ตอนที่ 713 ชีวิตนี้ยาวไกล แต่กลับลืมคุณได้ยาก (1) โดย Ink Stone_Romance
มือของเย่เซียวจับเอวเธอไว้อย่างเอาแต่ใจและแข็งกร้าว
เขาเจ็บมากแต่ก็ไม่ยอมละมือสักที ไป๋ซู่เย่ใส่ชุดกระโปรงนอนที่ไม่นับว่าบางแต่ความอุ่นจากฝ่ามือยังแผ่ส่งมาที่ผิวเธอได้ไม่ขาด แผ่ไปถึงขั้วหัวใจเธอ…
เธอหลุบตาสายตาลงประสานกับเขา แววตาต่างดูลึกล้ำซับซ้อนและประทับอยู่บนตัวอีกฝ่ายไม่อาจละสายตาได้พักใหญ่ ลมหายใจคลอเคล้ากันและเริ่มร้อนระอุเรื่อยๆ
สายตาเย่เซียวดำหม่นส่อให้ดูอันตรายวูบหนึ่ง เลื่อนสายตาลงทิ้งไว้ที่ริมฝีปากแดงของเธอ
ปากของเธออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขา สูดหายใจแผ่วก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยั่วยวนใจ กระตุ้นความต้องการจากส่วนลึกของหัวใจเขา…
เดิมทีเขาคิดว่าวันนั้นที่ภูเขามู่เจี้ยก็คือการลาจากกัน
พวกเขาไม่ควรกลับมาเจอกันอีก…สำหรับเขาแล้วเธอเป็นเหมือนพิษที่กลืนกินตัวเขา
เย่เซียวหายใจรุนแรงยกมืออีกข้างขึ้นสอดนิ้วกับกลุ่มผมเธอ ประคองหลังศีรษะเธอไว้และขณะที่กำลังจะต่อ ได้ยินเพียง ‘ติ๊ง–’ เสียงกริ่งประตูดังอย่างฉับพลัน
เสียงนี้เหมือนถังน้ำเย็นที่ราดหัว
ทั้งคู่ชะงักไปชั่ววูบ
จากนั้น…
สติเริ่มเข้ามาแทนที่ความหวั่นไหวชั่ววูบนั่น
เย่เซียวขมวดคิ้ว มือใหญ่เลื่อนลงจากกลุ่มผมเธอ ไป๋ซู่เย่เองก็เก็บความผิดหวังในใจไว้ มองเขาแวบหนึ่งพูดเสียงต่ำ “ฉันไปเปิดประตูก่อน”
“…อืม”
เขารับคำเสียงต่ำ อีกมือก็เลื่อนออกจากเอวเธอ
ความร้อนผ่าวกระจายหายไป
ไป๋ซู่เย่มองเขาอีกแวบถึงพลิกตัวลงจากเตียง ข้างนอกเป็นพนักงานที่เอายาแก้อักเสบที่เย่เซียวขอไปก่อนหน้ามาให้
เธอก้มมองยาหลอดนนั้นแล้วมองชายหนุ่มที่นอนบนเตียงโดยมีประตูกั้นวูบหนึ่ง ความรู้สึกหลากหลายซัดโครมเข้ามาในใจอย่างพร้อมเพรียง ผ่านคืนนี้ไป ตั้งแต่พรุ่งนี้…ผู้ชายคนนี้…ก็จะกลายเป็นของผู้หญิงอีกคนโดยสมบูรณ์…
เธอสูดจมูกทอดสายตาไปนอกหน้าต่างไกลๆ ให้อารมณ์สงบลงเธอถึงเดินเข้าห้องนอนอีกครั้ง
เย่เซียวสวมเสื้อนอนบนเตียง
วันนี้เขามาในชุดดำทั้งตัว แจ็กเก็ตสีดำ กางเกงขายาวสีเข้มซึ่งดูต่างไปจากเขาที่ปกติจะใส่ชุดสูทเป็นทางการ ท่าทางที่ใช้วางแผนในแวดวงธุรกิจถูกเก็บไว้ เขาในค่ำคืนนี้เปรียบดั่งเจ้าแห่งรัตติกาลมากกว่า เย็นชาน่าเกรงขาม ต่อให้เวลานี้ถูกความเจ็บปวดเล่นงานสีหน้ายังอดทนแข็งขืน ไม่ปล่อยให้ดูสภาพแย่สักนิด
