อาจด้วยลางสังหรณ์ของสัตว์ป่าต่อภัยธรรมชาติ หรืออาจด้วยการชี้นำน่าอัศจรรย์ใจของทวยเทพ แน่นอนว่าตอนลูกเห็บลูกหนึ่งตกลงมา ฟราเทอร์ก็เกิดสัญญาณเตือนในใจ จึงถอยหลังไปสองก้าว และลืมตามองลูกเห็บที่ก้อนใหญ่เท่ามันฝรั่งกระแทกตรงที่มันยืนอยู่เมื่อครู่
ขนาดและอานุภาพของลูกเห็บเกินความคาดหมายของมันไปไกลมาก แถมยังปรากฏขึ้นตอนนี้พอดี จึงยากจะคิดว่ามันเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ
มันเห็นซาเมียลนอนอยู่บนแง่งกิ่งไม้ที่ห่างจากพื้นสามสิบถึงสี่สิบเมตร หันหน้าไปทางตะวันออกและอธิษฐานอย่างกระตือรือร้น แต่เนื่องจากอยู่ไกลเกินไป มันไม่ได้ยินคำอธิษฐาน แล้วก็ไม่อยากได้ยินด้วย ด้วยรู้สึกว่าเป็นเสนียดหูตัวเอง
“เห็นแล้วสินะ! เทพของเจ้าแค่ใช้ลำแสงหลอกเด็กเท่านั้น แต่เทพของข้ามีอำนาจทำลายธรรมชาติ!” ซาเมียลอธิษฐานเสร็จแล้ว ก็ยืนยกอุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้างขึ้นฟ้าอย่างบ้าคลั่ง
ฟราเทอร์พยายามหลบหลีกห่าฝนลูกเห็บ แต่ความเร็วที่ลูกเห็บตกลงมาก็มากเกินไป ใช้ตาเปล่าคาดเดาตำแหน่งการตกของลูกเห็บได้ยากมาก ช่วงกะพริบตามันถูกกระแทกไปแล้วหลายครั้ง ดีที่ลูกเห็บในตอนแรกไม่ใหญ่เกินไป และร่างกายในตอนนี้ของมันก็ได้รับการสนับสนุนจากแสงเทพ ความสามารถในการต้านทานและจู่โจมจึงเพิ่มมากขึ้น ไม่อย่างนั้นลูกเห็บหลายลูกนี้คงทำกะโหลกมันแตกได้แน่ๆ
แต่พอตาเห็นขนาดของลูกเห็บใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ฟราเทอร์ก็รู้ว่าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแล้ว
มันจึงยกโชคชะตาของตัวเองให้ขึ้นอยู่กับเทพ ก่อนจะหลับตาลง
แม้จะหลับตาแล้ว ข้างหน้ามืดมิดไปหมด แต่ในสมองของมันกลับมองเห็นสิ่งต่างๆ มากมาย มันมองเห็นโดมยิ่งใหญ่ รูปปั้นงดงาม พรมขนหงส์สีแดงฉานนุ่มนิ่ม หน้าต่างสีรุ้งที่เหมือนจริง…
มันได้ยินเสียงท่องกลอนที่เหมือนเสียงจากธรรมชาติ มองเห็นเทวดานับไม่ถ้วนหลั่งใหลออกมาจากทางเดิน ราวกับพวกเขากำลังต้อนรับมัน พลางดึงขนของมัน เพื่อชี้นำมันไปยังประตูโค้งของบันไดสูง
มันเดาได้ว่าในประตูโค้งมีอะไร และบอกได้ว่าใครอยู่ในนั้น มันหัวใจเต้นเร็วมาก ปล่อยให้พวกเทวดาจูงมันเดินไปยังประตูโค้งทีละก้าวอย่างว่าง่าย
ซาเมียลก้มหน้าก้มตาพูดพร่ำอยู่บนต้นไม้ กลับพบว่าฟราเทอร์ที่อยู่ใต้ต้นไม้เหมือนกับไม่ได้ยินด้วยซ้ำ มันหลับตาปี๋ และดินโซเซไปข้างหน้าราวกับเดินละเมอ
ที่แปลกคือการก้าวย่างที่เหมือนกับคนเมาทำให้ฟราเทอร์หลบลูกเห็บทั้งหมดได้ ไม่กระแทกโดนมันเลยสักลูก
ซาเมียลโมโหมาก จ้องมองจุดสว่างที่เหมือนเด็กน้อยติดปีกพวกนั้นในลำแสง มันรู้ว่าเป็นผีที่คนพวกนั้นสร้างขึ้นมา แต่มันทำอะไรไม่ได้
ถ้าลูกเห็บใช้ไม่ได้ผล งั้นเปลี่ยนเป็นลมร้อนกีบลิจากทะเลทรายซาฮาร่าและอุณหภูมิเกินเจ็ดสิบองศาเป็นอย่างไร? ลมแรงที่ม้วนทรายมาจะบังตาและปิดหูเอาไว้ ต้นไม้กิ่งไม้ที่หักเค่นเพราะลมจะปลิวเหมือนหลาว แทงทะลุร่างกายได้ง่ายๆ
ซาเมียลคิดดูแล้ว ก็ยังติดสินใจไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าลูกเห็บทำร้ายฟราเทอร์ไม่ได้ ลมร้อนกีบลิก็น่าจะทำอะไรได้บ้าง
มันกระโดดลงมาจากต้นไม้อย่างรวดเร็ว ตัดสินใจเข้าสู่สนามรบด้วยตัวเอง ฟราเทอร์หลับตาหลบหลีกลูกเห็บ หากมันจู่โจมตอนนี้ อีกฝ่ายคงไม่มีแรงจะตอบโต้สินะ?
