Chapter 653. Ending (6)
[ปราการของบาอัล]
ผมเปลี่ยนเดสเซิทอีเกิลเป็นปืนรูปแบบไรเฟิลพร้อมกับเสียงของแข็งของเครื่องกล ปืนพกมีขนาดใหญ่ขึ้น บาร์เรลหลอมรวมกับเอเธอร์และยื่นออกไปข้างหน้าอย่างน่ากลัว ปากกระบอกปืนนั้นสามารถจับเป้าหมายได้อย่างแม่นยำในระยะไกล
บาอัลยังคงอยู่ที่นั่น ผมคิดว่าจะพูดอะไรกับนกปากซ่อมในทุกช่วงเวลา – หัวใจ ศรีษะ ดวงตา…. ไม่มีจุดไหนเลยที่ดูเหมือนจะเป็นจุดอ่อนของมัน ท้ายที่สุดแล้ว แม้แต่กระสุนที่สังหารพระเจ้าก็ยังไม่สามารถเจาะผ่านการป้องกันของบาอัลได้อย่างง่ายดาย
ปัญหาคือความแข็งแกร่งของกระสุนและผิวหนังด้านนอกของบาอัล พลังทำลายล้างของกระสุนสังหารพระเจ้าไม่ใช่สิ่งที่พิเศษ มันไม่สามารถตัดทุกอย่างแบบคิมซูโฮ ไม่สามารถดันไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาลเช่นพลังวิเศษที่น่ากลัวของแชนายอน และไม่สามารถบิดเบือนความจริงได้เช่นจินซาฮยอค
แม้ว่ามันจะสามารถสร้างความเสียหายอย่างร้ายแรงต่อปีศาจรวมไปถึงเทพ แต่มันจะต้องเจาะ “ผิวหนังชั้นนอก” ของปีศาจก่อน อย่างไรก็ตาม กระสุนสังหารพระเจ้าไม่ได้มีอำนาจที่จะทำเช่นนั้น
“… .”
ผมครุ่นคิดในหลายๆตัวเลือก แต่ในไม่ช้า ผมก็ตระหนักได้ว่านั่นไม่จำเป็นเลยสักนิด
-!
บาอัลโฟกัสไปที่การทำลายตัวเองผ่านการทำลายปราการของมัน ด้วยเหตุนี้ มันจึงไม่สนใจการโจมตีของฮีโร่ ดังนั้นเมื่อการต่อสู้ยังคงดำเนินไปเรื่อย ๆ ผิวหนังชั้นนอกของมันก็ถูกฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ
พลังงานปีศาจไหลลงมาเหมือนกับทราย จากรอยแตกที่ผิวหนังฉีกขาดของมัน
แม้ว่าการบีบตัวของปราการจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะการสังเวยนี้ แต่มันก็ไม่สำคัญสำหรับผม
คลิก-
ผมโหลดกระสุนสังหารพระเจ้าเข้าไปในปืน จากนั้นผมได้ปลุกพลังเวทมนตร์ของสติกม่าให้ถึงขีดสุด เมื่อเทสติกม่าทุกออนซ์ที่ผมยังเหลืออยู่ลงไป รวมไปถึงการใช้แม้กระทั่งโอเวอร์คล็อกเพื่อเพิ่มปริมาณให้มากขึ้น
มันไม่ใช่ขั้นตอนที่ง่ายเลยสักนิด
ผ่านไปครู่หนึ่ง ผมรู้สึกเหมือนจิตวิญญาณของตัวเองกำลังถูกดูดออกมา เหมือนกับสติกม่าที่กำลังอาละวาดถูกจับเข้ามาในจิตใจของผมและเขย่ามันอย่างบ้าคลั่ง
จนกระทั่งมีใครแตะเข้าที่ไหล่ของผม
“ฮาจิน.”
เสียงนั้นทำให้ผมมีสติอยู่ในขณะที่มันกำลังจะกระจัดกระจายออกไป สัมผัสที่อ่อนโยนปลอบประโลมแก้มของผม ผมมองเห็นใบหน้าของบอส เธอจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาที่อบอุ่น
“… ขอบคุณ.”
