บทที่ 657. Decision (2)
“ ใช่แล้ว อุบัติการณ์ควังโอ….”
เขาจำชื่อไม่ได้
“ มันคืออะไร ~ แค่พูดมันออกมา ~”
“ ไม่…เอ่อ เขาชื่ออะไรนะ เบาะนั่งสีดำ….”
“ฮาจิน?”
“ โอใช่ ฮาจิน สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับฮาจินหรือไม่?”
ฮาจิน
ครู่หนึ่งเขาจำชื่อนั้นไม่ได้
มันเป็นชื่อที่เขาไม่มีวันลืม ดังนั้นทำไมกันล่ะ? เขาบาดเจ็บที่ศีรษะขณะต่อสู้หรอ?
เจนพูดว่า“ ใช่ คุณพูดถูก นั่นเป็นวันที่บอสพบกับฮาจินเป็นครั้งแรก เธอฆ่าทุกคนในศูนย์อพยพยกเว้นฮาจิน”
“ …ยังไงก็เถอะ ฉันรู้จักคนอื่นที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้น”
“จริงเหรอ ~? ใครล่ะ ~?”
เจนแสร้งทำเป็นประหลาดใจและเงี่ยหูของเธอ
“ ฉันสงสัยว่าเธอจะต้องการทำงานกับขยะอย่างพวกเรา แต่…เธอคือจินเซยอน”
“อะไรนะ?จินเซยอน!?”
คราวนี้เธอแปลกใจจริงๆ
“ใช่.”
จินเซยอนบอกกับซอคจุนกยองเป็นการส่วนตัวระหว่างถูกบังคับให้อยู่ในโคลอสเซียม จินเซยอนพยายามทำให้เกิดความเห็นอกเห็นใจจากซอคจุนกยองโดยเปิดเผยอดีตของเธอ เพื่อให้เธอสามารถขุดข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับคณะคมีเลียนเกี่ยวข้องกับ ‘อุบัติการณ์ควังโอ’ แน่นอนว่ามันไร้ประโยชน์ ซอคจุนกยองรู้เพี่ยวกับเหตุการณ์นี้น้อยมาก
“ จินเซยอนก็โกรธพวกเขาเช่นกัน เธอบอกว่าพ่อของเธอตายเพราะพวกเขา”
เจนจ้องมองซอคจุนกยองด้วยท่าทางประหลาดใจ จากนั้นเธอก็ยิ้มแปลก ๆออกมา
“ น่าสนใจ ~ ฉันโอเคนะ แต่ถ้าเธอมีส่วนร่วม อาจจะไม่มีผู้เสียชีวิต ~”
ผู้บงการอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ ‘อุบัติการณ์ควังโอ’ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคือ ‘คิมซุกโข’ และผู้สนับสนุนของเขา ‘ยี่ยุกโฮ’ หลังจากนั้น ตามลำดับความรับผิดชอบจะเป็นแชจูชุล ต่อด้วยยูจางวอนจากนั้นก็ยูจินวอน
หากจินเซยอนเข้ามาแทรกแซงในเรื่องนี้ เธออาจพยายามแก้ไขปัญหาด้วยวิธี “ศีลธรรม”
ซอคจุนกยองพูดขึ้นว่า“ ฉันรู้ แต่มันก็ดีที่มีคนแบบนี้ ผู้ชายประเภทนั้น…เอ่อ…ที่นั่งสีดำ”
“ฮาจิน?”
“ ถูกต้อง มันสนุกกว่าถ้ามีคนเหมือนเขา คุณรู้ไหมว่า ความคิดเห็นที่แตกต่างกันปะทะกัน มันจะสร้างสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้นได้”
ซอคจุนกยองยิ้มกว้าง เจนยิ้มด้วยเช่นกันแต่เหตุผลของรอยยิ้มของเจนนั้นแตกต่างจากซอคจุนกยอง เล็กน้อย
จินเซยอนจะแนะนำให้จับพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเพื่อให้พวกเขาถูก “ลงโทษตามกฎหมาย” กล่าวอีกนัยหนึ่งสิ่งที่ซอคจุนกยองหวังคือ – ฆ่ากันจนตายไปข้างหนึ่ง – จะไม่เกิดขึ้น
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ซอคจุนกยองต้องการเชิญชวนเธอ
เจนคิดว่าทำไมและนั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอยิ้ม
“ ดี ~ ให้เธอรู้ ฉันสงสัยว่าเธอจะพูดว่าตกลงง่ายมาก “
“ เธอจะตกลงถ้าฉันบอกเธอ อย่างไรก็ตาม ฉันจะติดต่อเธอเอง”
ซอคจุนกยองเปิดสมาร์ทวอชของเขา
[จินเซยอน]
หมายเลขที่เธอให้กับเขาถูกเก็บไว้ในนั้น เขาลังเลในเวลานั้นและคิดว่าเขาจะไม่มีทางโทรหาเธอแน่นอน
ด้วยรอยยิ้มที่ผ่อนคลาย ซอคจุนกยองกดปุ่มโทรออก
Tu— Tu—
ในขณะที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หัวใจของซอคจุนกยองก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น เขาแกล้งทำเป็นหลงลืมว่ามันมีความหมายยังไง ในขณะที่แอบบอกตัวเองว่ามันเป็นความรู้สึกของการแข่งขัน เพราะจินเซยอนเป็นฮีโร่ระดับมาสเตอร์
**
ผมฟื้นขึ้นมา
นี่เป็นการฟื้นฟูครั้งที่สองที่ผมได้รับจากยูนีคสกิล [เวลาแห่งโชคชะตา] แต่มันก็ไม่ได้น่าพอใจมากไปกว่าครั้งแรก
ความตายยังคงเป็นความตาย ความกลัวและความเจ็บปวดจากช่วงเวลาแห่งความตายยังคงอยู่ในใจของผม
ครั้งนี้ผมได้สัมผัสกับสิ่งที่ใคร ๆ เรียกว่า ‘ภาพชีวิตที่ฉายขึ้นตรงหน้า’
แต่น่าแปลกที่สิ่งที่ผมเห็นส่วนใหญ่มาจาก ‘โลกนี้’
ไม่ใช่โลกที่ผมเกิด แต่เป็นโลกที่ผมอาศัยอยู่
บางที ผมทำสำเร็จแล้ว
ผมมาจากทั้งโลกของตัวเองและจากโลกใบนี้ มีความแตกต่างอย่างมากระหว่างทั้งสองโลกนี้จนถึงจุดที่เป็นไปไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบกัน
ถ้าผมต้องอธิบายมัน ผมจากโลกนั้นเป็นเพียงแค่ตัวประกอบ ผมไม่ได้เป็นคนพิเศษแต่อย่างใดและเป็นเพียงผู้เขียนที่สูญเสียความนิยม
แต่ในโลกนี้ ….