ผู้ชายแบบนี้ น่าหลงใหลที่สุด…
คล้ายท้องฟ้าไม่มีวันพังทลาย ขอแค่มีเขาอยู่ข้างกายไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องพูดอะไร ก็รู้สึกปลอดภัยพอแล้ว
ไป๋ซู่เย่มองเขาอย่างหลงใหลเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่อิจฉาน่าหลันมากขนาดนั้น…
มีเขาอยู่ในครอบครอง เป็นเรื่องที่เธอโชคดีที่สุดในชีวิต แต่น่าเสียดาย จากนี้ไป…ชีวิตยังอีกยาวไกล แต่กลับลืมเขาได้ยากเย็น…
“เย่เซียว” ไม่ได้สนแผลตรงหน้าผากของตัวเอง เธอนั่งบริเวณหัวเตียงตบไหล่เขาเบาๆ “ฉันจะพยุงคุณลุกขึ้นมากินยาก่อน น้ำเย็นแล้ว”
เย่เซียวชอบเธอที่คุยกับตนแบบนี้ เสียงเบาอ่อนโยน เขารู้สึกเหมือนกำลังฝันเมื่อดังขึ้นข้างหู
เมื่อก่อนตอนที่เขาคิดถึงเธอแทบจะบ้า ฝันถึงเธอเกือบทุกวัน แต่พอหลับสนิทไปอย่างยากลำบาก เธอกลับใจร้ายไม่ยอมมาเข้าฝันเขาสักครั้ง
เย่เซียวไม่ได้ขยับแค่ปล่อยให้เธอจัดท่าให้เขาอย่างระมัดระวัง แก้วน้ำถูกเธอส่งมาชิดปากเพื่อให้เขากลืนยาลงไป
“โอเค คุณนอนได้แล้ว”
ไป๋ซู่เย่วางตัวเขานอนราบลงอีกทีอย่างระมัดระวัง มืออีกข้างวางแก้วน้ำลง
เขาเหงื่อซึมอยู่มาก เธอลงจากเตียงแต่ถูกเขาคว้ามือไว้อย่างสะลือสะลือ หัวใจเธอสั่นไหวรุนแรงแค่กุมมือเขาตอบ “ฉันไม่ไปไหน แค่ไปเอาผ้าขนหนูมาช่วยเช็ดเหงื่อให้คุณที่ห้องน้ำ”
แรงของมือเขาถึงคลายลง
ไป๋ซู่เย่หมุนตัวไปที่ห้องน้ำ
ขณะออกมาเห็นเพียงเขากำลังกัดฟันปลดเสื้อเชิ้ตบนตัว นอนทั้งอย่างนั้นย่อมรู้สึกไม่สบายตัวอีกทั้งหน้าอกเหมือนมีเข็มเป็นร้อยเป็นพันแท่งกำลังทิ่มแทงไม่ปล่อยให้ได้พักหายใจสักช่วง
“เย่เซียว คุณอย่าขยับ ฉันทำเอง”
ไป๋ซู่เย่รีบทิ้งผ้าขนหนูไว้ข้างๆ ถลาเข้าไปหาอย่างไม่กล้ารอช้า แจ็กเก็ตสีดำบนตัวเขาถูกเขาทอดออกทิ้งพื้นไปแล้ว นิ้วยาวของเขากำลังดึงทึ้งกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างหงุดหงิด กระดุมสามเม็ดบนถูกเขากระชากออกมาโดยแรงและไม่รู้ว่ากระเด็นหายไปมุมซอกไหนเสียแล้ว
หน้าอกกว้างเผยออกมาครึ่งเดียว กล้ามหน้าอกที่งดงามไร้ที่ติแผ่ฮอร์โมนชายเรียกให้คนมองเห็นเลือดสูบฉีด เพราะอาการปวดรุนแรงหน้าอกจึงกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนัก เหงื่อชื้นตรงหน้าอกยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่ให้เขามากกว่าเดิมนัก
