ตอนที่ 258: รอคุณมา โดย Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนโดนนักบัญชีโมโหใส่จนหัวเราะออกมา เธอคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องไร้เหตุผลเช่นนี้
“ได้ ถึงแม้เขาจะเลี้ยงข้าวแขกเพื่ออำเภอ แต่ก่อนปีใหม่แบ่งโบนัสให้อำเภอไปเท่าไร? อย่ามาบอกว่าเลี้ยงข้าว ให้เลี้ยงอีกสิบเท่าก็พออยู่ดี ทำไมต้องมาหักเงินของพวกเราด้วย?
เฉินเยี่ยนถาม
“ก่อนปีใหม่โบนัสที่แบ่งมาให้ไม่น้อย แต่ทุกคนยุ่งกันทั้งปี หัวหน้าไม่ต้องให้สวัสดิการ แล้วคนในอำเภอมีตั้งเยอะ หัวหน้าก็ต้องดูแลทั้งหมดไหม! ที่นี่ใช้เงิน ที่นั่นก็ต้องใช้เงิน ที่ไหนๆ ก็ยังมีอีก หัวหน้าก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว คุณบอกว่าโรงงานม้วนบุหรี่หาเงินได้เยอะขนาดนี้ ทำเพื่ออำเภอหน่อยจะเป็นไรไป? แบ่งผลประโยชน์ให้หัวหน้าไม่ใช่เรื่องที่ควรทำหรือ!”
เสียงนักบัญชีเคร่งเครียดมาก ท่าทีดูฮึกเหิม เขาคิดว่าเฉินเยี่ยนคนนี้ไม่มีคุณธรรมเลย แต่ถ้าในอำเภอมีเรื่องที่จะต้องช่วยเหลือประชาชนจริง ช่วยเหลือผู้คนยากไร้ ทำเพื่อผลประโยชน์ลูกหลานในอนาคต ถ้าเธอมี แล้วไม่มีผลกระทบกับเธอ เธอจะออกเงินแน่นอน แต่ตอนนี้สถานการณ์แบบนี้เธอไม่ให้ ทำไมต้องให้เธอออกเงินเพื่อไปให้คนอื่นกินเที่ยวเล่นด้วย? เอาไปให้คนที่เธอไม่รู้จักเพื่อผลประโยชน์? คำพูดหัวหน้าพูดจาน่าฟัง แต่ที่จริงแล้วทุกคนไม่ได้ตกอับหรือ? เขาไม่ได้ทำเพื่อประชาชนจริงๆ เสียหน่อย
“ควรหรือไม่ควรใช่หน้าที่คุณมาพูดหรือ? ปีที่แล้วทั้งปีโรงงานม้วนบุหรี่หาเงินให้อำเภอตั้งเท่าไร? เงินพวกนั้นมีเงินส่วนไหนที่ทำเพื่อประชาชนบ้าง? ถ้าบอกว่าหัวหน้าเอาเงินพวกนี้ไปเพื่อเลี้ยงข้าว ฉันไม่รู้จริงๆ ว่านี่เรียกว่าจิตสำนึกอะไร”
“วันนี้ฉันพูดขนาดนี้แล้ว อำเภอเอาโบนัสไปทำอะไร ฉันไม่สนใจ แล้วฉันก็ไม่มีสิทธิ์ไปตรวจสอบด้วย แต่ฉันและพวกคนงานควรจะได้รับส่วนแบ่งนี้ น้อยกว่านี้ไม่ได้ ไม่ต้องมาพูดกับฉันเรื่องทำเพื่ออำเภอ เพื่อประชาชนแล้ว ฉันไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย! และไม่ต้องมาพูดเหตุผลอะไรกับฉันด้วย เรื่องที่ฉันควรทำ ฉันไม่เคยต่อรอง แต่เอากำไรฉัน กำไรคนงานไปแบบนี้ไม่ได้”
“ตั้งแต่เดือนสองเป็นต้นไป คุณจะอยู่ต่อก็ได้ ฝั่งฉันก็จะหานักบัญชีอีกคนมา ต่อจากนี้พวกคุณสองคนก็คำนวณบัญชีด้วยกันสองคน ดูแลเงิน ถ้าไม่ผ่านเขา คุณก็ไม่สิทธิ์เอาเงินไปให้คนอื่น เงินเดือนคนงานทุกเดือน โบนัสของอำเภอกับฉันแบ่งกันอย่างชัดเจน ใครควรได้ก็ให้ไป ไม่ควรได้คนนั้นก็ไม่สามารถเอาไปได้ ต่อจากนี้ฉันจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็มองนักบัญชีที่หน้าอกกระเพื่อมไม่หยุด แล้วพูดอีก “ถ้าคุณไม่ยอม หรือไม่ยินดี ฉันจะไปคุยกับหัวหน้าให้รู้เรื่อง เปลี่ยนนักบัญชีคนใหม่ที่ยอมมาแทน”
“คุณ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง! ถ้าไม่มีอำเภอ ไม่มีหัวหน้า คุณจะตั้งโรงงานม้วนบุหรี่ได้ไหม? คุณคนเดียวเดือนหนึ่งได้เงินมากมายขนาดนี้ คุณใช้หมดกินหมดหรือไง? คุณเอาให้อำเภอใช้หน่อยจะเป็นไรไป!”
