บทที่ 661 เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (2)
แล้วเธอกำลังคิดอะไรอยู่
เรเชลขมวดคิ้ว แต่ไม่สามารถรู้ได้
“ อ้า ~ เจอกัน ~”
ในขณะนั้นอีเวนเดลก็วางสายลง เธอยิ้มอย่างเบ่งบานแล้วพูด “คำเหล่านั้น” ออกมา
“ ฉันอยากเจอคุณ ~”
ฉันอยากเจอคุณ เรเชลไม่ทราบว่าแปลว่าอะไร
เมื่อเร็ว ๆ นี้ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบของการพูดคุย การนอนหลับหรือการเรียกหาตามสัญชาตญาณ เธอเริ่มพูดคำว่า ‘ฉันอยากพบคุณ ~’
เธอมักจะพูดแบบนี้ในระหว่างการกิน การอาบน้ำ วิ่งไปรอบ ๆ และแม้แต่การนอนหลับ
“ ฉันอยากเจอคุณ ~”
มันเกือบจะเป็นเหมือนนิสัย แม้เมื่อเรเชลถามว่าเธอต้องการเจอใคร อีเวนเดลก็ได้แต่เอียงหัว
ก๊อก ก๊อก
ในขณะนั้น เสียงเคาะสองครั้งดังขึ้นและเลขาของราชสำนักพูด
– เธอจะมาถึงที่นี่แล้ว
ยูยอนฮาดูเหมือนจะใกล้ถึงที่นี่แล้ว
เรเชลตอบรับเบาๆและเดินออกจากวังไปพร้อมกับอีเวนเดล นายกรัฐมนตรี คณะรัฐมนตรีของเขาและสมาชิกรัฐสภาได้รวมตัวกันในสวน
“ อย่ากังวลเจ้าหญิง การเจรจาต่อรองเป็นไปได้ดีมาก”
แม้จะพูดอย่างนี้ก็ตาม นายกรัฐมนตรีก็กำลังสั่นพึมพำ
“ …ใช่ ไม่ต้องกังวลเกินไปเช่นกันนายกรัฐมนตรี”
“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า กังวลหรือ? ไม่เคย ไม่เคยกังวลเลยสักครั้งฮ่า ๆ ๆ ๆ.”
ไม่ว่าในกรณีใด หลังจากรอประมาณห้านาที ลีมูซีนของยูยอนฮาก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับผู้พิทักษ์ที่น่าทึ่ง
หลังจากลงจากตำแหน่งแล้ว ยูยอนฮาได้เข้าสู่ห้องประชุมในขณะที่ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากนายกรัฐมนตรีและสมาชิกรัฐสภา
ยูยอนฮาตอบมุกตลกของนายกรัฐมนตรีอย่างสุดขั้ว
“ ทีนี้มาเริ่มการเจรจากันก่อน… แต่ก่อนหน้านั้น ทำไมถึงมีเด็กอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ?`”
ในห้องประชุม ยูยอนฮาพบกับอีเวนเดลนั่งอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยนักการเมืองทำให้เธอสูญเสียความเยือกเย็นไปเล็กน้อย
“ เจ้าหญิงเรเชล?”
สายตาที่เฉียบคมของยูยอนฮาหันไปมองหาเรเชล
“ใช่?”
เรเชลกะพริบตาและแสร้งทำเป็นหลงลืมอีเวนเดล และยังคงกระพริบตาของเธอต่อไปและจ้องมองไปที่ ยูยอนฮา
เมื่อนั่งบนเก้าอี้ที่ใหญ่กว่าร่างของเธอ อีเวนเดลพบว่ามันยากที่จะวางแขนทั้งสองของเธอลงบนโต๊ะ ยูยอนฮากลับพบว่ามันน่ารักมากอย่างไม่น่าเชื่อ
แต่เธอรู้ว่าไม่ควรเอาเรื่องธุรกิจมาปนกับเรื่องส่วนตัว
“ …นี่เป็นการประชุมการเจรจาที่สำคัญ ได้โปรดให้อีเวนเดลออกจากที่นี่ด้วย”
“ ไม่เลย อีเวนเดลมาที่นี่เพราะเธอต้องการเป็นส่วนหนึ่งของการพูดคุย”
เรเชลพูดขณะที่เธอมองอีเวนเดล
“อะไรนะ?”
ยูยอนโาขมวดคิ้ว เจ้าหญิงคนนี้พยายามใช้เด็กเพื่อเจรจา…?
