ตอนที่ 1,844 : ตะเภาเดียวกัน
ตอนนี้ต้วนหลิงเทียนไม่ได้ใช้ใบหน้าที่แท้จริง
ก่อนที่จะมาพบกับจ้าวเติง เขาก็ได้เปลี่ยนชุดทั้งรูปโฉมไปเป็นหลิงเทียนเรียบร้อย
“ไม่ใช่?”
ได้ยินคำจ้าวเติงต้วนหลิงเทียนพลันกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “เจ้าคิดว่าข้าไม่มีทางเป็นต้วนหลิงเทียนไปได้ เพียงเพราะเจ้าไม่อาจมองเห็นร่องรอยการปลอมแปลงรูปโฉมใดๆงั้นสิ?”
ก่อนที่จ้าวเติงจะทันได้ตอบคำอะไร สองตามันก็เบิกโพลงปานลูกวัวแรกเกิด เพราะใบหน้าหลิงเทียนที่อยู่ตรงหน้าเริ่มขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว!
และพริบตาใบหน้าหนึ่งที่ต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา!
หากมันไม่ได้มาเห็นเองกับตา มันคงไม่มีวันเชื่อว่าโลกหล้ามีทักษะปลอมแปลงรูปโฉมพิสดารขนาดนี้!
เห็นอยู่ชัดๆว่ามีการปลอมแปลงรูปโฉม หากแต่สำนึกเทวะกลับไม่อาจตรวจจับร่องรอยอะไรได้เลย!
“เจ้า…เจ้าคือต้วนหลิงเทียน!”
หลังจากหายตกตะลึง จ้าวเติงก็พินิจใบหน้าต้วนหลิงเทียนพักหนึ่ง ค่อยตระหนักได้ว่าละม้ายคล้ายเหมือนรูปภาพที่มันเคยได้รับมาเมื่อไม่กี่ปีก่อนจริงๆ
และชายในรูปภาพที่ว่า ก็คือต้วนหลิงเทียน ผู้ครอบครองตราผนึกมาร!
“ใช่แล้ว ข้าคือ ต้วนหลิงเทียน คนนั้น! ว่าไง? ตอนนี้ท่านรองจ้าวเชื่อแล้วหรือยังว่าข้าเป็นคนฆ่าจ้าวจี้กับมือ?”
ต้วนหลิงเทียนกล่าวถามออกมาอย่างเสียดสี เจตนาล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัด
หน้าจ้าวเติงจมลงโดยพลัน พอมันเห็นต้วนหลิงเทียนหวนคืนสู่รูปลักษณ์เดิมแบบนี้มันก็รู้ว่าทุกอย่างเป็นความจริง…
ลูกชายมันถูกต้วนหลิงเทียนฆ่าจริงๆ!
กล่าวให้ชัด ต้วนหลิงเทียนใช้ตราผนึกมารฆ่าลูกชายมัน!
มันยังจดจำได้ดี วันที่พบศพจ้าวจี้ ทั่วร่างกลับไร้ซึ่งบาดแผลอะไร ทว่าในดวงจิตกลับว่างเปล่า…บ่งบอกให้รู้ว่าวิญญาณถูกทำลายสลายไปแล้ว!
และตราผนึกมาร ก็ลงมือสะกดทำลายวิญญาณโดยตรง
ปริศนาทั้งหมด กระจ่างแล้ว…
ในที่สุดมันก็พบตัวฆาตกรฆ่าลูกชายของมัน!
“หลิงเทียน…ไม่สิ ข้าควรเรียกเจ้าว่าต้วนหลิงเทียน!”
จ้าวเติงมองไปยังต้วนหลิงเทียนเขม็ง ตอนนี้ในสายตาของมันนอกจากความเคียดแค้นชิงชังมากอาฆาต ยังเอ่อล้นไปด้วยความละโมบโลภมากต่อตราผนึกมาร “ต้องขอบคุณเจ้าที่ยอมรับว่าเป็นฆาตกรฆ่าลูกข้า…เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าตายอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้รู้สึกเจ็บปวด!!”
ขณะพูด ทั่วร่างจ้าวเติงพลันปะทุพลังขุมใหญ่ออกมาทันที มันพุ่งร่างเร็วรี่จี้เข้าใส่ต้วนหลิงเทียน!
ตอนนี้ในใจจ้าวเติงหลงเหลือเพียงความคิดเดียวเท่านั้น…
ฆ่าต้วนหลิงเทียน ช่วงชิงตราผนึกมารมาเสีย!!
