TB:บทที่ 287 เหยื่อ
สองหรือสามชั่วโมงต่อมา เรือสำราญอยู่ในเขตน่านน้ำสากลแล้ว
ในขณะเดียวกันนั้น ชายหนุ่มหล่อเหลาในชุดเครื่องแบบสีฟ้าใสพร้อมกับแขนเสื้อดิ้นทองและใบหน้าที่ดูดีเดินเข้ามาหาแอนเดสและรีบกล่าวไปว่า “ท่านครับ เราได้จองหัวไว้ให้แล้วครับ มีแขกสามคนมาจากนิวยอร์ก ต้องการจะเล่นเกมสักสองสามเกมกับท่านครับ”
“เยี่ยม นำทางเขาเข้ามาเลย” จากนั้นแอนเดสก็ยื่นธนบัติร้อยดอลลาร์สีเขียวให้เขา พร้อมกับรอยยิ้มประดับหหน้า ชายหนุ่มหยิบเงินไปอย่างสุภาพและไปยังที่นั่งชั้นพิเศษพร้อมแอนเดส เฉินหลงและจี้โม้ซี
ระหว่างทาง ลูกเรือทำท่าทักทายเขาด้วยความเคารพ “สวัสดีครับ ผู้ช่วยกัปตัน”
เฉินหลงกระซิบกับแอนเดส “ผมไม่เข้าใจ ถ้าผมยังเด็กเกินกว่าจะนั่งบนเก้าอี้ผู้ช่วยกัปตันเรือสำราญนี้แล้ว ดูเหมือนว่าเด็กชายคนนี้จะมีอนาคตสดใสนะ”
แอนเดสกระซิบ “ผู้ช่วยกัปตันหรือ ไม่ใช่เขาเป็นแค่แมงดา หากว่าคุณสนใจลูกเรือหญิงบนเรือสำราญลำนี้ คุณก็หาเขาได้ และแม้หากคุณจะไปปิ๊งผู้หญิงคนไหนเข้าเขาจะจัดผู้หญิงพวกนั้นให้คุณได้….”
ก่อนที่จะพูดจบ แอนเดสพลันรู้สึกถึงสายตาจิตสังหารที่จ้องมาทางเขา เขาหันหน้าไปและพบว่าจี้โม้ซีกำลังมองเขาอย่างดุๆ เขาทำได้เพียงสีหน้าขมขื่น “อ๊ะ ซาตานมาแล้ว ผมไม่ได้ตั้งใจจะหมายความถึงอะไรแบบนั้น”
เขาทำได้แค่ยกมือขึ้นมาอธิบายกับจี้โม้ซี ในตอนนี้ที่เข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาจะแนะนำเฉินหลงให้รู้ถึงความสามารถของสิ่งที่เรียกว่า “ผู้ช่วยกัปตัน” เขาลืมไปเลยว่าภรรยาของเฉินหลงก็อยู่ข้างเขา
จากนั้นไม่นาน ตามการนำทางของผู้ช่วยกัปตันแล้ว เฉินหลงและพวกเขารวมสามคนได้มาถึงห้องวีไอพีสุดโอ่อ่าตกแต่งด้วยผนังทองคำ ในห้องนั้นมีโต๊ะพนันตัวใหญ่ ข้างๆโต๊ะพนันนั้นมีชาวอเมริกันสามคนอยู่ พวกเขาสวมเสื้อฮาวายและกำลังกอดสาวผมบลอนด์แสนสวยที่ไม่ใช่ภรรยาของพวกเขาอยู่ พวกเขาดื่มไวน์แดง สูบซิการ์และหัวเราะอยู่
เบื้องหลังพวกเขามีบอดี้การ์ดตัวสูงอยู่หกคน
หลังจากที่เฉินหลงและคนทั้งสามเข้าห้องส่วนตัวมาแล้ว อเมริกันทั้งสามก็เปรยตามองจี้โม้ซีตรงๆโดยไม่ปกปิดความปรารถนาเลย
เฉินหลงไม่ชอบใจสายตาของคนทั้งสามเท่าไร ในขณะเดียวกันเขาก็ตัดสินใจว่าจะชนะและได้เงินที่คนพวกนี้มีมาให้หมด
