มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 921
ขณะที่ได้ยินเสียงไซเรนของรถพยาบาลดังแว่วมาจากระยะไกล มินดี้ก็พบว่าตัวเองค่อย ๆ หมดเสียสติไป
“…แซน…เดอร์สัน…”
ในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มคนหนึ่งก็กำลังนั่งอยู่ในรถไฟด่วนก็จับหน้าอกของเขาไว้แน่นอย่างฉับพลัน ขณะที่เขาตัวสั่นขึ้นมา
“เป็นอะไรไป?” หญิงสาวที่นั่งใกล้เขาถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
“…ไม่มีอะไร หัวใจของฉันรู้สึกแน่นขึ้นมากะทันหันน่ะ…ตอนนี้ความรู้สึกนั้นหายไปแล้ว ช่างแปลก…” ผู้ชายคนนั้นตอบกลับด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ บนใบหน้าของเขา
จากนั้นเขาก็หันไปมองหญิงสาวคนนั้นก่อนจะพูดขึ้นมา “เมื่อเรื่องนี้พูดแล้ว เธอเอานี่ไป เมื่อเธอลงหลักปักฐานที่เมย์เบอร์รี่และได้งานทำที่นั่น พร้อมกับเงินในบัตรนี้ เธอก็จะสามารถใช้ชีวิตง่าย ๆ ไปตลอดชีวิตที่เหลือของเธอได้!”
ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น เขาก็ยื่นบัตรธนาคารให้หญิงสาวคนนั้น
“ฉันไม่สามารถรับสิ่งนี้ไว้ เจอรัลด์! ตราบใดที่ฉันจัดการหางานได้ ชีวิตของฉันก็จะค่อนข้างจัดการได้ดีอยู่แล้ว! นาย ในทางกลับกัน นายจำเป็นต้องใช้เงินมากกว่าฉันอย่างแน่นอน!” หญิงสาวคนนั้นตอบกลับ ขณะที่เธอคืนบัตรนั้นให้เจอรัลด์
มันชัดเจนว่าหญิงสาวคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนาโอมิ
“เธอพูดถูก เจอรัลด์ เธอไม่เพียงต้องการมันมากกว่าพวกเราเท่านั้น แต่พวกเราก็ควรเป็นคนที่มอบเงินให้เธอแทนอีกด้วย! ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็รักษาฉันโดยไม่แม้แต่จะขออะไรตอบแทนเลยด้วยซ้ำ!” แม่ของนาโอมิกล่าวเสริม
“เอาตามตรงผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ มันไม่เหมือนกับว่าผมจะใช้เงินมากมายตั้งแต่นี้ต่อไปอยู่ดี และผมก็ทำหลายสิ่งหลายอย่างเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว…ฮ่าฮ่า…” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของเขา
“ทำไมนายถึงจะพูดเรื่องเช่นนี้ล่ะ เจอรัลด์…? จริง ๆ แล้ว นายยังไม่แม้แต่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฉันด้วยซ้ำว่า ทำไมนายถึงไม่เกี่ยวข้องกับคลอฟอร์ดอีกต่อไป!” นาโอมิกล่าว โดยมีนัยของความกังวลในน้ำเสียงของเธอ
“พูดตามตรงในตอนนี้นะ มันจะดีสำหรับเธอที่ไม่รู้ นาโอมิ อย่างที่พวกเขาพูด ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นั้นดีที่สุด” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาลูบหัวของเธอเยา ๆ
ตอนนี้เจอรัลด์กำลังเดินทางกลับไปยังเมย์เบอร์รี่ เพราะเขาต้องการไปเยี่ยมเพื่อนเก่าคนหนึ่ง อย่างไรก็ดี นั่นไม่ใช่เพียงเป้าหมายเดียวของเขาที่นั่น เขายังมีแผนการอื่นบางอย่างเมื่อเขาไปถึงที่นั่น…
เกี่ยวกับบัตรธนาคาร เอาตามตรงมันยิ่งทำให้เขายุ่งยากมากขึ้น ณ จุดนี้ ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน เขาก็รู้สึกว่าชีวิตนั้นน่าทึ่งจริง ๆ
ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ย้อนกลับไปก่อนที่ทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้น เขาได้นั่งรถไฟไปเมืองเมย์เบอร์รี่เช่นกัน ในตอนนั้น เขาทึกทักเอาว่าเขาจะสามารถเผชิญกับชีวิตมหาวิทยาลัยของเขาได้ด้วยทัศนคติใหม่ ๆ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องใช้ชีวิตจากความเชื่อมั่นในตนเองที่เลวร้ายเช่นนั้นอีกต่อไป เหมือนในช่วงมัธยมต้นและมัธยมปลาย เพราะเขายากจนมาก
