”แล้วอีกฝ่ายล่ะ?”ชูฮันเอ่ยถามสั้นๆ
หากหลูปิงเซ่อสามารถเข้าใจได้ในทันทีเขารีบอธิบายให้ชูฮันเข้าใจ “ไม่มีอีกฝ่ายอะไรทั้งนั้นครับ สัตว์ที่ฆ่าลูกผสมในป่าลึกคือลูกน้องของเสี่ยวเหอ เพราะเสี่ยวเหอคือราชางู!”
ทันใดนั้นชูฮันก็แสยะยิ้มมุมปาก…แม้แต่งูยังมีการจัดลำดับ?
จู่ๆเหล่าทหารก็สัมผัสได้ถึงความเย็นวาบจนขนลุกเพราะตอนที่พวกเขาไล่ตามลูกผสมเข้าไปในป่าทึบก่อนหน้านี้ พวกเขาได้เห็นงูเป็นร้อยตัวตามหลัง
ความรู้สึกในตอนนั้นมันยากจะบรรยาย!
หลูปิงเซ่อไม่สนใจสีหน้าของคนอื่นๆเขาวิ่งไปที่เรียบชายฝั่งแม่น้ำ เมินเฉยซากศพของเหล่าลูกผสมตามทาง เอื้อมมือไปคว้าจับเจ้างูยักษ์ชื่อเสี่ยวเหอทันที แต่เป็นเพราะขนาดของเสี่ยวเหอที่ใหญ่เกินไปจนมือของหลูปิงเซ่อไม่สามารถโอบรอบได้ ท้ายที่สุดหลูปิงเซ่อจึงทำได้แค่เพียงเดินนำเจ้างูยักษ์ให้เคลื่อนตัวมาหาชูฮัน
เหล่าสมาชิกทีมพิเศษทั้งหลายที่ตอนนี้มารวมตัวกันหมดแล้วต่างมีความกังวลในใจไม่เว้นแม้แต่ซูเฟิง เพราะก่อนหน้านี้เจ้างูยักษ์จัดการฆ่าลูกผสมทีเดียว 40 ตัวภายในทันทีทันใด จนพวกเขาอดไม่ได้ที่จะกลัว
แต่ตอนนี้ภายใต้การนำของหลูปิงเซ่อ เจ้างูยักษ์ไม่มีแม้แต่ท่าทีรุนแรงให้เห็นเลย แถมยังบิดตัวเลื้อยไปมาดูเหมือนสัตว์ขี้เล่นที่ไม่มีพิษมีภัย แม้แต่ชูฮันก็ยังไม่รู้ว่าควรจะเข้าใจยังไง ทำไมเจ้างูยักษ์ถึงเปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วขนาดนี้
ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับหลูปิงเซ่อทั้งหมด?
”มามา มาแนะนำตัว” หลูปิงเซ่อกระแอมคอ ผายมือให้กับเจ้างูยักษ์และนกเหยี่ยว หันมาพเยิดหน้าให้ชูฮันพร้อมฉีกยิ้มยิงฟันขาวจั๊ว “นี่คือหัวหน้าของฉัน เพราะฉะนั้นก็คือหัวหน้าของพวกแกทั้งสองตัวเหมือนกัน จำเอาไว้ล่ะ?”
เจ้างูยักษ์และนกเหยี่ยวส่งเสียงรับคนอื่นมีสีหน้าแปลกๆเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า เพราะขนาดของสัตว์ทั้งสองมันแตกต่างกันอย่างมาก เจ้างูยักษ์นั้นมีขนาดหัวที่ใหญ่จนสามารถกลืนคนสามคนพร้อมกันได้เลย ในขณะที่เจ้านกเหยี่ยวนั้นมีขนาดเล็กจนเหมือนนกปกติ ยิ่งเมื่อมาอยู่ข้างงูยักษ์แล้ว จึงไม่ต่างอะไรกับยุงอยู่ข้างช้าง
ยังไม่ใช่แค่นั้นเพราะหลังจากหลูปิงเซ่อแนะนำหัวหน้าของตัวเองเสร็จ เขาก็ผายมือไปทางงูยักษ์และนกเหยี่ยวพร้อมส่งยิ้มให้ชูฮัน “หัวหน้า ที่ผมพึ่งบอกไป เจ้างูยักษ์นี่ชื่อเสี่ยวเหอ ยังเป็นแค่ลูกงูที่ยังโตไม่เต็มวัย ส่วนเจ้าเหยี่ยวนี่ถึงแม้จะตัวเล็ก แต่ที่จริงมันเป็นเหยี่ยวที่โตเต็มวัยแล้วชื่อต้าฉิง”
ทันทีที่หลูปิงเซ่อพูดจบทุกคนก็มีสีหน้าประหลาดใจและหันไปมองตามงูยักษ์และนกเหยี่ยว…เจ้าสัตว์ประหลาดตัวยักษ์เป็นเพียงแค่ลูกงูที่ยังโตไม่เต็มวัย แต่เจ้าสัตว์ตัวเล็กกลับเป็นนกเหยี่ยวที่โตเต็มวัยแล้ว?
