Kill the Hero 063
“อึก!”
ชายคนหนึ่งร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับเหวี่ยงทหารโครงกระดูกก็อบลินที่เพิ่งแทงด้านข้างตัวเขา
ทหารโครงกระดูกกระเด็นออกไป และร่อนลงพื้นอย่างเกรี้ยวกราด ขณะที่ทหารโครงกระดูกตัวอื่น ๆ รุมล้อมชายคนนั้น
ปาร์คยอนซูต่อสู้กับพวกมันอยู่นานแล้ว ขณะที่มองไปยังทหารโครงกระดูกอีกตัวที่เข้ามาใกล้ ดวงตาของเขาก็ค่อย ๆ เต็มไปด้วยความกลัว
ทำไมปาร์คยอนซูถึงสู้กับโครงกระดูก? ตอบได้ไม่ยาก
ไม่จำเป็นต้องถามว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงถูกโจมตี
‘เชี่ย! ฉันแค่พยายามจะฆ่าผู้เล่นเพียงคนเดียว เพื่อสร้างรายได้สักหน่อย…’
ตั้งแรก เขาเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ถูกจ้างให้เข้าดันเจี้ยน เพื่อฆ่าผู้เล่นคนอื่น
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะถูกโจมตี
‘ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าคิมวูจินเป็นสัตว์ประหลาดแบบนี้!’
ปาร์คยอนซูแน่ใจว่าคิมวูจินเป็นคนที่ทำร้ายเขา
แน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก
“คิมวูจิน!”
ปาร์คยอนซูตะโกนขึ้น ทั้งที่ดูเหมือนจะไม่มีใคร
“มาตกลงกันเถอะ!”
เขาตัดสินใจจะเจรจา
“ฉันจะให้ข้อมูลของคิมแจฮุน ฉันจะให้ข้อมูลของคนอื่น ๆ ด้วย ทั้งหมดที่ฉันรู้จักเลย ไว้ชีวิตฉัน แล้วข้อมูลทุกอย่างจะเป็นของนาย!”
โครงกระดูกไม่มีปฏิกิริยาต่อคำพูดของเขา
แต่พวกมันกลับลดระยะห่างยังปาร์คยอนซูที่กำลังตะโกนอีกครั้ง
“ฉัน – นายเก็บฉันไว้ดีกว่า! เรื่องนี้มีอะไรมากมายกว่าที่นายคิด!”
ตอนนั้นเอง คิมวูจินก็ปรากฏตัวขึ้น
“นายอยากบอกข้อมูลให้ฉันงั้นเหรอ?”
จากนั้นปาร์คยอนซูก็แสดงสีหน้าไม่สบายใจ
“นั่น – ถูกต้อง”
“และนายจะรับประกันได้ยังไงว่านี่ไม่ใช่กับดัก?”
“กับดักเหรอ? ”
“นายรับประกันได้ไหมล่ะว่านายไม่ได้พูด เพราะอยากหลบเลี่ยงสถานการณ์ในตอนนี้?”
“นั่น…”
“มีอะไรรับประกันได้บ้าง ว่าคนที่เข้ามาในดันเจี้ยนนี้เพื่อฆ่าฉัน เพราะเงินแค่ไม่กี่ดอลลาร์ไม่ได้หลอกฉัน?”
ปาร์คยอนซูทำได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย
“ใช่ นายพูดถูก ความน่าเชื่อถือเป็นสิ่งสำคัญ จะให้ฉันทำยังไง?”
“วางอาวุธของนายก่อน แล้วค่อยมาคุยกัน”
“โอ – โอเค”
เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ปาร์คยอนซูก็วางอาวุธในมือลงบนพื้นอย่างลังเล แล้วเขาก็ถอดหมวกเกราะออก
ทันใดนั้นเอง
คิมวูจินปากริชในมือใส่หน้าผากของปาร์คยอนซู
ขณะเดียวกัน โครงกระดูกก็พุ่งไปข้างหน้าราวกับกำลังรอเวลานี้อยู่
การจะทำข้อตกลงเป็นเรื่องที่ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมมาก และจากนั้นก็แปรพักตร์ เมื่ออีกฝ่ายลดการป้องกันลง
แน่นอนว่าคิมวูจินไม่ได้สนใจเรื่องนั้น
มันน่าตลกดีที่คิดว่า คนที่มาฆ่าเขา คิดว่าเขาจะยอมเจรจาด้วยจริง ๆ
[ดวงตาของอนูบิสเปิดแล้ว]
ตาของคิมวูจินกลายเป็นสีดำ
…
วันที่ 2 ของการท้าทายดันเจี้ยน
ผู้เล่นที่สิ้นหวังกับภารกิจสังหารมอนสเตอร์ 3,000 ตัว ในตอนแรก ท้ายที่สุดก็สงบสติอารมณ์ลงได้
“ไม่มีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งอย่างที่คิดจริงเหรอ?”
