บทที่ 682 บทส่งท้าย (2) เรื่องราวของพวกเขา [ตอนที่ 2]
“ไม่เอาน่า ฉันคิดว่าเธอจะบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่หยุดซะอีก…ฉันเดาว่าเธอทำได้ดีสินะ โชคดีเนอะ ~”
จิ๊— ไอลีนกัดฟันของเธอ
แต่เห็นได้ชัดว่าผู้แพ้จะเป็นคนแรกที่โกรธ
“…ใช่ ~ ขอให้โชคดีเช่นกันนะ ซึงอา~ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นอันดับสองในอีก 1,000 ปีข้างหน้า อาา อาจจะไม่นานเหมือนกัน ฉันได้ยินมาว่าสมาคมศาลอังกฤษกำลังโผล่มานิ”
ไอลีนแสยะยิ้ม
หยุนซึงอายิ้มตอบ แล้วตบไหล่ของไอลีน
“โอ๊ย ทำเพื่อ?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เพราะมันตลกไง นั่นเป็นเรื่องตลกที่ดี ชูนิ้วโป้งให้เลย”
“….”
ไอลีนยืนเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหัวเราะและผลักยุนซึงอา พร้อมเสียง พลัก-!
“ฮิฮิฮิฮิฮิ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ตลกดีจริงๆ”
หยุนซึงอาไม่หัวเราะและกดหัวไอลีน ในทันใดนั้นรอยยิ้มของไอลีนก็หายไป
“เฮ้ เยอะแล้วนะ ฉันคือพี่เธ -”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอหมายถึงอะไร ~ มันตลกใช่มั้ย ~?”
ไอลีนกลายเป็นคนจริงจัง และพยายามผลักมือของหยุนซึงอาออก แต่หยุนซึงอาก็ไม่ยอม
“เฮ้ เธอ! ไปเลย!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“อ๊ากกก! ธ-เธอ…!”
หลังจากต่อสู้อย่างไร้ผล ในที่สุดไอลีนก็ปลุกพลังเวทมนตร์ของเธอและยุนซึงอาก็ต่อต้านไอลีนด้วยลมปราณ
“พี่ ทำไมจู่ๆก็ใช้เวทย์ละ!”
“เธอขอมันเองไง!”
“อะไร? พี่คือคนที่ยั่วฉันก่อนนะ!”
การทะเลาะวิวาทแบบเด็กๆ เกิดขึ้นที่หน้าวิหารอันศักดิ์สิทธิ์…
**
ในทางกลับกัน
ยูยอนฮามุ่งมั่นในการวิจัย แน่นอนมันเกี่ยวข้องกับคิมฮาจิน “การวิจัย” นี้เกิดขึ้นในสมองของเธอเท่านั้นและเป็นฝันกลางวันจริงๆ
หลังจากคิดมานานแล้ว ในที่สุดเธอก็ลืมตาและพูดอย่างเงียบๆ
“ทางเลือกสุดท้ายของบาอัล…เป็นการกำจัดการมีอยู่”
เธอทวนซ้ำความคิดเหล่านี้เป็นเวลาหลายเดือน และมาถึงข้อสรุปเดียวกันในแต่ละครั้ง
ในช่วงเวลาแห่งการทำลายล้าง บาอัลได้ลบการมีอยู่ของคิมฮาจินจากโลกนี้
เนื่องจากแชนายอนรายงานว่าการโจมตีครั้งสุดท้ายของคิมฮาจินสร้างความเสียหายที่ไม่สามารถกู้คืนแก่บาอัล ทำให้บาอัลรู้สึกว่าคิมฮาจินจะเป็นเป้าหมายของเขา
“…เฮ้ออ”
ยูยอนฮาถอนหายใจออกมา
เป็นเพราะคิมฮาจินอยู่ใกล้กับเธอเหรอ? หรือมีเหตุผลอื่นที่เธอเองไม่รู้
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ยูยอนฮาไม่สามารถเอาคิมฮาจินออกจากใจของเธอได้
คนโง่ที่เสียสละตัวเองจนเสียทุกสิ่งในที่สุด นั่นคือสิ่งที่คิมฮาจินเป็นในสายตาของเธอ
เมื่อเห็นเขาหัวเราะ แม้หลังจากทั้งหมดนี้แล้วก็ตาม หัวใจของเธอก็เจ็บปวด
“….”