“ อีเวนเดลต้องการที่จะเป็นฮีโร่ในอนาคตและราชสำนักอังกฤษวางแผนที่จะสนับสนุนเธอให้มากที่สุด ท้ายที่สุดแล้ว ความสามารถของเธอนั้นยอดเยี่ยม เราหวังว่าจากการประชุมครั้งนี้ อีเวนเดลจะกลายเป็นสมาชิกของทั้งสมาคมเกาหลีและสมาคมอังกฤษ”
ไหล่ของยูยอนฮาแข็งทื่อ
สิ่งที่เรเชลพูดนั้นชัดเจน
ยูยอนฮากระตุ้นสมองของเธอก่อนที่จะปล่อยไอแห้งๆและพยักหน้าลง
“ฉันเห็นด้วย ฉันได้ยินถึงความสำเร็จของฮีโร่ตัวน้อยของเรา เธอยอดเยี่ยม ฮีโร่แห่งอนาคตอีเวนเดล”
“ใช่มั้ย? อ้าฮิฮิ…. ขอบคุณ…ขอบคุณ….”
อีเวนเดลพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อซ่อนเสียงหัวเราะของเธอตามคำชมของ ฃยูยอนฮา
ยูยอนฮายิ้มเบา ๆ และกระจายเอกสารที่เธอนำมา
“ …เริ่มการเจรจาถึงสถานะกิลด์ของท่านฮีโร่อีเวนเดลในอนาคตได้”
**
[เกาหลี, โซล – คฤหาสน์ของ แชจูชุล]
“ พวกเรามาถึงแล้วครับ ท่านแกรนด์ฮีโร่”
ในทางกลับกัน เสียงจากที่นั่งคนขับปลุก แชนายอนตื่นจากการนอนหลับของเธอ เธอเพิ่งกลับมาหลังจากทำภารกิจเสร็จ
เธอหรี่ของตัวเองแคบลง น้ำลายของเธอกำลังไหลออกมาจากปากของเธอพร้อมน้ำตาก็ไหลลงมาจากดวงตาของเธอเช่นกัน
น้ำลายเป็นเรื่องปกติ แต่ทำไมเธอร้องไห้?
“ อ้า ขอบคุณ ห่าวววว-”
แชนายอนหาวและเช็ดน้ำตาและน้ำลายของตัวเอง
“ …กี่โมงแล้ว”
“ 1:30 น.”
“ ว้าว ~ จริงเหรอ? ฉันต่อสู้เกือบ 18 ชั่วโมงเลยหรอ? ฉันก็สงสัยว่าทำไมถึงเหนื่อยมากขนาดนี้”
“ ทำไมคุณไม่ตั้งทีมสักทีมล่ะครับ? มันจะลดความเหนื่อยล้าของคุณไปไม่น้อย”
“หืม? อ่า ไม่ล่ะ ฉันชอบอยู่คนเดียวมากกว่า”
ตำแหน่งทางการของแชนายอน คือ ‘แกรนด์ฮีโร่’ มันเท่ากับตำแหน่งหัวหน้าทีมและเธอเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่อันดับสูงสุดใน แกนช่องแคบใต้ดิน
แม้ว่าเธอจะมีสิทธิ์และอำนาจในการก่อตั้งทีมของเธอเอง แต่เธอก็ไม่ได้ทำ เธอชอบทำภารกิจเสร็จโดยลำพัง
แชนายอนเองก็ไม่รู้เหตุผล
เธอคิดง่ายๆว่าเธอต้องทำเท่านั้น
“ คุณกลับไปได้ ฉันจะไปด้วยตัวเองพรุ่งนี้ “
“ครับ ขอบคุณครับ”
แชนายอนลงจากรถลีมูซีนแล้วส่งคนขับกลับบ้าน เธอเดินผ่านประตูด้านหน้าของฮันอก เช่นเคย แต่วันนี้เธอถูกกระตุ้นจากการปรากฏตัวของบางอย่าง
มันไม่ใช่นักฆ่า
ในความเป็นจริง การปรากฏตัวนี้มันชัดเจนว่ามันอยู่ที่ไหน
แชนายอนหยุดชะงักและหันไปในทิศทางนั้น
“ เฮ้ย ยัยผู้หญิงคลั่ง นานแล้วนะ.”
