Chapter 664. The Story That Should Not Have Existed (5)
กรอบแกรบ- กรอบแกรบ- ผมเดินผ่านเส้นทางที่มีต้นหญ้าพันกันอย่างหยุงเหยิง วัชพืชงอกขึ้นมาจนเลยหัวเข่าของผม และก้อนหินที่เกลื่อนไปทั่วทุกที่ติดอยู่กับเท้าของผมราวกับแม่เหล็ก ทุกครั้งที่ลมพัด ใบไม้จะร่วงหล่นลงมาบนพื้นดินนับไม่ถ้วน และดวงอาทิตย์ส่องแสงอันร้อนแรงมาที่พวกมัน
ภูเขาสูงชันที่ไม่เคยถูกเลือกเป็นสถานที่เดินเล่นหรือปีนเขาได้ชื่อว่า ‘ภูเขา ยาคซี่’ ภูเขาสูงแห่งนี้ตั้งอยู่ในจังหวัดฮัมกยองทางเหนือ เผยให้เห็นความหยาบตามธรรมชาติได้อย่างครบถ้วน
เนื่องจาก ‘การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่’ ที่เกิดขึ้นในอดีตจึงมีความสูงถึง 2650 เมตร และเนื่องจากความหนาแน่นของพลังเวทย์มนตร์สูงมากจึงเป็นที่รู้จักกันดีว่ามีสมุนไพรอยู่ที่นี่มากมาย
ผมนึกถึงเทือกเขาแอลป์สำหรับจุดหมายปลายทางแรกของผม แต่เพราะผมไม่มีหนังสือเดินทาง ผมจึงเลยตัดสินใจมาที่นี่แทน ผมวางแผนที่จะอยู่ที่นี่จนกว่าจะได้หนังสือเดินทางมา นั่นคือตราบใดที่เจ้าของภูเขายังไม่มาเจอพบเสียก่อน
ภูเขา ยาคซี่ เป็นทรัพย์สินบุคคล ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนมันจะเป็นของแชจูชึล ผมได้แทรกซึมเข้ามาในสถานที่แห่งนี้อย่างลับ ๆ บางทีส่วนหนึ่งของผมก็หวังว่าจะถูกใครสักคนค้นพบ
อย่างไรก็ตาม วันนี้เป็นวันที่เจ็ดแล้วที่ผมอาศัยอยู่บนภูเขาแห่งนี้ ยังไม่มีใครสักคนมาพบผม
ไม่มีแม้แต่การลาดตระเวนซึ่งเป็นสิ่งที่ของส่วนบุคคลมักจะมี ด้วยความสงสัยว่าทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้น ผมจึงพยายามหาเหตุผลจากสมาร์ตวอทช์ของตัวเอง แล้วพบว่าเหตุผลที่ใหญ่ที่สุดคือการทำสงครามกับปีศาจ แต่ที่เด่นชัดคือแชจูชึลได้ละทิ้งภูเขานี้ไปแล้วเป็นซะส่วนใหญ่
เมื่อผมพบอย่างนั้น ผมก็ท่องไปทั่วภูเขาอย่างมีความสุขและมองหาสมุนไพรทุกประเภท
ในการเก็บเกี่ยว ‘ไลอ้อนลีฟ’ ที่เติบโตบนขอบหน้าผา ผมต้องปีนหน้าผาสูงชัน เพื่อค้นหา “เครออน” ผมเดินทางข้ามผ่านที่อยู่อาศัยที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่า และเพื่อปกป้อง ‘ความทรงจำแห่งแอปริคอท’ ผมต้องจัดการเพื่อให้ได้มันมาด้วยความยากลำบาก ผมต่อสู้กับมอนส์เตอร์หลายตัว
แม้ว่าร่างกายของผมจะเหนื่อยล้า แต่ผมก็สามารถรักษาสุขภาพจิตที่ดีไว้ได้ นั่นเป็นเพราะผมเผลอหลับจนไม่สามารถฝันอะไรได้อีก ….
“… โอ้?”
