คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1010
ดวงตาของแดร์ริลแดงก่ำ เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขากำลังถูกบดขยี้
โดน็อกกำลังจะทำลายล้างตระกูลคาร์เตอร์ แต่ทุกสำนักจากจักรวาลโลกกลับปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเขา
ทางเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ คือการไปยังตระกูลคาร์เตอร์เพื่อหยุดโดน็อก
“แดร์ริล” ลินเซย์ยิ้มเยาะและพูดกับเขาว่า “ ถูกต้องแล้วที่นายกองคมนตรีกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองมิดเพื่อทำลายล้างตระกูลคาร์เตอร์ ทางที่ดีนายควรจะไปช่วยครอบครัวของนายเสียดีกว่า เพราะถึงยังไงพี่น้องของนาย แด๊กซ์ เชสเตอร์ และผู้หญิงของนายก็จะต้องตายเพราะพิษเถ้ากระดูกอยู่ดี ทางเดียวที่จะช่วยพวกเขาได้คือการกินยาแก้พิษ”
เมื่อพูดจบลินเซย์ก็หัวเราะเยาะก่อนจะยื่นมือออกมา ในมือของเธอมียาห่อเล็ก ๆ เธอโยนมันลงตรงหน้าแดร์ริล จากนั้นเธอก็พูดต่อว่า “นี่คือยาแก้พิษ ถ้านายอยากได้ก็มาเก็บเอาไปซะ”
ภารกิจของเธอคือยื้อเวลาเพื่อให้แดร์ริลไปช่วยครอบครัวของเขาไม่ทันเวลา ยิ่งนานเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!
“ส่งยาแก้พิษมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!” แดร์ริลคำรามก่อนจะพุ่งเข้าหาลินเซย์
ลินเซย์ไม่อยากเสียเวลาต่อสู้กับแดร์ริลอีกต่อไป เธอรีบหันหลังและวิ่งหนีเขาอย่างรวดเร็ว! ในเวลานั้น เหล่าพลทหารนับพันคนจากทวีปเวสต์ริงตันก็บุกเข้าล้อมหอคอยดาวปรารถนาเอาไว้ ก่อนที่พวกเขาจะพุ่งไปข้างหน้าอย่างเพื่อโจมตี!
“จงฟัง!” ลินเซย์ออกคำสั่ง “ฆ่าแดร์ริลเท่านั้น และอย่าทำร้ายคนอื่น ๆ!”
“ฆ่ามัน!” เหล่าทหารตอบรับก่อนที่พวกเขาจะถือหอกและพุ่งไปข้างหน้าเพื่อฆ่าแดร์ริล!
แดร์ริลกำหมัดแน่น จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปและร่ายมนต์บางอย่าง เพียงแค่ชั่วพริบตา เจดีย์สีทองอร่ามก็โผล่ขึ้นจากพื้น! จากนั้น เหล่าทหารหลายร้อยนายก็เดินออกมาจากเจดีย์สีทองอร่าม!
ภายในเจดีย์มีกำลังพลอยู่ห้าร้อยนาย และที่เขาเรียกทหารของเขาออกมา ไม่ใช่เพราะว่าเขาหวาดกลัวพลทหารจากทวีปเวสต์ริงตัน แต่เพราะว่าเขายังชิงยาแก้พิษมาจากลินเซย์ไม่ได้!
แดร์ริลกระวนกระวาย เขากวัดแกว่งดาบกลืนโลหิตในมือเพื่อเปิดทางจากเหล่าทหารทัพของทวีปเวสต์ริงตัน ในเวลานี้เขาเพียงต้องการตามจับตัวลินเซย์ให้ได้
ในขณะที่เขาไล่ตามลินเซย์ไป เขาก็หันกลับมาและตะโกนขึ้นสุดเสียงว่า “ฉันขอร้องล่ะได้โปรด! ได้โปรดไปช่วยตระกูลคาร์เตอร์ด้วย! ฉันขอร้อง! ได้โปรด!”