ตราผนึกมารคือ ยอดศาสตราเซียน ที่ติด 1 ใน 10 รายนามศาสตราเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ทุกผู้คนล้วนบังเกิดความละโมบอยากได้อยากมี จ้าวเติงเองก็ไม่เว้น!
และตอนนี้คล้ายจ้าวเติงจะลืมเลือนไปเสียสิ้นว่ามันอยู่ในห้องโถงหลักของตำหนักเมฆาคราม
แถมมันไม่เคยคิดด้วยซ้ำ ว่าไฉนต้วนหลิงเทียนถึงกล้าเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา กระทั่งยอมรับว่าฆ่าลูกชายมันตรงๆ!
ตอนนี้เหตุผลในใจจ้าวเติงหายไปไม่มีเหลือ ถูกความแค้นและความโลภเข้าครอบงำหมดสิ้น
“บังอาจ!!”
ร่างจ้าวเติงพึ่งขยับพุ่งไปได้ไม่ทันถึงไหน พลันมีเสียงสนั่นลั่นปานฟ้าผ่าดั่งออกมาจากด้านนอกโถงหลัก ยังดังเสียจนราวกับจะระเบิดแก้วหูผู้คน
หากฟังให้ดีจะพบว่าเป็นเสียงชราเสียงหนึ่ง
วูบ!
ทันใดนั้นปรากฏร่างที่วูบมาคล้ายภูตผีหยุดอยู่เบื้องหน้าจ้าวเติง!
ปงงง!!
ไม่ทราบร่างที่วูบมาปานภูตผีลงมือเคลื่อนไหวอย่างไร หากแต่จ้าวเติงที่พุ่งเข้ามาดั่งสายลมกรรโชกก่อนหน้า กลับกระเด็นปลิดปลิวละลิ่วย้อนกลับไปไม่เป็นท่า
“อั๊ค”
จ้าวเติงที่ตอนนี้นอนหมดสภาพกองกับพื้นกระอักโลหิตออกมาคำใหญ่รดหน้าตัวเอง มันพยายามเอี้ยวตัวหมายจะลุกขึ้นนั่ง หากแต่กลับไร้ประโยชน์อันใด มันถูซัดจนบาดเจ็บสาหัสเกินไป! ทำได้ชะเง้อหัวขึ้นมาชมดูเรื่องราวเท่านั้น!!
และเมื่อมันมองไปด้านหน้า มันก็พบว่ามีร่างชราหนึ่ง ยืนปกป้องต้วนหลิงเทียนเอาไว้เบื้องหลัง
“หรงหยวน!”
หน้าจ้าวเติงถอดสีทันใด เมื่อเห็นชายชราที่ปกป้องหลิงเทียน
หรงหยวนนั้นเป็นดั่งมือซ้ายมือขวาของจ้าวตำหนักเมฆาคราม ชื่อเสียงเรียงนามทัดเทียมกับกู่มี่!
พลังฝีมือของคนผู้นี้เหนือล้ำเสียจนรองจ้าวตำหนักฟ้าลี้ลับของพวกมันไม่มีใครเทียบชั้นได้สักคน!
ยังแข็งแกร่งกว่าอาวุโสผู้พิทักษ์ของพวกมันเสียอีก!
“ท่านจ้าวตำหนักน้อย”
อย่างไรก็ตามเมื่อจ้าวเติงเห็นหรงหยวนหันไปโค้งคารวะทักทายต้วนหลิงเทียนด้วยความสุภาพเคารพ จ้าวเติงก็รู้สึกหนังศีรษะชาด้านพาลให้อื้ออึงดั่งต้องถูกอัสนียามแล้งฟาดผ่า
ท่านจ้าวตำหนักน้อย?
คนที่หรงหยวนจะเรียกหาว่าจ้าวตำหนักน้อยได้ สมควรมีเพียงบุตรชายของจ้าวตำหนักเมฆาครามไม่ใช่หรือไร?
หากแต่มันไม่เห็นจะเคยได้ยินว่าจ้าวตำหนักเมฆาครามมีบุตรชายด้วย?
ยิ่งไปกว่านั้น ต้วนหลิงเทียน นั่นยังเป็นฆาตกรสังหารบุตรชายคนเดียวของมัน!
