แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1048
นี่เป็นทางเลือกที่ยากมาก แต่สำหรับไช่เหวินหย่าที่ผ่านความยากลำบากมาแล้วหนึ่งครั้ง เป็นทางเลือกที่เลือกง่าย
“ฉันเต็มใจยอมจำนนต่อคุณไปตลอดชีวิต!” ไช่เหวินหย่าก้มคำนับ เธอเคยสัมผัสถึงความรู้สึกที่ไม่มีอำนาจมาแล้ว แม้แต่ตระกูลไช่ซึ่งเป็นตระกูลเดียวกันก็ไม่ยอมปล่อยเธอ เธอไม่อยากเป็นของเล่นของคนอื่น
เฉินโม่พยักหน้า และส่งยาให้ไช่เหวินหย่าหนึ่งเม็ด “กินมันซะ ต่อจากนี้ไปชีวิตของเธอจะไม่ใช่ของเธออีกต่อไป เธอควบคุมอำนาจ ส่วนฉันควบคุมชีวิตและความตาย!”
คุณควบคุมอำนาจ ส่วนฉันควบคุมชีวิตและความตาย!”
ไช่เหวินหย่าผงะเล็กน้อย คำพูดที่มีความครอบงำเช่นนี้ อาจมีเพียงเฉินไต้ซือเท่านั้นที่กล้าพูดคำดังกล่าว
หลังจากประหลาดใจเล็กน้อย ไช่เหวินหย่าก็รับยาและกลืนเข้าไป
เดิมทีคิดว่ามันคือยาพิษที่เฉินโม่ใช้ควบคุมเธอ แต่เมื่อกินยาเข้าไปในท้องแล้วไช่เหวินหย่าก็ดีใจอย่างมาก “นี่คือ……”
เสียงของเฉินโม่ขาดๆตอน “จากนี้ไปเธอก็จะเป็นนักบู๊ท่านหนึ่งเช่นกัน”
สมาชิกทุกคนในตระกูลไช่ ไม่มีใครที่ทำให้เฉินโม่รู้สึกสบายใจ พอดีบังเอิญพบกับไช่เหวินหย่าที่ถูกตระกูลไช่ข่มเหง เนื่องจากไช่เหวินหย่าเป็นคนของตระกูลไช่ จึงคุ้นเคยกับตระกูลไช่เป็นอย่างดี แต่ก็เกลียดแค้นคนของตระกูลไช่มาก และเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดในความคิดของเฉินโม่ที่จะนำมาดูแลตระกูลไช่
แต่ว่า หากเฉินโม่จากไป ปราศจากพลังอำนาจของเฉินโม่ ไช่เหวินหย่าไม่สามารถทำให้ทุกคนในตระกูลไช่เกรงกลัว แต่ถ้าไช่เหวินหย่ากลายเป็นนักบู๊ มันก็จะแตกต่างออกไป
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ เฉินโม่ก็ออกจากก่างวานด้วยความสบายใจ สำหรับไช่เหวินหย่าต้องการแก้แค้นอย่างไร เฉินโม่ไม่สนใจเลย
เมื่อกลับไปถึงมหาวิทยาลัยหัวหนาน ก็เป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้ว เฉินโม่ไม่ได้ไปโรงเรียน แต่กลับไปบ้านที่ตัวเองเช่าไว้
ตอนนี้เป็นช่วงสิ้นปี ฤดูหนาวกำลังใกล้เข้ามา และทุกอย่างก็เหี่ยวเฉา แต่ดอกไม้และต้นไม้ในลานบ้านของเฉินโม่ยังคงบานสะพรั่งอย่างงดงาม
เฉินโม่ไม่คิดว่ามันแปลก คนที่เรียกว่าบรรลุเต๋าแล้วทุกสิ่งที่อยู่ข้างๆก็มีผลพลอยได้ไปด้วย ดอกไม้พืชผลเหล่านี้ได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยชี่ทิพย์ในขณะที่เขาฝึกฝน และพลังชีวิตของพวกมันไม่สามารถเทียบได้กับต้นไม้ทั่วไปอีกต่อไป ถ้าเฉินโม่อาศัยอยู่ที่นี่สักสองสามปี แม้ว่าดอกไม้ต้นไม้เหล่านี้ได้เปิดจิต คงไม่น่าแปลกใจอะไร