“ฉันเจอออร์คแค่ 1-2 ตัวเอง”
มอนสเตอร์ที่ปรากฏตัวอ่อนแอกว่าที่พวกเขาคิดไว้มาก ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับชั้นที่ 2 และผู้ที่มีประสบการณ์การต่อสู้ครั้งนี้ ไม่อาจเข้าใจสถานการณ์ได้
ไม่มีใครรู้ว่าต้องทำยังไง แต่พวกเขาก็ไม่รีบร้อน
“ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้านายหักโหมมากไป นายแพ้แน่”
“ความคิดของทุกคนคล้ายกัน ก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ และปลอดภัย พร้อมกับประหยัดพลังงานไปด้วย”
หลังจากใช้เวลาอยู่ที่ชั้น 1 มาสักพัก ทุกคนก็อยากไปชั้นที่ 2 แล้ว
แต่คิมแจฮุนต่างออกไป
“แม่ง!”
ต่างจากผู้เล่นส่วนใหญ่ที่ใจเย็น และอดทนมากขึ้น ยิ่งอยู่ในดันเจี้ยนนานขึ้น เขาก็ยิ่งใจร้อนมากขึ้น
“นายบอกว่านายจ้างคน 5 คนใช่ไหม? ”
ก่อนเข้าดันเจี้ยน คิมแจฮุนได้ตกลงกับผู้เล่นที่เขาจ้างมาแล้ว
เขาจะทิ้งรอยไว้รอบ ๆ และพวกนั้นต้องแกะรอย เพื่อมายังที่ที่นัดหมายไว้
“ใช่”
“แต่ไม่มีใครมา”
ยังไงก็ตาม กลับไม่มีใครมายังจุดนัดหมายเลยสักคน
แม้จะรอต่อไปอีก 2-3 ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครมาตามนัด
ตอนนี้ คิมแจฮุนครุ่นคิดอย่างหนักไป
‘เกิดอะไรขึ้น? ‘
ผู้เล่นทุกคนที่เขาจ้างมา ล้วนแล้วแต่มีความสามารถสูง อย่างน้อยก็ในด้านการล่าผู้เล่น
ดังนั้น เมื่อต้องเผชิญกับมอนสเตอร์อ่อนแอพวกนี้ ที่แม้แต่ผู้เล่นธรรมดาก็ยังฆ่าได้ สำหรับคนเหล่านั้นแล้ว ไม่สะเทือนแม้แต่น้อย
‘พวกเขาทุกคนกำลังซ่อนตัวตนอยู่ใช่ไหม? ’
การปลอมตัวของพวกเขาต้องสมบูรณ์แบบมาก
แม้ว่าปกติแล้ว มีโอกาสที่ 1-2 คนในนั้นจะปลอมตัวมา แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ทั้ง 5 คนจะเป็นตัวปลอม
‘เวรเอ้ย นี่มันอะไรกัน? ’
ความอดทนของคิมแจฮุนถูกลดทอนลงทีละนิดมานานแล้ว และเขากำลังเริ่มสับสน
“เฮ้”
โชคดีที่ความสับสนของเขาอยู่ได้ไม่นานนัก
“มีอะไรกำลังมา”
“อะไร? “
ในที่สุดก็มีคนมาถึงที่นัดหมาย
“ว่าไง? เป็นศัตรูรึเปล่า?”
กลุ่มโครงกระดูกก็อบลิน และโครงกระดูกออร์คปรากฏตัวขึ้น และแสดงความเป็นศัตรูอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อเห็นสิ่งนั้น คิมแจฮุนไม่มัวมาอารมณ์เสียอีกต่อไป
ชัดเจนว่าเขาควรทำอะไร
“ยังจีฮุน”
เหนือสิ่งอื่นใด ไพ่ที่ทรงพลังที่สุดของคิมแจฮุนคือ ไพ่ที่เขาไว้ใจได้มากที่สุด
“แน่นอน แค่ไว้ใจฉัน ฉันจะให้นายเห็นสิ่งที่อยากเห็น”
ไพ่ที่ชื่อยังจีฮุน
“โอ้!”
ด้านหลังกลุ่มโครงกระดูก เขามองเห็นชายคนหนึ่ง
“นั่นคือคิมวูจินใช่ไหม?”
แทนการตอบคำถามของยังจีฮุน คิมแจฮุนหลับตาลงพร้อมกับกระชับไม้เท้าในมือ และเตรียมตัวต่อสู้
ยังจีฮุนยิ้มให้คิมวูจิน และพูดว่า
“ตอนนี้ นายอยากแสดงความสามารถของนายที่ไหน?”