บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 962
“คุณแม่ เป็นอะไรไป?”
“มัมมี้กำลังร้องไห้”
เมเดลีนได้ยินเสียงที่กังวลของคาเลนเช่นเดียวกันกับเสียงที่งุนงงของลูก ๆ ทั้งสอง
แต่เมเดลีนก็ยังคงจ้องไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย จากนั้น เธอก็อ้าปากที่ซีดเซียว “ทำไมฉันต้องจ่ายราคาที่สูงเช่นนี้เพียงเพื่อรักเขา? ทำไม…”
คาเลนรู้ในทันทีว่าเมเดลีนกำลังพูดถึงเจเรมี่
เธอเริ่มกังวล “เอวลีน เธอกำลังพูดถึงเจเรมี่ใช่ไหม? เขาทำอะไร?”
เมเดลีนกัดริมฝีปากและพูดทั้งน้ำตานองหน้าว่า “เขาเผาบ้านของฉัน”
“อะไรนะ?” คาเลนตกใจเป็นอย่างมาก “ไม่มีทาง เจเรมี่คงไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่ เป็นไปไม่ได้…”
เมเดลีนหลับตา เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเจเรมี่จะทำแบบนั้นเหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม แรงที่เขาออกในตอนที่จับคอของเธอก็ยังชัดเจน
เมเดลีนสะอึกสะอื้นอย่างไร้เสียง เธอใจสลายมากจนมันเจ็บแม้แต่หายใจ
เธอยกผ้าห่มออกและลงจากเตียงก่อนที่จะวิ่งออกไป
เธอเรียกแท็กซี่ไปยังคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี ที่นั่น เธอเห็นนักดับเพลิงกำลังดับไฟที่ยังควบคุมไม่ได้อย่างสมบูรณ์อยู่
เมเดลีนยืนที่ทางเข้าขณะที่หน้าเริ่มซีด เธอเฝ้ามองอาคารอันโอ่อ่าถูกเผาไหม้กลายเป็นซากปรักหักพัง จากนั้น เธอก็รีบเข้าไป
นักดับเพลิงเห็นใครบางคนพุ่งเข้าไปในบ้านที่กำลังไหม้และรีบวิ่งไปหยุดเธอ
“มันอันตรายนะ!”
“พ่อแม่ของฉันยังอยู่ในนั้น!” เมเดลีนพยายามควบคุมอารมณ์ “ฉันอยากช่วยพวกเขา ฉันต้องเข้าไปข้างใน!”
“มันอันตรายเกินไป! คุณจะตกอยู่ในอันตรายเหมือนกัน!”
“พวกเขาคือพ่อแม่ของฉัน! พวกเขาคือพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน!” เมเดลีนร่ำไห้ขณะที่เธอตะโกนโหวกเหวกโวยวายอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นเธอก็ผลักนักดับเพลิงออกไปและวิ่งเข้าไปข้างในอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอก้าวเท้าออกไป เธอก็ถูกหยุดอีกครั้ง
เมเดลีนเดือดดาล เธออยากจะหนีไปจากเงื้อมมือของคนที่รั้งเธอไว้ แต่เมื่อเธอหันหลัง เธอก็เห็นใบหน้าที่เย็นชาของเจเรมี่
“มันสายเกินไปแล้วแม้ว่าคุณจะเข้าไปตอนนี้” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นและท่าทีของเขาก็สงบ
เมเดลีนเม้มปากและกัดฟัน เธอมองไปที่ชายซึ่งไร้ความรู้สึกและพุ่งไปอยู่ตรงหน้าเขาในขณะที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยความเจ็บปวดอันแสนสาหัส จากนั้น เธอก็ตบหน้าเขาสองครั้งขณะที่น้ำตาร้อน ๆ ไหลอาบแก้มของเธอ
“ทำไมคุณถึงทำเรื่องที่ไม่ใช่คนแบบนี้? คุณเสียแค่ความทรงจำ! คุณเสียความเป็นคนทั้งหมดไปด้วยหรือไง?”
เจเรมี่เป็นทุกข์หลังจากที่ถูกตบสองครั้ง
เมื่อเขาจะอธิบาย เมเดลีนก็ตบเข้าที่หน้าของเขาอีกครั้ง “คุณทำเรื่องที่ชั่วร้ายแบบนี้เพียงเพื่อทำให้ยัยบ้านั่นมีความสุขและคุณยังกล้ามายืนอยู่ตรงนี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ? จิตสำนึกของคุณอยู่ไหน? เจเรมี่ หัวใจคุณอยู่ไหน? คุณมีแค่ลาน่าอยู่ในใจและชีวิตของคนอื่น ๆ ก็ไร้ค่าสำหรับคุณงั้นเหรอ?”
เมเดลีนตะคอกขณะที่ร้องไห้ เธอไม่คิดว่าจะเจอกับความเจ็บปวดที่แสนสาหัสแบบนี้อีก
เธอเงื้อมือจะตบชายที่ไร้การเคลื่อนไหวตรงหน้า อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เขาก็หยุดเธอไว้
เขาจับท้ายทอยของเธอและล็อคเธออยู่กับที่ตรงหน้าเขา “เอวลีน ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ใช่สามีของคุณ เจเรมี่ ผมจะไม่ทนและยอมคุณแบบที่เขาทำ อย่าท้าทายความอดทนของผมอีก!”
เขาเตือนด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
เมเดลีนมองเขาและหัวเราะ แม้ว่าเขาจะยังยืนกรานว่าเขาไม่ใช่ แต่ในความเป็นจริง เขาเป็น เขาเป็นคนที่เธอไม่สามารถลบออกไปจากใจได้
ทันใดนั้น เธอก็ดูถูกตัวเอง เธอดูถูกตัวเองมาก ๆ
“ฉันเสียใจกับเรื่องนี้มาก ๆ ทำไมฉันถึงไม่ลืมคุณนะ?” เมเดลีนมองชายที่ขมวดคิ้วทั้งน้ำตา “ฉันยอมให้เราตัดขาดกันแล้วไม่เจอกันอีกยังจะดีซะกว่า คุณจะได้ไม่ต้องรู้จักฉัน แล้วฉันก็ไม่ต้องพรากจากพ่อแม่ของฉันไป!”