บทที่ 143 คนขี้โกง
“ในเมื่อเจ้าไม่พูด ข้าก็จะเลือกทางออกที่ดีที่สุดให้เองก็แล้วกัน วันนี้เป็นโอกาสของเจ้าแล้ว ทำให้เต็มที่ซะ!” หลังจากที่พูดจบ เว่ยชางก็ตัดสายทิ้งเลย
ทางฝั่งของผู้วิเศษแห่งความตายที่ดูไม่หือไม่อืออะไรนั้นเหลือบมองไปยังหญิงสาวที่เพิ่งถูกทำให้สลบไป …จะให้ทำให้ยัยนี่ตกหลุมรักข้างั้นเหรอ…
บางทีถ้าเปลี่ยนเธอเป็นร่างกระดูกด้วยอาจจะง่ายกว่า หลังจากนั้นเธอก็จะน่าเกลียดขึ้นนิดหน่อย เพราะตอนนี้เธอไม่ใช่ร่างกระดูก เพราะงั้นเธอจึงไม่สบายตัว นั่นก็เพราะเนื้อพวกนั้นทำให้เธออ้วนยังไงล่ะ! เอาเถอะๆ ก็ไม่ได้ยากเกินไปหรอกนะ
ภายในเตนท์
มองดูเย่ฮั่วที่เดินเข้ามา ชิงหยาพูดอย่างเยือกเย็น “ห้ามเข้ามานะ ออกไป”
เย่ฮั่วนั่งลงตรงทางเข้าและพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ทำไมฉันต้องออกจากเตนท์ของฉันเองด้วย?”
ท่าทีแบบนั้นทำให้ชิงหยาอยากจะรีบออกไป แต่เย่ฮั่วก็เขยิบมาดัก “อีก 2 เตนท์เป็นเว่ยชางกับเลี่ยกู”
“นาย! นายมันน่าสมเพช!!” ชิงหยาตะโกนและปล่อยหมัดเล็กๆออกไป
เย่ฮั่วจับหมัดได้ไว้อย่างแม่นยำ “อยู่ที่นี่ เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น”
“ฉันจะกลับบ้าน!”
“กลับบ้าน? ถนนแห่งนี้ตัดป่าเข้ามา ฉันกลัวว่าเธอจะหลงทางอยู่ในความมืดแล้วหาทางออกไม่ได้นะ แถมในป่าเวลานี้สัตว์ป่าก็พร้อมจะออกหากินแล้วด้วย”
ชิงหยามองไปยังนัยน์ตาสวยก่อนจะพูดขึ้นอีก “นายวางแผนจะเอาชนะฉันอยู่แล้วสินะ!”
เย่ฮั่วไม่ได้พูดอะไรก่อนจะทิ้งตัวลงนอนช้าๆ
ชิงหยาเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทิ้งตัวลงนอนในฝั่งของเธอ
หลังจากพักหนึ่งเย่ฮั่วก็เอ่ยขึ้นแบบไม่ค่อยใส่ใจว่า “ฉันอนุญาตให้เธอมาทางนี้ได้นะ”
เขายังคงทำให้ชิงหยาหัวเราะได้เสมอ และการอนุญาตครั้งนี้ มันทำให้เห็นชัดว่าเขานั้นหลงตัวเอง
“จะไม่มาเหรอ? ลืมไปเลยว่ามีผู้หญิงอีกมากมายที่อยากจะมานอนตรงนี้”
“หนอยแน่!” ชิงหยานั่งและจ้องเขม็งราวกับเสือร้ายที่มองไปยังเย่ฮั่วที่กำลังแสดงตนเหมือนพวกคนอ่อนแอ และในตอนนั้นที่บริเวณปากของเขาก็แสดงออกถึงรอยยิ้มน้อยๆออกมา
ชิงหยารู้สึกได้ทันทีว่าเขานั้นมันงี่เง่า ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่ได้ดีเลิศขนาดไหน
“ฮึ่ม~ นอนกับของๆนายไปเลย!”