“ต้วนหลิงเทียน…ต้วนหรูเฟิง…แซ่ต้วน”
เมื่อจ้าวเติงรู้สึกตัว มันก็พบว่าแซ่ของทั้งสองคนเหมือนกัน ปากพึมพำออกมาอย่างเลื่อนลอย ใจดิ่งลงทันใดสมองครุ่นคิดเรื่องราวเร็วรี่
‘อย่าได้บอกข้าเชียวว่าต้วนหลิงเทียนเป็นลูกชายของจ้าวตำหนักเมฆาคราม ต้วนหรูเฟิง…ช้าก่อน! หากมันเป็นลูกชายจ้าวตำหนักเมฆาครามจริง แล้วมันจะปลอมเป็นหลิงเทียนมาเข้าร่วมตำหนักฟ้าลี้ลับทำอะไร?’
‘หรือมันหมายตาแดนลับเซียน?’
…
จ้าวเติงรู้สึกสับสนงุนงงนัก
มันไม่เคยคิดกระทั่งหลับยังไม่เคยฝัน ว่าคนที่สกุลจ้าวของพวกมันเห็นเป็นศัตรูที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกเดียวกันได้ และพยายามฆ่าอีกฝ่ายให้ตายมานาน จะเป็นถึงบุตรชายจ้าวตำหนักเมฆาคราม!
“อาวุโสหรง”
โดนผู้ชราคำนับให้แบบนี้ ต้วนหลิงเทียนก็ไม่กล้าละเลยอีกฝ่าย อย่างไรเสียหรวงหยวนก็เป็นคนสนิทที่ทำงานให้บิดาไม่เอาไหนของเขามานานปี
สำหรับเรื่อง ‘เข้าใจผิด’ ก่อนหน้านี้ หรงหยวนก็ได้อธิบายแล้ว ว่าทั้งหมดเป็นคำสั่งบิดาเขา!
หรงหยวนได้นำกล่องหยกวิจิตรนั่นไปมอบให้ถึงมือบิดาเขาแล้ว และก็เป็นบิดาเขาเองที่สั่งให้หรงหยวนมาสั่งองครักษ์เกราะทมิฬอีกทอดว่าให้ทำอย่างนั้น ทั้งหมดทั้งมวลล้วนเพราะบิดาอยากทดสอบพลังฝีมือเขา…
เรียกว่าตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้ หรงหยวนไม่ได้มีเรื่องไหนผิดใจกับเขาเลย
“ท่านจ้าวตำหนักน้อย จะให้ข้าจัดการเจ้านี่อย่างไรดี?”
ต่อหน้าต้วนหลิงเทียน ท่าทางหรงหยวนแลดูสุภาพเรียบร้อยนัก คล้ายเห็นต้วนหลิงเทียนเป็นเหมือนต้วนหรูเฟิง!
รักบ้านแล้วย่อมรักคนในบ้านด้วย!
“จับตัวมันไว้ เดี๋ยวข้าจัดการมันเอง”
ต้วนหลิงเทียนกล่าว
“ทราบ!”
หรงหยวนพยักหน้ารับคำด้วยเคารพ ก่อนที่จะพลิกฝ่ามือเบาๆสะกดร่างจ้าวเติงที่ไร้หนทางตอบโต้
ด้วยพลังอำนาจขอบเขตเซียนปฐพี จ้าวเติงที่เป็นเพียงเซียนมนุษย์ขั้นเชี่ยวชาญย่อมไร้หนทางต่อต้านอย่างสิ้นเชิง พริบตามวลพลังก็ชำแรกแทรกซึมเข้าไปในกาย ระงับพลังฝึกปรือของจ้าวเติงได้อย่างชะงัด!
จ้าวเติงที่พยายามจะลุกขึ้นมาด้วยคิดหลบหนี สุดท้ายก็ต้องทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงเหมือนเดิม
ต้วนหลิงเทียนก้าวเข้าไปหาจ้าวเติงอย่างไม่รีบไม่ร้อน เมื่อบรรลุถึงข้างร่างจ้าวเติงก็ก้มลงไปมองตาปริบๆ เดาะลิ้นกล่าวถามออกมาอย่างสนุกสนาน “ฮัยยา ท่านรองจ้าวตำหนักจ้าว ตอนนี้ท่านยังไหวรึเปล่า?”
จ้าวเติงที่นอนหมดสภาพ หน้าถอดสีไปทันที
ความเคียดแค้นชิงชังทั้งความโลภในแววตาของมันมลายหายไปหมดสิ้น แทนที่ด้วยความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง!
ความคิดแก้แค้นเอย ความโลภหมายครอบคองตราผนึกมารเอย ล้วนถูกโยนทิ้งไว้ด้านหลัง!
ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดสำหรับมันมีเพียงชีวิตของมันเท่านั้น!
