เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 794
หยุนเฟยฉางคำรามอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง
การลงมือของตระกูลหยุนในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถหยุดเฟิงเมิ่งกรุ๊ปได้
ในทางกลับกันอำนาจของตระกูลหยุนในพื้นที่สีขาวของเมืองก่างกลับถูกขุดรากถอนโคนไปด้วย
นี่จึงทำให้หยุนเฟยฉางเดือดดาลเป็นอย่างมาก
มันเทียบเท่ากับ ตบลงบนใบหน้าของเขาอย่างแรง!
เวลานี้
เสียงของพ่อบ้านดังทอดมาจากด้านนอกประตู
“คุณชายครับ นายท่านให้คุณไปพบที่ห้องหนังสือของเขาครับ!”
ได้ยินคำพูดนี้
ใบหน้าของหยุนเฟยฉางเผยความกลัวออกมา
เมืองก่างเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ มันไม่สามารถปิดยังกับพ่อของตนเองได้อย่างแน่นอน
ครั้งนี้เขาทำให้ตระกูลหยุนต้องเสียหายย่อยยับ ก็ไม่รู้ว่าพ่อของตนเองจะลงโทษตนเองอย่างไร?
หยุนเฟยฉางไม่อยากไป
แต่เขารู้ดีว่า พ่อของตนเองอยู่ในตระกูลหยุนเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น
ถ้าตนไม่ไป ผลที่ตามมาจะรุนแรงยิ่งกว่าเดิม
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และหยุนเฟยฉางก็เดินเข้าไป
ในห้องหนังสือ
หยุนตงหยางผู้นำตระกูลหยุน นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่โบราณด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เขาเพิ่งจะกลับมา ก็ได้รับข่าวที่น่าตื่นตกใจเลย
อำนาจของตระกูลหยุนในพื้นที่สีขาวของเมืองก่าง ถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น!
ต้องทราบว่าเมืองก่างเป็นประตูสู่จงโจวแห่งแรก
ตระกูลหยุนในตอนนั้น เพื่อธุรกิจพื้นที่สีขาวในเมืองก่างไม่รู้ว่าต้องสูญเสียกำลังไปมากเท่าไหร่
ค่ดไม่ถึงเลยว่าตนเองจะถูกทำลายไปจนหมดสิ้น?
และคนที่ก่อกรรมทำเข็ญทุกสิ่งทุกอย่างนี้ก็คือลูกชายของตนเอง——หยุนเฟยฉาง!
เสียงดังเอี๊ยด ประตูของห้องหนังสือถูกเปิดออก
หยุนเฟยฉางเดินเข้ามา
เขากล่าวด้วยใบหน้าเคารพนับถือ : “คารวะท่านพ่อ!”
ต่อหน้าพ่อของตนเอง หยุนเฟยฉางไม่กล้าดูหมิ่นใดๆ
เพราะหยุนตงหยางไม่เพียงแค่เป็นผู้นำตระกูลหยุน แต่ยังมีอำนาจเด็ดขาดในตระกูลหยุนอีกด้วย
ไม่มีใครฝ่าฝืนเขาได้!
หยุนตงหยางกล่าวอย่างเย็นชา : “คุกเข่า!”
“อะไรนะครับ? ท่านพ่อ……”
“ฉันให้แกคุกเข่า!”
หยุนตงหยางตะคอกเสียงดัง
หยุนเฟยฉางคุกเข่าลงไป
ต่อหน้าพ่อของตนเอง
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ยินยอม แต่เขาก็ไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของหยุนตงหยาง
หยุนตงหยางเอ่ยถามด้วยใบหน้าเย็นชา : “แกรู้ใช่ไหม ว่าตนเองทำผิดเรื่องอะไร?”
“ฉัน……”
หยุนเฟยฉางอ้าปากค้าง พูดไม่ออกเล็กน้อย
ปัง!
: “เพราะเป็นความผิดของแก จึงทำให้อำนาจทั้งหมดในพื้นที่สีขาวของตระกูลหยุนที่อยู่ในเมืองก่างของฉันถูกกวาดล้างไปจนหมด
หยุนเฟยฉางก้มหน้า แม้แต่ประโยคหนึ่งก็ไม่กล้าพูด
หยุนตงหยางจ้องมองไปที่หยุนเฟยฉาง กล่าวด้วยใบหน้าที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ : “ฉันรู้ ว่าแกต้องการใช้อำนาจของพื้นที่สีขาวในเมืองก่างเพื่อขัดขวางเฟิงเมิ่งกรุ๊ป เพื่อเป็นเอาอกเอาใจหนิงชิงเฉิง!”
“ฉันไม่ได้ต่อต้านที่แกจะตามจีบหนิงชิงเฉิง อย่างไรเสียถ้าตระกูลหยุนได้เกี่ยวดองกับตระกูลหนิง มันก็จะมีผลประโยชน์ต่อตระกูลหยุนของฉันด้วยเช่นกัน”
“แต่ถ้าแกทำเพื่อจีบหนิงชิงเฉิง และต้องเสียสละผลประโยชน์ตระกูลหยุนของฉัน สิ่งนี้จะไม่ได้รับอนุญาตอย่างแน่นอน แกรู้ใช่ไหม?”
การแข่งขันของชิงเฉิงกรุ๊ปกับเฟิงเมิ่งกรุ๊ป ทุกคนล้วนทราบดี
เพียงแค่หยุนตงหยางตรวจสอบเพียงเล็กน้อย ก็จะรู้ว่าเพราะอะไรหยุนเฟยฉางจึงทำแบบนี้
จะเอาอกเอาใจหนิงชิงเฉิงก็ได้
แต่จะเสียผลประโยชน์ของตระกูลหยุนไม่ได้เป็นอันขาด!
“ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ ถ้ายังอยู่ต่อไปอีก ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้อย่างแน่นอน!” หยุนตงหยางโบกๆ มือ กล่าวด้วยสีหน้าระอาใจ
เขาไม่อยากจะเห็นลูกชายที่โง่เขลาของตนเองอีกต่อไปแล้ว
หยุนเฟยฉางไม่พูดอะไรเลย หันกลับออกไปจากห้องหนังสือ
หลังจากออกไปจากห้องหนังสือแล้ว
สีหน้าของหยุนเฟยฉาง ก็โกรธอย่างมาก
เขากำสองหมัดแน่น กัดฟันพูดกับตัวเองว่า : “หยางเฟิง ครั้งนี้โชคเข้าข้างแก! ต้องการให้ฉันปล่อยแกไปเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก! หวังว่าคราวต่อไป โชคยังจะเข้าข้างแกแบบนี้อีกนะ!”