”ฮี่!ฮี่!” หลูปิงเซ่อไม่พลาดสายตาประหลาดใจของทุกคน เขายืดอกขึ้นและใช้มือตบหน้าอกตัวเองอย่างแสนภูมิใจ “ลืมบอกไปว่า พวกเขามีนามสกุลด้วยนะหัวหน้า นามสกุลหลูของผมเอง”
ชูฮันมึนงงในใจอยากจะตะโกนใส่หน้าหลูปิงเซ่อ หากก็พยายามอดกลั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ชูฮันทำเพียงปรายตามองเสี่ยวเหอและต้าฉิงเท่านั้นโดยไม่พูดอะไร
อยากจะบ้าตาย!
นกเหยี่ยวซึ่งเป็นสัตว์พันธุกรรมย้อนกลับนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรแต่เจ้างูยักษ์นี่กลับกลายเป็นแค่งูที่ยังโตไม่เต็มวัย!
เพียงแค่…
ขนาดที่ไม่สมกับอายุมันน่าตกใจเหลือเกินแล้วพอมันโตเต็มวัย มันจะตัวใหญ่ถึงขนาดไหนกัน?
ชูฮันคิดว่าเสี่ยวเหอนั้นเป็นงูยักษ์ที่โตเต็มวัยแล้วซึ่งน่าจะกลายพันธุ์มาตั้งแต่หลังการปะทุโลกาวินาศ แต่ตอนนี้ที่หลูปิงเซ่อมาบอกว่าเสี่ยวเย่ยังเป็นแค่ลูกงูเท่านั้น สถานการณ์มันจึงแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง
เห็นได้ชัดว่านอกจากต้าฉิงซึ่งเป็นสายพันธุ์พิเศษที่มีพันธุกรรมย้อนกลับเจ้างูเสี่ยวเหอที่เป็นสัตว์ประหลาดบ้าคลั่งนี่ก็เป็นสายพันธุ์พิเศษเหมือนกัน!
ทันใดนั้นชูฮันก็หันไปสบตากับหลูปิงเซ่อด้วยความประหลาดใจเต็มที่สัตว์สายพันธุ์พิเศษทั้งสองชนิดถูกหลูปิงเซ่อทำให้เชื่องได้ ตัวหนึ่งประเภทที่หายากที่สุดและอีกตัวก็มีพันธุกรรมย้อนกลับ…เจ้าหลูปิงเซ่อตอนนี้เปรียบเสมือนมีหัตถ์ของพระเจ้า!
ในโลกาวินาศแม้แต่ในทศวรรษสุดท้ายของโลกาวินาศ มันก็มีเพียงคนแค่หยิบมือเท่านั้นที่สามารถควบคุมสัตว์ประหลาดในโลกาวินาศได้ เพราะสัตว์พวกนี้มีความรุนแรงเกินไป อารมณ์ของพวกมันก็อยากที่คุมให้อยู่ในเหตุผล ดังนั้นการควบคุมสัตว์ประหลาดจึงเป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น หลายคนจึงต้องยอมแพ้และทำได้เพียงฆ่าพวกสัตว์ประหลาดเพื่อชิงแหล่งพลังงานมาแทน
ลองนึกภาพการต่อสู้ระหว่างสัตว์ประหลาดบ้าคลั่งกับมนุษย์ถ้ามันไม่มีคนที่เก่งกาจเข้ามาแทรก คิดว่าใครจะเป็นฝ่ายกุมชัยชนะ?