อย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ก็แทบจะไม่เปลี่ยนไปเลย มันกลับกลายเป็นว่า ตราบใดที่เขายากจนอยู่ สิ่งต่าง ๆ ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนไปสำหรับเขา หรืออย่างน้อยนั่นก็คือการสรุปตัวตนในอดีตของเขา ตัวเขาในอดีตที่โหยหาความร่ำรวย ตราบใดที่เขาร่ำรวย เขาก็คงจะมีชีวิตที่ดีได้ และบางทีอาจได้รับการประจบสอพลอ โดยคนเหล่านั้นที่ยากจนกว่าเขา
ถึงอย่างนั้นเมื่อเขาได้รับมรดกจริง ๆ เจอรัลด์คนเก่าก็พบว่าเขาไม่ได้สนุกกับการโอ้อวดความมั่งคั่งของเขามากเท่าที่เขาเคยคิดเลยสักนิด ซึ่งค่อนข้างตรงกันข้ามกับความเป็นจริง
เมื่อรู้ว่าเขามีทรัพย์สินทั้งหมดในโลกนี้แล้ว ความปรารถนามีชื่อเสียงของเขาก็หายไป แต่แทนที่เขาต้องการมีชีวิตที่เรียบง่ายและไม่ยุ่งยาก หลังจากได้รู้จักกับมีล่า เป้าหมายสุดท้ายของเขาก็คือได้แต่งงานกับเธอและบางทีอาจมาลูกสักคนสองคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายหนึ่งและผู้หญิง ชีวิตในอุดมคติของเขาคือชีวิตที่ไร้กังวล และเป็นชีวิตที่เขาจะสามารถผ่อนคลายในอ้อมแขนของมีล่าในทุก ๆ วัน จนพวกเขาตายจากไปในท้ายที่สุด
ความฝันที่เป็นจริงได้ ตอนนี้ที่มีล่ายังคงหายตัวไป ความร่ำรวยจึงมีความหมายน้อยมากสำหรับเขา เขาเพียงหมดความปรารถนาทั้งหมดที่จะร่ำรวยอีกต่อไปแล้ว
“…นายเปลี่ยนไป รู้ไหมเจอรัลด์…” นาโอมิพูดขึ้นมาฉับพลัน
“…หืมม? ยังไงล่ะ?”
“อืม ฉันไม่สามารถบ่งชี้ได้อย่างแน่ชัด แต่จากนาทีที่ฉันพบนายอีกครั้งหลังจากนานมาแล้ว ฉันก็ได้บอกได้แล้วว่านายแตกต่างไปมาก เมื่อเทียบกับเจอรัลด์ที่ฉันเคยรู้จัก…อย่างไรก็ตาม สิ่งเดียวที่ไม่ได้เปลี่ยนไปก็คือความใจดีของนายที่มีต่อฉัน แม้หลังจากตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ นายก็ยังคงปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดีมาก!”
“แน่นอนสิ! เธอคือเพื่อนที่ดีของฉัน!”
“เนื่องจากนายยังคงเห็นฉันเป็นเพื่อนคนหนึ่ง งั้นก็ขอร้องล่ะ เจอรัลด์…โปรดแบ่งปันความคิดของนายกับฉัน เมื่อไหร่ก็ตามที่นายรู้สึกแย่… ฉันรู้ว่ามีเรื่องมากมายอยู่ในใจของนายตอนนี้ และฉันก็รู้เช่นกันว่านายไม่ได้เป็นทายาทร่ำรวยอย่างที่นายเคยเป็นอีกต่อไปแล้ว… ให้ตาย ฉันรู้สึกว่าเมื่อนายกลับไปเมย์เบอร์รี่คราวนี้ การเปลี่ยนแปลงใหญ่จะเกิดขึ้นในเร็ว ๆ นี้แน่… ไม่ต้องคำนึงถึงเรื่องพวกนั้น ฉันอยากให้นายรู้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นายจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันอยู่เสมอ! ฉันจะไม่สอบถามว่านายกำลังวางแผนที่จะทำอะไรอีกต่อไป แต่โปรดจำไว้ว่าฉันเป็นคนที่สามารถแบ่งปันปัญหาของนาย” นาโอมิกล่าว
เมื่อพูดไปแบบนั้น เธอก็วางบัตรธนาคารไว้ในมือของเจอรัลด์อีกครั้ง ก่อนพูดเพิ่มเติม “…ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันไม่สามารถรับเงินนี้ได้ เก็บมันไว้ซะ! ใครจะไปรู้ นายอาจจะกลับมาประสบความสำเร็จในเมืองเมย์เบอร์รี่ก็ได้! ฉันก็สามารถเป็นผู้ช่วยของนายได้นะ รู้ไหม?”
“นาโอมิ เชื่อฉัน เมื่อฉันบอกว่าฉันไม่ต้องการเงินนี้…เอาตามตรง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะมีโอกาสกลับมาที่นี่ในอนาคตหรือไม่ เมื่อฉันทำสิ่งที่ตั้งใจไว้สำเร็จ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง
“…อะไรนะ? นายพูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง? นายวางแผนที่จะทำอะไรกันแน่?” นาโอมิถามอย่างความหมดหวัง
เขาขอให้เธอค่อย ๆ เงียบ จากนั้นก็พูด “ฉันขอโทษ แต่ฉันเกรงว่าเธอจะรู้สึกกลัวหลังจากได้ยินมัน เธอพูดว่าเธอจะไม่ถามอะไรอีก ไม่ใช่เหรอ?”
แม้เธอต้องการจะถามเพิ่มเติม แต่เธอก็ยังคงเงียบไว้ในท้ายที่สุด เมื่อรู้เป็นอย่างดีว่าเธอจะไม่ได้คำตอบใด