ไป๋ซู่เย่มองแวบหนึ่งก็รู้สึกแค่ลำคอแห้งผาก เธอไม่กล้ามองไปมากกว่านี้ แค่เริ่มลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขาทีละเม็ดๆ เขาเหมือนหาว่าเธอชักช้า สองเม็ดสุดท้ายเลยกระชากเอง
ตามด้วยนิ้วมือสวยได้ปลดกระดุมกางเกงขายาวแล้ว
ไป๋ซู่เย่ใจเต้นยากจะบรรยาย กดมือเขาไว้ “เย่เซียว คุณ…”
“มือ เอาออก”
เขาไม่ชอบใส่เสื้อผ้านอน!ผู้ชายนี่นาก็ไม่ถือสาแบบนี้แหละ ใครไม่ใส่แค่กางเกงชั้นในนอนบ้าง? มีคนนอนตัวเปลือยมากกว่าอีก
“…” ไป๋ซู่เย่รู้ความเคยชินของเขา แต่มือก็ไม่ได้ผละออกทันที
เย่เซียวเปิดเปลือกตาหนักอึ้ง มองเธอผ่านความพร่ามัว “ผมไม่ได้ถอดกางเกงคุณสักหน่อย คุณตื่นเต้นอะไร?”
เสียงปนหอบและติดแหบเพราะความเจ็บปวด
พอพูดออกมาแบบนี้ยิ่งสร้างบรรยากาศคลุมเครือกว่าเดิม
ไป๋ซู่เย่ถูกเขาว่าใส่จนหน้าแดง และเพื่อเป็นการกลบเกลื่อนความอึดอัดปนตื่นเต้นในใจ แสร้งถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ “สภาพคุณในตอนนี้เนี่ยนะ อย่าว่าฉันเลย กางเกงตัวเองก็ถอดไม่ได้หรอก”
สายตาเย่เซียวล้ำลึกขึ้นอีกนิด “ก็ไม่แน่…”
ประโยคนี้เหมือนแฝงด้วยหลายความหมาย
ไป๋ซู่เย่รู้สึกว่าเจ้าหมอนี่กำลังยั่วเธอชัดๆ ยั่วให้หัวใจเธอเต้นแรง นิ้วมือสั่นระริก
เธอเชยตามองเขาวูบหนึ่ง สุดท้ายได้แต่กล่าวอย่างระอา “ฉันทำเอง คุณนอนไปอย่าขยับ”
เย่เซียวแค่พ่นลมจากจมูกตอบรับทีก็หลับตานอนไปจริงๆ ไป๋ซู่เย่เริ่มลงมือปลดกางเกงให้เขา
เธอพยายามไม่ให้สายตาตัวเองกวาดผ่านตัวเขา แต่บางจุดก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
รูปร่างของเย่เซียว ดีมากจริงๆ
ขนาดตัวสัดส่วนทองคำ—สะโพกแคบ ขายาว กล้าม v-shape แล้วก็…
จุดบางอย่างที่มีขนาดใหญ่ เฉิดฉายความเป็นชายตรงระหว่างขา
ภาพนี้หากมองมากไปต้องเลือดกำเดาไหลแน่ๆ
ไป๋ซู่เย่ระงับอารมณ์ให้สงบนิ่งไม่ให้เกิดความคิดวุ่นวาย ยิ่งไม่ให้ตนคิดเหลวไหล แต่เพิ่งถอดกางเกงขายาวของเขาพาดไว้บนโซฟาข้างๆ ก็รู้สึกถึงความอุ่นร้อนตรงเอว
แขนยาวของชายหนุ่มโอบเอวเธอไว้จากข้างหลัง ออกแรงยกตัวเธอมาไว้บนเตียงแล้วรั้งเข้ามาในอ้อมอกเขา
ได้อยู่ในอ้อมแขนแกร่งกว้างขวางของผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ล้วนกลายเป็นผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง ไม่เว้นแม้แต่เธอ!
…………………………