เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 882
มังกรเพลิงแสดงพลังอำนาจอยู่กลางท้องฟ้าอยู่นาน จึงกลับเข้าไปในตัวลู่ฝาน
“นี่……นี่……นี่……”
อาจารย์เซินถูกลายเป็นใบ้ไปแล้ว
วิทยายุทธแดนปราณชีวิตขั้นแปดอันงดงาม สั่นสะเทือนกว่าอะไรทั้งนั้น
อาจารย์คนอื่นใบหน้าบิดเบี้ยว อาจารย์อู๋โฉวพูดว่า “ฉันคิดว่าเรารวมกลุ่มกันมาคณะหนึ่งเดียวเป็นสิ่งที่ผิดพลาด”
อาจารย์เสวียนคง อาจารย์เสวียนเจินและคนอื่น พากันพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างมาก
อี้ไป๋ เสวียนเฟิง หลัวตาน และเฉียวเซวียน มองวิทยายุทธอันน่ากลัวของลู่ฝาน ยืนช็อกอยู่ที่เดิม อ้าปากค้าง
ผ่านไปนาน อี้ไป๋ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันนึกว่าเหรียญทองของฉันจะใหญ่แล้วนะ คิดไม่ถึงเลย”
พูดจบ อี้ไป๋หลับตาลง เรื่องอะไรที่เรารู้ว่าเห็นแล้วจะมารบกวนสายตาและจิตใจเรา ก็อย่าไปมอง
เขากลัวว่าถ้ามองต่อไป จะส่งผลกระทบต่อจิตใจแห่งวิถีบู๊ ที่ลุยไปข้างหน้าอย่างห้าวหาญ ซึ่งกว่าจะได้มามันไม่ง่ายเลย
ชิ้ง!
เสวียนเฟิงโยนกระบี่ตัวเองลงบนพื้น
“จะสู้อะไรอีกล่ะ ไม่สู้แล้ว”
เสวียนเฟิงดูหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด กว่าจะฝึกอย่างเอาเป็นเอาตายมาหนึ่งปีไม่ง่ายเลย รู้สึกว่าตัวเองสู้กับเขา ผลไม่เพียงแต่จะเอาชนะคู่ต่อสู้ไม่ได้ ถึงขนาดที่ความแตกต่างยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าใครเจอเรื่องแบบนี้ ก็ต้องโมโหทั้งนั้น
เสวียนเฟิงหน้าแดงระเรื่อ ทั้งโกรธทั้งอายปะปนกัน เขาเดินออกไปเลย ไม่กล้าอยู่บนเขาต่อไปอีกแล้ว
เขาถึงขนาดไม่กล้ามองลู่ฝานอีก ไม่มีความกล้าที่จะยอมรับพละกำลังของลู่ฝานในตอนนี้ ลู่ฝานจัดการพวกเขาได้ด้วยมือข้างเดียวจริงๆ
เฉียวเซวียนมองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้า ยกมือแล้วก็วางลง
“เฮ้อ มีคนแบบนายกดฉันอยู่ น่าเบื่อจริงๆ น่าเบื่อมาก น่าเบื่อพอสมควร”
เฉียวเซวียนพูดคำว่าน่าเบื่อออกมาติดต่อกันสามครั้ง หลังจากนั้นก็หันหลังเดินไป
ลู่ฝานมองแผ่นหลังเฉียวเซวียน หัวเราะแต่ไม่พูดอะไร ทันใดนั้นเขาหันไปมองหมิงจู
“ศิษย์พี่หมิงจูจะสู้ไหม”
หมิงจูยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่สู้แล้ว ถึงสู้ไปก็สู้ไม่ได้ ลู่ฝาน ถ้ามีเวลามานั่งเล่นที่คณะสงบใจสิ เอาวิธีที่นายยกระดับได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ในช่วงนี้บอกศิษย์พี่สักหน่อยได้ไหม”
ลู่ฝานตอบว่า “ได้อยู่แล้ว”
หมิงจูก็หันหลังเดินออกไป ในลานประลองบู๊เหลือลู่ฝานเพียงคนเดียว
เมื่อปราณชี่ออกมา ทั้งสามคนยอมแพ้
พละกำลังขนาดนี้ ในบรรดานักเรียนสถาบันสอนวิชาบู๊ มีเพียงลู่ฝานคนเดียวที่ทำได้
พวกนักเรียนคณะหนึ่งเดียว พากันอุทานออกมาอย่างตกใจในตอนแรก หลังจากนั้นก็พากันตื่นตะลึง
ขณะนั้น หลังจากเงียบอยู่นาน ในที่สุดมีเสียงเชียร์ดังระเบิดออกมา
“ศิษย์พี่ลู่ฝาน ฉันรักพี่!”
“ศิษย์พี่ลู่ฝานแข็งแกร่งยิ่งใหญ่มาก เก่งมาก พี่เป็นไอดอลของผม”
“ศิษย์พี่ลู่ฝานฉันจะมีลูกให้พี่”
……
ลู่ฝานหันมามองคนพวกนี้แวบหนึ่ง เขาสงสัยเล็กน้อย คนพวกนี้เป็นใครกัน ทำไมถึงยืนอยู่ด้านหลังพวกศิษย์พี่หานเฟิง
แต่มีคนชื่นชมเขา ลู่ฝานก็มีความสุขมาก พยักหน้าเบาๆ ให้คนพวกนี้
ทันใดนั้น นักเรียนหญิงสองสามคนส่งเสียงกรี๊ดออกมา แล้วเป็นลมล้มลงไปบนพื้น
ลู่ฝานลูบจมูก ตัวเองมีเสน่ห์ขนาดนี้เลยเหรอ
ตอนนี้นักเรียนคณะอื่นไม่พูดอะไรสักคำ คนบางส่วนอยากส่งเสียงชื่นชมพร้อมคนคณะหนึ่งเดียว แต่โดนคนข้างๆ รั้งไว้
อาจารย์เซินถูลุกขึ้นกระแอมสองครั้งแล้วพูดว่า “การประลองวันนี้ อืม สิ้นสุดลงแค่นี้แล้วกัน พวกเราขอตัวกลับก่อน!”
อาจารย์คนอื่นลุกขึ้นตาม พยักหน้าเตรียมจะกลับ
ขณะนั้นอาจารย์เต้ากวงหัวเราะ แล้วพูดว่า “ทุกท่านไม่ต้องรีบ ในเมื่อมาแล้ว ดื่มชาแล้วค่อยไปสิ”
อาจารย์เซินถูไม่อยากพูดกับอาจารย์เต้ากวงแม้แต่ประโยคเดียว ตัวกลายเป็นลำแสงออกไปทันที
อาจารย์ฮั่วซานและคนอื่น ไม่ให้อาจารย์เต้ากวงมีโอกาสได้พูดอีก พากันแยกย้ายหายไปอย่างไร้ร่องรอย