Kill the Hero 058
[9 วันผ่านไป การโจมตีดันเจี้ยนจะล้มเหลวหรือไม่?]
นักข่าวที่เพิ่งพิมพ์หัวข้อนั้นเงยหน้าขึ้น ผู้สื่อข่าวคนอื่น ๆ ก็พิมพ์ลงบนแล็ปท็อปส่วนตัวเช่นกัน บางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกอย่างไม่สบายตัวหน้าร้านสะดวกซื้อ ผู้สื่อข่าวจำนวนมากจากทั่วทุกมุมโลก
ภาษาที่พวกเขาใช้ผสมปนเปกันอย่างสับสน อังกฤษบ้าง ฝรั่งเศสบ้าง ญี่ปุ่นก็ยังมี
แต่นี่ก็ไม่แปลก
นี่เป็นเหตุการณ์ครั้งประวัติศาสตร์ ไม่มีใครเคยล่างูเข็มได้สำเร็จ และมีเพียงไม่กี่กลุ่มในโลกที่สามารถเคลียร์ดันเจี้ยนระดับ A+ ได้
‘พวกเขาจะล้มเหลว’
เป็นธรรมดาที่นักข่าวไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะทำสำเร็จ
“9 วันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวเลย”
“ไม่มีข่าวเลยเหรอ? ไม่เหมือนอย่างที่เราคาดหวังสินะ”
ผู้สื่อข่าวส่วนใหญ่ไม่เคยคิดว่าผู้เล่นจะทำสำเร็จ
“แต่ที่นี่คนเยอะจัง”
“มันจะน่าตกใจกว่า ถ้าพวกเขาทำสำเร็จ”
เพราะไม่มีปัจจัยใดที่ช่วยเพิ่มโอกาสในการทำให้สำเร็จได้
“อ่า อะไรจะเกิดก็ช่าง ฉันหวังว่ามันจะเกิดขึ้นเร็ว ๆ เราอยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้หรอก”
บอกตามตรง ผู้สื่อข่าวไม่ได้มาที่นี่ เพราะมีจรรยาบรรณของวิชาชีพที่ต้องการรายงานเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ พวกเขาส่วนใหญ่แค่ทำตามคำสั่งเบื้องบนเท่านั้น และไม่ได้เต็มใจที่จะอยู่ที่นี่
ด้วยเหตุนี้ ผู้สื่อข่าวจึงไม่ได้เตรียมตัวถ่ายภาพ เมื่อคนคนแรกออกมาจากดันเจี้ยน
“ฮะ? “
“เอ๊ะ? ”
ผู้สื่อข่าวไม่รู้ว่าจะตอบสนองยังไง แต่เป็นผู้เล่นที่เพิ่งออกมาจากดันเจี้ยนได้เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเร่งรีบ
“รวมพล!”
“สมาคมเฮเท! ทีมสนับสนุนสมาคมเฮเทอยู่ที่ไหน!”
“เฮ้ย! มานี่!”
ผู้เล่นแสดงสัญญาณการต่อสู้อย่างรุนแรง เริ่มส่งเสียงเรียกกำลังคน
“ใครรับผิดชอบที่นี่วะ? !”
“ทางการ! ทางการ! “
บางคนถึงกับเรียกเจ้าหน้าที่ของทางการ เหตุผลนั้นง่ายมาก
“รัสเซีย! หยุดไอ้รัสเซียนั่น!”
