บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 977
ชั่วขณะที่เมเดลีนกระโดดลงไปจากรถจิตใจของเจเรมี่ก็ว่างเปล่า
ความกลัวอันน่าสยดสยองที่อธิบายไม่ได้ลุกลามขึ้นมายังลำคอของเขา
“ลินนี่!”
ขณะที่เขาเอื้อมมือไปโดยอัตโนมัติเพื่อคว้าตัวเมเดลีน ร่างกายของเขาก็กระโจนตามไปยังทิศทางที่เมเดลีนกระโดดลงไปด้วย
เนื่องจากแรงเฉื่อยและแรงกระแทก เจเรมี่กอดเมเดลีนไว้ขณะที่พวกเขากลิ้งหลายครั้งบนถนนก่อนจะหยุดลง
แล้วรถก็พุ่งชนเกาะกลางเสียงดังสนั่น ยางรถยนต์เสียดสีพื้นถนนอย่างรุนแรง
อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ไม่สนใจรถหรืออาการบาดเจ็บของตัวเอง เขาประคองร่างที่หมดสติของเมเดลีนไว้ในวงแขน
“ลินนี่! ลินนี่!”
เขาประคองศีรษะแล้วตบเบา ๆ ที่แก้มของเธอ
“ลินนี่ อย่าเพิ่งหลับ”
น้ำเสียงของเขาสั่นทั้งยังไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้ตัวเองจึงได้กลัวถึงขนาดนี้
โดยเฉพาะตอนที่เขารู้สึกถึงบางอย่างเหนียวหนืดด้านหลังศีรษะของเมเดลีน ตอนนั้นเขาตระหนักว่าในมือของตัวเองเต็มไปด้วยเลือด
หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง
เขาจึงอุ้มเมเดลีนซึ่งซีดเซียวแล้วหยุดรถคันหนึ่งที่แล่นผ่านมา จากนั้นพวกเขาจึงขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เขารออยู่นอกห้องผ่าตัด อยู่ที่นั่นตลอดระยะเวลาที่การผ่าตัดดำเนินไป
เมื่อหมอออกมาและบอกเขาว่าเมเดลีนพ้นขีดอันตรายแล้วเขาก็รู้สึกโล่งใจ
เขาไปดูเธอในห้อง เมื่อเห็นใบหน้าอันสงบของเธอ เขาก็ไม่สามารถหยุดตัวเองไม่ให้เข้าไปใกล้เธอได้
นิ้วของเขาแตะคิ้วของเธอแล้วสายตาของเขาก็อ่อนลง
ในตอนนี้เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของจังหวะหัวใจตัวเอง
เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้อย่างแท้จริง
เขาประทับใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เกิดความรู้สึกอยากจะจูบเธอ
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาสงบลง เขาก็เริ่มสงสัยเมื่อนึกถึงความตึงเครียดและหวาดกลัวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
“ลินนี่…”
เขามองเมเดลีนแล้วเอ่ยเรียกชื่อนี้อีกครั้ง
เจเรมี่หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าของเธอ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาถือไว้โทรศัพท์ก็ปลดล็อคระบบด้วย Face ID
เขาสามาถปลดล็อคโทรศัพท์ของเธอด้วยใบหน้าของเขาได้! เขารู้ว่าหัวใจของตนเองเต้นโครมคราม
สิ่งแรกที่เขาเห็นคือภาพหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งเป็นภาพถ่ายครอบครัวสี่คน
พวกเขาอยู่บนเรือลำหนึ่ง และในรูปนี้ดูเหมือนว่าเมเดลีนจะตั้งครรภ์ได้สี่ถึงห้าเดือนแล้ว เนื่องจากเมเดลีนเพิ่งจะคลอดก่อนกำหนดตอนที่เธอมีอายุครรภ์เพียงเจ็ดเดือน นั่นหมายถึงภาพนี้เป็นภาพจากเมื่อสามเดือนก่อน
เรือ
เจเรมี่เริ่มนึกถึงภาพฝันร้ายของตัวเอง
เป็นเวลาสามเดือนมาแล้วที่เขาฝันเกี่ยวกับเรือระเบิดแทบทุกคืนและไม่สามารถหลับลงได้อีกเลย
เรือลำที่อยู่ในความฝันของเขาเกือบจะเหมือนเป็นลำเดียวกันกับในภาพถ่าย
เจเรมี่ตกอยู่ในห้วงความคิด มีเศษชิ้นส่วนความทรงจำปรากฏขึ้นในสมองของเขา
ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าสติรับรู้เริ่มล่องลอย เขายังรู้สึกเหมือนว่ามีความทรงจำที่สำคัญและโดดเด่นมากปรากฏขึ้นอีกจากส่วนที่ลึกที่สุดของสมอง
“ลินนี่ ลินนี่…” เขาพึมพำ รู้สึกว่าหัวใจเต้นอย่างไม่อยู่กับร่องกับรอย
เขาเว้นไปครู่หนึ่งก่อนจะเปิดรายชื่อผู้ติดต่อบนโทรศัพท์ของเมเดลีนอย่างมึนงง
เขาเห็นชื่อเอวาและคลิกที่ชื่อนั้นโดยสัญชาตญาณ หลังจากนั้นเขาก็ส่งข้อความให้เธอ บอกว่าเมเดลีนอยู่ในโรงพยาบาลเนื่องจากอุบัติเหตุ
หลังจากที่ทำเช่นนั้นเขาก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอนของเมเดลีน
เจเรมี่คอยเฝ้าอยู่หน้าประตูของห้องพักผู้ป่วย เขาเพียงหันกลับเมื่อพบร่างอันคุ้นตาวิ่งออกจากลิฟต์มาแต่ไกล
เอวาคิดว่าตัวเองเห็นเจเรมี่เดินผ่าน แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเข้ามาใกล้เขากลับหายไป
เธอเดินเข้าไปในห้องแล้วเห็นผ้าพันแผลบนศีรษะของเมเดลีนขณะที่เธอหมดสติอยู่พร้อมด้วยใบหน้าที่ไร้สีสัน เธอก็รีบวิ่งไปประชิด
“แมดดี้”
เอวาจับมือซึ่งเย็นเฉียบของเมเดลีน เธอรู้สึกใจสลายและสับสน “เกิดอะไรขึ้น?”
เมเดลีนหลับไปตลอดทั้งคืน เมื่อเธอตื่นขึ้นทุกสิ่งเบื้องหน้าเธอกลับดำมืด
“แมดดี้ เธอตื่นแล้ว”