ขณะที่ผมกำลังเดินไปบนภูเขาเพื่อค้นหาสมุนไพรเหมือนทุกครั้ง สมุนไพรเปล่งประกายบางอย่างได้ผ่านเข้ามาในสายตาของผม
ผมพุ่งไปในทิศทางของแสงนั้นอย่างรวดเร็ว ที่นั่นผมเจอดอกไม้ที่สวยงามดอกหนึ่ง ดอกไม้เปล่งแสงสีน้ำเงินพร้อมกับกลีบบานสะพรั่งสีขาว
ผมไม่รู้ว่าดอกไม้นี้เป็นสมุนไพรหรือไม่ ผมไม่รู้จักชื่อดอกไม้นี้ด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตามสมาร์ตวอทช์ของผมรู้
ผมถ่ายภาพดอกไม้ด้วยสมาร์ทวอทช์ของตัวเองแล้วค้นหาใน [สารานุกรมสมุนไพร]
===
[คลาวด์ซีคเกอร์]
– ดอกไม้ธรรมดา ในขณะที่การปรากฏตัวของมันอาจทำให้ผู้คนหลงผิดคิดว่ามันเป็นสมุนไพร ไม่มีการบันทึกรายละเอียดของเอฟเฟ็คจากมัน มันก่อให้เกิดอาการปวดท้องเมื่อบริโภค
===
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นสิ่งที่เขียนไว้ในสมาร์ตวอท แต่ผมก็จำเป็นต้องลองบางอย่างให้แน่ใจเสียก่อน ผมเปลี่ยนอีเธอร์ให้เป็นรูปทรงของพลั่วและขุดคลาวด์ซีคเกอร์จากราก จากนั้นผมก็กัดมันกลืนลงคอโดยไม่ลังเล
“ โอ๊ะ ท้องฉัน”
ทันใดนั้น ผมรู้สึกปวดท้องเล็กน้อย แต่เมื่อผมหลับตาและลิ้มรสชาติของมัน ผมรู้สึกว่าตัวเองรู้ถึงเอฟเฟคที่ซ่อนอยู่ของสมุนไพรนี้
ผมเปิดสมุดบันทึก
มันเต็มไปด้วยสมุนไพรหลายอย่างที่ผมพบในภูเขา
[มาโคลอง – ความคืบหน้าการท่องจำ: 100% สมุนไพรนี้เพียงอย่างเดียวไม่มีผล แต่เมื่อผสมกับสมุนไพรอื่นมันมีศักยภาพในการรักษาโรคต่าง ๆ ]
[เครออน – ความคืบหน้าการท่องจำ: 60% สมุนไพรเสพติด ทำให้ประสาทสัมผัสทั้งห้าคมชัดขึ้น มีประโยชน์สำหรับการต่อสู้]
[แสงแดดที่โศกเศร้า – ความคืบหน้าการท่องจำ: 100% สามารถรักษาอาการบาดเจ็บจากภายนอกได้ง่าย]
[ไลอ้อนลีฟ – ความคืบหน้าการท่องจำ: 50% เพิ่มระดับฮอร์โมนเพศชายเป็นเวลาสองชั่วโมง ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นสิงโตหนุ่มเหมือนชื่อสมุนไพรเลยทีเดียว]
[ฟอร์-เก็ท-มี-นอท เมจิกพาวเวอร์ – ความคืบหน้าการท่องจำ: 100% มีสรรพคุณดีเยี่ยมในการหยุดเลือดและบาดแผล]
[ความทรงจำแห่งแอปริคอท – ความคืบหน้าการท่องจำ: 95% มีประสิทธิภาพในการฟื้นความทรงจำและเซลล์สมอง มีโอกาสสูงที่จะถูกใช้ในการรักษาภาวะสมองเสื่อม]
ผมเพิ่ม [คลาวด์ซีคเกอร์] ในรายการ
[คลาวด์ซีคเกอร์ – ความคืบหน้าการท่องจำ: 30% มีเอฟเฟ็คที่เกี่ยวข้องกับ ‘การชำระให้บริสุทธิ์’ ผมอาจจะต้องกินอีกสามต้นเพื่อยืนยันสมมติฐานนี้]
หลังจากนั้น
กรอบแกรบ- กรอบแกรบ –
ผมสัมผัสได้ถึงบางอย่าง ผมหยิบเดสเซิทอีเกิ้ลออกมาแล้วเล็งไปทิศทางนั้น ในไม่ช้า ชายสองคนและผู้หญิงคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากพุ่มไม้ใต้เนินเขา พวกเขาเป็นวัยรุ่นที่อยู่ในช่วงปลายยุคที่ 10 หรือต้นยุค ที่20
เมื่อพวกเขาเห็นปืนของผมก็กรีดร้องและยกมือขึ้นเหนือหัวทันที
“ …พวกคุณเป็นใคร?”
