ตอนที่ 706 : การหาที่พัก
พลังงานไหลเวียนไปทั่วร่างเฉาเฉียงหยูอย่างรุนแรง เธอรู้สึกเจ็บปวด ขณะที่กล้ามเนื้อของเธอแข็งแกร่งขึ้น และประสาทสัมผัสของเธอเฉียบคมมากยิ่งขึ้น เธอหันหลังกลับเพื่อดูเบ่ฉางและเห็นภาพนิมิตอีกครั้ง ร่างกายของเธอตอบสนองต่อมันทันที “โจมตีตรงจุดนั้น! โจมตี! ด่วน! ด่วน! โจมตี!” หัวใจ, สมอง และมือของเธอขยับตามทันที ทันใดนั้นเธอก็คว้าดาบและพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วแสง เย่ฉางรู้สึกประหลาดใจ โอ้! เธอสามารถเพิ่มความเร็วของดาบได้ถึงระดับนี้เชียว!” จากนั้นเขาก็ใช้นิ้วชี้กดที่ปลายดาบเพื่อหยุดมันอย่างใจเย็น
เฉาเฉียงหยูตกใจกับความเร็วในการโจมตีของเธอ มือของเธอรู้สึกเจ็บและสั่นเทา สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่สามารถถือดาบเอาไว้ได้
“พลังพิเศษเกี่ยวกับการล็อคเป้า? ภาพนิมิตนั้นจะต้องเป็นสัญญาณของการจับจุดอ่อนฝ่ายตรงข้าม และร่างกายจะเพิ่มขีดจํากัดความเร็วโดยอัตโนมัติเพื่อตอบสนองต่อการโจมตี แต่ผลที่ตามมาคงจะต้องน่ากลัว การโจมตีนี้ของเธอนั้น มีเพียงคนที่ปลดล็อคยืนที่สี่ขึ้นไปเท่านั้นที่สามารถหลบมันได้ ฉันเกรงว่าหากไม่มีความแตกต่างในด้านความแข็งแกร่ง เป้าหมายจะไม่สามารถหลบการโจมตีนี้พ้นได้ ความแข็งแกร่งและความเร็วจะต้องเป็นผลมาจากร่างกายของเธอในการทําลายขีดจํากัดตัวเอง” เย่ฉางรีบดึงร่างเฉาเฉียงหยูเข้ามา และส่งพลังการรักษาเข้าสู่ร่างกายของเธอ “ตอนนี้อย่าเพิ่งใช้มันบ่อยนัก! เปิดใช้งานเพียงสองครั้งต่อวันก็พอ! และต้องมีเวลาพักอย่าง น้อย 6 ชั่วโมงเพื่อให้กล้ามเนื้อคุ้นชินกับมัน ตอนนี้เธอปลดล็อคยืนที่สามได้แล้ว ซึ่งร่างกายของเธอต้องทนแบกรับภาระจากการเสริมสร้างความแข็งแกร่งของยืน มันจึงต้องการการพักผ่อน นั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทําไมมือของเธอถึงสั่นอยู่ในขณะนี้ และโปรดจําไว้ด้วยว่าภายในสามวันนี้อย่าทําการฝึกที่ยากๆ จงพักผ่อนให้เต็มที่ ลดการฝึกลงครึ่งหนึ่งของปกติ และแบ่งออกเป็นสองช่วง อย่างเร่งรีบเกินไปนักเข้าใจมั้ย?”
เฉาเฉียงหยูกัดฟัน “ฉันเข้าใจแล้วคะอาจารย์ ว่าแต่ทําไมพลังการรักษาของคุณถึงเจ็บปวดเหลือเกิน?”
“เธออาจไม่เชื่อด้วยซ้ำ ถ้าฉันจะบอกเธอว่า ฉันตั้งใจทําเองแหละ” เย่ฉางยิ้ม เฉาเฉียงหยูได้แต่ร้องไห้อยู่ในใจ “ฉันรู้ว่าคุณตั้งใจทรมานฉัน!”
“ฉันแค่ล้อเล่นหน่า! เอาล่ะ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเอง” เย่ฉางดึงเธอเข้ามา
“ไม่เป็นไรคะ ไม่เป็นไรจริงๆ ฉันสามารถกลับเองได้!” เฉาเฉียงหยูปฏิเสธในทันที ฉันเพิ่งได้รับเงินสําหรับเดือนนี้มา ซึ่งฉันจะเก็บไว้ใช้ในเทศกาลตรุษจีน”
“ตามใจ งั้นฉันไปก่อนนะ” เย่ฉางยักไหล่และหายไปในอากาศ
“เอ่อ ลืมบอกเธอไป! ฉันได้ไปที่บ้านของเธอมาแล้ว และพบว่ามีคนซ่อนเงินสกปรกในลิ้นชักลับของเธอ ดังนั้นฉันจึงเอามันไป ถือซะว่าเป็นเงินอั่งเปาให้ฉันก็แล้วกัน!” เสียงของเย่ฉางแว่วมาแต่ไกล
เฉาเฉียงหยูตะลึงชั่วครู่ และหยิบโทรศัพท์ออกมา “เฮ้ พี่สาว… ”
“ในวันตรุษจีนนี้ฉันคงกลับไปไม่ได้แล้ว…”
“….”
