Kill the Hero 046
Kerung! Kerung!
โคโบลด์กลุ่มใหญ่วิ่งเข้ามาพร้อมกับคำรามสุดเสียง
“เฮ้ย ไอ้พวกโง่!”
เสียงคำรามจากหมีตัวใหญ่ที่ปรากฏด้านหน้าพวกมัน แน่นอนว่าทุกตัวเห็น กลุ่มโคโบลด์พุ่งเข้าหาร่างคล้ายหมีนั้น และเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ ชายคนนั้นชก และเหวี่ยงโคโบลด์ที่เกาะเขาออกไปด้วยมือเปล่า
แกร่ก!
ด้วยมือของมนุษย์ โคโบลด์ถูกบดขยี้เหมือนดินเหนียว ในขณะที่ฟัน กรงเล็บ และหอกจากโคโบลด์แทงเข้าไปในเกราะ และเนื้อของมนุษย์คนนั้น
ไม่นานนัก สนามรบก็เต็มไปด้วยเลือด และเนื้อ
บึ้ม!
ในที่สุด ทหารโครงกระดูกที่หมอบอยู่ใกล้ ๆ ก็พุ่งใส่โคโบลด์ พวกมันแทง และฟันไปยังโคโบลด์ทุกตัวที่ยังเคลื่อนไหวอยู่
Puk!
ดาบตัดผ่านเนื้อหนังของโคโบลด์ สร้างบาดแผลร้ายแรง
Keng!
เสียงกรีดร้องของโคโบลด์กลบเสียงอื่น ๆ ในสนามรบ แต่โคโบลด์ตัวอื่นไม่อาจละความสนใจได้
“มานี่มา พวกโง่!”
การรวมกันของมนุษย์หมีกับกลุ่มโครงกระดูก ทำให้คิมวูจินไม่ต้องเข้าร่วมการต่อสู้เลย
บึ้ม!
สำหรับทหารโครงกระดูก การต่อสู้เป็นเรื่องไม่ยาก เพราะโคโบลด์ไม่สามารถป้องกันพวกมันได้ ราวกับว่าพวกมันถูกวางลงบนเขียงรอถูกเชือด
ขณะที่ลีจินอาดึงความสนใจกลุ่มโคโบลด์ ทหารโครงกระดูกก็กำจัดพวกมันทีละตัว ไม่นาน จำนวนโคโบลด์ที่ถูกฆ่าก็เกิน 15 ตัว และการต่อสู้ก็ใกล้จะจบลง
Puk!
คิมวูจินเฝ้ามองจากด้านข้างสนามรบ ขณะที่การสังหารหมู่ดำเนินต่อไป เพราะมันไม่อาจเรียกว่าการต่อสู้ได้อีกต่อไป
‘เขาก็ไม่ได้แย่มาก’
มันไม่ได้แย่จริง ๆ แต่แววตาที่แหลมคมของคิมวูจินไม่ได้มองข้ามอะไรไปแม้แต่น้อย
‘อย่างน้อยเขาก็มีความสามารถอยู่’
จริง ๆ แล้ว คิมวูจินไม่ได้พอใจกับสิ่งที่ลีจินอาแสดงมากนัก
‘มันไม่ดีเท่ากับที่ฉันจำได้’
เพราะ ‘อิมมอร์ทัล’ ลีจินอา รอดชีวิตจากการถูกคิมวูจินล่าได้ถึงสองครั้ง ทำให้เขาได้รับการยอมรับจากคิมวูจิน เพราะรู้ถึงตัวตนในอนาคตของลีจินอา ทำให้คิมวูจินผิดหวังกับตัวลีจินอาในตอนนี้มาก
ในอนาคต ลีจินอาแข็งแกร่งมาก เขารู้วิธีใช้ร่างอมตะที่เขาได้รับจากทักษะในตำนานพรแห่งแม่น้ำสติกซ์ ทักษะที่ดีกว่าทุกคน ด้วยระดับในอดีต พูดได้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องกลัวความตายเลย เพราะแม้แต่คิมวูจินก็ยังฆ่าเขาไม่ได้
“เฮ้ สเกลี่! นี่ของนาย!”
