Kill the Hero 090
วันที่ 3 หลังจากที่พวกเขาเข้าสู่ดันเจี้ยน ทีมล่าจิ้งจอกไฟก็พบกับสิ่งที่เป็นจุดสิ้นสุดของการต่อสู้อันยาวนานกับพวกออร์ค
“นั่นต้นไม้ที่ถูกฟ้าผ่า!”
พวกเขาพบต้นไม้ที่ถูกฟ้าผ่าตายในป่า
ทุกคนตื่นเต้นกับสิ่งนี้
‘เราพบมันเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้มาก’
‘เป็นการก้าวที่ดีที่สุด’
สถานการณ์ดีพอที่จะทำให้ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกาย
‘ความตื่นเต้นค่อย ๆ จางหายไป’
หลังจากต่อสู้มาหนึ่งถึงสองวัน ประสาทสัมผัสด้านการต่อสู้ของพวกเขาก็ยกระดับขึ้นมาพอแล้ว
‘เรากินอาหารให้น้อยที่สุด ถ้าเราตัดต้นไม้หลังจากพักสักหน่อย เราก็จะลดความเหนื่อยล้าได้’
จากนั้นก็พักกันที่นี่ พวกเขาก็จะไปสู่ชั้นที่ 2 ได้ในสภาพที่เหมาะสมที่สุด
‘ไม่มีคนตาย’
ยิ่งกว่านั้นคือ หลังจากการต่อสู้อันดุเดือดนี้ ยังไม่มีใครตายสักคน
ไม่ อันที่จริงไม่มีแม้แต่คนที่ได้รับบาดเจ็บ
สถานการณ์เช่นนี้ยากที่จะเชื่อได้ลง
นี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ นับตั้งแต่โลกเปลี่ยนไป ที่ชั้นหนึ่งของดันเจี้ยนระดับ A+ สองชั้นถูกเคลียร์ได้ โดยไร้ผู้บาดเจ็บ
แน่นอนว่ามันเป็นเพราะมีใครบางคนที่ทำให้ไฟภายในตัวผู้เล่นที่มาล่าจิ้งจอกไฟร้อนแรงกว่าที่เคยเป็น
‘ต้องขอบคุณไอแซค’
‘ไอแซค มันจะไม่มีวันล้มเหลว ตราบใดที่เขายังอยู่ที่นี่’
ไอแซค อิวานอฟ ได้โน้มน้าวผู้เล่นทุกคนที่เข้ามาในดันเจี้ยน
“แล้วไอแซคอยู่ไหนล่ะ?”
“เขาไปเคลียร์ศพน่ะ”
“ศพเหรอ? ”
“เขาบอกว่าต้องการรวบรวมมันให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะไปชั้นถัดไป”
“เขาเป็นเนโครแมนเซอร์จริง ๆ ด้วย”
เมื่อ ไอแซค อิวานอฟ ทำอะไรบางอย่าง จะไม่มีใครสงสัยหรือหวาดกลัวเขาในเรื่องนี้โดยธรรมชาติ
พวกเขารอให้เขากลับมา
และพวกเขาก็ตั้งหน้าตั้งตารอวันที่จะได้ประดับหน้าประวัติศาสตร์ร่วมกับเขา
แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่รอคอยการต่อสู้กับจิ้งจอกไฟ
“ให้ตายเถอะ ฉันอาจจะตายจริง ๆ ก็ได้”
ขณะที่ตามคิมวูจินมา สีหน้าของลีจินอาดูเหมือนกับนักโทษรอโดนประหาร
“ถ้าถูกไฟเผา มันจะเจ็บมากแค่ไหนนะ ให้ตายเถอะ ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันจะแค่เป็นดารา ฉันไม่แม้แต่จะรู้ด้วยซ้ำ ฉันจะได้เล่นภาพยนตร์มากมาย…อ๊า ชีวิตของฉัน! ฉันเจอกับชายหัวล้านขี้โกงคนนั้น…”
เขาแสดงความเห็น และความไม่พอใจต่อคิมวูจินเป็นภาษารัสเซียอย่างต่อเนื่อง
ทันใดนั้น คิมวูจินก็หยุดเดิน ทำให้ลีจินอาหุบปากทันที
รอบด้านเต็มไปด้วยความเงียบงัน
แล้วคิมวูจินก็เปิดปากพูด
“ฉันคิดว่าพอแล้ว”
เขาพูดเป็นภาษาเกาหลี นั่นหมายความว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ บริเวณนี้
