มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 892
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่านาโอมิดูเศร้าและโดดเดี่ยวเพียงใด เขาจึงรู้สึกสงสารเธอทันที เป็นผลให้เขาสามารถระงับความแค้นใจของเขาไว้
“…อืม…แล้วเธอล่ะ นาโอมิ? แม่เธอประสบกับอาการป่วยเป็นไหนกัน?” เจอรัลด์ถาม
“อืม หลังจากกลับมาที่เมย์เบอร์รี่ภายใต้การคุ้มครองของประธานไลล์ มันไม่นานที่ฉันตระหนักได้ว่าแม่ของฉันติดเชื้ออาการป่วยแปลกประหลาดบางอย่าง แม้หลังจากการพบหมอนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครสามารถรักษาเธอได้เลย นายสามารถจินตนาการได้ อย่างไรก็ตาม การจ้างหมอนั้นไม่ได้ถูก ๆ เลย…อย่างที่เห็น ฉันลงเอยด้วยการต้องขายทรัพย์สินทั้งหมดของครอบครัวของฉัน! ฉันมาที่จังหวัดซอลฟอร์ดเพื่อขอความช่วยเหลือจากลุงคนหนึ่ง ในระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็พบว่ามีหมอที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งอาศัยอยู่ใกล้ ๆ นี้! เขามีชื่อว่าเจนคินสัน! ถึงอย่างนั้นฉันก็แทบจะไม่มีเงินพอที่จะอยู่รอดในตอนนี้ ฉันจึงไม่สามารถไปพบเขาได้จริง ๆ…” นาโอมิอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เก้อเขิน
เขาถอนหายใจ จากนั้นเจอรัลด์จึงตอบกลับ “เมื่อคิดว่าเหตุการณ์เดียวจะก่อให้เกิดผลกระทบระรอกคลื่นที่ใหญ่หลวงขนาดนี้ล่ะก็… ตอนนี้แม้แต่คนที่รู้จักกับฉันก็ต้องมาแบ่งภาระของฉัน…”
เจอรัลด์รู้สึกผิดมาก จากนั้นจึงกล่าวเพิ่มเติม “ฉันจะไม่เป็นไรหรอก พูดแล้วก็อย่าจำนำกำไลหยกนี้เลย ท้ายที่สุดแล้ว คน ๆ นี้ก็เป็นคนโกหก! กำไลเช่นนี้มีมูลค่าอย่างน้อยก็ 54,000 ดอลลาร์แล้ว! ไม่ว่าจะยังไง ฉันจะช่วยหาว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเธอ และรักษาเธอให้ได้เอง”
แม้นาโอมิรู้สึกสับสนเล็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้น แต่เธอก็เชื่อว่าเจอรัลด์จะไม่โกหกเธอแน่
เจ้าของร้านเองก็ดูเหมือนจะยอมล้มเลิก เมื่อได้ยินเจอรัลด์กล่าวไปแบบนั้น
“ให้ตายเถอะนะ! นายตระหนักไว้ด้วยว่านายอยากจะทำลายธุรกิจของฉัน ใช่ไหม?” เจ้าของร้านกล่าวอย่างโกรธเคือง
ในการตอบกลับ มาร์เวนยิ้มเยาะก่อนจะกระซิบบางอย่างใส่หูของเถ้าแก่คนนั้น ไม่กี่วินาทีต่อมา ใบหน้าของเถ้าแก่จึงเปลี่ยนเป็นซีดเซียว ขณะที่เขาหุบปากลงทันที สำหรับช่วงเวลาที่เหลือนั่น เขาก็เพียงยืนอย่างเคารพอยู่กับที่
เมื่อรู้ว่ามาร์เวนจะรู้วิธีจัดการกับที่เหลือ เจอรัลด์จึงจับมือนาโอมิและนำเธอออกไปจากสถานที่นั้น
“แม่ของเธออยู่ที่ไหนล่ะ?” เจอรัลด์ถาม
“ในเวลานี้เธอพักอยู่ทางเหนือในโรงแรมแห่งหนึ่งตรงเชิงเขาของยอร์คนอร์ท เมาน์เทน…นายรู้จักผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันหรือเปล่า เจอรัลด์?” นาโอมิถามกลับ
“รู้จักสิ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการหัวเราะขมขื่นเล็กน้อย
“เมื่อพูดแล้วก็ เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมานี้? นายรู้บ้างไหมว่าพวกเราทุกคนเป็นห่วงนายแค่ไหนกัน?” นาโอมิกล่าว
“มา เข้ามาในรถก่อน แม่ของเธอคือสิ่งสำคัญที่สุดของเราในตอนนี้ ฉันจะเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับมันระหว่างทางไปที่นั่น…”
เจอรัลด์ไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นใด ๆ เลยจริง ๆ เมื่อจัดการกับนาโอมิ ดังนั้นเขาจึงไม่พบเหตุผลที่จะไม่บอกเธอถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ
เมื่อมาถึงทางเหนือ เจอรัลด์เช่ารถจักรยานยนต์สามล้อไฟฟ้าคันหนึ่งและบอกให้นาโอมิขึ้นมา ด้วยมีนาโอมินั่งอยู่ข้างหลังเจอรัลด์ จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็รีบไปที่ยอร์คนอร์ท เมาน์เทนกัน
เนื่องจากเจอรัลด์ค่อนข้างสนิทกับนาโอมิ มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เจอรัลด์จะแค่เพิกเฉยต่อเธอ เมื่อเขารู้ว่าเธอตกอยู่ในปัญหา
เมื่อใกล้มาถึงโรงแรมไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และนาโอมิก็กำลังจะลงจากรถจักรยานสามล้อไฟฟ้า เมื่อพวกเขาได้ยิน “เฮ้! นั่นนาโอมิไม่ใช่เหรอ? ฮ่าฮ่า! เธอกำลังขี่รถจักรยานสามล้อไฟฟ้า!”
