ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 945
ฮาร์วีย์ ยอร์กตบหัวของจิมมี่และลูบมือของเขาบนร่างกายของจิมมี่เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม
“ฉันขอถามหน่อย ใครเป็นคนที่ทำให้คุณปรับเปลี่ยนราคาของที่ดินผืนนี้และเอาร้อยห้าสิบล้านของฉันไป?”
จิมมี่กำลังดิ้นรนอย่างเจ็บปวดแต่เขาก็ยังคงกัดฟันตอบ “ไม่มีใครทั้งนั้น! ผมทำเองทั้งหมด! ไม่มีคนอื่นมาเกี่ยวข้องทั้งนั้น!”
“ที่จริงแล้วผมทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ผมไม่คิดว่าครั้งนี้ผมจะมาเจอกับคนน่ากลัวอย่างคุณ!”
ฮาร์วีย์หัวเราะและจ้องไปที่เวนดี้ เซอร์เรล
“ตอนนี้คุณควรออกไปข้างนอกนะ สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไม่เหมาะกับเด็ก”
ใบหน้าของเหล่าผู้อาวุโสระดับสูงทั้งหมดต่างถอดสี พวกเขาทั้งหมดรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วหลังจากได้ยินสิ่งที่ฮาร์วีย์พูด
เมื่อพวกเขาออกไป ฮาร์วีย์หัวเราะและถาม “เรย์ นายยังไม่ลืมสิ่งที่ฉันเคยสอนตอนที่อยู่ในสนามรบใช่ไหม? วันนี้แหละ เป็นการทดลองครั้งแรก”
“ได้ครับ”
เรย์กำลังยิ้มอยู่ เขาลูบหัวของจิมมี่และเผยรอยยิ้มที่อาจเรียกว่าอ่อนโยนที่สุดในตอนนั้น
“อย่ากลัวไปเลยมันไม่เจ็บหรอก ผมจะพาคุณไปตามขั้นตอน”
“ตอนนี้เครื่องมือมีไม่มากเท่าไหร่ ดังนั้นผมจะหักฟันของคุณที่ละซี่แล้วกัน จากนั้นก็หักนิ้วมือของคุณตามด้วยนิ้วเท้า”
เรย์ถอนหายใจ
“ประธานยอร์กครับ อัศวินเทมพลาร์แห่งอาณาจักรพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินก็ไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้นเหมือนกันนะครับ ผมจำได้ว่าพวกเขาสารภาพทันทีโดยผมไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ผมหวังว่าประธานจอห์นจะทำให้ผมสนุกได้”
จากนั้นฮาร์วีย์ก็เตะเรย์พร้อมกับทำหน้านิ่ว
“ทำไมนายพูดมากจัง? ฉันบอกนายไปแล้วว่าพูดให้น้อยและลงมือทำให้มากเข้าไว้!”
“ได้ครับ ได้ ได้!”
ใบหน้าของเรย์แสดงสีหน้าให้เกียรติ เขาหยิบเศษกระดาษขึ้นมาและค่อย ๆ พันมันรอบนิ้วโป้งของจิมมี่พร้อมกับเผยยิ้มรอยยิ้ม
“ตอนแรกมันจะเจ็บแต่คุณจะ…”
“ผมบอกก็ได้! ผมบอกก็ได้!”
จิมมี่ไม่สามารถควบคุมท่อปัสสาวะของตัวเองไว้ได้อีกต่อไป กางเกงของเขาเปียกโชกและส่งกลิ่นทั่วทั้งห้อง
‘นี่มันมากเกินไป!’
‘ฉันไปกระตุ้นคนมีอำนาจแบบไหนให้โกรธกันแน่?!’
‘ทำไมพวกเขาพูดแบบนี้ออกมาอย่างเมินเฉยได้ขนาดนี้?!’
จิมมี่พูดอย่างรีบร้อน “เมื่อคืน มันเกิดขึ้นเมื่อคืน! มีคนจากตระกูลเบเกอร์โทรมาหาผม!”
“เขาบอกว่าที่ดินผืนนี้จะถูกขายให้คุณไม่ได้เด็ดขาด!”
“และเขาอยากให้ผมโกงคุณด้วยวิธีไหนก็ได้!”
“จากนั้นเขาก็ต้องการให้ผมจัดการคุณด้วยวิธีดี ๆ และทำให้ซานฟรานซิสโกเป็นฝันร้ายของคุณ!”
จิมมี่สารภาพออกมาหมดเปลือก อธิบายทุกอย่างออกมาอย่างชัดเจน เขายังเอาโทรศัพท์ของเขาออกมาเพื่อแสดงไฟล์เสียงเผื่อว่าฮาร์วีย์กับคนอื่น ๆ จะไม่เชื่อเขา
“ตระกูลเบเกอร์ในซานฟรานซิสโกเหรอ น่าสนใจดีนิ”
ฮาร์วีย์ค่อย ๆ พยักหน้าจากนั้นก็เปลี่ยนเรื่อง
“แล้วตอนนี้ล่ะ? คุณจะขายที่ดินหรือเปล่า?”
จิมมี่ตอบกลับด้วยเสียงสั่น
“ขายแน่นอน! ผมจะขาย! ในราคาเจ็ดร้อยห้าสิบล้านสำหรับคุณ!”
“ฉันบอกตอนไหนว่าฉันจะซื้อด้วยราคาเจ็ดร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์?” ฮาร์วีย์ถาม
“ฮะ? ไม่เหรอ? เราคุยเรื่องนี้กันแล้วไม่ใช่เหรอ?”
จิมมี่รู้สึกเอื่อยเฉื่อยและค่อนข้างมึนงง
ฮาร์วีย์หัวเราะ
“ราคาเปลี่ยนแปลงได้ตลอดไม่ใช่เหรอ? เมื่อไหร่ที่ฉันทำธุรกิจ ฉันตั้งใจฟังรายละเอียดเสมอ ในเมื่อก่อนหน้านี้คุณขึ้นราคาเป็นสิบเท่า ตอนนี้ฉันก็จะลดราคาลงเป็นสิบเท่าเหมือนกัน”
“เอาเงินเจ็ดสิบห้าล้านของฉันคืนมาและเซ็นสัญญาจากนั้นที่ดินผืนนี้ก็จะเป็นของฉันทันที”
ฮาร์วีย์กำลังเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนให้
คนเราจะต้องชดใช้เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขาทำสิ่งที่เลวร้ายลงไป
อย่างไรแล้วฮาร์วีย์ไม่ได้ต้องการเงินเจ็ดสิบห้าล้านดอลลาร์อยู่แล้ว ตอนนี้เขาค่อนข้างที่จะใจกว้าง