เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 812
พูดจบคำพูดนี้

สวีโหย่วหรงหันหน้ามาถามต่อชายหน้าบาก“ทั้งหมดต่างก็เตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?”

ชายหน้าบากคนนี้ไม่ใช่คนอื่น ก็เป็นคนนั้นที่ก่อนหน้านี้ไปที่ร้านค้าซื้อสินค้าของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปนั่นเอง

ชายหน้าบากยิ้มอย่างโหดร้ายเสียงหนึ่ง พูดว่า“เลขาสวีวางใจดีแล้ว พวกเราต่างก็เตรียมพร้อมแล้ว”

“อืม!”

สวีโหย่วหรงพยักหน้าแล้ว ควักเช็คเงินสดออกมาใบหนึ่งพูดว่า“ที่นี่คือเช็คเงินสดห้าล้าน หลังเรื่องสำเร็จแล้วฉันค่อยให้นายอีกห้าล้าน!”

ชายหน้าบากรับเช็คเงินสดมา มองศูนย์เป็นแถวด้านบนอยู่รอยยิ้มบนหน้าก็เจิดจ้าขึ้นมาในทันทีแล้ว

“เลขาสวี พวกคุณชิงเฉิงกรุ๊ปใจกว้างอย่างที่คิดไว้จริง ๆ !”

“วางใจ เรื่องเล็กน้อยนี้มอบให้ผมหวางเปียวไม่มีปัญหาอย่างสิ้นเชิง!”

ได้ยินคำพูดของหวางเปียว

บนหน้าของสวีโหย่วหรงเปิดเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

หวางเปียวคนนี้เป็นพี่ใหญ่คนหนึ่งของพื้นที่สีเทาจงโจว

ถึงแม้พูดว่าพลังไม่ถือว่าใหญ่มาก

แต่ในมือเลี้ยงนักเลงกลุ่มใหญ่หนึ่ง ทำเรื่องชนิดนี้โดยเฉพาะ

ไม่รู้ที่จงโจวมีบริษัทเท่าไหร่ที่ถูกพวกเขาทำจนตายทั้งเป็น

ดังนั้นอยากที่จะทำลายสินค้าใหม่ของเฟิงเมิ่งกรุ๊ป

สวีโหย่วหรงก็นึกถึงหวางเปียวคนนี้เป็นเวลาแรก

หล่อนหยิบแก้วชาแก้วหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาดื่มอึกหนึ่งแล้ว

มุมปากเปิดเผยรอยยิ้มที่แปลกประหลาดออกมาเล็กน้อย

ตอนนี้หล่อนก็ขอแค่รอข่าวดีจากหวางเปียวอย่างเงียบ ๆ แล้ว!

วันที่สองเช้าตรู่

หน้าประตูของร้านขายโดยเฉพาะของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปแห่งหนึ่ง

เพ้ง!

เสียงดังสนั่นเสียงหนึ่ง

เพียงเห็นในมือนักเลงกลุ่มใหญ่ถือไม้กระบองอยู่บุกเข้ามาแล้ว

“ทุกคนไสหัวไปให้ฉัน!”

อ๊าย!

มองเห็นที่นี่

ผู้หญิงสองสามคนที่กำลังเข้าแถวอยู่ ทันใดนั้นก็ตกใจจนร้องเสียงแหลมขึ้นมา

จากนั้นกลุ่มคนก็กระจัดกระจายแยกไป

หวางเปียวเดินมาแล้ว

เจ้าหน้าที่พนักงานของในร้านแต่ละคนก็ตกใจจนสั่นเทา

และคนอื่น ๆ พอเห็นก็รู้เป็นพวกมาเฟีย

โดยเฉพาะหวางเปียวดูขึ้นมาแล้วก็คือหัวหน้านักเลง

พวกเขาก็แค่คนธรรมดาจะกล้าไปล่วงเกินได้ที่ไหน?

หัวหน้าร้านเดินออกมาแล้วอย่างดื้นรั้น ถามว่า“ไม่ทราบว่าพวกคุณมีเรื่องอะไร……”

ผัวะ!

ไม่ได้รอให้หัวหน้าร้านพูดจบ

ฝ่ามือหนึ่งของหวางเปียวตบไปแล้ว

จากนั้นด่าอย่างเสียหายว่า“สินค้าเฟิงเมิ่งกรุ๊ปของพวกแกที่ขายมีปัญหา พวกพ้องของฉันกินผลิตภัณฑ์เสริมอาหารที่พวกแกขายถูกพิษตายแล้ว!”

อ๊ะ!

ได้ยินคำพูดนี้

หัวหน้าร้านร้องด้วยความตกใจ ทันใดนั้นเบิกตากว้างแล้วมีใบหน้าท่าทางที่เหลือเชื่อ

“นี่เป็นไปได้ยังไง? เฟิงเมิ่งกรุ๊ปของพวกเราขายสินค้าออกไปมากอย่างนั้น ต่างก็ไม่มีปัญหาใด ๆ นะ!”

“แกหมายความว่ากูอยากที่จะใส่ร้ายเพื่อเอาเงินแกเหรอ?”หวางเปียวมีใบหน้าท่าทางที่ดุร้าย

หัวหน้าร้านตกใจ ทันใดนั้นก็ไม่กล้าพูด

“ไม่ต้องพูดว่ากูใส่ร้ายเฟิงเมิ่งกรุ๊ปของพวกแก!”

“คนมาหน่อย เอาคนยกขึ้นมาให้ฉัน!”

ไม่นาน

สองสามคนก็เอาศพหนึ่งยกขึ้นมาแล้ว

หวางเปียวชี้ที่ศพนี้อยู่พูดว่า“คนนี้ก็คือพวกพ้องของฉัน เมื่อวานหลังเขากินผลิตภัณฑ์เสริมอาหารของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปพวกแกแล้วก็ถูกพิษตายแล้ว!”

“เอ่อคุณเข้าใจอะไรผิดแล้วหรือเปล่า? เฟิงเมิ่งกรุ๊ปของพวกเราสำหรับคุณภาพของสินค้าต่างก็มีการตรวจสอบอย่างเข้มงวด”

หัวหน้าร้านพูดอธิบายอย่างระมัดระวัง

“เข้าใจผิด?”

ผัวะ!

หวางเปียวฝ่ามือหนึ่งตบไปอีก

ควักใบเสร็จออกมาจากในอกหนึ่งใบ“ทุกคนดูหน่อย นี่ก็คือใบเสร็จที่พวกพ้องของฉันซื้อของมาจากเฟิงเมิ่งกรุ๊ป!”

“ตอนนี้พยานบุคคลพยานสิ่งของมีครบแล้ว แกยังกล้าโต้แย้งอย่างเจ้าเล่ห์เหรอ?”

หวางเปียวจ้องถลึงหัวหน้าร้านแวบหนึ่ง ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร

หัวหน้าร้านพอมองก็รู้ หวางเปียวคนชนิดนี้ก็คือนักเลงที่อยู่ไปวัน ๆ

ถูกหวางเปียวตบสองครั้งแล้ว หัวหน้าร้านก็ถูกตบจนกลัวแล้ว ตกใจจนต่างก็ไม่กล้าพูดสักประโยคหนึ่ง