เมื่อหันไปมองว่าใครที่กล่าวแบบนั้น ทั้งสองก็เห็นชายหญิงสองสามคนกำลังหัวเราะใส่พวกเขาขณะที่กลุ่มยืนอยู่ข้างรถออดี้ A6 เนื่องจากประตูของรถเปิดไว้ เจอรัลด์จึงทำได้เพียงคาดเดาเอาเท่านั้นว่าพวกเขากำลังจะออกไป ก่อนที่พวกเขาเห็นเขาและนาโอมิ
“พวกเขามาจากครอบครัวของลุงของฉันน่ะ เจอรัลด์” นาโอมิกล่าว ขณะที่เธอเบาเสียงลง
“เข้าใจแล้ว…” เจอรัลด์ตอบกลับ ในขณะที่พยักหน้าเล็กน้อย
เมื่อลงมาจากรถจักรยานสามล้อ นาโอมิก็มองไปทางกลุ่มคนนั้นก่อนจะถามขึ้นมา “ทำไมพวกเธอทุกคนถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?”
“ทำไมล่ะ พวกเรามาที่นี่เพื่อยกเลิกห้องของเธอแน่นอน! พวกเรากำลังจะโทรหาเธอ! พ่อบอกว่าเนื่องจากเธอไม่แม้แต่จะมีเงินเพื่อพบผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันด้วยซ้ำ ทำไมพวกเราถึงจะจ่ายค่าห้องให้เธอต่อไปล่ะ? ฉันจะบอกเธอตอนนี้นะว่าโรงแรมระดับสูงแห่งนี้เพียงอนุญาตให้คนยากจนอย่างเธอพักอยู่ที่นี่ ก็เพราะพวกเขาต้องการแสดงความเคารพต่อตระกูลเลจเท่านั้น! เธอทำให้ครอบครัวของเราขายหน้าที่มาพักอยู่ที่นี่นานเกินไป! เรื่องนี้จะสิ้นสุดลงในวันนี้!” ผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหราพูดเยาะเย้ย
“จริงด้วย! ดูนะ ถ้าเธอไม่สามารถจ่ายได้จริง ๆ ล่ะก็ ก็แค่พาแม่ของเธอกลับบ้านได้แล้ว อย่างกับว่าเธอไม่รู้ว่ามีเพียงคนเหล่านั้นที่มีอิทธิพลและมีอำนาจเท่านั้นที่จะสามารถพบกับผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันได้ ด้วยเงินจำนวนเล็กน้อยที่เธอมีเหลืออยู่ เธอจะไม่สามารถขึ้นไปถึงครึ่งทางของภูเขาได้ด้วยซ้ำ!” ผู้ชายอีกคนจากกลุ่มกล่าวอย่างดูถูก
เมื่อครอบครัวของนาโอมิยังคงร่ำรวยมากในเมย์เบอร์รี่ ครอบครัวของเธอก็ได้ติดต่อกับครอบครัวเลจจากจังหวัดซอลฟอร์ดค่อนข้างบ่อย
เพราะเหตุนั้น นาโอมิจึงไปหาพวกเขาเพื่อขอความช่วยเหลือของพวกเขา หลังจากการขายทรัพย์สินทั้งหมดของเธอ พวกเขารับเธอไว้ในตอนนั้นเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเธอยากจนแล้วในตอนนั้น แต่อย่างไรก็ตาม เพียงวันเดียวเท่านั้นที่พวกเขารู้ได้ถึงสิ่งที่เธอทำกับทรัพย์สินของครอบครัวของเธอ
ด้วยกลัวว่านาโอมิจะเป็นภาระของพวกเขาต่อไป ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา พวกเขาจึงเริ่มปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้ายเหมือนกับที่พวกเขาเพิ่งทำไป นั่นคือใจความสำคัญของสิ่งต่าง ๆ ที่ลงเอยด้วยวิธีนี้
“ใช่! นอกจากนั้นนะ พ่อของฉันก็ใจดีมากพอแล้วที่หาครอบครัวที่นี่ให้เธอได้แต่งงาน! อย่างไรก็ตาม เธอก็ลงเอยด้วยการปฏิเสธมันไป แน่นอนผู้ชายคนนั้นหัวช้าเล็กน้อย แต่อย่างน้อยเขาก็ร่ำรวย!” ผู้หญิงอีกคนกล่าวโดยไม่ได้กลั่นกรองคำพูดของเธอ
“ใช่ไหมล่ะ? ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจว่าทำไมเธอถึงปฏิเสธมันในตอนนั้น เพราะเธอมีแฟนแล้วสินะ! อย่างไรก็ตามเมื่อคิดว่าเขาเพียงขี่รถจักรยานสามล้อไฟฟ้าไปทั่วนั่นล่ะก็!” ผู้หญิงอีกคนกล่าวเสริม
เมื่อได้ฟังการเย้ยหยันทั้งหมดของพวกเขา เจอรัลด์จึงทำได้เพียงแค่ส่ายหัวของเขาเท่านั้น ในขณะที่หัวเราะอย่างขมขื่น ถ้าสิ่งนี้เกิดขึ้นในอดีตล่ะก็ เขาก็คงจะทำให้พวกเขาอับอายขายหน้ากันไปแล้วในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าการยอมจำนนต่อบรรทัดฐานนั้นก็ต่ำต้อยพอ ๆ กันพวกเขา