อยู่ในโลกเซียนเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก ในถ้ำบางแห่งที่มีการฝึกฝนระดับสูง แม้แต่หญ้าขนาดเล็กก็สามารถมีความแข็งแกร่งระดับแดนยาทอง
การเดินทางไปยังก่างวานสิ้นสุดลง ในที่สุดเฉินโม่ก็ได้จัดการเรื่องที่ตั้งใจไว้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่างน้อยเจียงอี่ว์เวยก็ได้รับการช่วยชีวิต
ในชาติที่แล้ว ขณะที่เฉินโม่อยู่ในมหาวิทยาลัย สองสิ่งที่เสียใจที่สุด คือการตายของหเล่หรูหั่วและการตายของเจียงอี่ว์เวย
เหตุการณ์ทั้งสองนี้แม้จะผ่านมาหกร้อยปีแล้ว ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องเหล่านี้ก็ยังทำให้เฉินโม่รู้สึกเสียใจไม่รู้จบ
ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถชดเชยความเสียใจเรื่องในชาติที่แล้วได้แล้ว
เฉินโม่เดินเข้าไปในลานบ้านเล็กๆ และโบกมือ ประตูก็เปิดออกอย่างเงียบๆ สำหรับเฉินโม่กุญแจประตูบ้านนั้นไม่มีประโยชน์แล้ว
เฉินโม่เดินเข้าไปในห้อง เฟอร์นิเจอร์ข้างในปกคลุมไปด้วยฝุ่นบางๆ เฉินโม่โบกมือเบาๆ และชี่ทิพย์ที่นุ่มนวลก็กวาดไปทั่วห้อง ทุกอย่างสะอาดเหมือนใหม่
เฉินโม่นั่งไขว่ห้างบนเตียง ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม
“การเดินทางมาที่ก่างวานครั้งนี้ ทำให้ฉันรู้ว่าในโลกใบนี้ยังมีค่ายกลที่ทาผู้ฝึกเซียนดึกดำบรรพ์เหลือทิ้งไว้ โชคดีที่นักพรตยู่หลงไม่แข็งแกร่ง หากเป็นนักบู๊ที่เข้าถึงระดับแดนเทพเป็นผู้ควบคุมค่ายกลนี้ ครั้งนี้ฉันจะต้องได้รับอันตรายแน่นอน”
“ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องยกระดับการฝึกฝนร่างไม่สิ้นสูญหุนหยวนให้สำเร็จ เพื่อชดเชยร่างกายที่อ่อนแอของผู้ฝึกเซียนซึ่งเนข้อบกพร่องร้ายแรง”
“ด้วยการโบกมือของเฉินโม่ วิญญาณธาตุน้ำที่เก็บไว้แหวนก็ถูกปลดปล่อยออกมา”
คายหินหยาบทะเลลึกออกมาให้ฉันเรื่อยๆ” เฉินโม่พูดอย่างเคร่งขรึม
วิญญาณธาตุน้ำพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก การให้มันคายหินหยาบทะเลลึกนั้น เท่ากับปล่อยให้มันทำลายการบำเพ็ญของมันเอง หากไม่ใช่เป็นเพราะถูกพลังอำนาจของเฉินโม่บังคับ มิเช่นนั้นมันก็ไม่เต็มใจ
“ครั้งนี้ได้รวบรวมสิ่งดีๆมากมายจากนักพรตยู่หลง ขอจัดระเบียบก่อน ดูว่าในช่วงนี้จะใช้อะไรได้บ้าง”
เฉินโม่หลับตาลงเพื่อตรวจเช็ค และโดยไม่คาดคิดเขาพบมุกแก่นทองชิ้นหนึ่ง
“นี่เป็นของหายากมาก ประมาณว่านักพรตยู่หลงไม่รู้จักแน่นอน เพราะพบว่ามีชี่ทิพย์อย่างอื่นผันผวน ดังนั้นจึงเหลือทิ้งไว้”
จื้ดๆ!
เมื่อวิญญาณธาตุน้ำที่อยู่ข้างๆเห็นมุกแก่นทองก็วนเวียนอยู่เหนือหัวของเฉินโม่อย่างตื่นเต้น ราวกับกำลังอ้อนวอนเฉินโม่