เย่ฮั่วขยับตัวเข้าหาชิงหยาอย่างง่ายได้ และเมื่อเขาได้ตัวเธอ เธอก็ร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเย่ฮั่วแล้ว
“นายจะทำอะไรน่ะ!!”
“เธอพูดเองนี่ว่าให้นอนกับของๆฉัน”
“น-น่าละอาย! น่าละอายที่สุด!!” ชิงหยาหน้าแดงขึ้นมาทันที ข้างนอกนั้นยังมีคนอยู่อีกตั้งเยอะแน่ะ!!
เย่ฮั่วหายใจช้าๆ “ไม่ได้เจอหน้าเทวทูตซะนานเลยนะ!”
“ฉันยังคงศรัธาในเทวทูตเสมอ เทวทูตที่ชอบทำตัวอวดรู้ต่อหน้าฉัน…” ชิงหยาตอบกลับ ในความเป็นจริงแล้วหัวใจของเธอมันเต้นแรงมากๆ และท้ายสุดแล้วเหมือนว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้ตั้งใจมาหาความสงบแน่ๆ
เพี๊ยะ!
เย่ฮั่วตีก้นของเธอเบาๆ
“นาย! ตีก้นฉันเหรอ!”
“ก็เธอไม่เชื่อฟัง!” เย่ฮั่วพูดแบบเย็นชา นี่เป็นเวลาของการลงโทษแล้ว
ใครจะไปรู้ว่าชิงหยานั้นไม่ได้แตกตื่น เธอยกมือขึ้นและตีไปที่ก้นของเย่ฮั่วเช่นกัน
นี่หล่อนหวงตูดขนาดนั้นเลยเหรอ…
การที่ชิงหยามองเย่ฮั่วแบบนั้นมันทำให้เขาเองประหลาดใจจนทำตัวแข็งใส่ไม่ลง
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไป!” เย่ฮั่วพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม
ชิงหยาก้มหัวแล้วกระซิบ “ไม่รู้~”
“ไม่ยอมรับผิดงั้นเหรอ! ได้เลย ฉันจะตีให้ก้นช้ำเลย!” เย่ฮั่วพูดอย่างดุร้าย เขายกมือสูงหมายจะฟาดไปเต็มเหนี่ยว
ชิงหยาตกใจมากๆเลยต้องรีบอ้อนวอน “ฉันผิดเอง ฉันผิดเอง! ทำไมขี้เหนียวขนาดนี้เนี่ย มันไม่ใช่ว่าฉันตีก้นนายบ่อยซักหน่อย นายตีฉันตั้งหลายครั้ง…”
หัวใจของเย่ฮั่วกำลังยิ้มร่าแต่ก็ยังมีอาการเกรงกลัวนิดหน่อย นั่นเพราะชิงหยานั้นเป็นศัตรูกับเทวทูต!
เย่ฮั่วพูดอย่างไม่แคร์ “คิดว่าสวรรค์จะรู้หรือเปล่าว่าเธอผิดอะไรน่ะ?”
“ฮึ่ม!”
เขายกมือขึ้นสูงอีก
“ฉันผิด…”
เย่ฮั่วรู้สึกพึงพอใจมากๆ “ครั้งหน้าอย่าทำอีก”
ชิงหยากัดริมฝีปากตนเองแต่ก็ไม่ได้แรงมาก มิเช่นนั้นก้นเธอคงโดนตีจนบวมแน่ๆ รอให้ถึงเวลาของฉันก่อนเถอะ ตอนนี้ปล่อยให้ได้ใจไปก่อน
“ไม่กล้าแล้ว” ชิงหยาพูดแบบน่าสงสาร
ชั่วขณะหนึ่ง เย่ฮั่วถามขึ้นมาอย่างจริงจัง “ตุ๊กตานั่นมายังไง!”
