อยู่ห้องที่มืดมนห้องหนึ่ง ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ เช็ดดาบคมของตัวเองอย่างจริงจัง
นั่งคาสมาะอยู่บนพื้น ส่วนบนของร่างกายไม่มีอะไรปกคลุม เผยให้เห็นร่างกาย ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่แข็งแรงมีพลังในตัว
น่าเสียดายที่แขนซ้ายของฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ถูกพันด้วยผ้าก๊อซในเวลานี้ และเลือดเล็กน้อยก็ไหลออกมาอย่างช้าๆ เห็นได้ชัดว่าไม่ร้ายแรง
ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในตรอก เย่เทียนได้ยิงกระสุนออกมาสองนัด นัดหนึ่งพลาดใบดาบคมของเขาที่กำลังจะฆ่า ฟู่เซิ่งหนาน และอีกนัดหนึ่งก็ถูกยิงเข้าไปในแขนของเขา!
“เย่เทียน!”
ทันใดนั้น การเช็ดอาจแรงเกินไป เลยทำให้แผลที่อยู่ตรงแขนเจ็บ ซึ่งทำให้ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะตะคอกออกมา นัยน์ตาลึกคู่นั้นฉายแสงออกมาด้วยเจตนาฆ่าอย่างเย็นชา!
ตุบ!
ในขณะนี้ ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างแปลกประหลาดบนขอบหน้าต่าง สวมกระโปรงสั้นสีดำ มีผ้าคลุมไหล่สีดำสนิท รูปร่างบนนูนหน้าส่วนล่างก็นูนออกไปด้านหลัง และใบหน้าที่สวยงามก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้หญิงส่วนใหญ่รู้สึกละอายใจ
“ใคร?!”
ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติในทันที ลุกขึ้นยืนด้วยการตอบสนองอย่างกระตือรือร้น และมองดูเงาบนขอบหน้าต่างด้วยความระมัดระวัง
มุมปากของสาวงามที่ขอบหน้าต่างเกิดรอยยิ้มแปลก ๆ และเธอก็กระโดดลงจากหน้าต่างเบา ๆ ราวกับเรือลำเล็ก ๆ ที่ตกลงสู่พื้นโดยไม่มีเสียงใด ๆ เลย
“มันไม่สำคัญว่าฉันเป็นใคร”
น่าเสียดาย ถึงแม้รูปร่างของ สาวงามจะเป็นผู้หญิง แต่เสียงของเธอกลับเป็นเสียงผู้ชายที่หนาแน่น!
ความต่างเช่นนี้ทำให้ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และจู่ๆ ก็มีแสงวาบเข้ามาในหัวสมอง ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาลองหยั่งดู “ฉันจำได้ว่าเขาเคยพูดกับฉันว่าเขามีลูกน้องสองคนที่เก่งใช้งานได้”
“คนหนึ่ง เยาหวู่ตี๋คล้ายผู้ชายแต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิง อีกคนหานซวงเย่วคล้ายผู้หญิงแต่ก็ไม่ใช่ผู้ชาย ถ้าฉันทายไม่ผิด เธอคือหานชิงจ้าวใช่ไหม?”
“นายทายถูก ฉันคือ หานชิงจ้าว”
หานชิงจ้าวพยักหน้ายอมรับและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ เจ้านายดูเหมือนจะพูดถึงพวกเรากับนายแค่ครั้งเดียว ไม่คิดว่านายจะจำได้แม่นขนาดนี้ ที่นายถูกเรียกว่านักดาบเสแสร้ง ก็มีเหตุผลของมันจริงๆ ”
“ว่ามา!ให้เธอมาหาฉันทำไม?”
หลังจากได้รับคำตอบ ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ก็วางใบดาบคมลงตรงหน้าเขา เห็นได้ชัดว่าลดความระมัดระวังลงอย่างมาก
“จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักเท่าไหร่”
หานชิงจ้าวยักไหล่และพูดด้วยท่าทางผ่อนคลาย: “เสียเงินไปเยอะกับรุ่นน้องกับนาย แต่พวกนายก็ไม่สามารถทำงานให้สำเร็จได้ เจ้านายผิดหวังกับนายสองคนมาก ดังนั้นจึงให้ฉันมาหานายสองคนเพื่อบอกพวกนายว่า ยกเลิกแผน A เดิม เปลี่ยนเป็นแผน B”
“แผนB?”
ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ นิ่งไปครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วและส่ายหัว “ฉันไม่เคยได้ยินพูดอะไรเกี่ยวกับแผน B”
“ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ฉันพึ่งชมนายว่านายฉลาด ทำไมตอนนี้ก็งงแล้วล่ะ?”
หานชิงจ้าวส่ายหัวเสียงและพูด: “เจ้านายเต็มใจที่จะจ่ายเงินให้นาย ไม่ใช่แค่เห็นความสามารถที่นายมี แต่เพราะตัวตนของนาย”
“นายเป็นรองผู้คุมของ กิลด์แห่งความลับส่วนฟู่โก๋หาวก็เป็นรองผู้คุมของกิลด์ทหารรับจ้าง หากนายฆ่า ฟู่โก๋หาว กิลด์ทหารรับจ้างจะคิดว่านายจงใจยั่วยุ”
“ดูจากความสัมพันธ์ในปัจจุบันระหว่าง กิลด์แห่งความลับ และ กิลด์ทหารรับจ้าง นั่นจะเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะระเบิดสงคราม สงครามจะเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองฝ่ายอย่างแน่นอน!”
“ถ้าอย่างนั้นลองคิดดูจากอีกมุมหนึ่ง ถ้านายตายที่นี่ ผู้คนใน กิลด์แห่งความลับก็จะคิดว่านี่เป็นการยั่วยุจาก กิลด์ทหารรับจ้างรึเปล่าล่ะ?”
“ห๊ะ!?” ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จู่ๆ หน้าของเขาก็ดูมุ่งมั่นขึ้น
อันที่จริง เขาเคยคิดเกี่ยวกับผลที่จะตามมาหลังจากที่ฆ่า ฟู่โก๋หาว แต่ค่าตอบแทนที่อีกฝ่ายมอบให้นั้นเยอะมาก หากทำสำเร็จ อย่างน้อยก็จะช่วยให้เขาก้าวขึ้นไปอีกขั้น
ในกระบวนการฝึกศิลปะการต่อสู้ยิ่งมีพลังมากก็ยิ่งก้าวหน้ายากขึ้น ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ กับการล่อใจแบบนี้เขาไม่สามารถต้านทานได้
แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ เขาแค่ทำล้มเหลวเพียงครั้งเดียว ก็จะให้เขาตาย!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ก็หันมามองหานชิงจ้าวอย่างระมัดระวังอีกครั้ง
หานชิงจ้าวสามารถโดดลงจากหน้าต่างที่สูงประมาณสามเมตรอย่างเงียบ ๆ โดยไม่มีเสียงกระทบใดๆ แค่นี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าเธอนั้นไม่ธรรมดา อย่างน้อยความแข็งแกร่งของเขาไม่ด้อยกว่า อิจิโร ยามาโมโตะ หรือแข็งแกร่งกว่าอย่างอีกด้วย
ถ้าปกติทั่วไป เขาจะไม่กลัวอะไรเลย แต่ตอนนี้ แขนซ้ายของเขาได้รับบาดเจ็บจากกระสุนปืน พลังของเขาสามารถใช้ได้เพียง 80% เท่านั้น ถ้าเขาต้องสู้กับ หานชิงจ้าวจริงๆ เขาเสียเปรียบเต็มๆ!
“เอาล่ะ ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ตอนนี้นายก็รู้แล้วว่าจุดประสงค์ของการมาของฉันคืออะไร ถ้านายไปเจอนารก ก็อย่าพูดว่านายไม่รู้ว่านายตายยังไง!”