เรื่องอื่นล้วนช่างหัวมันเถอะ!
หากตกตายไปแล้วก็ไม่เหลืออะไรเลย!
“ทะ ท่านจ้าวตำหนักน้อย!”
ทว่าทันใดนั้นเองฉากเรื่องราวอันน่าเหลือเชื่อพลันปรากฏขึ้นต่อหน้าต้วนหลิงเทียน
จ้าวเติงที่ถูกหรงหยวนใช้พลังสะกดร่างจนไร้พลังฝึกปรือ เสมือนตาแก่ธรรมดาๆคนหนึ่ง เมื่อครู่ยังนอนหมดสภาพอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้ผุดลุกขึ้นมาราวผีลืมหลุม คุกเข่าลงตรงหน้าเขาเสียอย่างนั้น!
“ท่านจ้าวตำหนักน้อย ผู้น้อยจ้าวเติงมีตาแต่หามีแววไม่ ไท่ซานตั้งอยู่เบื้องหน้ากลับมิอาจแลเห็นความยิ่งใหญ่! ผู้น้อยผิดพลาดไปแล้ว! ขอเพียงท่านจ้าวตำหนักน้อยเมตตาละเว้นชีวิตสุนัขของผู้น้อยสักครา ผู้น้อยขอสาบานว่าต่อไปจักมิมีวันล่วงเกินวุ่นวายท่านจ้าวตำหนักน้อยอีก! ผู้น้อยยินดีสาบานให้ฟ้าพิฆาตตายตก!!”
ตอนนี้เรียกว่าจ้าวเติงได้ละทิ้งศักดิ์ศรีใดๆที่เคยมีไปหมดสิ้น ไม่เหลือมาดของรองจ้าวตำหนักฟ้าลี้ลับแม้แต่น้อย
ตอนนี้ในใจขอมันหลงเหลือเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น
เอาตัวรอด!
จะอย่างไรก็ต้องเอาตัวเองให้รอด!
มันยังเสพสุขไม่พอ มันยังไม่อยากตาย!
“ให้มันได้ยังงี้สิ ขยะเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกจริงๆ…ล้วนตะเภาเดียวกัน! จ้าวเติงเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนี้เจ้ากับจ้าวจี้ล้วนกระดิกหางเห่าหอนออกมาภาษาเดียวกันไม่มีผิด ก่อนตายมันก็ร่ำร้องขอความเมตตาเหมือนเจ้า…”
หากจ้าวเติงยังหยิ่งทะนงไม่กลัวความตาย อย่างน้อยๆต้วนหลิงเทียนคงรู้สึกนับถือมันอยู่บ้าง
หากแต่การกระทำนี้ของจ้าวเติง ทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายนัก
คำพูดต้วนหลิงเทียน จ้าวเติงล้วนได้ยินชัดถนัดหู
ถึงแม้ในใจจะโกรธแค้นเดือดดาลแทบคลั่ง แต่มันก็ได้แต่อดกลั้นกักเก็บไม่กล้าเผยออก ยังคงกระทำตัวต้อยต่ำร่ำร้องขอชีวิตไม่หยุด
“ท่านจ้าวตำหนักน้อย หากท่านเต็มใจผู้น้อยยินดีกล่าวคำสาบานต่อทัณฑ์สวรรค์เก้าเก้าว่าจักเป็น ‘สุนัข’ รับใช้ของท่าน…จากนี้ไม่ว่าท่านให้ทำอะไรผู้น้อยล้วนเชื่อฟัง”
ท่าทางต้อยต่ำเจียมตัวของจ้าวเติง ทำให้ต้วนหลิงเทียนถึงกับขมวดคิ้วแล้วจริงๆ
นี่ใช่ชนชั้นรองจ้าวตำหนักฟ้าลี้ลับจริงๆหรือ?
กู่ลี่ที่ยืนชมเรื่องราวอยู่เงียบๆและไม่ได้กล่าวอะไรออกมานาน พอเห็นการกระทำของจ้าวเติงก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตำหนิ “จ้าวเติง เจ้ามันไม่คู่ควรเป็นรองจ้าวตำหนักฟ้าลี้ลับของพวกเรา! เจ้านับว่าทำให้ตำหนักฟ้าลี้ลับของเราเสื่อมเสียทั้งอับอายขายหน้าผู้คนแล้ว!!”