“ อย่ายิง! เรามาจากหมู่บ้านใกล้เคียง อืม เรามาที่นี่เพื่อเก็บสมุนไพร”
“สมุนไพร?”
ผมขมวดคิ้วและลอบสำรวจพวกเขา สิ่งเดียวที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้คือพลั่วและเคียวที่แขวนอยู่บนเข็มขัดคาดเอว เสื้อผ้าของพวกเขาก็ดูโทรมและมอมแมม
แม้ว่าเราจะอยู่แค่บริเวณเชิงเขายาคซี่ แต่พวกเขาก็ดูใกล้พร้อมสำหรับการปีนเขาแล้ว
“ ด้วยอุปกรณ์พวกนั้นหรอ?”
“ …เรา เราเอ่อ เราไม่มีอาวุธอะไรเหมือนที่คุณมีหรอก”
ทั้งสามคนสั่นสะท้านเบื้องหน้าปืน
ผมยังคงสำรวจพวกเขาต่อไปโดยไม่ลดการป้องกันลง
“ คุณต้องการสมุนไพรไปทำไม”
“ อืม แม่ของเราป่วย เราเป็นครอบครัวเดียวกัน แม่ของเราได้รับพิษจากพลังปีศาจ หมอบอกว่าไม่มีทางรักษา และฮีโร่ไม่ได้สนใจหมู่บ้านเล็ก ๆ อย่างพวกเรา ดังนั้นเราเอ่อ…เราต้องการ…”
Ebebebe – คนที่ดูเหมือนจะอายุมากที่สุดในกลุ่มพูดขึ้นอย่างตะกุตะกักและหยุดพูด
ผมไม่สามารถตำหนิพวกเขาได้ ปืนกระบอกนี้ดูค่อนข้างน่ากลัวมากทีเดียว
“… Tsk.”
ผมเดาะลิ้นและลดปืนลง ทันใดนั้นทั้งสามคนก็โผเข้าหากัน ผมไม่ได้ยิงมันสักหน่อย พวกเขาต้องกลัวมากขนาดนั้นด้วยเหรอ?
“ แม่ของคุณได้รับพิษจากพลังปีศาจ?”
“ใช่? อ่า…ใช่แล้ว”
คราวนี้หญิงสาวพูดขึ้น
ฉันคิดไม่ตก จากสมุนไพรที่ผมจำได้จนถึงตอนนี้ มีเพียง[คลาวด์ซีคเกอร์] ที่มีผลกับ ‘การชำระให้บริสุทธิ์’
“ อืม…มีดอกไม้ที่สามารถชำระพิษจากพลังปีศาจได้”
“อ่า! จริงๆหรอ?!”
ดวงตาของทั้งสามเบิกกว้าง
ด้วยความรู้สึกผิด ผมพูดต่อไป
“ แต่ฉันกินมันไปแล้ว”
“ …อ่า…อ่า….”
ความผิดหวังที่ยากจะอธิบายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา ผมหัวเราะก่อนที่จะเปลี่ยนท่าทางของตัวเอง และจ้องมองพวกเขาอย่างตรงไปตรงมา
“ แต่ฉันมียาที่อาจช่วยได้ พวกคุณต้องการลองไหม?”
“ยา? ค- คุณเป็นหมอเหรอ?”
“ เอาล่ะ ฉันคิดว่าคุณควรเรียกฉันว่าเภสัชกรมากกว่า”
“… .”