นักบัญชีไม่ยอม
“ไม่มีหัวหน้า ฉันสร้างโรงงานม้วนบุหรี่นี้ไม่ได้ แต่ไม่มีฉันที่สร้างโรงงานม้วนบุหรี่นี้ อำเภอจะได้ส่วนแย่งเยอะขนาดนี้หรือ? พวกเราตอนนี้มีกี่อำเภอที่รายได้ดีแบบนี้? ถ้าไม่ใช่โรงงานนี้ อำเภอจะมีความสามารถไปจัดงานในเมืองไหม? เงินเดือนของฉันจะมากจะน้อย นั่นเป็นสิ่งที่ฉันสมควรได้ ไม่ใช่ฉันได้มาฟรีๆ ในเมื่อยังอยากจะได้สูตรของฉัน แล้วให้พวกฉันมาดูแลโรงงาน สิ้นเปลืองแรงงานแรงใจ แต่สุดท้ายยังกลับมาคิดว่าพวกเราได้เงินเยอะ ถ้ารู้สึกว่าไม่ยุติธรรม งั้นก็พูดมาตรงๆ มาทำลับหลังแบบนี้ได้ยังไง!”
เฉินเยี่ยนก็พูดจาไม่เกรงใจแล้ว เธอรังเกียจวิธีที่อำเภอทำมาก อำเภอไม่เคยกังวลใจเลยสักนิด ปีหนึ่งได้เงินมากขนาดนั้น โรงงานม้วนบุหรี่ยังช่วยอำเภอหาคนให้ด้วยซ้ำ ได้รับการยอมรับจากในเมือง อำเภอใกล้เคียงหลายอำเภอต่างอิจฉากัน ปรากฏว่าหัวหน้ากลับสร้างเรื่องแล้วเรื่องเล่า ทำให้เธอทนไม่ไหว
แต่ยุคนี้การปฏิรูปเศรษฐกิจออกมาแล้ว กว่าจะบังคับใช้ยังต้องใช้เวลาอีกหลายปี รอผ่านไปอีกหลายปี เธอถึงจะได้สร้างโรงงานของตัวเอง เธอคิดไว้แล้วว่าถึงเวลาจะให้พ่อออกหน้าสร้างโรงงานกระดาษขนาดใหญ่เอง ผลิตกระดาษชำระ เพิ่มคนงาน ทำบรรจุภัณฑ์ ครบจบในโรงงานเดียว แบบนี้ไม่เพียงแต่ได้เงิน ยังสามารถให้คนงานทำงานต่อได้ด้วยอีก มีรายรับ ถึงอีกหน่อยโรงงานบุหรี่จะทำต่อไปไม่ได้ คนงานพวกนี้จะไม่มีที่ไป
แต่หลายปีนี้ไม่รู้ว่าจะทำต่อไปได้หรือเปล่า ถ้าทำอย่างหัวหน้ากันหมด งั้นโรงงานบุหรี่ก็ใกล้จะล้มแล้ว
ตอนนี้เฉินเยี่ยนเข้าใจแล้ว เห็นอยู่ว่าผลประกอบการของโรงงานดีมาก แต่ทำไมสุดท้ายถึงทำต่อไปไม่ได้
“ยังไงผมก็บอกคุณชัดเจนแล้ว และผมก็เชื่อฟังหัวหน้า ถ้าหัวหน้าเห็นด้วยกับคุณ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด”
นักบัญชีเห็นเฉินเยี่ยนพูดมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ยังไงทำงานที่โรงงานนี้เขาได้เงินเดือนไม่น้อย เขาไม่อยากจะเสียงานนี้ไป