“ไปได้ตุ๊กตาฉันมาจากไหนน่ะ?” เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น ชิงหยาก็ส่งกล่องเล็กๆให้
“เผา!”
ตุ๊กตา : ถ้านายเผาฉันอีก นี่จะเป็นตัวที่พันแล้วนะ
ชิงหยาพูดต่ออย่างไม่ได้โกรธอะไร “จะทำอะไรน่ะ ไม่เห็นค่าของเงินหรือไง มันน่ารักจะตาย”
“มันเป็นปีศาจ! เพราะมันจ้องจะนอนกับผู้หญิงของฉัน!”
“เอาไปไว้กับนายเลย” ชิงหยาแกล้งหยอกเขา ดูเหมือนหวาเขาจะกลายเป็นราชาตัวแสบแห่งโลกของอารยธรรมไปซะแล้ว
อย่างไรก็ตาม ชิงหยาเองก็ชอบเย่ฮั่วที่เป็นแบบนี้ นิสัยที่ชอบเอาแต่ใจ เหมือนกับประธานธิบดีขี้หวงในหนังสือไม่มีผิด
“จะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วใช่มั้ย?” เย่ฮั่วถาม
“ไม่แล้ว”
“แล้วถ้าเธอทะเลาะล่ะ?”
“นั่นเป็นความผิดของฉัน”
“แล้วถ้าครั้งนั้นฉันเป็นคนผิด?”
“นั่นก็ต้องเป็นความผิดฉันก่อน”
เย่ฮั่วอยากจะบันทึกเสียงข้อความพวกนี้ไว้เสียจริง เพื่อจะได้เอามาเปิดให้ฟังอีกว่าพูดอะไรไว้ เพื่อที่จะให้เห็นว่าเทวทูตจะฝึกฝนหญิงสาวได้อย่างไร พวกนายเองคงไม่รู้จักชายผู้ไม่กลัวเมียแน่ๆ
ไม่จำเป็นต้องง่ายเหมือนพาย ชิงหยาก็ยอมแพ้เแล้ว
อย่างไรก็ตาม ในหัวใจของชิงหยา เย่ฮั่วนั้นถูกยอมรับนานแล้ว เธอมองหน้าเขาและปล่อยให้ขั้นตอนถูกกระทำต่อไป
ทันใดนั้น!
เย่ฮั่วก็กดชิงหยาลงไปเบื้องล่าง
เธอสับสนและสบตากลับมายังเขา
และเย่ฮั่วไม่ได้คลายข้อสงสัยนั้นหากแต่เขาก็บรรจงจูบเธอลงไปแทนคำตอบที่เธอสงสัยมานาน ผู้หญิงคนนี้กำลังดูน่าเย้ายวนมากขึ้นเรื่อยๆ
ครู่ใหญ่ๆ จึงค่อยๆละปากออก ชิงหยานั้นยังอยู่ในอาการหน้ามุ่ยอยู่เลย “นาย! นายขี้โกง!”
“ขี้โกงตรงไหน?”
“ทั้งหมดนั่นแหละ! ใครก็ไม่รู้บอกว่าจะไม่จับหรือแตะต้องผู้หญิงคนอื่นเป็นครั้งที่สองแล้ว!“ ชิงหยารับรู้ได้ว่าน้ำเสียงของเย่ฮั่วนั้นเปลี่ยนไปนิดหน่อย
เย่ฮั่วสบตาและพูดด้วยความไม่ได้ใส่ใจอะไร “ใคร? ไอ้คนๆนั้นมันเป็นใคร!”
