บทที่ 623 ชิ้น (2)
ออร์เดนส่ายกำปั้นแล้วหันไปรอบๆ เขาไม่ได้เป็นราชาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องสอนใครที่ไม่ต้องการเรียนรู้
ออร์เดนถอนหายใจและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ล้อมรอบด้วยความเงียบสงบของป่า จ้องมองลงไป ผนังประดิษฐ์ที่ยืนสูงท่ามกลางสีเขียวของธรรมชาติ ออร์เดนจ้องมองที่ด้านบนสุดของกำแพง
“ผู้พิทักษ์….”
“ผู้พิทักษ์ที่ยิ่งใหญ่!”
“เขาเป็นผู้พิทักษ์แห่งวลาดิวอสต็อก!”
มนุษย์ ผู้ที่รู้สึกถึงการจ้องมองของออร์เดนเริ่มตะโกน ออร์เดนอึดอัดเล็กน้อยและมองออกไปทางอื่น
“ผู้พิทักษ์ -!”
“ช่างเป็นเกียรตินัก! เราสรรเสริญท่าน!”
แสงสรรเสริญอันแรงกล้าดังอย่างต่อเนื่อง ซึ่งน่าแปลกใจนักที่เขาพอใจ ออร์เดนยืนเคียงข้างคุรุคุรุ จากนั้นสัตว์ประหลาดก็มุ่งหน้ากลับไปยังที่อยู่อาศัยของพวกมัน
**
[แกนช่องแคบใต้ดิน]
ด้วยชุดของ [ชุดดอกบัวดำ] ฉันมาถึงที่โรงงานใต้ดินที่ [มิติเอนโทรปี] ถูกเก็บไว้ เมื่อมาถึงฉันได้ยินยูยอนฮาพูดว่า “ฉันพบวิธีที่จะย้อนกลับไปสถานการณ์ปัจจุบัน”
ฉันตัดสินใจที่จะซ่อนตัวในขณะนั้นและฟังการสนทนาของพวกเขา
“เราจำเป็นต้องส่งพลังงานให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้สำหรับ หอคอยแห่งความปรารถนา พอมีทางไหม?”
“…ฉันไม่แน่ใจมิติเอนโทรปีเต็มไปด้วยพลัง แต่ก็ไม่ง่าย แม้กระทั่งตอนนี้เราก็แทบจะควบคุมมันไม่ได้ด้วยความช่วยเหลือของเครื่องมือสร้างความเสถียรที่ล้ำสมัย มันเสี่ยงเกินไปที่จะปล่อยพลังงานชนิดนี้เป็นจำนวนมาก”
นักวิจัยแต่ละคนแสดงความคิดเห็น
นักวิจัยทั้งเก้าคนรวมตัวกันที่นี่ น่าจะเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในโลกนี้ ฉลาดพอที่จะจัดการมิติเอนโทรปีได้
“คุณหาทางไม่ได้เหรอคะ? เราควรจะสามารถดึงออกมาได้อย่างน้อยหนึ่งครั้งสิ่ถ้าเราเพิ่มระดับเอาท์พุทให้สูงสุด “
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเครื่องแตกในระหว่างกระบวนการล่ะ? โลกทั้งใบจะถูกทำลาย…”
ฉันเข้าหาพวกเขาในช่วงที่มีการถกเถียงกันอย่างดุเดือด
“โย่ว”
“เฮ้ยยยย!”
ทันทีที่ฉันพูด นักวิจัยก็กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง ฉันเห็นเส้นผมของพวกเขาชี้ตรง แม้แต่ยูยอนฮาก็รู้สึกประหลาดใจและกลืนน้ำลาย
ฉันจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อย่ากังวลเรื่องความเสถียรเลย ฉันจะช่วยเอง”
ฉันมีพรสวรรค์หลายอย่างที่สามารถใช้เพื่อเพิ่มผลผลิตของเครื่องจักรได้ : [การตีตรา], [ระบบการรวมแบบสุ่ม] และ [แรงกดดันและการขยาย]
แต่อย่างไรก็ตาม…
“ผู้ชายคนนี้คือใคร? พะ-พิสูจน์ตัวเองสิ่!”
“คุณมาที่นี่ได้ยังไง?!”
นักวิจัยพูดติดกันและหนึ่งในนั้น มียักษ์ใจกล้าคนหนึ่งชี้นิ้วมาที่ฉัน วิธีที่นักวิจัยวัยกลางคนกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกก็ดูน่ารักอย่างน่าประหลาดใจ
“หะ-หัวหน้าเจ้าหน้าที่! โปรดทำอะไรสักอย่างสิ่! ชายคนนี้คือใคร?”
“…อ่าา”
ยูยอนฮาเหลือบมองเสื้อผ้าของฉันแล้วถอนหายใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ เขาอยู่ข้างเรา”
“…ข้างเรา?”
