เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 845
ผลักออก วิธีนี้ดูระดับต่ำเกินไป
แม้ใช้การได้ดี แต่ไม่พูดก็ไม่ได้ว่าระดับต่ำไปหน่อย
“มีปราณชี่นี้อยู่ ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ได้เป็นผู้แข็งแกร่ง”
ลู่ฝานหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้น
แม้ปราณชี่ในตัวกับพลังสีฟ้ายังต่อสู้กัน แต่ลู่ฝานไม่สนใจผลแล้ว
ไม่แม้แต่จะมอง ปราณชี่ย่อมชนะ!
ขณะนั้นจู่ๆ ประตูห้องโดนถีบออก เงาคนสองคนพุ่งเข้ามา
ลู่ฝานที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงหิน เห็นสองคนที่พุ่งเข้ามา
หลังจากนั้นแสงสองดวงโจมตีใส่ตัวลู่ฝาน
ลู่ฝานจิตใจวูบไหว ส่งเสียงอึกทึกออกมา เมื่อเพ่งมอง เห็นดาบและกระบี่ปักอยู่บนไหล่ของเขา
ช่วงเวลาแห่งความเป็นตาย สัญชาตญาณการต่อสู้ของลู่ฝาน ทำให้เขาหลบให้ไม่โดนตำแหน่งสำคัญได้
“จ้าวซวี่ ลั่วหยู่! พวกนายสองคนยังจะฆ่าฉันให้ได้สินะ!”
ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบ ขณะกำลังพูดพิษกัดกร่อนบนตัวเขา เริ่มกัดดาบและกระบี่
“นายไม่ตาย เราจะอยู่ได้ยังไง!”
“ลู่ฝาน เอาชีวิตนายมา!”
ทั้งสองคนปล่อยมือ หลังจากนั้นแสงสีฟ้าทะลักออกมา คนหนึ่งกำสองมือเป็นหมัด ส่วนอีกคนใช้สองฝ่ามือ ปล่อยพลังโจมตีไปทางลู่ฝาน
ลู่ฝานไม่ขยับอะไรเลย ปล่อยให้พลังพวกเขาโจมตีลงบนตัว
ต่อมา เกิดเรื่องประหลาดขึ้น เนื้อหนังของลู่ฝานกระเพื่อมเหมือนน้ำ หลังจากนั้นพลังของทั้งสองคนเหมือนโคลนละลายไปกับน้ำ หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“ยังแกร่งไม่พอ!”
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยขึ้น
เขารู้สึกว่าพลังของทั้งสองคน โดนปราณชี่ในตัวเขาลากเข้าไปในเส้นลมปราณ คิดว่ากำลังต่อสู้กับพลังสีฟ้าพวกนี้อยู่ แล้วได้รับการสนับสนุนจากภายนอกแล้วจะกลัวเหรอ
มุกเทพสว่างไสว ลู่ฝานไม่บาดเจ็บอะไรเลย
เรื่องบางเรื่อง ไม่กลัวทำไม่ได้ แต่กลัวคาดไม่ถึงมากกว่า
หลังจากลู่ฝานรู้ว่าปราณชี่ของตัวเอง มีความสามารถกัดกินทุกสิ่ง เขาก็เข้าใจเลยว่าจะดูดพลังอีกฝ่ายยังไง
พลังใดๆ ที่ไม่เกินขีดจำกัดศูนย์ของความสามารถทางกายภาพของเขา เขาสามารถลากเข้ามาในตัวได้แบบนี้ ให้ปราณชี่ดูดซับจนหมด
นี่มันแข็งแกร่งระดับไหนกัน นี่มันวิปริตระดับไหนกัน
ลู่ฝานรู้สึกว่าถ้าตัวเองฝึกแบบนี้ต่อไป ต้องกลายเป็นผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานแน่นอน
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขารู้สึกฮึกเหิมไปทั้งตัว
จ้าวซวี่กับลั่วหยู่เห็นการโจมตีของตัวเองไม่ได้ผลสักนิด ก็พากันช็อกไปทันที
ลู่ฝานพูดเบาๆ ว่า “เมื่อก่อนพวกนายสองคนสู้ฉันไม่ได้ ตอนนี้ก็ยังห่างชั้นกันเยอะ”
คำพูดของเขาเข้าหูทั้งสองคน เป็นการเยาะเย้ยชัดๆ
ทั้งสองคนพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ยกมือเข้ามาฆ่าลู่ฝาน
ขณะนั้นลู่ฝานยกมือขึ้น จับแขนทั้งสองคนเอาไว้
พิษกัดกร่อนเข้าไปทั่วตัวทั้งสองคน อีกทั้งพลังในตัวของทั้งสองคน ก็โดนลู่ฝานชิงออกมา
เมื่อปล่อยมือ ทั้งสองล้มลงบนพื้น ตัวแข็งทื่อ หน้าซีดเผือด พูดอะไรไม่ออกสักคำ
ตอนนี้ไอ้เก้าพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนพิษบนตัวคุณโดนดูดซับแล้ว โอ๊ย เหมือนไม่สามารถใส่พิษเข้าไปในตัวคุณได้อีก”
ลู่ฝานยกมือขึ้นมาดู เห็นลายบนแขนหายไป หัวเราะแล้วพูดว่า “มีได้ก็ต้องมีเสียจริงๆ อันที่จริงกระบวนท่านี้ไม่เลว แต่น่าเสียดายที่ใช้ไม่ได้”
ช่วยไม่ได้ พิษโดนปราณชี่ในตัวดูดไปจนหมดโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ลู่ฝานที่ใช้ความสามารถดูดซับเป็นครั้งแรก ตอนนี้เริ่มควบคุมขอบเขตการดูดซับไม่ได้เลว เขารู้ว่าพลังฟ้าดินรอบๆ พุ่งเข้ามาเหมือนบ้าคลั่ง
ลู่ฝานพยายามควบคุมปราณชี่ตัวเอง ไม่ให้ไปดูดพลังฟ้าดินพวกนี้ เขาไม่อยากให้วิธีที่เพิ่งเข้าใจเมื่อครู่ โดนพลังระเบิดไป
เดินออกมานอกห้อง ลู่ฝานกวาดตามองรอบๆ แล้วส่งเสียงหึออกมาอย่างเย็นชา
ด้านนอก มู่หนีและคนอื่น มองเขาเหมือนเห็นผี
“นี่มันอะไรกัน”