ตอนที่ 296: ออกมาได้อย่างไร Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนมองเฉินเวย เดิมทีคิดว่าเฉินเวยอยู่ในคุกหลายปีจะเปลี่ยนไป ตอนนี้มีการเปลี่ยนแปลงจริง แต่ไม่ได้เปลี่ยนเป็นดีขึ้นเลย กลับยิ่งบ้าคลั่งกว่าเดิม
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะรอเธอ”
เฉินเยี่ยนไม่อยากจะพูดมากเรื่องกับเฉินเวย ยังพูดกันได้ไม่กี่ประโยค ระหว่างพวกเธอก็ไม่มีอะไรจะคุยกันแล้ว
“นี่คิดจะไปแบบนี้เหรอ?”
เฉินเยี่ยนหันกลับมามองเฉินเวย
เฉินเวยยิ้ม รู้สึกว่ามีอำนาจอยู่ในมือเธอ
“เธอไม่อยากรู้ว่าฉันออกมาได้ยังไงหรือ? ไม่อยากรู้ว่าต่อไปฉันจะทำยังไง?”
เฉินเวยถามเฉินเยี่ยน เธอไม่เชื่อว่าเฉินเยี่ยนไม่อยากรู้
“เธอจะบอกไหมล่ะ?”
เฉินเยี่ยนมองเฉินเวย สีหน้านิ่งเฉย
“ไม่บอกแน่นอน แต่ถ้าเธอขอร้อง ไม่แน่ฉันอาจจะบอกเธอก็ได้นะ พี่สาว”
สุดท้ายเฉินเวยกรอดฟันพูดคำว่าพี่สาวออกมา
“เธอรอไปเถอะ”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็ขี้เกียจจะมองเธอต่อ จากนั้นเข็นรถไป ครั้งนี้เฉินเวยดึงไว้แล้วก็ปล่อยมือ
มองเฉินเยี่ยนไปไกลแล้ว สายตาเฉินเวยมีไฟลุกโชน เธอก็คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมาบังเอิญเจอเฉินเยี่ยน แต่ไม่เป็นไร ยังไงไม่ช้าก็เร็วเฉินเยี่ยนต้องรู้ว่าเธอออกมาแล้วอยู่ดี รู้ช้าหรือรู้เร็วก็ไม่ต่างกัน
เฉินเยี่ยน เธอคอยดูเถอะ! ฉันจะเอาความสุขทุกอย่างของเธอไป วันนี้ที่เป็นแบบนี้เพราะเธอทำ เธอต้องชดใช้ให้ฉัน
ไม่พูดถึงเฉินเวย พูดถึงเฉินเยี่ยน เธอขี่จักรยานออกมาแล้ว แต่ในใจเธอไม่ผ่อนคลายเลย เรื่องเฉินเวยนี้ทำให้เธอประหลาดใจจริง
เฉินเวยไม่ควรโผล่มาตอนนี้ แต่ในเมื่อเธอมาแล้ว ในนี้ต้องมีเรื่องที่ตัวเองไม่รู้ เธอต้องรู้ว่าเพราะอะไร ไม่อย่างนั้นจะสบายใจได้ยังไง
เฉินเยี่ยนไปหาหัวหน้าหลี่ เธอคิดว่าควรไปถามคนที่รู้เรื่องดู
หัวหน้าหลี่สนิทกับเฉินเยี่ยนขึ้นมาหลังจากผ่านเรื่องของซินชานมา ตอนหลังเฉินเยี่ยนส่งบุหรี่อย่างดีให้เขาอีกสองแถว เขายิ่งประทับใจเฉินเยี่ยน ดังนั้นพอเจอเฉินเยี่ยนก็กระตือรือร้นมาก เรื่องบางเรื่อง ขอแค่ไม่ทำผิดหลักเกณฑ์ เขาก็ยินดีช่วยเฉินเยี่ยน
