มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 896
“คุณปู่!” ทั้งเกสท์และคนงามที่ดูเย็นชาคนนั้นตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก
“ไม่เป็นไร คุณผู้ชาย ผมเต็มใจที่จะให้ผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันวินิจฉัยคนป่วยจากกลุ่มของคุณก่อน ผมสามารถรอได้” ชายชรากล่าว ทำให้คนอื่น ๆ แปลกใจกันอย่างมาก
“…อะไรนะ? แต่ทำไมล่ะ คุณปู่? ทำพวกเราถึงควรปล่อยให้เขาไปก่อนล่ะ? เขาเป็นใครกัน?!” เกสท์คำรามอย่างโกรธเคือง
“ขอบคุณครับ ท้ายที่สุดแล้ว โจชัวอาจไม่สามารถรักษาคนไข้ระยะสุดท้ายก็ได้” เจอรัลด์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่สนใจ โดยไม่ได้มีเจตนาที่จะสุภาพเท่าไหร่
“…น นาย!” ทั้งเกสท์และคนงามคนนั้นตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล
แม้แต่ชายชราก็มีสีหน้าค่อนข้างน่าเกลียดบนใบหน้าของเขาในขณะนั้น
“แม้ผมยอมรับว่าคุณมีสมรรถภาพสูงมากอย่างแน่นอน แต่คุณควรระวังปากและมารยาทเอาไว้ด้วย ผมไม่ถือสาจริง ๆ เพราะผมก็แก่ขนาดนี้แล้ว แต่ถ้าคุณพูดเช่นนั้นกับคนอื่น ๆ คุณจะมีปัญหาตามมาอย่างแน่นอน” ชายชรากล่าว โดยการขยายคำพูดของเขา เพื่อแสดงความไม่พอใจของเขาอย่างชัดเจน
กริชที่ถูกชักออกมาจากทั้งสองฝ่าย พนักงานคนนั้นที่เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เผยออกมาตั้งแต่แรก จึงวิ่งไปสวนด้านหลังทันที
“ไม่เป็นไร เจอรัลด์…ฉันไม่ต้องการพบหมออีกต่อไปแล้ว…ได้โปรด…พวกเราไม่สามารถทำให้พวกเขาต้องขุ่นเคืองใจได้นะ…!” แม่ของนาโอมิที่เริ่มรู้สึกกลัวมากขึ้นพูดออกมา
ในเวลาเดียวกัน ผู้ชายวัยกลางคนที่ดูอายุเกือบจะห้าสิบปีได้ ใช้ผ้าเช็ดมือเช็ดมือของเขาอยู่ภายในห้องที่มีเตาน้ำมันถูกจุดไว้
ขณะที่คนไข้ของเขาออกไปจากห้อง ซึ่งตั้งอยู่ภายในส่วนของอาคาร หลังจากได้รับการวินิจฉัยของเขาแล้ว พนักงานจากก่อนหน้านี้ก็วิ่งเข้ามาในขณะที่ตะโกนขึ้น “จ เจ้านายครับ! การต่อสู่ดูเหมือนใกล้จะเกิดขึ้นในล็อบบี้แล้ว!”