“หน้าไม่อาย! ไม่หนักแน่นเลย! ขี้โกง! บุ่ยยยยยยยย”
อย่างไรก็ตาม เย่ฮั่วนั้นไม่ได้เคลิ้มไปกับการจูบแล้ว เขายกตัวขึ้นมาให้สูงขึ้นหน่อย
ซึ่งนั่นทำให้ชิงหยาผลักเขาและวิ่งออกมาด้วยใบหน้าแดงกล่ำได้
มองไปยังชิงหยาที่ออกไปคนเดียว เย่ฮั่วเลียริมฝีปาก “พวกผู้เฒ่าผู้แก่ เมียเก่า ยังคงขี้อาย…”
ผู้คนด้านนอกที่เห็นภรรยาของเขาวิ่งออกมาด้วยใบหน้าแดงนั้นต่างพากันรู้สึกดี
เว่ยชางกล่าวชื่นชมผู้เป็นนายที่สามารถกลับมายิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง
แต่ทางด้านเลี่ยกูนั้นก็ยังไม่กลับมา
ในขณะเดียวกัน ยังคงมีหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังจะกลายเป็นบ้า
ในย่านเก่าๆของเมืองหลงอัน มันเป็นพื้นที่ปล่อยเช่าทั่วๆไป ซึ่งอยู่ถัดจากทางลงเขา พวกเขา..อาศัยอยู่ที่นี่
ในตอนนั้น ฟ่างฟ่างนั่งอยู่บนโซฟา มือก็ถือดาบยาวไว้และมองเกมที่ผู้วิเศษแห่งความตายกำลังเล่นอยู่ไปด้วย เสียงหอบนั่น ถ้าเข้าใจไม่ผิด เหมือนว่ากำลังเหนื่อย
ฉันยังจำได้ว่าเมื่อตอนตื่นเช้ามา ฉันมองเห็นหน้าเพียงแว้บเดียวเท่านั้น ฉันรับรู้ได้ว่าลมปราณของฉันถูกผนึกไว้ แต่ทั้งๆที่นายบอกว่าไม่ได้โกรธเนี่ยนะ!
ในกรณีที่จะล้างแค้น ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ไปตามใคร การลอบสังหารทั้งหมด แมลงสาปทุกชนิดแม้แต่สารส้ม ทุกอย่างที่พยายามจะกระทำใส่เจ้าร่างกระดูกนี้ เป็นตัวยืนยันแล้วว่าร่างกายของเขาต้านทานพิษกว่าร้อยชนิด เขาตายยากมากๆ เธอห่อไหล่
และเช่นเดิมในกรณีที่จะล้างแค้น ปล่อยให้เธออยู่ที่นี่ ยังไงก็ดีกว่าต้องไปอยู่ใต้สะพานเหมือนที่เขาชอบทำนั่นแหละ!
แม้แต่ในกรณีที่จะไม่เปิดโอกาศให้เขาแก้แค้น นอกจากจะต้องให้เงินเขาเล่นเกมแล้วยังต้องให้เงินซื้อซิการ์อีก!!!
ศัตรูคราวนี้ดูท่าจะตรึงมือ เขาไม่ยอมเอาเครื่องมาชาร์จแล้ว และแน่นอน เขากำลังโกรธชัดๆ!!!
ปิ้วปิ้วปิ้ว….
ฟังเสียงที่คุ้นเคยนั้นแล้วกลับไปมองฟ่างที่ไร้พลังที่นอนแผละอยู่บนโซฟา ศัตรูของเขาคงเกือบจะทำอะไรไม่ได้แล้ว จะเอาฆ่าร่างกระดูกได้ยังไงฮะ! ไม่รู้จักการเอาไปทำอาหารหรือไง? ถ้ายัยนี่เปิดเว็บหาเป็นป่านนี้เขากลายเป็นกระดูกป่นไปแล้ว
ผู้วิเศษแห่งความตายนั้นเพียงแค่ใช้เกมเพื่อยกระดับจิตใจให้ว่างเปล่า ทำไมท่านผู้สูงส่งถึงอยากให้ยัยผู้หญิงน่าเกลียดเธอตกหลุมรักเขานักนะ ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อเหลาแม้อยู่ในร่างกระดูกก็ตาม แต่เขาไม่สามารถรับเธอไว้ได้ ถ้าเป็นโครงกระดูกผู้หญิงคงจะน่าพิจารณาอยู่หรอก