ส่วนตัวมันเอง แน่นอนว่าไม่ได้รับผลกระทบจากลูกเห็บ
เป็นไปตามคาด การจู่โจมครั้งแรกของมันได้ผลชัดเจน ฟราเทอร์ที่อยู่ในสภาพหลับตากึ่งเดินละเมอไม่ได้ป้องกันตัวเลยสักนิด ร่างกายถูกกรงเล็บของมันข่วนจะเป็นรอยเลือด แล้วก็เพิ่มขึ้นเป็นสองรอย สามรอย…
ฟราเทอร์กลับสู่สภาพถูกทำร้ายอีกครั้ง มันถูกข่วนจนเนื้อเปิด ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วคงต้านทานไม่ไหวแน่
“เทพของเจ้าช่วยเจ้าไม่ได้แล้ว ตายไปเสียดีๆ เถอะ!”
ซาเมียลเริ่มจู่โจมอย่างบ้าคลั่งขึ้น โบกกรงเล็บสองข้างโจมตีไม่หยุดหย่อน สาบานว่าต้องฆ่าฟราเทอร์ให้ตายคาที่
คราวนี้ฟราเทอร์ถึงขั้นจนมุมแล้วจริงๆ เทพของมันไม่ได้ใช้กำลังป่าเถื่อนเหมือนอีกฝ่าย จึงไม่ได้สร้างภัยพิบัติต่อโลกเพียงเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง
พายุลูกเห็บขนาดใหญ่และรุนแรงขนาดนี้ ไม่รู้ว่ามีสัตว์ป่าต้องตายเพราะมันตั้งเท่าไร รวมถึงสัตว์หายากที่หลงเหลือไม่เท่าไรพวกนั้น
มันคล้ายจะได้ยินเสียงของพวกสัตว์ร้องอย่างเศร้าโศกข้างหู ตรงหน้าปรากฏสภาพน่าเวทนาของพวกมันที่ถูกลูกเห็บกระแทกตาย ทุกครั้งที่มีสัตว์ตัวหนึ่งตาย ฟราเทอร์จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้พวกมันตาย จนมันรู้สึกผิดขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้เทพของฟราเทอร์ใช้ความรุนแรงต่อต้านความรุนแรงจนเกิดภัยพิบัติเหมือนกัน ซาเมียลก็คงไม่ตายง่ายๆ ตายแล้วอาจจะฟื้นคืนชีพได้อีก
บางที…
บางทีมันตายไปแล้ว กลับเป็นเรื่องดีของพวกสัตว์…
ในใจของฟราเทอร์มีแต่ความคิดด้านลบ การเคลื่อนไหวหลบหลีกอย่างคล่องแคล่วพลันก็กลับมาทึ่มทือ พริบตาเดียวร่างกายของมันก็มีบาดแผลลึกเพิ่มขึ้นกว่าเดิมหลายรอย
ตอนนี้ ฉับพลันมันก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา ราวกับถูกบางอย่างจับตามอง
ไม่เพียงแค่ฟราเทอร์ ซาเมียลก็รู้สึกได้เช่นกัน
“ใครกัน ใครกำลังแอบมองข้า ไสหัวออกมานะ!”
ซาเมียลรู้สึกเคลือบแคลงใจ เพราะพายุลูกเห็บรุนแรงขนาดนี้ นอกจากมันกับฟราเทอร์ ภูตสัตว์เลี้ยงที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเทพในระดับที่ต่างกันแล้ว สัตว์หรือคนที่กล้าเข้ามาที่นี้จะต้องเจอกับการทำลายล้างอันไร้ปรานี
มันไม่แน่ใจว่าที่แอบซ่อนอยู่เป็นมิตรหรือศัตรู เพื่อป้องกันเรื่องเกินคาด มันจึงหยุดการจู่โจมฟราเทอร์ชั่วคราว
ฟราเทอร์ลืมตา หลบหลีกลูกเห็บไปด้วย พิจารณารอบข้างด้วยความสงสัยไปด้วย
จางจื่ออันเหรอ?
หรือภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่น?
ถ้าพวกเขามาถึงที่นี่ ทำไมไม่โผล่ออกมาเลยล่ะ
มันรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นพวกจางจื่ออัน เพราะอาณาเขตนี้ถูกพายุลูกเห็บปิดตายแล้ว อยากจะเข้ามาอย่างปลอดภัยก็ยากยิ่ง
ฟู่
เนื่องจากลูกเห็บมากมายตกลงมาบนพื้น บนพื้นจึงเต็มไปด้วยน้ำแข็งกึ่งโปร่งแสงเหมือนคริสทัล น้ำแข็งละลายจะดูดซับความร้อนจำนวนมาก และอุณหภูมิของป่าเรดวูดก็ค่อนข้างต่ำอยู่แล้ว นี่ทำให้อุณหภูมิโดยรอบลดลงเร็วมาก ใกล้เคียงกับจุดเยือกแข็งแล้ว แถมยังมีหมอกสลัวค่อยๆ ตลบอบอวลขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว
ฟราเทอร์กับซาเมียลมองเห็นทุกอย่างพร้อมกัน อยู่ๆ ในป่าก็มีแสงไฟสีขาวพุ่งออกมากะทันหัน ราวกับไอสีขาวอันเกิดจากสัตว์ที่ปรับอุณหภูมิร่างกายหายใจออกมาในฤดูหนาว แต่ตรงนั้นกลับไม่มีอะไรเลย
“ใครน่ะ”
อีกฝ่ายมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ซาเมียลจึงยกอุ้งเท้าหน้าสองข้างขึ้นมาป้องไว้ด้านหน้า แล้วตะโกนถามอีกครั้ง
แกรบ
เสียงเหยียบกิ่งไม้เบาเท้าดังขึ้นในป่า แล้วค่อยๆ ใกล้พวกมันสองตัวอย่างอ้อยอิ่ง
“เฮอะ! คิดว่าแค่นี้จะทำให้ข้ากลัวได้หรือ?”
ซาเมียลยกอุ้งเท้าหน้าข้างหนึ่งขึ้นสูง ราวกับกำลังบอกบางอย่างที่อยู่บนท้องฟ้า จากนั้นน้ำแข็งก้อนมหึมาก็ตอบสนองความตั้งใจของมัน และตกลงมาจากท้องฟ้า กระแทกลงไปยังตำแหน่งที่เกิดเสียงเมื่อครู่
น้ำแข็งลูกนี้ใหญ่เกินเหตุ ใหญ่พอๆ กับรถเข็นที่ใช้ซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ต ทำให้ส่วนโค้งของต้นไม้ที่หนาเท่าต้นขาของผู้ชายโตเต็มวัยแตกอย่างแรง เศษน้ำแข็งและเกล็ดน้ำแข็งมากมายตกลงเหมือนหยดน้ำฝน
เศษน้ำแข็ง เกล็ดน้ำแข็ง ใบไม้ กิ่งไม้บางๆ ร่วงใส่บางอย่างที่ไม่มีรูปร่าง ส่งให้เห็นโครงร่างของมันชัดเจนขึ้นมา คล้ายกับ…หมาป่าตัวหนึ่ง หรือสุนัขขนาดใหญ่ เพราะตัดสินจากขนาดตัวเพียงอย่างเดียว ในบรรดาสัตว์ป่าประเภทสุนัขในปัจจุบันก็มีแค่หมาป่าอเมริกาเหนือถึงจะมีขนาดตัวใหญ่เท่านี้ได้
ฟราเทอร์กับซาเมียลตะลึงไปพร้อมๆ กัน ต่างก็ถอยหลังไปหลายก้าว ก่อนจะตั้งอกตั้งใจ ต่างฝ่ายต่างหลับตาเริ่มอธิษฐาน
ฟราเทอร์ไม่รู้ว่าซาเมียลกำลังอธิษฐานอะไร และมันก็กำลังอธิษฐานเช่นกัน ขอให้เทพมอบดวงตาสัพพัญญู* ให้แก่ตัวเอง และมีดวงตารู้แจ้งทุกอย่างอย่างในตำนาน ให้ตัวเองมองเห็นความลึกลับในสายหมอกได้ชัดเจนในตอนนี้
*ดวงตาสัพพัญญู หรือ พระเนตรรู้แจ้งของพระเจ้า พบได้อยู่ด้านหลังมหาลัญจกรสหรัฐบนธนบัตรดอลลาร์