หลังจากมองส่งจางจื่ออันไป ฟราเทอร์และเฟยหม่าซือก็คุมเชิงกับฝูงหมูป่า พวกมันรู้ตัวว่าเสียเปรียบฝูงหมูป่าเรื่องจำนวน ต่อสู้อย่างบ้าระห่ำตัดทิ้งไปได้เลย ไม่หวังให้ได้ผลดีเลิศ แต่พยายามหลีกเลี่ยงปัญหา ดังนั้นจึงไม่เห่าและไม่ขยับ พยายามไม่ยั่วโมโหพวกหมูป่า
พวกมันที่อยู่ตรงนี้ถูกบ้านไฟไหม้แถวหนึ่งปิดกั้นวิสัยทัศน์เอาไว้ มองไม่เห็นสถานการณ์ฝั่งจางจื่ออัน ดังนั้นจางจื่ออันเจออันตรายหรือไม่ พวกมันไม่มีทางรู้เลย แต่ดีที่ข้างกายเขายังมีซิงไห่ เหล่าฉา และพาย บวกกับเนื้อแท้ของเขาที่ดีกว่าคนทั่วไป ถึงเจออันตรายก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยยังหนีได้
“อ๊ากกก!”
เสียงร้องน่าเวทนายาวเหยียดดังมาแต่ไกล เสียงหลงจากความเจ็บปวดทำให้ยากจะแยกแยะได้ว่าเป็นเสียงของใคร โดยเฉพาะรอบด้านยังมีเสียงรบกวนจากบ้านที่ถล่มจากไฟไหม้ รู้เพียงว่าเป็นเสียงของผู้ชาย
เฟยหม่าซือกับฟราเทอร์มองไปทางนั้นอย่างพร้อมเพรียง จากนั้นก็เลื่อนสายตากลับมาที่ราชาหมูป่า
“ถ้าเจ้าเป็นห่วง จะไปดูก็ได้ ที่นี่ข้าจะต้านไว้เอง” ตอนฟราเทอร์พูดมันไม่ละสายตา มันไม่มองเฟยหม่าซือก็รู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์จากกลิ่น เฟยหม่าซือก็ทำแบบนี้ได้เหมือนกัน
เฟยหม่าซือพูดเสียงเบา “ไม่ต้องหรอก ฉันเชื่อว่าเขารับมือได้”
ฟราเทอร์ประหลาดใจเล็กน้อย “เจ้าเชื่อใจเขามากเลยสินะ”
“ใช่”
อยู่ๆ เฟยหม่าซือก็อยากจะระบายความในใจ มันอยากเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดหลังจากตัวเองมายังร้านขายสัตว์เลี้ยงให้ฟราเทอร์ฟัง โดยเฉพาะเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนถ่ายทำภาพยนตร์ในโรงถ่ายภาพยนตร์ปินไห่ ฟราเทอร์ฟังแล้วจะต้องเชื่อมั่นในตัวเขาเช่นกัน
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเล่าเรื่อง และมันก็ไม่ใช่นักเล่าเรื่องที่ดีที่สุด ถ้าในอนาคตมีโอกาส ให้พายมาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟราเทอร์ฟังดีกว่า
เสียงร้องน่าเวทนาดังมาอีกครั้ง คราวนี้เสียงค่อนข้างสั้น
เฟยหม่าซืออยากถามฟราเทอร์มากว่าสนใจไปเที่ยวเมืองปินไห่กับทุกคนไหม แต่มันคิดว่าฟราเทอร์คงไม่ไปจากที่นี่ เพราะฝูงหมาป่าเพิ่งกลับมาที่ป่าเรดวูดอีกครั้ง ยังไม่ได้ลงหลักปักฐานที่นี่ ฝีมือการล่าก็ยังต้องขัดเกลา เป็นเวลาที่ต้องการฟราเทอร์มาชี้แนะมากที่สุด ถ้าเปลี่ยนมันไปอยู่ในตำแหน่งเดียวกับฟราเทอร์ ก็คงจะทอดทิ้งพวกเพื่อนพ้องได้ยากเหมือนกัน เรื่องนี้คล้ายกับเสี่ยวไป๋เล็กน้อย มันยอมใช้ชีวิตนอนกลางดิน กินกลางทรายก็เพื่อเพื่อนพ้อง