มันรู้สึกหงุดหงิด ยูยอนฮายืนขึ้นแล้วเดินออกไปที่ระเบียง เธอสนุกกับการยืนอยู่ที่นั่นเพราะมันแสดงให้เห็นถึงมุมมองแบบเต็มของกรุงโซล มองลงมาจากกรุงโซลจากที่นี่เธอรู้สึกถึงความชื่นชมและความกลัว
มันไม่ได้อยู่ที่ทิวทัศน์ แต่อยู่ที่ตัวเธอเอง เพื่อความสำเร็จทั้งหมดของเธอ
บางคนกล่าวว่าการได้รับทุกสิ่งจะเหลือไว้ด้วยความรู้สึกว่างเปล่า แต่ยูยอนฮาไม่เห็นด้วย ในความเป็นจริงเธอถือว่าสิ่งนี้เป็นคำพูดที่สร้างขึ้นโดยผู้ที่ไม่สามารถทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการได้
ยูยอนฮาเดินตรงไปสู่ความทะเยอทะยานและมาถึงสิ่งที่หลายคนจะเรียกว่า ‘จุดสูงสุด’
อย่างไรก็ตาม ตัวเธอยังคงเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ
ในความเป็นจริง เธอหวังว่าจะบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าในอนาคต นี่เป็นเพราะเธอรู้โดยสัญชาตญาณว่าความท้าทายและการทดลองยากกว่าที่เธอเผชิญอยู่กำลังรอเธออยู่
“…ฉันจะเอาชนะให้หมด”
ยูยอนฮาพึมพำด้วยเสียงเบาๆ แต่ใครละที่เธอพูดด้วย? พ่อของเธอเหรอ? ชินจงฮักเป็นคนที่เธอชอบมานาน และยอมแพ้ในที่สุดหรอ? หรือว่าเป็นคนนั้น…
ในขณะนั้น เสียงหนึ่งก็ไหลออกมาจากข้อมือของเธอ
—ท่านรองคะ รายงานค่ะ
จินเซชานติดต่อเธอพร้อมรายงานที่กำหนดไว้ ยูยอนฮาเปิดรายงานขณะที่ยืนพิงรั้วระเบียง เรื่องแรกเกี่ยวข้องกับชินจงฮัก
“จงฮัก…ยังอยู่ในแอฟริกา”
– ค่ะ เขากำลังวางแผนพัฒนาภารกิจกับออร์เดน
ออร์เดนและชินจงฮัก
ยูยอนฮาไม่รู้ว่าทั้งสองมาทำงานร่วมกันอย่างไร แต่ออร์เดนเดินทางไปแอฟริกาหลังจากทำสัญญากับสมาคมและชินจงฮักเดินทางไปแอฟริกา เป็นส่วนหนึ่งของงานอาสาสมัครของเขาด้วย
“ฉันมั่นใจว่าจงฮักดูแลตัวเองได้ เราจะต้องถามเขาเกี่ยวกับความสามารถของออร์เดนในภายหลังอีกที”
– เรื่องต่อไปเกี่ยวข้องกับการค้ากับเคร์ปวอนค่ะ
“อ่า สิ่งนี้สำคัญมาก”
ยูยอนฮาได้เจรจากับเคร์ปวอนโดยใช้ [มิติเอนโทรปี] เพื่อสร้างโพสต์การซื้อขายที่จะเปิดทุกเดือน
นี่เป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่โดดเด่นในยุคต่อไปทั้งสำหรับกิลด์ Essence of the Strait และโลก
ยูยอนฮาพูดคุยเรื่องนี้กับจินเซชาน จนกระทั่งทิวทัศน์ของกรุงโซลเปลี่ยนไปในตอนกลางคืน
“…เราจะหารือเรื่องส่วนที่เหลือระหว่างการประชุมอย่างเป็นทางการครั้งต่อไป”
– รับทราบค่ะ
ถึงกระนั้น พวกเขาก็ไม่สามารถสรุปได้ ยูยอนฮาวางสายและรู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าดวงอาทิตย์นั้นเต็มแล้ว
“เวลา…ผ่านไปอย่างรวดเร็ว”