“อ่า ฉันพูดอย่างสบายใจได้แล้วสินะ”
ลีจินอาทำตามคิมวูจิน เขาพูดภาษาเกาหลีแทนรัสเซีย
“ฉันว่าฉันจะตายทั้งที่พูดภาษารัสเซียนั่นซะอีก”
มันน่าตลก เมื่อลองนึกเขาพูดจาไร้สาระมากแค่ไหน
แน่นอนว่าคิมวูจินไม่สนใจ
แต่คิมวูจินยังคงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา
“มีบางสิ่งที่เราต้องทำก่อนจะล่าจิ้งจอกไฟ”
“คืออะไร? “
“ต้องทำทั้งหมดในครั้งเดียว ไม่มีโอกาสครั้งที่สอง ถ้านายแพ้ เกมก็จบ”
ลีจินอายิ้ม เมื่อได้ยินคำเตือนอันน่าขนลุก เขาตบหน้าอกตัวเองด้วยความมั่นใจ
“นายทำไม่ได้โดยไม่มีฉันหรอก”
ขณะที่ลีจินอาพูดด้วยความมั่นใจ คิมวูจินก็ถอดถุงมือที่สวมอยู่ และโยนแหวนที่เขาสวมให้
“หือ? “
สีหน้าของลีจินอาเปลี่ยนไป ขณะที่เขารับแหวนด้วยปฏิกิริยารีเฟล็กซ์
“ไม่มีทางน่า…”
เขามองคิมวูจินด้วยสีหน้าแปลก ๆ
“ขอแต่งงาน? ”
คิมวูจินขมวดคิ้ว
“อ่า โทษที ไม่มีทางที่นายจะเบี่ยงเบนไปทางนั้น…ไม่ มันก็ไม่แน่นักหรอก ถึงแม้ว่านายจะเป็น แต่ฉัน…”
โดยที่ไม่ได้สนใจสีหน้าของคิมวูจิน ลีจินอายังคงเดินกลับไปกลับมาด้วยสีหน้าเขินอาย
ในที่สุด คิมวูจินก็ทนไม่ไหว
“นั่นคือแหวนของแลนเซลอต”
คิมวูจินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ราวกับว่าเขาไม่อาจทนฟังเรื่องไร้สาระนี้ได้อีกต่อไปแล้ว
“มันจะลบล้างเอฟเฟกต์ของสถานะเชิงลบที่ได้รับ”
“โอ้!”
ลีจินอาอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าประหลาดใจ ขณะที่ตรวจสอบไอเทมเพื่อยืนยันด้วยตัวเอง
“แต่มันจะไม่ได้ผลกับแผลไฟไหม้ มันได้ผลแค่ยาพิษ การสะกดจิต กับมนตร์สะกดเท่านั้น”
แต่รอยยิ้มของเขาลดลงเมื่อได้ยินคำอธิบายของคิมวูจินที่ตามมา
“ถ้างั้นมันไม่ได้ไร้ประโยชน์เหรอ?”
“มันจะมีประโยชน์ ถ้าไฟของจิ้งจอกไฟมีผลทำให้เคลิบเคลิ้ม สับสนหรือสะกดจิต”
“อ่า”
ลีจินอาพยักหน้ารับรู้
ถ้าไฟของจิ้งจอกมีคุณสมบัติเพิ่มเติมแบบนั้นจริง ๆ แหวนของแลนเซลอตก็จะไม่ใช่ของแถมอีกต่อไป มันคือเป็นสิ่งจำเป็น
และที่ที่อาจเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ก็คือดันเจี้ยนระดับ A+ นั่นเอง
“ฉันจำได้ว่างูเข็มนั่นก็น่ารังเกียจพอกัน”
ลีจินอารู้ดี
‘มันป้องกันการทำให้ตาบอดจากหางของเก้าหางได้’
คิมวูจินไม่ได้อธิบายว่า เขารู้ว่าจิ้งจอกไฟมีหาง ซึ่งเป็นหนึ่งในหางทั้งเก้าของจิ้งจอกเก้าหาง และเมื่อมีคนสัมผัสกับเปลวไฟนั้น พวกเขาจะตาบอดไปชั่วขณะ
ลีจินอาพยักหน้า และสวมแหวนไว้
คิมวูจินมองลีจินอาแล้วบอกว่า
“ห้าวินาที นายต้องทำเวลาอย่างน้อยให้ได้ 5 วินาที”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะดันไว้ที่ 5 วินาทีได้ไหม แต่ถ้าฉันดันไว้ได้ถึง 6 วินาที นายจะให้อะไรฉัน”
คิมวูจินตอบอย่างไม่ลังเล
“ฉันจะซื้ออาหารให้ มากเท่าที่นายต้องการ”
“นายพลาดแล้วล่ะ”
ตอนต่อไป →