“ว่าไงนะ? มีคนกล้าดีมาก่อความวุ่นวายที่นี่ได้ยังไง! ไล่คนที่เกี่ยวข้องออกไปให้หมด!” ผู้ชายคนนั้นสั่งอย่างเย็นชา ผู้ชายที่ว่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโจชัวนั่นเอง
“ก่อนเรื่องนั้น เจ้านาย…ผมต้องพูดว่าหนึ่งในคนไข้ที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้นั้นค่อนข้างมีชื่อเสียง ครอบครัวของพวกเขาชื่อว่าเวสลีย์ และพวกเขาค่อนข้างใจกว้างกับเงินของพวกเขา พวกเขาจ่ายไป 770,000 ดอลลาร์อย่างเดียวเพื่อการลงทะเบียน”
“เวสลีย์งั้นเหรอ?” โจชัวถามด้วยโทนเสียงระมัดระวัง เมื่อเชื่อมโยงนามสกุลนั้นกับความฟุ่มเฟือยของพวกเขาแล้ว โจชัวก็สามารถเข้าใจส่วนสำคัญของสถานการณ์ได้เล็กน้อย
“…ฮึ่ม! ฉันคิดว่าฉันจะต้องออกไปที่นั่นด้วยตัวเองแล้วตอนนี้! ใครกันแน่ที่โง่พอจะทำให้เวสลีย์ต้องขุ่นเคืองใจกัน?” โจชัวถาม ขณะที่เขาเช็ดหน้าของเขา
“เป็นชายหนุ่มยากจนคนหนึ่งครับ เจ้านาย! เขาไม่เพียงไม่จ่ายค่าลงทะเบียนเท่านั้น แต่เขายังคุยโม้และต้องการจะพบคุณเป็นการส่วนตัวอีกด้วย! เขาแข็งแกร่งมากเหมือนกัน ดังนั้นผมลังเลใจที่จะไล่เขาออกไป…ไม่ว่าจะยังไง ถ้าผมจำไม่ผิด นามสกุลของเขาคือคลอฟอร์ดครับ!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ผ้าเช็ดหน้าที่โจชัวกำลังถืออยู่ก็ตกลงบนพื้นทันที
“…นายพูดว่านามสกุลของเขาคืออะไรนะ? คลอฟอร์ดงั้นเหรอ? นายพูดว่าเขาเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ใช่ไหม?” โจชัวถาม สีหน้าทั้งตกใจและหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา
“ค ครับ!” พนักงานตอบกลับ โดยเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างชัดเจน
“…อาจเป็นเขาจริง ๆ หรือเปล่า?” โจชัวกล่าวด้วยโทนเสียงประหม่า ก่อนจะวิ่งไปทางล็อบบี้ทันทีอย่างค่อนข้างตื่นเต้น
“เขาต้องย่อยยับอย่างแน่นอนตอนนี้! ไม่เพียงเขาทำให้นายท่านเวสลีย์ต้องขุ่นเคืองใจเท่านั้น แต่เขายังทำให้ทายาทร่ำรวยสถานะสูงเช่นนี้ต้องขุ่นเคืองใจอีกด้วย! ฮ่า! มาดูกันเถอะว่าเขาจะลงเอยอย่างน่าสังเวชอย่างไร!” โมลลี่พูดเยาะเย้ย
“แน่นอน! พวกเราจะไม่สามารถพบนาโอมิในจังหวัดซอลฟอร์ดได้อีกครั้งแล้วหลังจากนี้!” ทันย่ากล่าวอย่างอิ่มอกอิ่มใจ
ทันทีที่ประโยคของเธอสิ้นสุดลง คนไข้หลายคนที่นั่นก็เริ่มตะโกนขึ้นมา “ผู้เชี่ยวชาญเจนคินสัน!”
โจชัวเองได้ทำการปรากฏตัวในที่สุด และสายตาของเขาตอนนี้ก็จับจ้องไปยังจุดที่สองฝ่ายยังคงเผชิญหน้ากันอยู่
น่าประหลาดใจ เขาดูตื่นเต้นมากกว่าสิ่งใดขณะที่เขารีบเดินมาหาเกสท์
“พระเจ้า! ฉันสงสัยว่าแท้จริงแล้วพวกเขามีอำนาจแบบไหนกันจนผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันตื่นเต้นขนาดนี้ได้!”
“ใช่ไหมล่ะ? มันแปลกมากที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น!”
ในขณะที่คนอื่น ๆ ต่างก็ประหลาดใจกันกับการที่โจชัวดูกระตือรือร้นอย่างไรนั้น แต่กรามของพวกเขาก็อ้าค้างกว้างทันทีที่พวกเขาเห็นว่าเขากำลังเดินผ่านเกสท์ และครอบครัวของเขาไป
ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายยากจนคนนั้น! ราวกับว่านั่นยังน่าตกใจไม่พอ ผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันยังโค้งคำนับให้เขาทันที ก่อนจะพูดขึ้นมา “สวัสดีครับ รุ่นพี่!”