จากความมืดมิด การทำลายล้างปรากฏขึ้น
กล้ามเนื้อที่น่ากลัวและเส้นเลือดยื่นออกมา สัตว์ประหลาดมนุษย์ที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่ามันด้วยดาบ
แชนายอนเอื้อมมือไปจับบัลมังของเธอทันที
“ …อ่า อย่ากังวลเลย ธุระของฉันไม่ใช่เธอ …”
ชอคจุนกยองโบกมือและเดินไปที่ประตูหน้าอย่างอาจๆ
แชนายอนไม่ได้ผ่อนคลายและถ่มน้ำลายออกมา
“ นายมีธุระอะไรกับฉัน”
“ ฉันบอกเธอแล้วว่าธุระของฉันไม่ใช่เธอ…. ฉันมาที่นี่เพื่อพบปู่ของเธอ”
“… คุณปู่?”
“อ๋อ ฉันมาเพื่อทำให้ปู่ของเธอชดใช้บาปในอดีตของเขา”
“อะไรนะ?”
“ อย่าแสร้งทำเหมือนว่าเธอไม่รู้ อุบัติการ์ณกวาง-โอ”
แชนายอนสะดุ้ง เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ฆ่าผู้บริสุทธิ์เพื่อปิดกั้นคู่ต่อสู้ทางการเมือง ซ่อนเร้นทั้งหมดและจัดการกับสื่อ – เป็นการสังหารหมู่ที่ชั่วร้ายอย่างแท้จริง
และ…
และ…อืม. …มันคืออะไรกันล่ะ?
ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญใช่ไหม?
“ดังนั้น บอกฉันมา. ปู่ของเธออยู่ที่ไหน -”
เมื่อชอคจุนกยองถาม ทันใดนั้นลูกศรก็พุ่งไปข้างหน้าแล้วแลปะทะหลังศีรษะของ ชอคจุนกยอง มันต้องมีความแข็งแกร่งทีเดียวเมื่อศีรษะของเขางอไปข้างหน้าในมุม 90 องศา
ชอคจุนกยองยังคงอยู่ในตำแหน่งนั้นชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะกัดฟันและจ้องมองกลับ
“ ผู้หญิงงี่โง่นั่น…. เธอคิดว่าเธอเป็นหัวหน้าหรือไง”
“ อย่าใช้ความรุนแรงสิ”
เสียงที่ชัดเจนดังขึ้นจากท้องฟ้า แชนายอนหันไปมองตามเสียงทันที
นักธนูสวมหน้ากากกำลังนั่งอยู่บนต้นสนใกล้กับคฤหาสน์
“ ขออภัยที่มาเยี่ยมคุณอยางกระทันหันนะ คุณแชนายอน-”
นักธนูพูดอย่างนั้นขณะที่เธอยกหมวกขึ้น
“ แต่นี่เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ เราต้องการที่จะรับรู้ความคิดเห็นของคุณด้วยเช่นกัน ดังนั้นเราจึงขอโทษสำหรับความรุนแรงที่เกิดขึ้น”
เมื่อใบหน้าของนักธนูถูกเปิดเผย ดวงตาของแชนายอนก็เปลี่ยนสีด้วยความตกใจ
“ …รุ่นพี่จินเซยอน!
“ใช่”
จินเซยอนยิ้มเบา ๆ และจ้องมองที่แชนายอน
“ ดีใจที่ได้พบคุณ รุ่นน้องแชนายอน”
“ คุณอยู่ที่นี่ทำไม ยิ่งกว่านั้น คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับไอ้บ้ากล้ามเนื้อหมูตัวนี้….”
“กล้ามเนื้อหมู? เธอมัน -”
ตุบ – จินเซยอน กระโดดลงมาที่พื้นเบา ๆ เธอเดินไปที่แชนายอนซึ่งกำลังแพนิคและพูดด้วยท่าทางที่แข็งทื่อ
“ ฉันรู้ว่าสิ่งนี้อาจจะเกิดขึ้นกระทันหันเกินไป แต่ฉันต้องการถามความคิดเห็นของเธอเช่นกัน”
“ความเห็น? ของฉัน?”
เมื่อแชนายอน ถามกลับอย่างงงงัน จินเซยอนก็ตอบอย่างจริงจัง
“ ฉันจะไปถึงจุดนั้น เราวางแผนที่จะปล้นบริษัทเภสัชกรรมที่และคืน“ อารมณ์” ให้กับแชจูชุล”
“…ฮะ?”
ในขณะที่จินเซยอนข้ามคำอธิบายเล็กน้อย หัวที่ว่างเปล่าของ แชนายอน ก็ถูกทำความสะอาดจนขาวโพลน