บ้านหลังเล็กในหลินไห่
เมื่อเห็นเย่ฉางบิดขี้เกียจ อูนาจึงถามอย่างสงสัย “พรุ่งนี้จะเป็นวันแสดงแล้ว แต่ดูนายไม่เห็นจะกังวลอะไรบ้างเลยนะ พี่ใหญ่เล่าปี่?”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอไม่รู้หรือว่าคนเราต้องมีความสมดุลระหว่างชีวิตและการทํางาน แม่เลี้ยงผู้ชั่วร้าย” เสียงหัวเราะของเผ่ฉางทําให้อนาโกรธ แม่เลี้ยงผู้ชั่วร้ายอะไรกัน! นายต้องเรียกฉันว่าราชินีดําสิ!”
ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตู เมื่อรู้ว่าอูนากําลังโกรธ เย่ฉางก็รีบไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว คนที่ปรากฏต่อหน้าเขาคือเฉาเฉียงหยูนั่นเอง! “ฉันขอเธออีกรอบนะว่าเงินสกปรกนั้นฉันเป็นคนเจอ และฉันจะไม่ให้เงินใดๆที่ฉันเจอกับใครก็ตาม ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการให้หรอกนะ แต่นั่นมันเป็นกฏ เข้าใจใช่ไหม?”
“ท่านอาจารย์ ฉันไม่เหลือเงินติดตัวเลย ฉันไม่สามารถกลับไปที่บ้านเกิดเพื่อฉลองตรุษจีนได้และฉันไม่มีจ่ายค่าเช่าห้อง ดังนั้นได้โปรดให้ฉันอยู่ที่นี่ด้วยคนนะ! แค่ให้อาหารฉันก็พอ ฉันไม่รังเกียจที่จะนอนบนพื้น!”
“เธอคิดว่าฉันเป็นใคร! ฉันได้สอนเทคนิคลับให้เธอโดยไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียน! และตอนนี้เธอยังต้องการให้ฉันจัดหาอาหารและที่พักให้อีก! หรือเธอต้องการให้ฉันแขวนเธอบนเสากระโดง และส่งลอยออกไปในทะเลเป็นเวลาสามวันสามคืน!”
“เป็นศิษย์อาจารย์กันหนึ่งวันก็เปรียบเสมือนเป็นพ่อลูกกันแล้ว! คุณต้องการเห็นฉันนั่งขอทานบนถนนจริงๆเหรอ?!”
“อืม! ในเมื่อเธอพูดถึงขนาดนี้ ฉันก็อยากจะเห็นว่าเธอจะทําได้จริงไหม…”
“…..”
“เฮ้ เพื่อน! ปล่อยให้เธอเข้ามาเถอะ มันถึงเวลาที่เธอจะต้องฝึกกับฉันและหลินหลี่แล้ว”
“ถ้าอาเฉียงพูดถึงขนาดนี้ งั้นเธอก็เข้ามาเถอะ” เผ่ฉางดึงเฉาเฉียงหยูเข้าบ้านทันที “งั้นเธอจะอยู่ห้องเดียวกันกับเสี่ยวถง”
เมื่อเห็นเฉาเฉียงหยู อูนาก็นึกถึงผู้หญิงในภาพ เธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความหึงหวงในเวลาเดียวกัน แม้จะรู้ว่าเธอเป็นลูกศิษย์ของเย่ฉางก็ตาม เธอยิ้มอย่างอบอุ่นและแนะนําทุกคนให้เฉาเฉียงหยูรู้จัก ฟางชิและ SpyingBlade พยักหน้าอย่างเป็นมิตร
“เฮ้ ทุกคน! ฉันขอแนะนําลูกศิษย์คนที่สองของฉัน! เธอชื่อเฉาเฉียงหยู!” เย่ฉางกําลังแนะนําเธอให้ทุกคนรู้จัก โดยเฉพาะอาจารย์ลุงของเธอ ทันใดนั้นหลินหลี่ก็มาตรงหน้าเธออย่างเย่อหยิ่ง “ฉันต้องการได้ยินเธอเรียกฉันว่าปรมาจารย์ลุงหลี่ ถ้าไม่เรียก ฉันจะตบเธอจนปลิ้วลอยออกไป”