“คุณกลับไปเอาคำพูดฉันไปบอกหัวหน้า พรุ่งนี้เป็นวันจ่ายเงินเดือน ฉันจะบอกทุกคนว่าขอเลื่อนไปอีกสองวัน ในสองวันนี้ให้หัวหน้าเอาเงินมาให้ทุกคน”
ครั้งนี้เฉินเยี่ยนไม่พูดจาไว้หน้าแล้ว เพราะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่แน่โรงงานอาจจะยื้อไว้ไม่ถึงสิ้นปี
นักบัญชีหน้าบึ้งเดินออกไป
“เยี่ยนจื่อ แล้วถ้าหัวหน้าไม่ยอมล่ะ?”
เฉินจงรู้สึกกังวล เขาก็รู้สึกว่าหัวหน้าทำไม่ถูกต้อง แต่ใครให้พวกเขาโดนพวกนั้นควบคุมล่ะ
“เขาไม่ยอมก็ต้องยอม”
เฉินเยี่ยนกำหมัด เธอก็รู้ว่าหัวหน้ากินเข้าไปแล้วไม่คายออกมาง่ายๆ แน่นอน แต่เรื่องนี้จำเป็นต้องให้หัวหน้าคายออกมา
“พ่อ เรื่องนี้พวกเราทำแบบนี้แล้วกัน”
เฉินเยี่ยนกระซิบพูดเสียงเบากับเฉินจง
เฉินจงฟังไปพยักหน้าไป
วันรุ่งขึ้นนักบัญชีเอาคำพูดเฉินเยี่ยนไปบอกหัวหน้า หัวหน้าตอบกลับมายังไงเขาไม่ได้บอก
เฉินเยี่ยนรอมาสองวัน ครั้งนี้เธอไม่ไปหาหัวหน้าเอง ต้องให้หัวหน้ามาเอง
วันที่สามเฉินเยี่ยนให้คนงานหยุด บอกว่าค่าแรงค่อยได้ตอนกลับมาทำงาน
คนงานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ต่างวิจารณ์กันไป แล้วยังถามว่าที่โรงงานมีปัญหาอะไรหรือเปล่า? หรือไม่มีงานแล้ว? ไม่ว่าคำพูดไหนก็มีหมด
เฉินเยี่ยนและเฉินจงรับปาก ค่าแรงทำงานจะไม่ลดลงแม้แต่สตางค์เดียว ต้องจ่ายให้พวกเขาแน่นอน เพียงแต่ช่วงนี้โรงงานมีปัญหา หยุดให้พวกเขากลับไปพักผ่อนก่อน ส่วนวันที่ทำงานจะแจ้งอีกที
เหล่าคนงานต่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในเมื่อหัวหน้าโรงงานพูดแล้ว ก็จะกลับไปพักหลายวัน
วันนั้นนักบัญชีก็กลับไปอำเภอเล่าเรื่องที่เฉินเยี่ยนและเฉินจงให้คนงานหยุด
เขายังบอกว่ามีคนมาสั่งบุหรี่ ปรากฏว่าเฉินเยี่ยนไม่ตกลง บอกว่าตอนนี้คนงานหยุด ไม่มีคนทำงาน ผลิตไม่ได้ ให้เขาไปหาโรงงานม้วนบุหรี่ในเมือง
หัวหน้าจ้าวได้ฟังก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ขี่จักรยานไปที่โรงงาน
เฉินเยี่ยนและเฉินจงนั่งอยู่ในห้องของโรงงานม้วนบุหรี่ ดื่มน้ำ กำลังรอหัวหน้าอยู่