บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 985
ลาน่าสับสน เธอรู้สึกว่าทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน
มันยังโอเคหากคนที่หลอกเธอคือเมเดลีน แต่เกิดอะไรขึ้นกับเจเรมี่?
ลาน่าไม่เข้าใจและโกรธเคืองเป็นอย่างมาก “ฮานส์ เกิดอะไรขึ้น? คุณตบฉันทำไม?”
สายตาเจเรมี่จ้องมาดั่งคมมีด “เธอก่อความวุ่นวายในงานเลี้ยงครบรอบบริษัทของฉัน แล้วยังพาผู้หญิงหน้าไม่อายมาสร้างปัญหาให้ภรรยาฉันอีก ถ้าฉันไม่ตบ ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่า เจเรมี่ วิทแมน”
“อะ อะไรนะ?” ลาน่ารู้สึกอึ้งอีกครั้ง
เจเรมี่ วิทแมน!
เขาเรียกตัวเองว่า เจเรมี่ วิทแมน!
เขาเรียกเมเดลีนว่าภรรยา!
ความทรงจำของเขากลับมาแล้วเหรอ?
ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย?
ลาน่ามองแววตาของชายหนุ่มที่เย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ยังคงยิ้มอวดดีออกมา “ฮานส์ อย่าล้อฉันเล่นแบบนี้นะ คนที่คุณควรจะตบคือ เอวลีน มอนต์โกเมอรี! ฉันเป็นคนรักของคุณนะ”
“เธอคิดว่าตัวเองมีค่าพอที่จะเป็นผู้หญิงของฉันเหรอ?” เจเรมี่เอ่ยอย่างเหยียดหยาม “ตอนที่ฉันความจำเสื่อม เธอล้างสมองฉันด้วยข้อมูลและความทรงจำจอมปลอมพวกนั้น เธอคิดว่าฉันจะอยู่แบบนี้ไปตลอดอย่างนั้นเหรอ?”
นัยน์ตาคมเข้มของเขาจ้องมองมาที่ลาน่า
“หยุดฝันกลางวันได้แล้ว คนเดียวที่ฉันรักที่สุดในโลกคือภรรยาของฉัน เอวลีน มอนต์โกเมอรี เท่านั้น”
อะไรนะ?
ลาน่ารู้สึกเหมือนถูกใครสักคนราดน้ำแข็งใส่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างบางของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธและอยากจะใช้ปืนฆ่าเอวลีนเสียเดี๋ยวนี้
คาเลนจับมือของเมเดลีนด้วยความดีใจ “เอวลีน ได้ยินแล้วใช่ไหม? ตอนนี้เจเรมี่จำทุกอย่างได้แล้วใช่ไหม? เขาบอกว่าเธอคือภรรยาของเขา!”
เมเดลีนยิ้มจาง ๆ เมื่อได้ยินคาเลนเอ่ยแบบนั้น
“ไม่ว่าเขาจะจำได้หรือไม่ได้ มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันหรอกค่ะ”
รอยยิ้มของคาเลนจางหายไป “เอวลีน..”
“แม่คะ เดี๋ยวหนูกลับไปหาพุดดิ้ง แล้วจะกลับมาใหม่นะคะ” เมเดลีนเอ่ยก่อนจะหมุนตัวออกไป
เจเรมี่เห็นว่าเมเดลีนออกไปแล้ว จึงสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ ๆ ว่า “เอาตัวปัญหาสองคนนี้ออกไป แล้วอย่าให้คนสกปรกพวกนี้เข้ามาที่วิทแมน คอร์ปอเรชั่น”
เมื่อลาน่าเห็นคนกำลังเข้ามาพาตัวเองออกไป เธอก็ผลักร่างบอดี้การ์ดออกอย่างแรง แล้วตะคอกใส่เจเรมี่ “เจเรมี่ แล้วคุณจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้! ”
เจเรมี่ไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร แววตาของเขาเยือกเย็นดั่งน้ำแข็งขึ้นมาในทันที “เสียใจ? ลาน่าฉันจำทุกอย่างที่เธอทำกับฉันได้ ฉันจะเอาคืนเธอทั้งหมด ถ้าหากว่าเธอไม่ออกไปตอนนี้ เธอนั่นแหละที่จะต้องเป็นคนเสียใจ”
“…”
ลาน่าหน้าซีดเผือดด้วยความกังวล
เธอใช้มือเช็ดคราบไวน์บนหน้าออกก่อนจะเดินออกไป
นาโอมิเองก็รู้ดีว่าไม่ควรจะอยู่ที่นี่ จึงวิ่งตามลาน่าออกไปเช่นกัน
เจเรมี่สงบสติอารมณ์และยิ้มให้แขกภายในงาน หลังจากแลกเปลี่ยนไมตรีกับพวกเขาแล้ว เขาก็หันกลับมาและถามคาเลนอย่างลนลานว่า “ลินนี่ล่ะครับ?”
“เจเรมี่ ความทรงจำของแกกลับมาแล้วจริง ๆ เหรอ?” คาเลนถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ แววตาของผู้อาวุโสเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความโหยหา
เจเรมี่พยักหน้า “ครับ ผมจำได้ทุกอย่าง”
คาเลนรู้สึกตื้นตันจนน้ำตาคลอ “แกเป็นคนเผาคฤหาสน์มอนต์โกเมอรีจริงหรือเปล่า?”
เมื่อถูกถามอย่างนี้ เจเรมี่ก็นิ่งเงียบไป
เขาจำเหตุไฟไหม้วันนั้นได้ แล้วเขาก็จำได้ว่าเอโลอิสและฌอนถูกไฟคลอกน่าสยดสยองแค่ไหน
เมื่อคาเลนเห็นเขาเงียบอย่างนั้น ความเศร้าโศกก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าทันที “เราจะทำยังไงกันดี? แกกับเอวลีน..”
“เธอไปไหนเหรอครับ?” เจเรมี่เอ่ย