เสียงร้องน่าสมเพชดังมาอย่างต่อเนื่อง เฟยหม่าซือกลับวางใจขึ้น แม้มันจะฟังไม่ออกว่าเสียงพวกนั้นใช่เสียงของจางจื่ออันด้วยหรือเปล่า แต่เสียงพวกนี้ดังมาจากหลายๆ คนแน่นอน แปดสิบเปอร์เซ็นต์คือผู้คุมพวกนั้นถูกจัดการไปแล้ว
ฟราเทอร์ก็เดาได้แล้วเหมือนกัน “ดูท่าทางความมั่นใจของเจ้าจะจริงนะ”
พอได้รับการยอมรับจากฟราเทอร์ เฟยหม่าซือก็รู้สึกเป็นเกียรติ
หลังจากเงียบอยู่ช่วงหนึ่ง ก็มีเสียงร้องน่าเวทนาสั้นๆ อีกเสียงหนึ่ง และยังเป็นเสียงเพี้ยนๆ จากความเจ็บปวดอย่างยิ่งเช่นกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ เฟยหม่าซือถึงหัวใจเต้นแรงขึ้นมา รู้สึกว่าเสียงร้องน่าเวทนานี้เป็นของจางจื่ออัน
ฟราเทอร์รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเฟยหม่าซือ หลังจากลังเลสักพักก็ถามว่า “เจ้าจะไม่ไปดูจริงๆ หรือ? ถึงเจ้าจะมั่นใจในตัวเขา แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดมักจะเกิดขึ้นเสมอ…”
เฟยหม่าซืออยากทิ้งทุกอย่างแล้วพุ่งตัวไปดู แต่มันก็ยังนิ่ง เพราะถ้าเหล่าฉากับซิงไห่ยังจัดการเรื่องไม่คาดคิดไม่ได้ ถึงมันไปก็ไม่มีประโยชน์ อีกอย่างก็เพราะจางจื่ออันเชื่อใจมัน ถึงวางใจให้มันอยู่เฝ้าที่นี่กับฟราเทอร์ ถ้าตรงนี้มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น มันก็ไม่อยากทำให้เขากับทุกคนผิดหวัง
มันเชื่อว่าถึงแม้จางจื่ออันเจอเรื่องไม่คาดคิดและต้องการความช่วยเหลือ เจ้านกริชาร์ดจะต้องใช้เสียงหนวกหูเหมือนฆ้องพังร้องขอความช่วยเหลือดังไปทั่วป่าแน่นอน
เมื่อครู่เป็นเสียงร้องน่าเวทนาเสียงสุดท้าย หลังจากนั้นฝั่งนั้นก็เงียบสงบไม่มีเสียงอะไร มีแค่เสียงบ้านถล่มดังขึ้นอยู่ตลอด
ตอนนี้เอง
“อ๊า! ช่วยด้วย!”
เสียงแหลมเสียงหนึ่งดังมาจากข้างๆ
เฟยหม่าซือกับฟราเทอร์ตกตะลึงพร้อมกัน แล้วหันหน้าไปดูอย่างพร้อมเพรียง แต่ในป่าก็มืดมิดจนมองอะไรไม่เห็นทั้งนั้น รู้เพียงว่าเป็นเสียงร้องของผู้หญิง เสียงดังมาจากที่ที่ค่อนข้างไกลทีเดียว
นี่เป็นเสียงใครร้อง
เมแกนเหรอ?
เสียงไม่ได้ดังมาจากหมู่บ้านอินเดียแดง แต่ไกลออกไปกว่านั้น
จางจื่ออันกำชับเมแกนไว้ว่าไม่ว่าได้ยินเสียงแปลกๆ อะไรก็อย่าออกจากบ้านโดยพลการเด็ดขาด ให้อยู่ในบ้านรอเขาเอาอาหารกลับมาอย่างว่าง่าย หรือว่าเจ้าเด็กคนนั้นออกจากบ้านมาเจออันตราย?
ฟราเทอร์ตั้งใจเหลือหมาป่าสองตัวไว้เฝ้าหมู่บ้าน เพื่อกันไม่ให้สัตว์ป่าเข้าใกล้ แต่ก็ขวางให้เธอรนหาที่ตายไม่ได้สินะ!
