เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 872
กลางลานประลองบู๊ เงาของเสวียนเฟิงกับหานเฟิงปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่กระบี่ของพวกเขา กลับโดนขวางเอาไว้ทั้งหมด
กระบี่ของหานเฟิงร่วงลงบนคอเสวียนเฟิง เหลือแค่นิ้วเดียวจะแทงเข้าไปในคอเสวียนเฟิง แต่กลับโดนนิ้วหนึ่งขวางเอาไว้ ส่วนเจ้าของนิ้วก็คืออาจารย์เสวียนเจิน
กระบี่ของเสวียนเฟิงก็ถูกอาจารย์เต้ากวงกันเอาไว้ กระบี่ของเขาหยุดอยู่ตรงหัวใจของหานเฟิง แค่ใช้แรงนิดเดียว ก็สามารถแทงเข้าไปในหัวใจหานเฟิงได้
เสื้อปราณบนตัวทั้งสองคนแตกออกทั้งหมด ถ้าอาจารย์ทั้งสองคนไม่ขวางไว้ จุดจบคงเจ็บหนักกันทั้งสองฝ่าย
จนกระทั่งตอนนี้ ลานประลองบู๊ด้านล่างเท้า มีผุยผงลอยขึ้นมาหนึ่งชั้น
ที่ที่ทั้งสองคนเข่นฆ่ากัน มีรอยแยกเป็นแนวตรงสองรอย ทุกที่ที่ผ่านไป แตกละเอียดเป็นผุยผง
เสวียนเฟิงพูดอย่างราบเรียบว่า “ดูเหมือนจะเสมออีกแล้ว” หลังจากนั้นจึงเก็บกระบี่ในมือกลับมา
หานเฟิงพูดว่า “ถ้านี่ไม่ใช่การประลอง คนที่ตายเป็นนายแน่นอน”
เมื่อพูดจบ แสงสีแดงในตาหานเฟิงหายไป เขาวางกระบี่ฟ้าครามลง
อาจารย์ทั้งสองคนถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาพร้อมกัน มองหน้ากันแล้วพยักหน้า
หานเฟิงกับเสวียนเฟิงก็เดินกลับมา
หานเฟิงบ่นพึมพำว่า “ไอ้เวร ฉันใช้พลังแห่งสายเลือดแล้ว ยังเกือบแพ้ให้นาย ไอ้หมอนี่กินยาเซียนอะไร ให้ตายเถอะ”
เสวียนเฟิงก็แอบกัดฟัน คิดอยู่ในใจ “ฉันกินยาเซียนไปแล้ว ยังเกือบแพ้ให้เขา ไอ้บ้านี่ เขาฝึกฝนยังไงกันนะ”
รอบที่สองจบลงด้วยการเสมออีกแล้ว
อาจารย์เต้ากวงเดินกลับมา ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “ดูเหมือนการต่อสู้วันนี้คงไม่ชนะแล้ว”
หานเฟิงพูดเบาๆ ว่า “ทำไมถึงชนะไม่ได้ ยังมีศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์พี่ฉู่เทียนอยู่ กลัวอะไรครับ”
สายตาของฉู่เทียนเอาแต่จ้องไปที่หลัวตานกับเฉียวเซวียน ฉู่เทียนส่ายหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันจะพยายามเอาชนะให้ได้สักรอบ”
พูดพลาง ฉู่เทียนเดินออกมา ถือดาบยาวไว้ในมือ แม้สายตาราบเรียบ แต่การกระทำของเขา บ่งบอกว่าเขาจะเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง
อาจารย์เซินถูหัวเราะแล้วพูดว่า “เสวียนเจิน เสวียนคง ดูเหมือนชัยชนะแรกจากคณะหนึ่งเดียว คงต้องเป็นคณะกำแหงของเราแล้วล่ะ เฉียวเซวียน นายไปสู้ ให้ทุกคนเห็นผลการฝึกฝนหนึ่งปีที่ผ่านมาของนาย”
เฉียวเซวียนกำหมัดเดินออกมา พูดอย่างราบเรียบว่า “ฉู่เทียน เดิมทีเป้าหมายของฉันไม่ใช่นาย แต่ในเมื่อลู่ฝานไม่อยู่ ก็ช่วยไม่ได้แล้ว”
ฉู่เทียนพูดอย่างเฉยเมยว่า “นายอยากสู้กับศิษย์น้องลู่ฝาน กลัวว่ายังไม่มีคุณสมบัติน่ะสิ”
ดาบยาวยกขึ้นมาเป็นแนวนอน ฉู่เทียนพูดว่า “รับดาบของฉันไปก่อน”
เฉียวเซวียนเอาสองมือไพล่หลัง แล้วพูดว่า “ได้ รับดาบของนาย ถ้าดาบนี้ของนายเอาชนะฉันไม่ได้ อย่าหาว่าฉันลงมืออย่างไร้เยื่อใยก็แล้วกัน”
เมื่อพูดเช่นนี้ พลังธาตุดินทะลักขึ้นมาบนตัวเฉียวเซวียน
พลังปราณเหมือนหินปกคลุมทั่วร่างของเขา ดูเหมือนเฉียวเซวียนใส่เกราะหินหนาอยู่หนึ่งชั้น
“แดนปราณชีวิตอีกแล้ว!”
หานเฟิงพูดเบาๆ
ฉู่สิงพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ไม่รู้คนพวกนี้ถูกอะไรกระตุ้น เวลาไม่ถึงหนึ่งปี แต่ละคนยกระดับพละกำลัง เหมือนกลับเนื้อกลับตัวอย่างไรอย่างนั้น”
อาจารย์เต้ากวงพูดว่า “ฉันจะบอกให้ว่าได้รับการกระตุ้นอะไร พวกเขาได้รับการกระตุ้นจากลู่ฝาน”
พูดจบ อาจารย์เต้ากวงหัวเราะออกมา
ฉู่สิงกับหานเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็หัวเราะตามแล้วพูดว่า “ใช่ พวกเขาได้รับการกระตุ้นจากศิษย์น้องลู่ฝาน ฮ่าๆ โดนกระตุ้นไม่เบาด้วยนะ!”
ในลานประลองบู๊ ฉู่เทียนยกดาบขึ้นมาแล้ว
บนตัวเขาไม่มีพลังห้าธาตุ แต่จู่ๆ ท้องฟ้ากลับมืดลง
เฉียวเซวียนมองเขาอย่างราบเรียบแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่านายจะไม่ใช่พลังห้าธาตุ อย่างเช่น ปราณชีวิต แต่เป็นพลังสายฟ้า ดีมากๆ แบบนี้จะได้สู้กันได้หน่อย”
ฉู่เทียนตอบอย่างเฉยเมยว่า “สายฟ้า แข็งแกร่งสุดขีด ปราณหยางสุดขีด เหมาะกับวิชาดาบของฉัน!”
เมื่อพูดจบ ฉู่เทียนฟันดาบลงมา
“ดาบเทียนควบ สายฟ้าฟาดฟัน!”
บทที่ 871
บทที่ 873