“ใช่ค่ะ ฉันแน่ใจว่าคุณทุกคนเคยได้ยินชื่อเขานะคะ นี่คือดอกบัวดำ”
“…”
ดอกบัวดำ
ในขณะที่ยูยอนฮาประกาศชื่อของฉัน ริมฝีปากและนิ้วของพวกเขาที่เคลื่อนไหวไม่หยุดก็นิ่ง และในไม่นานมันก็หยุดเช่นกัน
ในความเงียบสนิทนี่ ยูยอนฮาพูดอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร ฉันบอกแล้ว เขาเป็นพันธมิตรของเรา”
“…”
แม้เธอจะให้กำลังใจ แต่นักวิจัยก็ยังไม่เชื่อ ซึ่งไว้โดยไม่มีทางเลือก ฉันจึงก้าวไปข้างหน้า
“แผนจะดำเนินการต่อไปตามที่กล่าวไว้ ฉันสามารถดูแลปัญหาความเสถีนรได้”
โดยบอกแบบนั้น ฉันเข้าหาเครื่องจักรที่มีรูปร่างคล้ายท้องฟ้า และเอื้อมมือไปที่หัวใจของเครื่องจักร ซึ่งวาง [มิติเอนโทรปี]
“เอ่อ ระวังด้วยนะ”
นักวิจัยตั้งข้อสังเกตอย่างเป็นกังวล ฉันยิ้มเล็กน้อยและเปิดใช้งาน [ระบบการรวมแบบสุ่ม]
-วิ้งงง
เครื่องเริ่มเปล่งเสียงดังทันที และจู่ๆก็มีหมายเลข 48 ก็ปรากฏขึ้นตรงกลาง
48% การขยายที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง
ฉันหันมามองนักวิจัยอีกครั้ง ปากของพวกเขาเปิดกว้างจนขากรรไกรจะถึงพื้นซะด้วยซ้ำมั้ง พร้อมกับจากความประหลาดใจ คนเหล่านี้เป็นผู้เชี่ยวชาญ พวกเขาต้องตระหนักว่าเครื่องนั้นแตกต่างจากที่เคยเป็น
“…ตอนนี้มาเชื่อมโยง Crevon กับโลกกันเถอะ” ฉันพูดแล้วมองไปที่ยูยอนฮา
ยูยอนฮาพยักหน้าและมาหาฉัน
“ฉันควรเปิดใช้งานทันทีไหม?”
“ใช่”
“โอเค มาเลยทุกคน! เราไม่มีเวลามากแล้ว!”
เสียงตบมือของยูยอนฮาช่วยให้นักวิจัยได้สติ พวกเขารีบไปที่ห้องควบคุมและเริ่มพิมพ์บนคอมพิวเตอร์อย่างแข็งขัน
ประมาณ 2 นาทีต่อมา
วูบบบบ….
เครื่องจักรท้องฟ้าเริ่มสั่นสะเทือน พลังงานที่สกัดจาก [มิติเอนโทรปี] นั้นกระจุกตัวอยู่ที่จุดเดียว
* กึก กึก กึก….
เสียงก้องของการสั่นสะเทือนสั่นศีรษะของฉันอย่างมาก
และ….
ตึ้งงง-!
ฉันรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนเหนือศีรษะตัวเอง ในขณะเดียวกัน การหยั่งรู้ของฉันตรวจพบรอยเท้าที่เต็มไปด้วยความต่อต้าน น้ำสีดำเริ่มไหลลงมาจากเพดาน
“มันคือศัตรู” ฉันพูดกับยูยอนฮา
“ใช่ สัตว์ประหลาดต้องมีสัมผัสกับเอนโทรปีแน่” ยูยอนฮาเดา
เธอคว้าแส้ของเธออย่างรวดเร็ว ฉันจังตั้งสติและหันไปเผชิญหน้ากับมัน
-พูรุรุ
สปาร์ตันรู้ว่าฉันต้องการจะพูดอะไร เพียงแค่มองมาในดวงตาของฉันเท่านั้น เขาก็หายไปอย่างรวดเร็วในที่ไหนสักแห่ง
Kuaaaaa— Guaaaaa—
มนุษย์อยู่ข้างล่าง -! ฆ่ามนุษย์ -! ฆ่ามนุษย์ -!
เสียงหอนของสัตว์ประหลาดปะปนไปกับเสียงของเครื่องจักรและเต็มทั้งอาคาร
แต่ไม่มีอะไรต้องกังวล
ประมาณ 10 วินาทีหลังจากการจากไปของสปาร์ตัน ประตูใหญ่สีฟ้าก็ปรากฏขึ้นถัดจากที่ฉันยืนอยู่
“นายขอกำลังเสริมหรอ?”
เมื่อสังเกตุเห็นประตูใหญ่ ยูยอนฮาก็บุ้ยปาก เธอพอใจเล็กน้อย
และฉันก็ยิ้มให้เธอ
“อ่า ฉันทำเองแหละ”
ในขณะนั้น บล็อกของเงาในสีต่างๆ ก็เพิ่มขึ้นจากประตู ซึ่งในไม่ช้าพวกเขาก็กลับมาในรูปแบบดั้งเดิมของตัวเอง
“ฉันขอแนะนำน่ะ”
พวกเขาไม่ใช่หนึ่ง แต่หลายคน ในเวลาเดียวกันหลายคนเป็นหนึ่งเดียว
เหตุผลก็คือ – ถ้าคุณรวมทั้งหมดเข้าด้วยกัน คุณก็จะกลายเป็นสีดำ
“พวกเราคือคณะกิ้งก่า”
ที่นั่งสีเหลือง เชน
ที่นั่งสีฟ้า คาลิฟา
ที่นั่งสีเขียว จินหยาน
ที่นั่งสีม่วง ดรูน
ที่นั่งสีคราม ยูคยองฮวาน
ที่นั่งของเงิน เกอิต้า
ที่นั่งของสีเขียวขุ่น เซนต์ริน
ที่นั่งสีน้ำตาล ฮิราโนะ อาราชิ
และ…ที่นั่งสีขาว บอส
สีทั้งหมดของคณะกิ้งก่าอยู่ที่นี่ ซึ่งยกเว้นชอคจุนกยอง