ฟังหัวหน้าหลี่เล่าคร่าวๆ แล้ว เฉินเยี่ยนเข้าใจขึ้นเยอะ
เฉินเวยติดคุกสิบปี เธอสามารถลดโทษได้ แต่เธอต้องอยู่ในคุกเป็นเวลามากกว่าครึ่งหนึ่ง แต่ลดห้าปีนั้นเป็นไปไม่ได้ แต่ก่อนหน้านี้ถ้าเฉินเวยจะออกมา ยังมีอีกวิธี นั่นก็คือต้องเป็นโรคร้ายแรงหรือเป็นโรคติดต่อ
แต่วิธีแบบนี้ไม่ง่ายเลย หนึ่งคือต้องป่วยจริง ถ้าไม่ได้ป่วย แล้วคิดจะออกมา งั้นเธอก็ต้องมีคนสมรู้ร่วมคิดด้วยกัน
เฉินเยี่ยนคิดว่าเฉินเวยไม่น่าเป็นโรคแบบนี้ งั้นต้องมีคนช่วยเธอแน่นอน คิดถึงเฉินเวยคนนี้ มีคนช่วยเธอ เฉินเยี่ยนไม่แปลกใจ แต่เฉินเวยต้องยอมจ่ายค่าตอบแทนมากมายแน่นอน ส่วนค่าตอบแทนนั้นคืออะไร เฉินเวยเป็นนักโทษหญิงที่สวย ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเธอจ่ายค่าตอบแทนด้วยอะไร
อีกอย่างออกมาเพราะเป็นโรคร้ายแรง ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องอะไรเลย ทุกการกระทำของเธอจะโดนสอดส่อง ถูกควบคุมตัว แต่ถ้าเฉินเวยรู้จักคน นั่นก็อีกเรื่อง
ส่วนคนที่เฉินเวยรู้จักนั้นจะเป็นใคร ไม่ต้องบอกก็รู้
บอกลาหัวหน้าหลี่ออกมา ในใจเฉินเยี่ยนรู้สึกหนักอึ้ง
ระหว่างทางกลับ เฉินเยี่ยนเอาแต่คิดว่าควรจะบอกที่บ้านเรื่องที่เฉินเวยออกมาดีหรือเปล่า
คิดว่าเฉินเวยออกมาได้ หวางนิวต้องดีใจมากแน่ แล้วต่อไปหวางนิวต้องรับเฉินเวยมาอยู่ที่บ้านแน่นอน
ไม่ว่าลูกสาวจะเป็นยังไง คนเป็นพ่อแม่ยังไงก็ให้อภัยเสมอ ไม่อย่างนั้นในละครทีวีลูกมักจะชอบแกล้ง ชอบก่อเรื่อง พวกเขาคนที่ดูละครอดไม่ได้อยากจะตบพวกเขาให้ตาย แต่สุดท้ายคนเป็นพ่อแม่ก็ยังจะทำดีกับพวกเขาอยู่
อารมณ์ของคนดูละครกับคนแสดงไม่เหมือนกัน เหมือนกับลูกตัวเองในอนาคต ถ้าลูกนิสัยไม่ค่อยดี ตัวเองจะละทิ้งความรักนี้ไปได้หมดไหม?
แต่ต่อให้หวางนิวและเฉินจงดีกับเฉินเวยยังไงก็ไม่มีประโยชน์ เฉินเวยถือว่าครอบครัวเฉินเป็นศัตรูแล้ว ถ้าให้เฉินเวยกลับมา บ้านเฉินต้องอยู่ไม่เป็นสุขแน่
เธอไม่สามารถให้เฉินเวยกลับมาทำร้ายครอบครัวเฉินได้
ดังนั้นสุดท้ายเฉินเยี่ยนเลยตัดสินใจไม่บอกคนบ้านเฉิน
แล้วยังมีอวี๋เหวยหมิน ถ้าอวี๋เหวยหมินรู้ว่าเฉินเวยออกมาแล้ว เขาจะเป็นยังไงนะ?