“อเมริกันเป็นฮีโร่อย่างแท้จริง เป็นคนรวย ฉันละชอบ ฉันชอบ” แอนเดสยิ้มให้อเมริกันทั้งสาม เขาเพียงมองหมูทองสามตัวนั้น
“นายคือแอนเดสคนนั้น ฉันชื่อคาร์ล ถ้าทำได้ก็รีบเริ่มเกมกันเลย” หนึ่งในสามคนนั้นที่มีแผ่นหลังกว้างและตัวใหญ่มองมาที่แอนเดสและกล่าวขึ้น
“ใช่แล้ว คุณเฉิน มาเล่นกันสักสองสามเกม อเมริกันคือฮีโร่ตัวจริงนะ เขามีเงิน” แอนเดสกล่าวกับเฉินหลง
“ได้สิ แต่ผมเล่นไม่เก่งเอาเสียเลย อย่าชนะมากไปละ” เฉินหลงหัวเราะแล้วนั่งลง
จากนั้น เฉินหลงและแอนเดสก็แลกชิพสิบล้านดอลลาร์ด้วยเงินสด เขาไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไรกับเงินมากขนาดนั้น
นายธนาคารในเรือสำราญจัดเตรียมสาวสวยไว้ เธอดูท่าทางฉลาด เธอแยกมืออกจากกันและกล่าวพร้อมรอยยิ้มไปว่า “สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ ท่านสามารถตรวจสอบโต๊ะพนันนี่ได้ อุปกรณ์การพนันและเครื่องมืออำนวยความสะดวกใกล้ๆท่านก่อนได้ เรือสำราญของเราจะทำให้แน่ใจว่าทุกๆสิ่งในสถานการณ์พนันนี้อยู่ภายใต้การสังเกตการณ์อย่างสมบูรณ์ที่สุด ว่าง่ายๆก็คือการจะโกงที่นี่นั่นเป็นไปไม่ได้เลย แน่นนอนว่าหากว่ามีหมอผีอยู่ในหมู่พวกคุณ เราคงทำอะไรกับเรื่องนั้นไม่ได้ ดังนั้นฉันคงรับประกันได้เพียงความยุติธรรมอย่างสมบูรณ์ในส่วนของฉันเท่านั้น ได้หรือไม่คะ”
พูดถึงจุดจบแล้ว เจ้าหน้าที่แสนสวยก็เล่นมุกเล็กน้อย
“ไม่ต้องกังวลไป ผมดูไม่เหมือนพวกนักพนันหรอก เฉินหลงว่าด้วยรอยยิ้ม”
แอนเดสมีท่าทีดั่งปรมาจารย์ เขาไม่ได้สนใจเรื่องวิธีการอะไร “ไม่ละ ผมไม่เคยกลัวว่าคนอื่นจะโกง”
เขาเห็นเฉินหลงและแอนเดสแล้ว คนทั้งสองก็ไม่ต้องตรวจดู คาร์ลและคนอื่นก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก เขากอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน และส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่สวยให้เริ่มแจกไพ่
คนทั้งห้าเล่นแบล็กแจ็ค
วันนี้โชคของเฉินหลงจะดีเป็นสองเท่าเลย
แต่อย่างไรก็ตาม แอนเดสเป็นปรมาจารย์ตัวจริง
ด้วยโชคสองชั้นของเฉินหลงและเทคโนโลยีของแอนเดส จึงใช้เวลาไม่นานที่จะชนะอเมริกันที่เป็นฝ่ายตรงข้ามได้
“โอ้โห้ นี่กลิ่นเหมือนแบงค์สีเขียวที่งดงามเลย” แอนเดสคนนี้ไม่ได้สนใจใบหน้าที่โกรธจัดของคาร์ลเลย หรือแม้แต่สีหน้าที่ขึงขังของเขา
จากนั้นเขาก็เห็นว่าเฉินหลงชนะเงินได้น้อยกว่าเขา เขาจึงให้เงินกับเฉินหลงไปบ้าง