หานชิงจ้าวยิ้มอย่างชั่วร้าย มือขวาของเขาเลื่อนไปทั่วร่างกาย และทันใดนั้นดาบคมสีดำก็ปรากฏขึ้นในมือของเธอ
ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ หัวเราะอย่างเย็นชา คว้าดาบคมในมือแล้วทำท่าพร้อมที่จะต่อสู้ “ต่อให้ฉันจะบาดเจ็บเล็กน้อยในตอนนี้ เธอเนี่ยนะอยากฆ่าฉันได้ ฝันไปเถอะ!”
“อย่าพึ่งพูดแบบนี้เลย”
หานชิงจ้าว ส่ายหัวเล็กน้อย พูดอย่างเยาะเย้ย: “จะฆ่านายได้หรือไม่ นั้นก็ต้องลองดูเพื่อหาคำตอบ!”
หลังจากที่พูดจบ ทันใดนั้นหานชิงจ้าวก็พุ่งเข้าหา ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ราวกับสายฟ้า
อยู่ห่างจากกันสามเมตรเต็มๆ หานชิงจ้าวแค่ขยับตัวหน่ยหนึ่ง วาบเดียวก็อยู่ตรงหน้าฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ในชั่วพริบตามีแสงที่เลือดเย็นกะพริบอยู่ในมือของเธอ และตรงไปฝั่ง ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ราวกับงูพิษ
การตอบสนองของ ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ก็ไม่ช้าเช่นกัน เขาหมุนข้อมือ และดาบที่แหลมคมในมือป้องกันดาบที่แทงมาอย่างแม่นยำ
บูม!
อาวุธคมกระแทกเข้าหากัน ทำให้เกิดเสียงเสียดสีคมชัด
“เฮ้!”
ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ พ่นลมหายใจเย็น ใช้สองมือออกแรง แล้วกดไปข้างหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว
บูม!
หานชิงจ้าว คุกเข่าลงเล็กน้อยทันที และพื้นก็ถูกเหยียบย่ำด้วยรอยแตก เขามองไปที่ ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าเขาที่ได้รับบาดเจ็บจะสามารถระเบิดพลังอันทรงพลังดังกล่าวนี้ได้
ถึงอย่างไรก็ตาม การตอบสนองของ หานชิงจ้าวก็ไม่ได้ช้า และเธอก็ถอยหลังสองก้าวทันที หลีกเลี่ยงระยะการโจมตีของ ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ได้
“นักดาบเสแสร้ง ก็คือนักดาบเสแสร้ง ความสามารถไม่น้อยจริงๆ!”
“เมื่อกี้ฉันก็บอกแล้ว แค่เธอเนี่ยนะจะฆ่าฉัน!”
ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ พ่นลมอย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาดูเยาะเย้ยถากถาง
“ฉันยอมรับว่าฉันคนเดียวจัดการนายไม่ได้แน่นอน แต่ว่า…”
หานชิงจ้าว พยักหน้าเล็กน้อยและมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของเธอ”ฉันพูดเมื่อไหร่ว่ามีแค่ฉันคนเดียว!”
เสียงสิ้นสุดลง ทันทีก็มีแสงเย็นยะเยือกพุ่งเข้าใส่แผ่นหลังของฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ
ไม่เพียงแค่นั้น หานชิงจ้าว ที่อยู่ตรงหน้าก็พุ่งเข้าอีกครั้ง ดาบในมือมุ่งไปยังใจกลางของ ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ
ทั้งหน้าและหลังมีคนโจมตี แต่เขาก็ยังมีสติเตรียมพร้อมที่จะสู้กลับ เขายกดาบด้วยมือขวาเพื่อฆ่า หานชิงจ้าวที่อยู่ตรงหน้าเขา ขณะที่มือซ้ายกำมือเป็นหมัดอย่างแน่น
บูม!
ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ ป้องกันหานชิงจ้าว จากด้านหน้า แต่มือซ้ายของเขาถูกสัมผัสอะไรที่เย็นชา เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็มีโซ่สีดำพันรอบมือซ้ายของเขา!
ชั่วขณะหนึ่ง ฮาชิโมโตะ ฟุจิโนะ รู้สึกเสียวซ่าที่มือซ้ายของเขา และคิดในใจว่าซวยแล้ว โซ่นี้มีพิษอย่างร้ายแรง แต่มันก็สายเกินไปแล้ว…