อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 710 ยุ่งไม่เข้าเรื่อง
“พี่สาว ข้ามาแล้ว”
ห่างออกไป ตัวของจอมมารยังมาไม่ถึงแต่ได้ส่งเสียงมาก่อนแล้ว
“พี่สาว ตาเฒ่าซือคงเล่า เอ๋ นี่มันเวินเส้าหยีไม่ใช่หรือ ทำไมเขาจึงมาอยู่ที่นี่ พี่สาว ต้องการให้ข้าฆ่าเขาหรือไม่”
“อย่าเพิ่งสนใจเขา ไปตามจับรองหัวหน้าเผ่าซือคงกลับมาก่อน อย่าให้เขาหนีไปได้ ”
“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
เงาร่างสีแดงหายวับไป ทุกคนยังไม่ทันได้เห็นหน้าจอมมารอย่างชัดเจน จอมมารก็หายตัวไปซะแล้ว
กู้ชูหน่วนมองไปยังทิศทางที่จอมมารจากไป สุดท้ายก็เคลื่อนสายตาเย็นชาไปยังร่างของเวินเส้าหยี
เย่จิ่งหานกับจอมมารไปตามหารองหัวหน้าเผ่าซือคงแล้ว ถ้าหากสามารถหาเจอ ก็ย่อมสามารถจับตัวกลับมาได้
ถ้าหากหาไม่เจอ แม้ว่านางจะไปด้วย ก็ไม่มีประโยชน์อะไรซักเท่าไหร่
และวิชาเวทมนตร์ของเผ่าเทียนเฟิ่น ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะค้นหาได้
แม้เย่จิ่งหานกับจอมมารร่วมมือกัน ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถบรรลุเป้าหมายได้
กู้ชูหน่วนทั้งโมโหเวินเส้าหยีที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง
ทั้งยังจำเป็นต้องจับตัวเวินเส้าหยีให้ได้ ดูสิว่าเวินเส้าหยีจะมีวิธีหาตัวรองหัวหน้าเผ่าซือคงได้หรือไม่
ด้วยเหตุนี้ กู้ชูหน่วนจึงชูดาบอ่อนขึ้นเหนือศีรษะ ตวัดจนทำให้เกิดสายฟ้าและเปลวเพลิงขึ้นมา ดึงดูดไปทางเวินเส้าหยี
สายฟ้าคำราม ท้องฟ้าที่เดิมสีสว่างสดใสทันใดนั้นก็ก่อเกิดเป็นเมฆดำทะมึนขึ้นมาเพราะการกระทำของนาง สายฟ้าฟาดเสียงฟ้าก็คำราม
เวินเส้าหยีที่อยู่ห่างออกไป นั่งอยู่กับพื้นในมือถือพิณเอาไว้ ภายใต้หน้ากากผีเสื้อมีดวงตาที่สดใสบริสุทธิ์ที่เต็มไปด้วยแววตื่นตะลึง
“ตึงๆๆ……”
เสียงพิณเปลี่ยนไปทันที ระหว่างที่เวินเส้าหยีใช้มือดีดพิณ เสียงพิณได้กลายเป็นใบมีดสังหารเข้าปะทะกับสายฟ้าของกู้ชูหน่วน
“ปังๆๆ……”
ใบไม้รอบข้างร่วงหล่นเป็นแถบ
ต้นไม่ขนาดใหญ่ก็ล้มเป็นระนาวตามเสียงที่ดังขึ้น
เวินเส้าหยีพูดอย่างไม่พอใจว่า “ที่ดินแดนเหนือสุดข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ เจ้าไม่รู้จักบุญคุณก็แล้วไปเถอะ นี่ถึงกับคิดจะทำร้ายกันให้ตายเลยหรือ”
“ที่แดนเหนือสุดข้าไม่ได้ร้องขอให้ท่านช่วยเสียหน่อย เจ้าไม่ตายก็ดีแล้วไง จะมายุ่งเรื่องคนอื่นที่นี่ทำไม”
“เขาเป็นรองหัวหน้าเผ่าของเผ่าเทียนเฟิ่น ข้าที่เป็นหัวหน้าเผ่าน้อย จะทนดูเขาตายโดยไม่ช่วยได้อย่างไร”
แม้ว่าทั้งสองคนจะพูดตอบโต้กันไปมา แต่การเคลื่อนไหวของมือไม่ผิดเพี้ยนเลยสักนิด ต่อสู้กันอย่างดุเดือด
ไม่ง่ายเลยว่ากู้ชูหน่วนจะจับตัวรองหัวหน้าเผ่าซือคงได้ แต่รองหัวหน้าเผ่าซือคงกลับหนีไปได้เพราะเขา แม้แต่เบาะแสของมุกมังกรก็หายไปด้วย ในใจมีไฟโทสะสุมไว้อย่างรุนแรง
เวินเส้าหยีก็เริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมา เพียงเพราะรู้สึกว่ากู้ชูหน่วนไม่รู้จักบุญคุณ ทั้งยังใช้แต่กระบวนท่าไม้ตาย
เขาคิดว่า แม้ว่ากู้ชูหน่วนจะไม่ได้รู้สึกดีกับเขา อย่างน้อยก็คงจะดีใจเพราะเขายังไม่ตาย
แต่ว่าไม่เลย……
นางไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย……
ผู้หญิงไร้น้ำใจคนนี้ ……ช่างน่าโมโหจริงๆ……
“โครมคราม……”
สายฟ้ากับเสียงพิณไม่รู้ว่าปะทะกันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ ไฟสงครามยังคงคุกรุ่นไม่หยุด ทำเอาพวกสวีหู่ได้แต่ถอยหลังไปเรื่อยๆ
“นายหญิงโกรธแล้ว แค่ระดับสามก็มีพลังมากขนาดนี้เชียว ถึงกับสามารถต่อกรกับหัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่นได้โดยไม่พ่ายแพ้”
“พลังของนายหญิงไม่ใช่คนที่อยู่ในระดับสามทั่วไปจะสามารถเทียบได้ แม้พวกเราที่เป็นระดับสี่ก็ไม่แน่ว่าจะสู้นายหญิงได้ แต่ว่าวรยุทธของเวินเส้าหยีก็ถดถอยเกินไปแล้วกระมัง”
” เจ้าไม่พูดข้าก็ไม่สังเกต ทำไมวรยุทธของเวินเส้าหยีถึงได้แย่ขนาดนี้”
“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรเล่า”
“ยังมีเทพสงครามกับจอมมาร วรยุทธของพวกเขาเหมือนจะถดถอยลงไปเหมือนกัน แต่ว่าไม่รุนแรงเท่ากับเวินเส้าหยี”
ทุกคนต่างก็ตกอยู่ในความเงียบ
สุดท้ายสวีหู่ก็ตบเข่าดังฉาด
“ช่างพวกเขาเถอะ ในเมื่อนายหญิงของเรายิ่งอยู่ก็ยิ่งร้ายกาจขึ้น หวังจริงๆว่าวรยุทธของนายหญิงจะฟื้นคืนสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง”