ทที่ 341
เมื่อได้ยินโคบายา ชิอิจิโร่ ปฏิเสธอย่างเปิดเผย ซือเทียนฉีพูดอย่างเย็นชาว่า “ ผมจำได้ว่าคุณมีตัวยาสามชนิดที่วางขายตลาดโลก แบ่งเป็น หนึ่งยารักษาโรคกระเพาะ สองยาแก้เจ็บคอ สามโลชั่นรักษาผิวหนัง สรรพคุณยาสามอย่างนี้ มีชนิดหนึ่งที่มาจากประเทศจีนของพวกเราราชวงศ์ตงฮั่น《ซางหันจ๋าปิ้งลุ่น》 ของจอางจ้องจิ่ง หนึ่งชนิดมาจากราชวงศ์ซีฮั่น 《คัมภีร์หวงตี้เน่ย์จิง》ยังมีอีกชนิดมาจาก《เปิ๋นเฉ่ากังมู่》ที่ผมพูดคงไม่ผิดนะ?
ทำเอาสีหน้าของโคบายา ชิอิจิโร่เปลี่ยน แต่เขายังคงยืนกรานปฏิเสธว่า “หมอเทพซือกำลังล้อเล่นหรือเปล่า? ต้นตำรับยาจีนโบราณที่เป็นพันๆปีพวกนี้ ตามหลักแล้วไม่มีผลต่อการรักษาทางการแพทย์ เป็นขยะไม่มีผลอ้างอิงทางวิทยาศาสตร์ บริษัทผลิตยาโคบายาของพวกเราใหญ่โตขนาดนี้ จะใช้ยาที่ล้าหลังเป็นพันๆ ปีได้ไง? น่าตลกที่สุด!”
เมื่อได้ยินโคบายา ชิอิจิโร่ดูหมิ่นยาจีนที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษอย่างเปิดเผย แพทย์แผนจีนคนอื่นๆที่อยู่ในงานต่างพากันเปิดปากตำหนิ
ซือเทียนฉีพูดด้วยความถูกต้อง “พอดีสองวันนี้ผมว่างไม่มีธุระอะไร รอมหกรรมการแพทย์ผ่านไป ผมจะเขียนบทความสามบทความด้วยตัวเอง เอารายละเอียดสรรพคุณยาสามชนิดของพวกคุณ ต้นสายปลายเหตุต้นตำรับยาโบราณของพวกเราทั้งหมดบันทึกออกมาอย่างละเอียด รอหลังจากเผยแพร่แล้ว ดูว่าคุณจะยังมีอะไรแก้ตัวอีก! ”
สีหน้าของโคบายา ชิอิจิโร่เปลี่ยนเป็นหน้าดำทันที
เขาเป็นรองประธานของบริษัทผลิตยาโคบายานี้ บริษัทนี้พ่อเขาเป็นคนก่อตั้งขึ้นมาด้วยตัวเอง รายละเอียดความเป็นมาในนี้แน่นอนว่าเขาต้องรู้ดี
เหตุผลที่บริษัทผลิตยาโคบายามาจนถึงทุกวันนี้นั้น ล้วนมาจากใบสั่งยาที่บันทึกไว้ในตำรายาจีนโบราณ
เดิมชาวญี่ปุ่นเองก็ถนัดเรื่องบรรจุภัณฑ์ ดังนั้นพวกเขาจึงใช้ตำรับยาจีนโบราณ หลังจากดำเนินการบรรจุภัณฑ์แล้ว จึงโฆษณาว่าพวกเขาใช้เงินจำนวนมากเพื่อค้นคว้าผลลัพธ์ใหม่ด้วยตัวเอง อาศัยผลการรักษาที่ดีมาก พวกเขาจึงรีบวางขายท้องตลาด
แต่บริษัทผลิตยาโคบาตั้งแต่เริ่มจนจบกลับไม่เคยยอมรับว่า สูตรยาของพวกเขาได้ลอกเลียนแบบต้นตำรับยาจีนโบราณ ด้วยเหตุนี้ซือเทียนฉีจึงไม่พอใจอย่างมาก แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีโอกาสที่จะได้ออกมาคัดค้าน
คิดไม่ถึงว่า วันนี้ถึงกับได้เจอโคบายา ชิอิจิโร่ที่นี่ เพราะฉะนั้นต้องทวงความยุติธรรมให้กับยาแผนโบราณจีนอย่างแน่นอนโคบายา ชิอิจิโร่คิดไม่ถึงว่าซือเทียนฉีจะพูดออกมาอย่างแม่นยำขนาดนี้ ที่มาของสรรพคุณยาทั้งสามชนิด กลัวว่าซือเทียนฉีจะตีพิมพ์บทความออกมาจริงๆ เขารีบพูดว่า “หมอเทพซือ บทความอะไรนั่นก็ไม่จำเป็นแล้วล่ะ? พวกเราแค่อยากหาคุณเพื่อร่วมมือเรื่องยาแบบแผนใหม่ ถ้าคุณเห็นด้วย พวกเราก็ร่วมมือกัน ถ้าคุณไม่ตกลง พวกเราก็แค่ไม่ร่วมมือกัน จะทำลายความสามัคคีทำไม ”
ซือเทียนฉีพูดอย่างจริงจัง “ในเมื่อคุณปฏิเสธว่าคุณลอกเลียนวิธีจีน งั้นพวกเราก็ไม่มีอะไรต้องร่วมมือกัน ลาก่อน” พูดจบ ซือเทียนฉีก็พูดต่อ “ใช่แล้ว บทความนั่นผมต้องเขียนแน่นอน”
โคบายา ชิอิจิโร่กัดฟันมองไปที่ซือเทียนฉี พริบตาเดียวเขาก็ยังคงระงับความโกรธได้ พยักหน้าและพูดว่า “ได้ ในเมื่อซือเทียนฉีไม่ยินยอมที่จะร่วมมือ งั้นผมก็ไม่บังคับ”
พูดไป แล้วเขาก็ถามขึ้นอีกว่า “หมอเทพซือ สรรพคุณยาผมไม่เอาแล้ว คุณขายยาให้ผมเม็ดหนึ่งได้ไหม ผมยอมจ่ายห้าสิบล้าน! พ่อของผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน เขานอนติดเตียงมาตลอด ในฐานะลูกชายอย่างผม หวังอย่างยิ่งจะมีทางรักษาให้ท่านหายได้! ”
ราคาห้าสิบล้าน ทำเอาซือเทียนฉีชะงักตกใจ
ซือเทียนฉีเหลือบมองไปที่เย่เฉิน ในเมื่อยาวิเศษนี่เป็นของเย่เฉิน ถ้าเขาเต็มใจขายยาหนึ่งเม็ดในราคาห้าสิบล้านให้กับโคบายา ชิอิจิโร่ งั้นตัวเองก็ถือว่าได้ช่วยอาจารย์เย่เชื่อมโยงสายสัมพันธ์
แต่ว่า เย่เฉินโบกมือให้เขาอย่างเงียบ ๆ
เขาไม่สนใจเงินห้าสิบล้าน และจะไม่เพื่อเงินห้าสิบล้านขายยาให้กับชาวญี่ปุ่นที่ลอกเลียนแบบยาจีน
เมื่อซือเทียนฉีเห็นเย่เฉินโบกมือปฏิเสธก็รีบพูดกับโคบายา ชิอิจิโร่ ทันที “ขออภัยด้วยคุณโคบายา ยาถูกใช้ไปหมด แล้วก็จะไม่มีอีกแล้ว”
โคบายา ชิอิจิโร่กัดฟันพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เยือกเย็นและพูดว่า “โอเคครับ หมอเทพซือผมทราบแล้วในเมื่อคนเราต่างคนต่างความผิด ผมก็ไม่ฝืนใจ หวังว่าเราคงได้พบกันใหม่”