“พวกมันล่างูเข็ม! หยุดพวกมัน! “
“เอ่อ พี่! พี่ควรจะรีบมาที่นี่ด่วนเลย”
พวกเขาต้องการป้องกันไม่ให้นักล่างูเข็มออกจากที่แห่งนี้
ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้พบกับลีจินอา และคิมวูจินที่เพิ่งเดินออกมาจากดันเจี้ยนเกท
“ตรงนั้น! พวกมันอยู่นั่น! “
“พวกมันล่างูเข็ม! ”
“ฮะ? “
แต่พวกเขาไม่สามารถหยุดคิมวูจินกับลีจินอาได้ ทั้งสองคนเดินไปที่รถเมอร์เซเดส เอสคลาส ซีดานสีดำที่จอดรออยู่
ไม่ใช่เพราะมันเป็นรถหรูพวกเขาถึงหยุดไม่ได้ แต่ถ้าคุณตรวจสอบผู้เล่นคนใดก็ตามที่เข้าไปในชั้นที่ 2 คุณก็จะพบคนที่เป็นเจ้าของรถไมบัคหรือรถระดับสูงที่ใกล้เคียงกันได้อย่างง่ายดาย
ไม่ มันไม่ใช่รถที่หยุดพวกเขา แต่เป็นป้ายทะเบียนที่ติดอยู่
‘เวร มันเป็นป้ายทะเบียนของทางการทูต’
แม้ว่าผู้เล่นจะโกรธมากจนยากที่จะควบคุมตัวเองได้ แต่พวกเขาก็ทำได้แค่ควบคุม และระงับความโกรธนั้นเอาไว้ เมื่อเห็นป้ายทะเบียนของสถานทูตรัสเซียในเกาหลี
ดังนั้นคิมวูจินกับลีจินอาจึงหลบหนีสถานการณ์ที่ตึงเครียดได้อย่างง่ายดาย
“เห เซชานสุดยอดมากเลย”
ในความเป็นจริง ลีจินอาที่นั่งอยู่เบาะหลังของรถอดไม่ได้ที่จะอุทาน
“เมอร์เซเดส-เบนซ์ เขาต้องจ่ายเงินใช่ไหม?”
แทนที่จะประทับใจว่ามันเป็นรถจากทางการทูต เขากลับประทับใจเรื่องที่มันคือเมอร์เซเดส เอสคลาส
“ฉันสงสัยจัง ว่าเขารู้สึกยังไงกับค่าน้ำมัน”
ลีจินอาอุทานซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความตื่นเต้น และประหลาดใจ ขณะที่เขาเตรียมตัวจะใช้โอกาสนี้อย่างเต็มที่
เขานอนลงที่เบาะหลัง
“ตอนนี้ฉันจะพักผ่อนสักหน่อย”
จากนั้นรถก็ได้ชะลอตัว
“ฮะ? “
รถจอดบนถนนที่ว่างเปล่า ลีจินอาก็ลุกขึ้นนั่ง
คลิก!
ประตูถูกปลดล็อก และความหมายก็เรียบง่าย
“เราต้องออกไปเหรอ? ”
“มีรถคันอื่นรอคุณอยู่ครับ”
คนขับยืนยัน ดังนั้นลีจินอาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกไป สีหน้าของเขาดูไม่มีความสุข
คิมวูจินก็ลงจากรถเช่นกัน
ทันทีที่พวกเขาออกมา พวกเขาก็เห็นรถไลท์คาร์จอดอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน ลีจินอาได้แต่พึมพำอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นรถ
“ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้ ให้ตายเถอะ หมอนั่น ขี้งกจริง ๆ เลย!”
ความจริง เรื่องนี้ก็พอมีเหตุผลอยู่ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะนั่งรถทางการทูตไปถึงสถานทูต การเปลี่ยนรถในบริเวณที่เหมาะสมเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาที่ต้องซ่อนตัวตนที่แท้จริงไว้
ลีจินอาก็ตระหนักถึงเรื่องนี้เช่นกัน
“ไม่หรอก ไม่สำคัญว่าจะราคาเท่าไร แต่เขาเตรียมรถแบบนี้ให้จริงเหรอ? เขาเอามันมาจากโรงเก็บขยะที่ไหนเนี่ย? แค่มองมัน ยังไม่รู้เลยว่าจะขับยังไง ยังมีมนุษย์ขับเจ้าสิ่งนี้อยู่อีกเหรอ?”
หลังจากที่เริ่มบ่น เขาก็หยุดไม่ได้เลย
“ไม่มีเหรอ?”
คิมวูจินตอบคำถามของลีจินอา
“นี่รถฉัน”
“ฮะ? “
แทนที่จะตอบ คิมวูจินเปิดประตูเข้าไปแล้วสตาร์ทมันด้วยความคุ้นเคย เพื่อพิสูจน์ว่ามันเป็นของเขาเอง
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ลีจินอาก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วเดินไปที่ฝั่งผู้โดยสาร
“ใช่ ในประเทศที่ราคาน้ำมันแพง นายควรขับรถเล็ก ๆ การขับรถหรู แต่ดูดน้ำมันอย่างเดียวไม่คุ้มเลย”
ลีจินอาพยายามจะแก้ตัวอย่างเต็มที่
“อ่า ได้อะไรดี ๆ มาจากงูเข็มไหม? ไม่ใช่อาวุธใหญ่หรืออะไร แต่ฉันคิดว่ามีแกนกลางหรือลูกแก้ววิญญาณหรืออะไรสักอย่างไม่ใช่เหรอ?”
จากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อ
“นายเอาอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ออกมานี่?”
คิมวูจินไม่สนใจลีจินอา และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากแผงหน้ารถแทน เขาเปิดโทรศัพท์ฝาพับแล้วกดเลข 0 เพื่อโทรฉุกเฉิน
– โอเซชานครับ
โอเซชานรับโทรศัพท์ทันที
– สมาคมหัวกะโหลกได้ประกาศสงครามกับปาร์คยองวานแล้ว มีรายละเอียดมากมายเลย เราจะมาดูกันทีหลัง ตอนนี้ไปที่จุดพักที่ใกล้ที่สุดแล้วพักผ่อนสักหน่อย
จากนั้นเขาก็วางสายทันที
เมื่อคิมวูจินวางสาย และเก็บโทรศัพท์ไป ลีจินอาก็เอนตัวลง
“อะไรน่ะ? ว่าไงบ้าง? “
คิมวูจินยิ้มตอบ
“ข่าวดี”
เขตที่พักฮวังซานบอล
สถานที่แห่งนี้ ครั้งหนึ่งเคยเงียบสงบ และมีกิจกรรมมากมายเมื่อไม่นานมานี้
เป็นเพราะดันเจี้ยน A+ ที่ปรากฏในบุนซัน เมื่อใดก็ตามที่ดันเจี้ยนเกทปรากฏขึ้น พวกมันก็จะดึงดูดความสนใจของคนทั้งโลก และพื้นที่ที่พวกเขาอยู่ก็จะเต็มไปด้วยผู้คน
– ผู้เล่นที่ลือกันว่าฆ่างูเข็มได้คือ ไอแซค อิวานอฟ ชาวรัสเซีย จากสมาคมมอสโก
เมื่อข่าวการล่างูเข็มสำเร็จเผยแพร่ออกไปทุกคนก็เริ่มให้ความสนใจ
– อะไรนะ? รัสเซียได้มันไปเหรอ?
– ทำไมประเทศของเราไม่ล่ามัน?
หลายคนโกรธแค้น
– ฉันรู้อยู่แล้ว! ผู้เล่นในประเทศของเรารู้แต่วิธีพูดเท่านั้นแหละ พวกไร้ประโยชน์
– ถ้าเป็นฉัน ฉันจะปล่อยให้สมาคมเมสสิอาห์จัดการ!
– ทำไมรัฐบาลถึงเปิดดันเจี้ยน A+ ให้กับชาวต่างชาติ? เราควรเลือกประธานาธิบดีคนใหม่!
มันเป็นความโกรธแค้นที่มีต่อพวกไร้ความสามารถที่ปล่อยให้ผลไม้สุกงอมถูกขโมยไป
ตอนนั้นเอง มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในพื้นที่พักผ่อนอันเต็มไปด้วยผู้คนที่จับจ้องสมาร์ทโฟนของตัวเอง แต่ไม่มีใครสนใจชายสวมหมวกที่อายุดูราว 20 กลาง ๆ คนนี้
ชายคนนั้นเดินไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ข้างเขตที่พัก และยื่นธนบัตรหนึ่งพันวอนให้คนขาย
“ช่วยแลกเหรียญให้หน่อย”
“ครับ? อ่า! “
พนักงานร้านสะดวกซื้อที่จดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ กำลังดูข่าวเกี่ยวกับงูเข็มก็ได้สติอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ยื่นเหรียญจากเครื่องเก็บเงินให้ชายคนนั้น
“ขอโทษนะครับ ที่ผมไม่สังเกตเห็นคุณ”
เขารีบขอโทษ และแก้ตัวที่เขาไม่ได้ใส่ใจกับงาน
“คุณรู้ไหม? ดันเจี้ยนในซินกุงที่มีงูเข็มถูกเคลียร์แล้วล่ะ”
ชายคนนั้นไม่ตอบ แต่พนักงานร้านสะดวกซื้อยังคงพูดต่อ
“แล้วคุณรู้ไหม ว่าชาวต่างชาติเป็นคนล่ามันล่ะ พวกนั้นควรจะให้สมาคมเมสสิอาห์ทำนะ! ไม่ใช่เหรอ? ”
ชายคนนั้นตอบด้วยรอยยิ้ม
“ถูกต้อง”
รอยยิ้มสดใสเห็นได้ชัดบนใบหน้าของชายคนนั้น