ลีจินอาชกหัวโคโบลด์ที่กัดขาเขาอย่างไม่ไยดี และโยนมันไปให้กลุ่มทหารโครงกระดูก
คิมวูจินมองลีจินอา และเขาก็ไม่เห็นความมุ่งมั่นแน่วแน่ที่ต้องการทำลายสมาคมเมสสิอาห์ที่เคยรู้จัก
‘มันต้องมีสาเหตุ’
ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้เขาเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง
‘การตายของโอเซชานส่งผลกระทบกับนายมากสินะ? ’
บางทีอาจจะเป็นเพราะการตายของโอเซชานที่เปลี่ยนเขาไปถึงขนาดนั้น ถ้าสมาคมเมสสิอาห์ฆ่าโอเซชาน มันก็เป็นไปได้ที่ลีจินอาต้องการแก้แค้น
‘โอเซชานเป็นคนแบบไหนกันนะ’
คิมวูจินรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากว่าโอเซชานเป็นคนยังไง
‘ตอนนี้อย่าพึ่งไปสนใจเรื่องนั้นแล้วกัน’
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือการทดสอบลีจินอา นั่นคือจุดประสงค์ของคิมวูจิน ตั้งแต่เริ่มเขายังไม่ได้สนใจจะพิสูจน์ตัวเองให้ใครเห็นเลย เขามีสิ่งที่ต้องทำมากกว่าจะเสียเวลาไปกับการสร้างความประทับใจให้โอเซชานกับลีจินอา
สิ่งที่เขาตั้งใจมองจริง ๆ คือ ลีจินอามีดีพอให้ใช้งานได้หรือไม่ และน่าเชื่อถือพอหรือไม่
‘นายต้องทำงานหนักหน่อยนะ’
เป้าหมายของเขาคือทำให้ลีจินอาบรรลุ และก้าวข้ามระดับที่เขาเห็นในอดีต
[เลเวลเพิ่มขึ้น]
ขณะนั้นเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น มันบอกว่าโครงกระดูกของเขากำลังทำลายล้างโคโบลด์
แต่คิมวูจินไม่ได้สนใจแจ้งเตือน เขาหันกลับไปมองจากระยะไกลแทน
Kung!
ทิศทางที่เขาไปก็สามารถได้ยินเสียงกรีดร้องของโคโบลด์ได้
Kung! Kung!
ไม่นาน กลุ่มโคโบลด์ก็ปรากฏตัววิ่งไปยังจุดที่ลีจินอา และโครงกระดูกกำลังสู้อยู่
“ฉันจะบ้าตาย!”
ลีจินอาที่เพิ่งได้พักตะโกนเสียงดังด้วยความหงุดหงิด เมื่อเห็นพวกมัน เขาหันไปหาทหารโครงกระดูก
“นี่ พวกนายไม่อยากประท้วงหยุดงานบ้างเหรอ? นายจะไม่สู้ฟรี ๆ ใช่ไหม? ยุคนี้มันไม่สมเหตุผลแล้วใช่ไหม? อย่างน้อยนายก็ควรจะได้ค่าจ้างรายชั่วโมง!”
เขาทำหน้านิ่ง
“เฮ้ ทำไมทุกคนไม่มาทำงานให้ฉันล่ะ ฉันจะให้ค่าจ้างอย่างยุติธรรมเลย หนีกันเถอะ!”
แน่นอนว่าเขาไม่ได้รับคำตอบ
บึ้ม!
โครงกระดูกเริ่มเตรียมตัวต่อสู้อีกครั้ง ราวกับว่ามันไม่มีปัญหาใด ๆ เลย
“เฮ้! พวก!”
ทันใดนั้น โครงกระดูกทั้งหมดก็หมอบลงบนพื้นพร้อมกันอย่างสมบูรณ์แบบ
ขณะที่เขามองดูฉากนี้อยู่ ลีจินอาก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
‘ฉันรู้ระดับความสามารถของนายแล้ว ตอนนี้มาทดสอบความอึดของนายกัน’
การทดสอบของคิมวูจินยังไม่จบ
[ชั้นที่ 1 เคลียร์]
ในระหว่างการทดสอบของลีจินอา พวกเขาฆ่าโคโบลด์ทั้งหมดเท่าที่พวกเขาต้องทำ
“ในที่สุดมันก็จบแล้ว!”
ตลอดระยะเวลา 2 วันนี้ ลีจินอากับทหารโครงกระดูก 9 ตัวได้สู้ และฆ่าโคโบลด์ไปมากกว่า 1,000 ตัว
แน่นอนว่ารวมถึงตัวที่คิมวูจินฆ่าไปด้วย เพื่อใช้งานทักษะเจ้าแห่งสมรภูมิ ดังนั้นจึงไม่อาจพูดได้ว่ามันคือผลงานของลีจินอาคนเดียว แต่เขาก็ยังเป็นคนทำซะส่วนใหญ่
“ฮ่าฮ่า! ฉันทำได้!”
สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือ ระหว่างการต่อสู้นั้น ลีจินอาไม่ได้แสดงความอ่อนล้าใด ๆ เลย ถึงแม้ว่าเขาจะเหนื่อยมากก็ตาม
“สเกลี่ ทำได้ดีมาก! มาไฮไฟฟ์กัน! แตะมือ! “
ขณะที่ลีจินอายกแขนขึ้น และเข้าไปใกล้โครงกระดูก พวกมันก็มองเขาเหมือนกำลังมองคนปัญญาอ่อน
“ให้ตายสิ ฉันต้องทำงานหนักเหมือนแทงค์นะ…ไอ้พวกใจร้ายนี่”
ขณะที่ลีจินอากำลังบ่นด้วยสีหน้าเสียใจนั้น คิมวูจินก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ลีจินอาจับจ้องไปที่ใบหน้าของคิมวูจินทันที แต่คิมวูจินแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไร
ลีจินอากุมท้องแล้วล้มลงกับพื้น
“ฉันทำต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉันอาจจะตายก็ได้”
คิมวูจินดึงอาวุธออกจากช่องเก็บของทันที มันเป็นคูครีที่ส่องประกายแวววาว
ลีจินอาอยากจะร้องไห้
“ฉันล้อเล่นไม่ได้หรือไง? แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะวิ่งต่อโดยไม่หยุดพักนะ ไม่อย่างนั้นก็อาจจะตายได้ วัวไถนาทั้งวัน แต่มันยังได้รับอนุญาตให้กิน แล้วก็นอนเลย!”
ขณะที่ฟังคำอ้อนวอนที่น่าสงสารนั้น คิมวูจินก็ตรวจดูใบมีดของคูครีโดยไม่พูดอะไรสักคำ ราวกับว่ากำลังเตรียมฆ่าใครสักคนอยู่
ลีจินอาลุกขึ้นนั่งทันที
“ฉันหาคู่หูมานานแล้ว แต่ทำไมฉันถึงต้องมาเจอไอ้เวรนี่ด้วยเนี่ย”
เพราะวิธีที่คิมวูจินปฏิบัติกับคนอื่น ทำให้ลีจินอารู้สึกว่าคิมวูจินไม่ใช่มนุษย์
ทันใดนั้นโครงกระดูกก็ล้อมรอบเขา และเขาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
‘ไอ้พวกน่ากลัวนี่’
ทหารโครงกระดูกเหล่านี้เป็นเหตุผลที่ลีจินอายอมสู้เป็นเวลานาน โดยไม่ได้ร้องเรียนมากนัก ถ้าพวกมันอ่อนแอหรือเงอะงะ แทนที่จะสู้กับพวกโคโบลด์ ลีจินอาจะโจมตีพวกโครงกระดูกแทน แต่ทหารโครงกระดูกเหล่านี้ไม่ง่ายเลย
สู้กับโคโบลด์อีกพันตัวยังจะดีกว่าสู้กับทหารโครงกระดูก 9 ตัวนี่
แน่นอนว่ายังมีคิมวูจินอยู่เบื้องหลังพวกมันอีก
‘เขาสามารถล่อโคโบลด์ทั้งหมดมา โดยที่ไม่ตายหรือได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว’
ทุกครั้งที่ลีจินอา และพวกโครงกระดูกจัดการฝูงโคโบลด์ได้ คิมวูจินก็จะล่อกลุ่มอื่นเข้ามาอีก เพื่อให้ลีจินอาสู้อยู่ตลอดเวลา
‘ไอ้โรคจิต’
พูดตามตรง ลีจินอาไม่เข้าใจว่ามันเป็นไปได้ยังไง นี่ไม่ใช่สิ่งที่แค่ใช้กำลังก็ทำได้ การจะทำเช่นนี้ได้ ต้องเป็นผู้ที่เข้าใจสภาพแวดล้อมของดันเจี้ยนกับมอนสเตอร์เป็นอย่างดี
‘ชั้นถัดไปมีแต่มนุษย์หมาป่าสีดำใช่ไหมนะ? ให้ตายเถอะ ฉันอาจจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ที่นั่น’
ลีจินอารู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งการทำอะไรไม่ได้ ขณะที่เขากำลังจินตนาการถึงการต่อสู้ที่ต้องเผชิญในชั้นที่ 2
ตอนนั้นเองที่คิมวูจินพูดกับเขาว่า
“ทำได้ดีมาก”
“ฮะ? ”
“ฉันจะจัดการชั้นต่อไปเอง”