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้น
ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไร เธอก็ยิ่งต้องคิดถึงผู้คนมากขึ้นเท่านั้น แน่นอนว่ายังมีคนที่เธอไม่เคยลืม
“โอ้ใช่”
ทันใดนั้นเธอก็จำบางสิ่งได้ ยูยอนฮามองดูสมาร์ทวอทช์ของเธอ
จากนั้นเธอก็จำได้ว่ามีข้อความยาวที่บันทึกไว้ในนั้น
มันเป็นข้อความที่เธอเขียนถึงคิมฮาจิน
มันน่าตกใจพอที่จะปลุกความทรงจำของเธอทุกครั้ง เธอยังคงตะลึงอยู่เลยว่าเธอทำให้ตัวเองเขียนข้อความแบบนี้ได้ยังไง
ยูยอนฮาส่ายหัวแล้วกลับไปดูทิวทัศน์ของกรุงโซล
หลังจากดูเมืองและแม่น้ำฮั่นมาพักหนึ่ง เธอก็รู้ทันทีว่าไม่มีใครในกรุงโซลที่เธอต้องการ
“หืม…คุณเซชัน?”
ยูยอนฮาเปิดสมาร์ทวอทช์ของเธออีกครั้งและส่งข้อความไปถึงจินเซชาน
“ทำให้กำหนดการสัปดาห์หน้าของฉันว่างให้หมด”
– ได้ค่ะ สำหรับสถานที่นั้น ถูกต้องไหมคะ?”
“ใช่”
เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อเห็นผู้คนที่นั่นแล้วมันทำให้ความเหนื่อยล้าของเธอหายไปและชาร์จพลังงานของเธอ และไม่ใช่แค่เขา คนอื่นๆ ที่นั่นช่วยกระตุ้นให้เธอใช้เวลาทำงานมากขึ้น
พูดอีกอย่าง พวกเขาเป็นเหมือนยากู้คืนความเมื่อยล้า
“…เฮ้อออ~”
ยูยอนฮาปล่อยลมหายใจที่น่ายินดีออกมา และทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้โยกที่ระเบียง
ฟิ้วววว-
สายลมเย็นอันสดชื่นพัดผ่านรอยยิ้มที่โผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ
ภายในสายลมยามค่ำคืนที่เย็นสบายนี้ ยูยอนฮาก็พล่อยหลับสนิทไปอย่างช้าๆ
**
ดวงอาทิตย์ของแอฟริกาขึ้นสู่กลางท้องฟ้า เมื่อเผชิญหน้ากับลำแสงที่แข็งแกร่งกว่าที่อื่น ชินจงฮักและสมาชิกคนอื่นๆ ของ ‘Pioneering Crew’ ก็แต่งตัวด้วยไอเท็มฝังเวทมนตร์ ต้องขอบคุณกังหันและเสื้อคลุมที่ติดตั้งเครื่องปรับอากาศที่พวกเขาสามารถทำงานได้อย่างสะดวกสบาย
แต่แม้กระทั่งอุปกรณ์ที่ดีที่สุดก็มีข้อจำกัด
การโจมตีอย่างรุนแรงของสัตว์ประหลาดทะเลทรายทำให้แผนการพัฒนาหยุดชั่วคราว และสมาชิกของ Pioneering Crew ได้กลับไปยังค่ายฐานโอเอซิสก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้นไปกลางท้องฟ้า
“…คุณเหนื่อยไหม?”
ออร์เดนเข้าหาชินจงฮักผู้นำPioneering Crew ซึ่งกำลังส่ายหัวอยู่ในโอเอซิส ชินจงฮักเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบ
“มันร้อน”
“สำหรับมนุษย์ ใช่”
ออร์เดนได้ออกจากรัสเซียและพบสถานที่สำหรับตัวเองที่นี่ เขาได้ทำข้อตกลงลับกับสมาคมแล้วซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสนใจและความว่องไวที่มีต่อออร์เดน