อย่างไรก็ตาม แม้จะถูกกู่ลี่ตำหนิ แต่จ้าวเติงก็ไม่หืออือแม้แต่น้อย ยังเขย่ามือก้มหัวให้ต้วนหลิงเทียนงกๆ ราวขอทาน
ตอนนี้มันหวังเพียงรอดชีวิตไปให้ได้เท่านั้น
อื่นใดที่เหลือมันไม่สนใจ!
ตอนนี้กระทั่งหรงหยวนยังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เห็นได้ชัดว่าความขลาดเขลากลัวตายราวกับไร้กระดูกสันหลังของจ้าวเติง ทำให้มันทนมองไม่ไหวแล้วจริงๆ
“ท่านจ้าวตำหนักน้อยเมตตาละเว้นชีวิตสุนัขของผู้น้อยสักครั้งเถอะ”
จ้าวเติงยังร้องขอความเมตตาไม่หยุด
“อาวุโสหรง ข้าไม่อยากเห็นมันให้รกนัยน์ตาข้าแล้ว”
แววตาต้วนหลิงเทียนเผยแววขยะแขยงรังเกียจ ตอนนี้เขาไม่อยากมองจ้าวเติงต่อแม้วินาทีเดียว
“เจ้าจะอย่างไรก็เป็นรองจ้าวตำหนักฟ้าลี้ลับคนหนึ่ง ข้าไม่คิดจริงๆว่าเพื่อชีวิตแล้วเจ้าจะทำตัวน่าสมเพชได้ถึงขนาดนี้! ข้าไม่รู้จะพูดอะไรดีจริงๆ!!”
“ไม่!!”
ได้ยินคำปรามาสด้วยรังเกียจของต้วนหลิงเทียน สองตาจ้าวเติงเบิกกว้างปานถ้วยชาม ยังเต็มไปด้วยความหวาดผวาเสียขวัญ มันได้แต่โขกหัวลงพื้นระรัว ร่ำร้องออกมาเสียงหลง
อนิจจาด้วยพลังถูกระงับ มันก็ไม่ต่างใดจากปลาบนเขียงรอให้ผู้คนแล่สับได้ตามใจ
ปงง!!
หลังจากป่นร่างจ้าวเติงทิ้งโดยไม่เหลือแม้แต่เศษธุลี หรงหยวนก็คารวะต้วนหลิงเทียนอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องโถงหลัก
“อาจารย์ลุง”
ถงจ้ง ไป่ฟูฉางแห่งหน่วยองครักษ์เกราะทมิฬที่ยืนเฝ้าข้างประตูทางเข้าโถงหลัก เมื่อเห็นหรงหยวนเดินออกมามันก็โค้งคารวะด้วยความเคารพทันที
อาจารย์ของถงจ้งก็คือกู่มี่ ผู้ที่มีชื่อเสียงเรียงนามทัดเทียมกับหรงหยวนในตำหนักเมฆาคราม
ถึงแม้หรงหยวนกับกู่มี่จะไม่ได้มีสัมพันธ์เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันเพราะไม่ได้มีอาจารย์คนเดียวกัน แต่ทั้งคู่ก็เป็นสหายอันดีกันมานานปี เรียกว่าเสมือนเป็นพี่น้องกันไปแล้ว
เช่นนั้นศิษย์ของกู่มี่ล้วนเรียกหาหรงหยวนว่าอาจารย์ลุง
ส่วนศิษย์ของหรงหยวนก็จะเรียกหากู่มี่ว่าอาจารย์อา
เพราะอายุของหรงหยวนมากกว่ากู่มี่เล็กน้อย
หลังจากหรงหยวนจากไปแล้ว ในโถงหลักของตำหนักเมฆาครามก็เหลืแต่กู่ลี่กับต้วนหลิงเทียน 2 คน ทั้งคู่หันมามองหน้ากันค่อยเผยยิ้มเจื่อนๆออกมา
“พี่กู่…”
สุดท้ายก็เป็นต้วนหลิงเทียนที่ทำลายความเงียบเลือกจะกล่าวออกมาก่อน “ข้าต้องขออภัยท่านด้วย แต่ดูเหมือนข้ายังไม่อาจขึ้นไปยังภูมิภาคเบื้องบนพร้อมท่านได้ในตอนนี้…เพราะข้าจำต้องรั้งอยู่ที่นี่ไปอีกราวๆ 1 ปีหรือมากกว่านั้น”
อีกสิบเดือนหลังจากนี้…ต้วนหลิงเทียนต้องเดินทางไปยังเผ่าพันธุ์มังกร เพื่อเติมเต็มสัญญานัดหมายประลอง 5 ปี!