฝนวิทยายุทธทั่วทั้งปฐพีจะไล่ตีไล่ดา พวกต่างเผ่าต้องมีจุดประสงค์อย่างอื่นเป็นแน่ จะให้พวกมันมาอยู่ถิ่นมนุษย์อย่างพวกเราได้ไง” มหาผู้อาวุโสอีกคนกล่าวขึ้นด้วยเสียงเข้มพร้อมรอยยิ้มเย็น
“หัวหน้ากลุ่มชรา มหาผู้อาวุโส พวกเราควรจะเปิดเผยข้อมูลนี้กับผู้อาวุโสจากอิทธิพลอื่นๆรึเปล่า”
————————————————————-