เฉาเฉียงหยยิ้มเยาะเมื่อเธอมองหลินหลี่ “นี่ต้องเป็นนักยุทธศาสตร์ผู้ไร้เดียงสา แต่แปลกประหลาด แต่ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉัน ฉันคิดว่าฉันจะไม่โดนเขี่ยออกไปอย่างแน่นอน” เธอครุ่นคิด
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันจะฟาดเธอลอยออกไปจริงๆนะ เข้าใจไหม?” หลินหลี่เตือนเธออีกครั้ง
เฉาเฉียงหยยังคงตรวจสอบหลินหลีตั้งแต่หัวจรดเท้า “เขาดูไม่แข็งแกร่งกว่าฉัน” เมื่อเธอกําลังจะเรียกเขา เธอก็ได้ยินเสียงคํารามของมังกร ทันใดนั้นก็มีเงามังกรขาวทะยานอยู่ข้างหลังหลินหลี่โดยมีเขี้ยวพยัคฆ์ขาวในมือซ้าย และดาบพลังชี้สีดําที่ปลายนิ้วขวาของเขา
ทันใดนั้นเฉาเฉียงหยูก็ถูกเขวี่ยงออกจากหน้าต่างโดยฝ่ามือของหลินหลี่ จางเจิ้งเฉียงถอนหายใจ ด้วยเสียงคํารามของมังกร เขาปลดปล่อยพลังชี้รูปแบบมังกรจากมือขวาของเขาเพื่อไล่ตามเฉาเฉียงหยู และลากเธอกลับมา
เฉาเฉียงหยูกลับสู่ตําแหน่งเดิมโดยไม่มีอันตรายใดๆ เธอตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ และคุกเข่าลงต่อหน้าหลินหลี่ทันที “ปรมาจารย์ลุงหลี่! ฉันหวังว่าคุณจะยกโทษให้ฉันด้วย!”
“อืม! ตอนนี้เธอคงรู้แล้วสินะว่าฉันแข็งแกร่งแค่ไหน!” หลินหลี่ตบไหล่เฉาเฉียงหยูและเชิดคางขึ้น ในขณะที่เย่ฉางครุ่นคิด พวกเขาทั้งสองสามารถผสานเทคนิคลับหมื่นดาบ และเทคนิคหยินหยางเข้าด้วยกันได้ สําหรับหลินหลี่ เขาสามารถเปลี่ยนรูปแบบสี่ราชันศักสิทธิ์ให้เป็นดาบพลังซี่ได้ ส่วนจางเจิ้งเฉียงนั้น เขามีความแข็งแกร่งและความสมดุลที่ดี การโจมตีของเขานั้นยากที่จะทําลายได้ แม้แต่ดาบพลังซี่ก็ไม่สามารถเจาะเข้าได้ การพัฒนาของทั้งสองคนไม่เป็นไปตามที่ฉันคาดไว้” จากนั้นเขาก็ยิ้มกว้างบนใบหน้า
ในไม่ช้าอูนาและเฉาเฉียงหยูก็สนิทกัน อูนาพาเธอไปที่ห้องของฟางถัง และขอให้จางเจิ้งเฉียงละคนอื่นๆนําเตียงนอนมาให้ ไม่เพียงแต่ฟางถึงจะไม่รู้สึกอาย แต่เธอกลับต้อนรับเพื่อนร่วมห้องคนใหม่เป็นอย่างดี เมื่อเห็นน้องสาวของเขาร่าเริงขึ้นมากหลังจากถูกรักษาโดยลุงฟรอสเลอร์ ฟางชิก็ครุ่นคิด “ฉันควรจะรู้สึกมีความสุข แต่ทําไมมันถึงรู้สึกแปลกๆ?” เขารู้สึกอึดอัดใจมากขึ้น เมื่อเขาเห็นโปสเตอร์ลุงฟรอสเลอร์เปลื่อยที่กําลังเล่นเบสบนผนัง
“เสี่ยวถง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นแฟนตัวยงของลุงฟรอสเลอร์!” เฉาเฉียงหยูพึมพำ
“ช้างน้อยของลุงฟรอสเลอร์มอบพลังให้กับหนู อ่าา! ความรู้สึกอันอบอุ่นนั่น…” FrozenCloud ขัดจังหวะฟางถังทันที “หยุด! หยุดพูดได้แล้ว! มันดูไม่สุภาพมากๆเมื่อเด็กอย่างเธอเป็นคนพูด บางครั้งเธอสามารถรู้สึกได้ แต่เป็นการดีที่สุดที่เธอควรจะปิดปากเอาไว้”