ถ้าอวี๋เหวยหมินกับเฉินเวยทะเลาะกันขึ้นมาก็ดี
แต่ว่า ถ้าเธอบอกอวี๋เหวยหมิน แล้วอวี๋เหวยหมินพูดออกไป งั้นที่บ้านก็จะรู้เรื่อง แล้วเธอไม่อยากให้ที่บ้านรู้
ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่บอกใครทั้งนั้น
แต่จำเป็นต้องบอกซินห้าว เธอยังต้องการให้ซินห้าวช่วยเธอสืบว่าเฉินเวยออกมาได้ยังไง จากนั้น จากนั้นเธอจะส่งเฉินเวยกลับเข้าไปอีก ปล่อยคนก่อหายนะไว้ข้างนอกอย่างนี้ เธอไม่สบายใจจริงๆ
จนตอนกลางคืนซินห้าวกลับมาฟังเฉินเยี่ยนพูดถึงเรื่องนี้ ซินห้าวก็คิดไม่ถึง สำหรับเฉินเวยแล้ว ความทรงจำของซินห้าวนั้นฝังลึก เป็นคนบ้าประเภทเดียวกับซูเหม่ยลี่ เพียงแต่เทียบกับซูเหม่ยลี่แล้ว เธอยังห่างไกลอยู่
“ได้ เรื่องนี้ผมจะไปสืบให้ คุณอย่าร้อนใจไป ผมจะไม่ยอมให้เธอมาทำร้ายคุณ”
ซินห้าวโอบเฉินเยี่ยน เขารู้สึกได้ว่าจิตใจเฉินเยี่ยนดูหนักอึ้งไป
“อืม ถ้าเธอมาหาคุณ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร คุณอย่าเชื่อ และไม่ต้องไปสนใจเธอ”
เฉินเยี่ยนบอกซินห้าวด้วยความไม่สบายใจ เธอกลัวว่าเฉินเวยจะไปซี้ซั้วพูดอะไรใส่ซินห้าว
“ผมรู้ ผมจะไม่เชื่อคำพูดของเธอแม้แต่เศษเสี้ยว อีกอย่างผมจะไม่เจอเธอด้วย”
ซินห้าวตบเฉินเยี่ยนเบาๆ เฉินเยี่ยนรู้สึกตื่นเต้นกับเฉินเวยมากกว่าซูเหม่ยลี่อีก บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเฉินเวยเป็นน้องสาวของเฉินเยี่ยน ยังไงก็ยังมีความสัมพันธ์ของพี่น้องนี้อยู่
เฉินเยี่ยนเบาใจลงบ้าง รอจนซินห้าวไปสืบมาจนได้เรื่องแล้วเล่าให้เฉินเยี่ยนฟัง ไม่ต่างจากที่เฉินเยี่ยนเดาเลย
เฉินเวยเป็นหญิงบอบบาง ตอนที่เข้าไปใหม่ๆ ลำบากไม่น้อยเลย พวกนักโทษหญิงต่างกลั่นแกล้งเธอ ถึงแม้เธอจะแกล้งทำน่าสงสาร แต่คนพวกนั้นใครจะสนใจที่เธอโดนแกล้ง เธอยิ่งน่าสงสาร พวกนั้นยิ่งดีใจ
ต่อมาเฉินเวยค่อยๆ รู้จักคนพวกนั้น เธอหาคนหนึ่งเป็นที่พึ่งพิง จากนั้นยุยงความสัมพันธ์ของคนพวกนั้นกัน ปล่อยคนพวกนั้นไป เธอก็อยู่ได้โดยไม่น่าสมเพชขนาดนั้นแล้ว
ต่อมาในนั้นมีคนชอบเฉินเวย ตอนแรกเฉินเวยไม่ยอม แต่เธอต่อต้านคนพวกนั้นได้ที่ไหน
ตอนที่เฉินเวยโดนคนหนึ่งรังแกนั่นเป็นครั้งแรกของเธอ พอเห็นเลือด เฉินเวยแค้น เธอเก็บครั้งแรกของเธอไว้ให้ซินห้าว แม้แต่อวี๋เหวยหมินเธอยังปฏิเสธเลย คิดไม่ถึงว่าจะมาโดนคนพวกนี้ย่ำยี
คนที่รังแกเฉินเวยไม่ได้มีเพียงแค่คนเดียว ต่อมาเฉินเวยได้มีความสัมพันธ์กับเจิ้งเถียนหัวหน้าในนั้น
เฉินเวยคนนี้ถ้าคิดอยากจะอ้อนคนแล้ว เธอมีไม้เด็ดเลย เธออ้อนเจิ้งเถียนจนอยู่หมัด เขาคิดว่าเฉินเวยเป็นคนน่ารัก อ่อนโยน ว่านอนสอนง่าย เอาอกเอาใจ คนแบบนี้เอามาเป็นภรรยานั้นดีที่สุด แต่เขามีภรรยาแล้ว อีกทั้งเฉินเวยแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขา เขาคิดว่าเฉินเวยเป็นผู้บริสุทธิ์ จากนั้นเขาเลยตั้งใจช่วยเฉินเวย
เขารู้กฎเกณฑ์พวกนั้น ดังนั้นตอนที่เฉินเวยติดคุกครบห้าปี เขาก็เริ่มวางแผน สุดท้ายเขาหาคนมาช่วยจัดการว่าเฉินเวยเป็นโรคติดต่อวัณโรค ทำให้เฉินเวยออกมาได้