ผมสลัดความงุนงงของตัวเองออกไปเพื่อบอกขอบคุณกับเธอ
ผมเอานิ้วของเธอออกอย่างช้า ๆ จากนั้นล็อคนิ้วของตัวเองไว้บนไกปืนอีกครั้ง
“ บอส…ผมหวังว่าคุณจะไม่ลืมไปแล้ว… แต่คุณจำความสามารถเฉพาะตัวของผมได้ใช่ไหม?”
ด้วยแรงกดดันอันมหาศาลของสติกม่าที่กดลงมาที่ผม ผมแทบจะพูดไม่ได้ แต่ผมก็ยังฝืนพูดคำบางคำออกไป
“ฉันจำได้”
“ ดังนั้น แม้ดูเหมือนว่าผมกำลังจะตาย….”
ผมปลุกพลังเวทมนต์ของสติกม่าอีกครั้ง มันครอบคลุมทั่วร่างกายของผมราวกับไฟป่า พลังเวทย์ที่โอเวอร์คล็อกขโมยพลังงานจากหัวใจของผม และพลังชีวิตที่ถูกสกัดได้แทรกซึมเข้าไปในกระสุน
“ ผมจะไม่…ตายจริงๆ”
บอสยิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้า ในขณะนั้นการ ‘ชาร์จ’ เสร็จสมบูรณ์ มันไม่สามารถเพิ่มมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว แม้ว่าผมจะเสี่ยงใช้บางสิ่งที่ยิ่งกว่าชีวิตของผม ดังนั้น ถ้าหากสิ่งนี้ไม่ได้ผล มันก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
[สติกม่าโอเวอร์คล็อกได้ถึง 1,353%]
ข้อความของระบบโผล่ขึ้นมาแจ้งให้ผมทราบว่าตัวเองได้ใช้สติกม่าเพิ่มอีก 13.5 สตรีม ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ
ผมใส่ทุกอย่างไว้ในกระสุนสังหารพระเจ้านัดนี้
– ไร้ประโยชน์
ในขณะนั้นบาอัลพึมพำอย่างเย่อหยิ่ง
ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของบอสเป็นครั้งสุดท้าย แล้วยิ้มเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับสนามรบ
– พวกแกแพ้แล้ว
การประกาศชัยชนะของบาอัลดังขึ้น นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด
“ไร้ประโยชน์? ใครว่า?”
ผมโพล่งออกมาคำหนึ่งพร้อมกับภายในปากที่เต็มไปด้วยเลือด ขณะที่เสียงของผมยังคงถูกระงับโดยพลังเวทย์ของสติกม่า
ทันทีที่ บาอัลหันมามองผม ดวงตาของมันช่างน่ากลัวจริงๆ อย่างไรก็ตาม ผมไม่กลัว ผมมั่นใจว่ากระสุนของผมจะสามารถเจาะหัวใจของมันและทำลายมันได้
“ มาดูกันว่า แกจะสามารถรับสิ่งนี้ได้ไหม มันออกจะแตกต่างออกไปสักเล็กน้อย”
ผมดึงทริกเกอร์เมื่อจ้องเข้าไปในดวงตาของบาอัล
ตู้มมมม-!
ระเบิดขนาดใหญ่ปะทุขึ้นและคลื่นกระแทกอันทรงพลังถูกยิงออกไปด้านนอกในขณะที่เขย่าปราการแห่งนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงปืนดังสนั่นขนาดนี้
“…อั๊กกกก!”
อย่างไรก็ตาม พลังทำลายล้างอันยิ่งใหญ่มาพร้อมกับผลข้างเคียงที่มหาศาล
กระสุนสังหารพระเจ้าทำลายปากกระบอกปืนของเดสเซิทอีเกิล มันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ส่วนที่เหลือของ เดสเซิทอีเกิลกระเด็นใส่ผม บางชิ้นส่วนฟาดเข้าที่ร่างกายของผมและทำให้เกิดแผล แต่บอสได้บล็อกส่วนใหญ่เอาไว้
ฟิ้ววว….
กระสุนสังหารพระเจ้าพุ่งอย่างเฉียบแหลมหลังจากทำลายเดสเซิทอีเกิล
ผมสามารถมองเห็นร่องรอยที่สวยงามจาง ๆ ที่มันทิ้งไว้ แต่น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถเห็นผลลัพธ์ได้
“….”