โดยเฉพาะสัตว์ที่ยังโตไม่เต็มวัยคือสิ่งที่มีมูลค่ามากที่สุดแต่ที่สำคัญมากกว่านั้นคือการที่หลูปิงเซ่อสามารถทำให้มันเชื่องได้ตั้งแต่เด็ก เพราะนั้นหมายความว่าแทบไม่มีความเป็นไปได้เลยที่เมื่อมันโตเต็มวัยในอนาคตมันจะกบฎต่อหลูปิงเซ่อ
สัตว์แตกต่างจากคนเมื่อมันถูกพามาตั้งแต่เด็กและยังติดแม่อยู่ อีกทั้งสติปัญญาของสัตว์ก็มีขีดจำกัด ดังนั้นเจ้างูเสี่ยวเหอคงคิดไปว่าหลูปิงเซ่อคือแม่ของมันและตัวมันก็เป็นงูน้อยอยู่เสมอ
ไม่มีใครรู้ว่าในใจชูฮันตอนนี้กำลังตื่นเต้นมากขนาดไหนที่ตัวเขาได้เจอกับหลูปิงเซ่อและก็กลายเป็นคนที่หลูปิงเซ่อเคารพบูชาอีกทั้งยังปล่อยให้หลูปิงเซ่อได้มีประสบการณ์และผจญภัยด้วยตัวเองจนพัฒนาความสามารถได้อย่างก้าวกระโดดเช่นนี้ ทุกอย่างมันเป็นไปในทิศทางที่ถูกต้อง
ในใจแสนจะตื่นเต้นก็จริงหากชูฮันก็ไม่ได้ลืมว่าก่อนหน้านี้มีลูกผสมส่วนหนึ่งได้หนีไปไกลและเขาก็ได้สั่งให้ทหารของเขาตามไปจัดการ ตอนนี้เขาเพียงรอการกลับมาของทหารของเขา
ทหาร200 คนรับมือกับลูกผสม 150 ตัว แม้จำนวนอาจจะดูไม่ได้ต่างกันมาก เนื่องจากเพราะปกติลูกผสมหนึ่งตัวจะต้องใช้คนรับมือเป็นสิบ หากชูฮันก็มั่นใจในตัวทหารของเขาว่ามันจะไม่มีปัญหาอะไร
มากไปกว่านั้นเขายังต้องรอใครบางคนอยู่ที่นี่ต่อ…
หลังจากผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงเมื่อทหารทั้งหมดของเขาทำภารกิจเสร็จสิ้นเรียบร้อย ขณะนี้ทุกคนกำลังรวมตัวกันพักผ่อนอยู่ ทันใดนั้นหวังไคก็โผล่เข้ามาในกระเป๋าของชูฮันอย่างกระทันหัน ตามมาด้วยเสียงร้องดังลั่นในหัว “เฉินยู่เทียนมาแล้ว”
”ทุกคนประจำอยู่ที่นี้เอาไว้”ชูฮันตื่นตัวและออกคำสั่งกับทุกคนทันที
หลูปิงเซ่อยังคงพูดคุยกับทหารจากทีมความลับของพระเจ้าอยู่แต่เมื่อหันไปเห็นชูฮันเคลื่อนไหว เขาก็รีบกระโจนตามไปทันที “หัวหน้า เอาต้าฉิงไปกับหัวหน้าด้วยเถอะครับ?”
”ฉันไม่จำเป็นต้องใช้”ชูฮันโบกมือปฏิเสธ
หลูปิงเซ่อที่ได้ยินก็ยิ้มและนั่งลงคุยกับเพื่อนทหารด้วยกันต่อในความคิดของหลูปิงเซ่อ หัวหน้าของเขาคือยอดฝีมืออันดับหนึ่ง นอกจากนี้มันยังทหารอีกหลายสิบคนคอยเฝ้ายามตามจุดต่างๆในป่านี้ เพราะงั้นคงไม่มีใครทำอะไรหัวหน้าได้?
ชูฮันออกตัววิ่งด้วยความเร็วสูงสุดทันทีพร้อมกับหวังไคที่อยู่ในกระเป๋าเขามาถึงกลางป่าลึกห่างจากจุดพักของทุกคนพอสมควร และก็ได้เจอกับเฉินยู่เทียนที่ซ่อนตัวรอคอยการมาของเขาอยู่
”เปลี่ยนแผน”ชูฮันพูดขึ้นมาตรงๆทันที ขณะดึงตัวเฉินยู่เทียนไปหลบในตำแหน่งที่น่าจะปลอดภัยกว่า “กลับไปที่ฐานลับของลูกผสมซะ!”