“อัก!”
ในขณะนั้นความเจ็บปวดอย่างรุนแรงพุ่งออกมาจากหัวใจของผมราวกับว่ามันเป็นการตำหนิตัวเอง
ผมกำหน้าอกแน่นและกลิ้งไปบนพื้น
โชคดีที่ความเจ็บปวดที่ทนไม่ได้หายไปในไม่ช้า
“ แฮ่ก แฮ่ก….”
ผมหายใจอย่างยากลำบากหลายครั้ง หลังจากกลับสู่ความสงบ ผมรู้ว่ามันแปลกที่ไม่มีใครมองหาผม
จากนั้นผมก็มองไปรอบ ๆ
“…ฉันอยู่ที่ไหน?”
ไม่มีใครอยู่ที่นี่
บอส, เจน, คิมซูโฮ, ซอคจุนกยอง, แชนายอน, ยูยอนฮา, เรเชล, อีเวนเดล …ไม่มีใครเลย
พื้นดินที่ผมนอนราบนั้นเป็นสีขาวและนุ่มนวลเหมือนทุ่งหิมะ แต่มันก็ไม่มีความหนาว ผมหยิบหิมะหนึ่งกำมือ Ppk- ppk- ผมสามารถปั้น “หิมะ” นี้ได้ แต่มันอุ่น
ในขณะที่ท้องฟ้ามืด มันมืดมิด แต่สว่างเพราะดวงดาว พวกมันใสสว่างมากจนผมรู้สึกว่าผมสามารถคว้ามันเอาไว้ได้ถ้าผมเอื้อมมือไปถึงมัน
ซึมซับในทิวทัศน์ที่สวยงามนี้ ผมไม่ได้คิดถึงการแจ้งเตือนของระบบจนกระทั่งถึงเวลาต่อมา
“ โอ้ ใช่แล้ว ระบบล่ะ”
มีหลายข้อความที่ผมยังไม่ได้อ่าน
[โค้งสุดท้าย “ชื่อสุดท้าย” เสร็จสมบูรณ์]
[รับ SP ทั้งหมดแล้ว]
[▷ ??? ถูกเปิดเผย]
[▷ตัดสินใจ]
[ตอนนี้คุณสามารถตัดสินใจในฐานะผู้เขียน….]
ในตอนนั้น Ssk- ผมได้ยินเสียงฝีเท้าบนสนามหิมะแห่งนี้ ผมหันไปมองทางนั้นทันที
มีชายคนหนึ่งที่ผมจำไม่ได้ก็กำลังเดินเข้ามาหาผม
เขาดูธรรมดาในทุก ๆ ด้าน ใบหน้าและร่างกายของเขาไม่โดดเด่นอะไรเลย
“ ดีใจที่ได้พบ คุณคิมฮาจิน เนื่องจากโค้งสุดท้ายสิ้นสุดลง ผมมาพบคุณเพื่อทำตามสัญญาที่ให้ไว้”
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาพูดนั้นไม่ธรรมดาเลย ในความเป็นจริงมันเป็นเรื่องธรรมดาจนถึงจุดที่มันสั่นหัวใจของผม ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาขณะที่นั่งอยู่บนพื้นดินอย่างงุนงง
เขายิ้มอย่างเมินเฉยและโค้งคำนับ
“ ผมเป็นผู้ร่วมเขียน ขอบคุณสำหรับการสร้างเรื่องราวที่ดำเนินต่อตามที่ผมรู้สึกพอใจ”
เมื่อมองดูเขา ความคิดทุกอย่างก็โผล่ขึ้นมาในหัวของผม อย่างไรก็ตาม ไม่มีคำไหนหลุดออกมาจากปากของผมแม้แต่คำเดียว พวกมันลอยเหมือนฟองสบู่และอยู่ในหัวหัวของผมเท่านั้น
แต่ชายคนนี้ดูเหมือนจะอ่านใจของผมในขณะที่เขาตอบสิ่งที่ผมอยากรู้มากที่สุด