ทุกๆคนมาที่นี่เพื่อชนะ จึงเป็นธรรมดาที่จะแบ่งเงินกันอย่างเท่าเทียม
“นี่นายเล่นพวกหรือ” คาร์ลมองแอนเดสที่ให้เงินเฉินหลง เขาตบโต๊ะและกล่าวไปอย่างเย็นชา
“นี่นายตาบอดหรือที่เห็นว่าเรามาด้วยกัน อีกอย่าง คนสามคนนี้ก็ไม่ได้มาเป็นกลุ่มด้วย เราจะพูดอะไรเรื่องตัวเองได้ละ แล้วก็หากว่าเราเป็นทีมเดียวกัน เราก็จะชนะได้ด้วยความสามารถของเราเอง นายมีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นคนตาบอดละ” เมื่อเห็นว่าคาร์ลต้องการจะอ้างว่าตัวเขาและเฉินหลงเป็นพวกที่จับกลุ่มกันมา หน้าของแอนเดสพลันเย็นลงทันที
เขาเป็นผู้ช่วยบาทหลวงของโบสถ์มือชั้นหนึ่ง คนแย่ตัวเล็กๆนี่มายุ่งกับพวกของเขา เขาโกรธตัวเองมากจริงๆ เขาจึงหันไปหาและพุดจากกับพวกอเมริกันทั้งสาม
เขาได้ยินคำของแอนเดส คาร์ลและพวกของเขาพุ่งเขาไปหาพวกเฉินหลงทันที
เจ้าหน้าที่คนสวยไม่ใช่คนที่เกรงกลัวเมื่อเกิดปัญหา เธอรีบไปยืนหน้าเฉินหลงและมองอย่างสงบนิ่ง เธอกล่าวไปเบาๆ “คุณคาร์ล นี่คือสำราญ “โอเชียนพาราไดซ์” โปรดห้ามปรามตัวเองด้วยค่ะ หากมีอะไรที่ไม่น่าพิสมัยในสำราญนี้ คงจะเป็นเรื่องแย่สำหรับพวกคุณทั้งสองนะคะ”
ในตอนนั้นเองที่ “ผู้ช่วยกัปตัน” ได้นำลูกเรือหกถึงเจ็ดคนเข้ามาอย่างทันเวลา พวกนั้นยืนขวางพวกเขาและพูดพร้อมรอยยิ้ม “เพื่อนรัก มื้อเย็นกำลังจะเริ่มแล้วนะ ไม่อยากจะเพลิดเพลินกับหอยทากฝรั่งเศษแสนละมุนที่ปรุงอย่างละเมียดละไมโดยพ่อครัวฝรั่งแสนชั้นต้นหรือ”
เมื่อผู้ช่วยกัปตันเช้ามาแล้วคาร์ลทำได้เพียงล้มเลิกไป สุดท้ายแล้ว เขาก็อยู่ในเขตแดนของคนอื่น เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องให้เกียรติคนอื่น
หลังจากที่มองแอนเดสด้วยสายตาดุร้ายแล้ว คาร์ลเดินไปทางประตูที่แยกห้องออกจากกัน
ในตอนที่เขากำลังจะเปิดประตูนั้นเอง คาร์ลพลันหันไปหาแอนเดสและกล่าวออกไปด้วยเสียงดัง “ถ้าคุณสนใจอะไรในการแข่งขันต่อยมวยใต้ดินคืนนี้ เราจะได้สู้กันตัวต่อตัว ไม่ว่าคุณจะอัดราคาไปขนาดไหนผมก็พร้อมจะให้ตาม คุณคงหานักมวยได้เอง ว่าอย่างไรละ กล้าหรือไม่”
“แน่นอน ไม่มีปัญหา หากว่าคุณต้องการจะให้เงินผมใช้ ผมจะไปปฏิเสธได้อย่างไร” แอนเดสว่าด้วยสีหน้านิ่ง
“ผู้ช่วยกัปตัน โปรดจัดการต่อสู้ให้เราด้วย” คาร์ลพูดกับผู้ช่วยกัปตัน
แน่ล่ะว่าผู้ช่วยกัปตันไม่ปฏิเสธคำขอนี้