ทั้งสามคนเงียบไป พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากัน ดูเหมือนจะคิดคร่ำครวญว่าจะทำอย่างไร
มันควรจะเป็นการตัดสินใจที่ค่อนข้างง่าย
เมื่อผมจับตาดูพวกเขา ผมก็เริ่ม ‘เก็บ’ ผลของยาในร่างกายของตัวเอง เริ่มแยกและดึงเอฟเฟ็กต์ของยาที่อยู่ในร่างกายของผมที่ถูกจดจำเอาไว้ และเริ่มสร้างยาโดยใช้ส่วนประกอบที่ช่วยในการ ‘ชำระพลังปีศาจให้บริสุทธิ์’
ถัดไปคือสร้างออกมาด้านนอก
ฉันจดจ่อกับเอฟเฟคของยาบนฝ่ามือและ ‘แสดง’ ออกมานอกผิวของผม ลำต้นงอกขึ้นมาจากฝ่ามือของผมอย่างรวดเร็วและกลายเป็นเม็ดผลไม้
อย่างไรก็ตาม กระบวนการนี้ใช้ความแข็งแกร่งจากสตามิน่าของผม เพียงแค่สองเม็ดก็จะทำให้ผมง่วงนอน และสี่เม็ดจะทำให้ผมสลบไปได้
ไม่ว่าจะในกรณีใดๆ ร่างกายของผมก็ได้กลายเป็นร้านขายยาตามธรรมชาติ ผมได้พัฒนาวิธีการใช้งานร่างกายของตัวเอง เนื่องจากนี่เป็นความสามารถพิเศษของผม ผมจึงคิดเกี่ยวกับมันค่อนข้างมากเพื่อหาวิธีที่จะใช้งานมันให้มีประสิทธิภาพมากที่สุด
“เอาไป”
ผมโยนยาเม็ดกลมๆแบนๆไปให้สามคนนั้น พวกเขากระโดดด้วยความตกใจ แต่ก็ยังจับมันไว้ได้ก่อนที่มันจะล่วงลงพื้น
“ มันเป็นเพียงต้นแบบเท่านั้น ดังนั้นมันจึงยังไม่สมบูรณ์แบบ แต่มันค่อนข้างจะดีกว่าการขึ้นไปบนภูเขานี้และถูกสัตว์ป่ากิน อย่างน้อย แม่ของคุณก็จะไม่ถูกทิ้งให้ตายอย่างเดียวดาย”
“ …อ๊ะ ใช่แล้ว ขอบคุณ พวกเราเข้าใจดี”
“ดี พวกคุณเล่นโซเชียลมีเดียกันไหม?”
ผมถามขึ้นอย่างฉับพลัน
ทั้งสามยืนอย่างงุนงงก่อนจะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ อ๊ะใช่ เรามี สมาร์ทวอทช แล้วเอ่อ…เราเล่นโซเชียลมีเดียด้วย”
“ ID ของคุณคืออะไร?”
“ …เอ่อ อะไรนะ?”
“ ID ของคุณคืออะไร?”
“ อ๊ะ ใช่ ใช่”
ผมรับสตาร์แกรม[1] ID ของพี่ชายคนโตที่รู้เพียงวิธีพูดคำว่า ‘ใช่’ เพียงเท่านั้น
“ดี ฉันจะจำรหัสนี้เอาไว้ โพสต์บางสิ่งเมื่อแม่ของคุณหาย ฉันจำเป็นต้องรู้ว่าต้นแบบทำงานหรือไม่”
ทันใดนั้นผมก็นึกถึงอดีตทันที ก่อนหน้านี้ผมทำสิ่งที่คล้ายกันเพื่อรับ “SP” ท้ายที่สุดแล้ว โซเชียลมีเดียเป็นแหล่งที่ยอดเยี่ยมในการรับ SP
“ …โอ้ โพสต์เหรอ?”
“ใช่ เขียนเกี่ยวกับมัน”
ผมพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
“ เภสัชกรรูปหล่อและลึกลับช่วยคุณได้”