คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 998
อีกด้านหนึ่ง ที่ชานเมืองทางตอนเหนือของเมืองตงไห่
ร่างของเชลลีถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา! ลีรอยลากเธอเข้าไปในป่าโดยมีลิเดียเดินตามหลังพวกเขาไป
เชลลีหวาดกลัวจนตัวสั่น เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เธอไม่รู้ว่าสายที่เธอโทรออกนั้น เชสเตอร์จะทันได้เห็นมันหรือไม่ ในตอนนี้โทรศัพท์ของเธอถูกทำลายจนกลายเป็นฝุ่นผงไปแล้ว นี่เธอจะต้องตายอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ?
ลีรอยอารมณ์ดี ยิ่งเชลลีหวาดกลัวมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น เขายกมือขึ้นและสั่งลิเดียด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “แทงดาบลงที่ท้องของเธอซะ!”
‘อะไรนะ?’ ร่างกายของเชลลีสั่นเทาเพราะความหวาดกลัว ใบหน้าของเธอซีดเซียวราวกับกระดาษสีขาว! เธอไม่คิดว่าลีรอยจะโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้!
“พ่อ….” ลิเดียเอ่ยขึ้นด้วยความลังเลใจ มือของเธอที่ถือดาบเอาไว้สั่นเทาเล็กน้อย “มันไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอพ่อ?”
แดร์ริลและพี่น้องร่วมมือกันทำลายสำนักคุนหลุน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องแก้แค้น คนหนึ่งต้องตายเพื่อให้อีกคนมีชีวิตอยู่
ลิเดียไม่ได้รู้สึกผิดที่เธอหลอกล่อคนในครอบครัวของเชสเตอร์ออกมา แต่เธอไม่ต้องการที่จะทำร้ายทารกที่ในครรภ์
“โหดร้ายเหรอ?” ลีรอยหัวเราะเยาะ “ลูกสาว นี่เจ้าลืมไปแล้วเหรอว่าพวกมันร่วมมือกันทำลายสำนักคุนหลุนเอาไว้ยังไง? เจ้าจำไม่ได้เหรอว่าเราสองคนพ่อลูกต้องไปขออาศัยที่ซุกหัวนอนในพระราชวังฟูเหยาของผู้อื่นอย่างไร? เจ้ายังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าการแสดงความเมตตาต่อศัตรูของเรานั่นแหละที่เรียกว่าโหดร้าย มันเป็นความโหดร้ายต่อตัวเราเอง! เจ้าลองคิดดูสิว่าเหล่าพี่ชายของเจ้ากี่คนแล้วที่ต้องถูกสังหารด้วยน้ำมือของพวกมันสามพี่น้อง! และหญิงผู้นี้ก็เป็นภรรยาของไอ้เชสเตอร์นั่น ดังนั้นหล่อนจะต้องชดใช้ในสิ่งที่สามีของหล่อนทำ!”
ดวงตาของลีรอยเต็มไปด้วยความโกรธแค้น!
ถึงแม้ว่าลีรอยจะรักลูกสาวมากแค่ไหน แต่เขาก็หวังว่าเธอจะเติบโตขึ้น และประสบการณ์ของเธอก็จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่พ่อของเธอกล่าวเช่นนั้น เธอก็กำหมัดแน่นและส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ถูกต้องแล้วที่ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย แต่ว่าเด็กในท้องของเธอนั้นยังไร้เดียงสา ถ้าฉันต้องทำเช่นนั้น แล้วทำไม่พ่อไม่ให้ฉันฆ่าเธอทิ้งไปเลยล่ะ?”
ลิเดียกัดริมฝีปากในขณะที่เธอเดินเข้าไปหาเชลลี
เชลลีหวาดกลัวจนตัวสั่น เธอพยายามดิ้นรนจนสุดแรงแต่ร่างของเธอถูกมัดเอาไว้ ต่อให้เธอดิ้นรนมากแค่ไหน แต่ร่างกายของเธอก็แทบจะไม่ขยับเขยื้อนเลย
ลีรอยถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นเพื่อห้ามลูกสาวของเขาเอาไว้ “ลูกสาวที่น่ารักของฉัน เรายังฆ่าเธอไม่ได้ตอนนี้”
สายตาของเขาจับจ้องไปที่เชลลี จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย “ฉันกำลังฝึกฝนวิถีแห่งด้านมืดอยู่ ดังนั้นฉันต้องการที่จะดูดซับพลังวิญญาณของหญิงผู้นี้เพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง!” จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
‘อะไรนะ?’
เชลลีจ้องมองลีรอยด้วยร่างกายที่สั่นเทา “เป็นแกนี่เอง! แกดูดกลืนพลังวิญญาณของผู้หญิงเหล่านั้น! แกสมควรตายที่แกทำร้ายผู้บริสุทธิ์เช่นนั้น!”
ลีรอยหันมาและโน้มตัวลงตรงหน้าของเชลลี เขาจ้องมองเธอและพูดอย่างไม่แยแส “ใช่แล้ว เป็นฉันเองที่เป็นคนทำสิ่งเหล่านั้น ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ในไม่ช้าแกก็จะเป็นเหมือนผู้หญิงพวกนั้น แต่ก่อนที่ฉันจะกลืนกินพลังวิญญาณของแก ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสของความทุกข์ทรมานเสียก่อน!
เมื่อพูดจบลีรอยก็ดึงดาบออกมาและเล็งไปที่หน้าท้องของเชลลี ในเมื่อลิเดียไม่ต้องการทำ ดังนั้นเขาจะเป็นคนทำมันเอง!
ใบหน้าของเชลลีซีดเซียวลงเมื่อลีรอยเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เธอร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง!
‘เชสเตอร์ ฉันขอโทษที่ฉันไม่สามารถดูแลตัวเองและปกป้องลูกของเราได้’ เชลลีหลับตาลงและกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาที่ไหลอาบแก้มเธอล่วงหล่นลงบนเสื้อผ้าของเธอจนเปียกปอน
“หึ หึ หึ…” ลีรอยแสดงรอยยิ้มอันชั่วร้ายและพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “นี่แกจะร้องไห้ไปทำไม? แกรู้สึกเสียใจอย่างนั้นเหรอ? แล้วแกรู้ไหมว่าไอ้พี่น้องสามคนนั้นมันสังหารสาวกของฉันไปกี่คนแล้ว? สาวกของฉันนับแสนคนต้องมาจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของพวกมัน!”
ในที่สุดลีรอยก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเชลลีในระยะประชิดด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย “แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะทำตามความปรารถนาของแกเมื่อแกตาย ฉันจะรีบส่งร่างของแกกลับไปให้เชสเตอร์ทันที จากนั้นพวกแกทั้งสามคนก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป!”
ลีรอยยกดาบยาวในมือขึ้นและเล็งไปที่หน้าท้องของเชลลีอีกครั้ง!