จากนั้น มาสเตอร์ลีโอนาร์ดก็ค่อย ๆ ยืนขึ้นและพูดกับเขาว่า “แดร์ริล ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นพันธมิตรในโลกยุทธภพกับนาย แต่ฉันขอพูดตรง ๆ ว่าฉันคงจะไม่สามารถช่วยเหลือนายได้”
“ใช่!” ออโรร่า แฮนเซ่นยืนขึ้นและจ้องไปที่แดร์ริล “แกมันก็เป็นแค่เศษขยะ! แกไม่ได้ฆ่าแม่ชีแห่งโชคชะตา พี่สาวของฉันคนเดียวเท่านั้น แต่แกยังฆ่าดอร่า ซิมป์สันผู้บริสุทธิ์อีกด้วย! แล้วแกยังจะหวังให้พวกเราช่วยแกอยู่อีกเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดที่หยาบคายเช่นนั้น ความโกรธของแดร์ริลก็ทวีคูณเพิ่มขึ้นทันที!
“ถ้าใครอยากได้ตำแหน่งหัวหน้าพันธมิตรก็เอาไปซะ! ฉันไม่คู่ควรกับมัน!” แดร์ริลพยายามเอ่ยคำเหล่านั้นออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก จากนั้น เขาก็กระชากจี้หยกที่ห้อยอยู่บนเอวของเขาออกและเขวี้ยงมันลงบนพื้นทันที จี้หยกนั้นเป็นสัญลักษณ์ของหัวหน้าพันธมิตรและมีเพียงหัวหน้าพันธมิตรเท่านั้นที่จะสามารถสวมใส่มันได้!
“แดร์ริล หากคนเหล่านี้ไม่ช่วยนาย พระราชวังฟูเหยาของพวกเราจะช่วยนายเอง! นายอยู่ที่นี่และแย่งชิงยาแก้พิษมาให้ได้ พวกเราจะไปช่วยตระกูลคาร์เตอร์เอง” หกเทพธิดากล่าวก่อนที่พวกเธอจะยืนขึ้น จากนั้นพวกเธอก็เหาะไปยังตระกูลคาร์เตอร์อย่างรวดเร็ว
แดร์ริลรู้สึกประทับใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
“แดร์ริล!” แด๊กซ์ตะโกนขึ้นอย่างอ่อนแรง “นายรีบไปช่วยตระกูลคาร์เตอร์ก่อน! อย่าไปเสียเวลาแย่งชิงยาแก้พิษเลย!”
จากนั้นเชสเตอร์ก็พูดแทรกขึ้นมา “ใช่แล้วแดร์ริล พวกเรายังทนได้ ไปซะ! รีบไปที่เมืองมิดเพื่อหยุดโดน็อกก่อน”
เชสเตอร์และแด๊กซ์ต่างก็รู้ดีว่าถ้าหากพวกเขาไม่ได้รับยาแก้พิษ พิษเถ้ากระดูกก็จะแพร่กระจายไปยังเส้นลมปราณและทำให้พวกเขาเสียชีวิตในเวลาต่อมา
แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่าแดร์ริลยังคงพยายามแย่งชิงยาแก้พิษมาให้พวกเขา แด็กซ์และเชสเตอร์ก็รู้สึกเป็นกังวล! พวกเขาต้องการให้แดร์ริลรีบไปช่วยตระกูลคาร์เตอร์ก่อน!
“ไม่!” แดร์ริลตะโกนขึ้นด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาคลอเบ้า
แด็กซ์ไม่ต้องการเป็นภาระของแดร์ริล แล้วแดร์ริลจะไม่รู้ได้อย่างไร
“แดร์ริลไปซะ ฉันขอร้อง! ยิ่งนายเสียเวลาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเป็นอันตรายต่อตระกูลคาร์เตอร์มากเท่านั้น นายไม่เข้าใจหรือยังไง?” แด๊กซ์คำราม “ถ้านายไม่ไปตอนนี้ นายก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่อีกต่อไป!”
เขาตระหนักได้ว่าเหล่าทหารทัพจากทวีปเวสต์ริงตันเป็นชนชั้นสูง ถ้าหากแดร์ริลต่อสู้กับพวกเขา แดร์ริลจะไม่สามารถชิงยาแก้พิษมาได้ในเวลาอันสั้น แล้วถ้าเขายังมัวแต่เสียเวลาอยู่ที่นี่ ตระกูลคาร์เตอร์ทั้งหมดจะต้องตายด้วยน้ำมือของโดน็อกอย่างแน่นอน!
เชสเตอร์พูดขึ้นอย่างอ่อนแรง “ไปเถอะแดร์ริล! ไปปกป้องตระกูลคาร์เตอร์ก่อน นายสามารถล้างแค้นให้พวกเราได้ในภายหลัง ไปซะ!”
“ย๊าก!”