ร่างกายของผมเซ น้ำลายสำลักออกมาจากปากของผม หรือบางที มันอาจจะเป็นหยดเลือด
วิสัยทัศน์ของผมปั่นป่วนมากจนผมไม่สามารถมองตามกระสุนที่ยิงออกไปได้ และแขนขาของผมก็หลุดออกจากการควบคุมของร่างกาย
ถ้าไม่ใช่เพราะบอส ผมคงจะทรุดตัวลงอย่างน่าสังเวช
-ฮาจิน! ฮาจิน!
แม้ว่าผมจะบอกเธอว่า ผมจะไม่ตาย แต่บอสก็ยังเป็นห่วง เสียงกระวนกระวายของเธอก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะหายไปจากจิตสำนึกของผมอย่างสมบูรณ์
แม้ว่าบอสจะจับผมอยู่ ผมก็รู้สึกเหมือนกำลังจมลงสู่หลุมลึก มีใครบางคนดึงผมลงมา มีใครบางคนที่ผมไม่รู้วจักกำลังหาเรียกหาผม
เมื่อจิตสำนึกของผมจางหายไป คำสีน้ำเงินก็ปรากฏขึ้นในความมืด
[ประตูสุดท้าย … ]
ผมสามารถอ่านข้อความของระบบ
ผมกำลังจมลงไปในสถานที่ที่ไม่รู้จักอย่างไม่รู้จบซึ่งผมมีลางสังหรณ์ที่รุนแรง เมื่อตื่นขึ้นมาการพบพานบางอย่างกำลังรอผมอยู่
และในความโกลาหลอันไม่พึงประสงค์นี้ ผมได้หมดสติลง
* * * *
[ชายแดนเกาหลี]
ดินแดนของบาอัลหายไปอย่างสมบูรณ์และถูกแทนที่ด้วยทุ่งหญ้าสีเขียวธรรมดา ดวงอาทิตย์กำลังโปรยแสงสว่างกระจ่างไปทั่วท้องฟ้าสีคราม ดินแดนที่มีสีเขียวและสีเหลืองส่องอยู่ใต้แสงอาทิตย์
“ว้าว.”
มันเป็นภาพที่สวยงาม คิมซูโฮร้องอุทานด้วยความกลัวในขณะที่เขาเริ่มสงสัยว่าเขากำลังฝันอยู่หรือไม่ นอนลงบนพื้นและมองดู ‘ธรรมชาติที่แท้จริง’ การต่อสู้ครั้งก่อน ๆ ล้วนแล้วแต่ไม่ใช่ความจริง
“…อา!”
แต่ความเป็นจริงทำให้เขาตื่นขึ้นในไม่ช้า คิมซูโฮพยายามลุกขึ้น แต่ร่างกายของเขาไม่ขยับ เขาหมดแรงถึงในจุดที่เขาไม่สามารถขยับนิ้วได้
คิมซูโฮพยายามที่จะเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ
จากนั้นเขาก็พบกับบาอัล
บาอัลยังมีชีวิตอยู่ และไม่เหมือนกับเขา มันไม่ได้นอนบนพื้นอย่างน่าอัปยศ แม้ว่ามันจะฉีกขาดลึกลงไปทั่วร่างกาย บาอัลยังยืนตัวตรงและจ้องมองมาที่เขา
คิมซูโฮหัวเราะเบา ๆ โดยไม่รู้ตัว
“ พวกเราแพ้หรือเปล่า”
ความคิดที่อ่อนแอปรากฏขึ้นในใจของเขา แต่เพียงชั่วครู่
“ คิมซูโฮ”
เสียงที่คุ้นเคยค่อนข้างดังขึ้น คิมซูโฮจึงมองข้ามบาอัลไป
ก่อนอื่นเขาเห็นกองทัพของเครย์วอนเติมเต็มเส้นขอบฟ้า ลิโป้และคีปารัง แลนสล็อตและคิมยูซินและ จักรพรรดินีอราฮา …พวกเขาเปล่งประกายด้วยแสงสีทองที่สว่างกว่าดวงอาทิตย์
ต่อมาเขาเห็นปราสาทยักษ์และเรือที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า อดีตคือปราสาทเวทมนตร์ของเมเดีย และต่อมาก็คือเรือรบเกลเคลลอป
และพวกเขาไม่ใช่กลุ่มเดียวในพื้นที่แห่งนี้
“ …ตรงนี้”