ในป่าลึกตอนกลางคืนนั้นอันตรายมาก สัตว์หากินตอนกลางคืนทุกชนิดกำลังเคลื่อนไหว และในนั้นมีสัตว์ป่าที่ถูกคลื่นเสียงความถี่สูงของเซฮวาสร้างความแตกตื่นให้ไม่น้อย สัตว์ป่าที่ปกติไม่จู่โจมคนก่อนก็อาจจะก้าวร้าวขึ้น
เฟยหม่าซือมั่นใจในตัวจางจื่ออัน แต่มันไม่รู้จักเมแกนเลยแม้แต่น้อย ใครจะไปรู้ว่าเธอคิดอย่างไร
พวกมันไม่แน่ใจว่าเสียงนี้ใช่เสียงของเมแกนหรือเปล่า แน่ใจแค่ว่าเป็นเสียงของผู้หญิงเท่านั้น
ฟราเทอร์กับเฟยหม่าซือมองตากัน แล้วฟราเทอร์ก็พูดเสียงเบาว่า “เหมือนจะมีคนเจออันตรายเข้าแล้ว ข้าว่าพวกเราจะนิ่งเฉยเมื่อเห็นคนใกล้ตายไม่ได้”
เฟยหม่าซือพยักหน้าเห็นด้วย ถึงแม้จางจื่ออันอยู่ที่นี่ เขาก็คงไม่ยอมเห็นคนตายไปเช่นกัน
แล้วใครจะไปช่วยล่ะ
“นายไปเถอะ” เฟยหม่าซือพูด “หมูป่ากลัวนายมากกว่า ถ้านายไป ความเป็นไปได้ที่พวกมันจะจู่โจมก็ยิ่งลดลง”
เฟยหม่าซือก็อยากไปช่วย แต่ต้องมีสักตัวอยู่ที่นี่ หนึ่งคือรอจางจื่ออันกลับมาบอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น สองคือถ้าพวกมันไปทั้งสองตัว หลังจากหมูป่ากินธัญพืชอย่างสบายใจเฉิบแล้ว ตอนถอยไปอาจจะเจอกับฟีน่าและเสวี่ยซือจื่อ ฉะนั้นคุมเชิงไว้แบบนี้เป็นดีที่สุด
ฟราเทอร์เห็นด้วยกับการตัดสินใจของมัน “เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ ที่นี่คงต้องฝากเจ้าแล้ว”
“วางใจเถอะ”
เฟยหม่าซือเพิ่มความกระตือรือร้นเป็นสองเท่า
ช่วยคนก็เหมือนดับไฟ อย่าช้าแม้แต่วินาทีเดียว ฟราเทอร์ไม่มีเวลาพูดมาก มันเชื่อว่าเฟยหม่าซือรับมือได้ จึงสาวเท้าวิ่งเข้าไปในป่า
ฟราเทอร์อาศัยความทรงจำวิ่งไปทางเสียงร้องที่ดังมา
พอเข้าไปในป่า แสงไฟในทุ่งนาก็ถูกป่าชุกตัดขาดไปในทันที
มันวิ่งไปได้ช่วงหนึ่ง ไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองยังห่างกับผู้หญิงคนนั้นอีกไกลเท่าไร มันจึงหยุดวิ่ง แล้วก้มหัวดมกลิ่นจากรอบๆ แล้วก็ตั้งใจเงี่ยหูฟังเสียงร้องน่าสงสัย
“อ๊า!”
เสียงร้องดังมาอีกครั้ง คราวนี้อยู่ใกล้มาก น่าจะอยู่ข้างหน้าไม่ไกลนี้
ฟราเทอร์เปลี่ยนทิศทางทันที ก่อนจะวิ่งเร็วขึ้น
ท่ามกลางค่ำคืนเงียบสงัด มันเห็นว่าข้างหน้ามีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังพิงข้างๆ ต้นไม้ เธอพาดผ้าคลุมสีแดงเข้มไว้บนไหล่ นั่งคุดคู้อยู่ตรงนั้น ราวกับได้รับบาดเจ็บ
ฟราเทอร์ไม่แน่ใจว่านั่นคือเมแกนหรือเปล่า ลมไม่ได้พัดมาทางมัน มันจึงไม่ได้กลิ่นของเธอ
“โฮ่ง! โฮ่งๆ!”
มันกลัวจะทำให้เธอตกใจ จึงเห่าเลียนแบบเสียงสุนัขเพื่อเรียกเธอ
เธอได้ยินเสียงแล้วก็สะดุ้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
ไม่ใช่เมแกน
ฟราเทอร์ไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้
สายตาของผู้หญิงคนนี้…
แย่แล้ว! หรือจะเป็นกับดัก?