เมื่อกล่าวถึงสาวงามแล้วไม่มีปัญหาการขาดแคลนสาวงามในพระราชวัง ตั้งแต่ฮองเฮาที่อยู่ด้านบนจนถึงสมาชิกในตำหนักในของฮ่องเต้ด้านล่าง ซึ่งหนึ่งในนั้นไม่ได้เป็นสาวงามหรือ ? แม้ว่าพวกนางจะเข้ามาในพระราชวังเมื่อ 20 กว่าปีก่อน และพวกนางไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไป แต่ในขณะที่ความสาวของพวกนางจางหายไป ความงามของพวกนางยังคงอยู่ นอกจากนี้พวกนางดูแลตัวเองอย่างดีและพวกนางทั้งหมดยังดูงดงาม
น่าเสียดายที่ไม่ว่าพวกนางจะงดงามขนาดไหนพวกนางไม่สามารถทำให้ผู้คนตกใจได้ คนเดียวที่สมควรได้รับคำอธิบายนี้ในพระราชวังคือเฟิงจาวเหลียน
นับตั้งแต่การเยี่ยมชมพระราชวังครั้งที่ผ่านมาคนผู้นี้ยังคงอยู่ต่อไป ฮองเฮาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าสถานการณ์ของเขาเป็นอย่างไรและกำลังทำอะไรอยู่ แต่ด้วยเห็นแก่เฟิงหยูเฮงและฮ่องเต้ไม่ได้พูดอะไรเลย นางจึงไม่สามารถไล่เขาออกไปได้ นางทำได้เพียงอดทนและอนุญาตให้คนผู้นี้เดินไปรอบ ๆ พระราชวังของฮ่องเต้ ท้ายนี้กลายเป็นฉากที่ล่อลวงสมาชิกที่น่าเบื่อในตำหนักในของฮ่องเต้เข้ามาเพื่อเยี่ยมเยียนจาวเหลียนและชื่นชมความงามของเขา
คนที่นางกำนัลหลิวและหยูซู่ชนคือจาวเหลียนซึ่งเพิ่งกลับมาจากการเดินเล่นเขาชอบสีแดงและยืนอยู่ตรงนั้นอย่างชัดเจน นางกำนัลหลิวรู้สึกว่าผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้านางเป็นผีร้าย แม้ว่าคนผู้นี้จะงดงามมากแต่ก็น่ากลัวอย่างยิ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สิ่งที่จาวเหลียนกล่าว เขาหมายถึงอะไรนางมีกลิ่นของศพหรือ ?
นางกำนัลหลิวถามเขาว่า“คำพูดของเจ้าหมายความเช่นไร ? ”
“เจ้าไม่เข้าใจหรือ? ” จาวเหลียนโค้งขึ้นมุมริมฝีปากของเขาแล้วยิ้ม “ข้าได้กลิ่นศพที่มาจากร่างกายของเจ้า เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วเจ้าจะไม่สามารถอยู่รอดได้นาน พระสนมหยวน, ท่านผู้หญิงหยวน, นางกำนัลหลิว ดูสิ่งที่เจ้าทำ เจ้าไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นพิเศษหรือ”
หลังจากกล่าวทั้งหมดนี้จาวเหลียนไม่แม้แต่จะมองนางก่อนที่จะจากไป และกลับไปที่ห้องโถงใหญ่ของตำหนักจิงซี จากนั้นเขาก็ตะโกนว่า “ฮองเฮา ข้าเห็นคนที่กำลังจะตายอยู่นอกห้องโถงนี้ ตัวนางมีกลิ่น กลิ่นไม่ดีเลย”
นางกำนัลหลิวตัวสั่นด้วยความโกรธและต้องการที่จะวิ่งกลับเข้าไปข้างในเพื่อโต้เถียงกับจาวเหลียนอีกเล็กน้อยอย่างไรก็ตามนางถูกหยุดโดยหยูซู่ “นายหญิง อย่าเลยเจ้าค่ะ มันดีกว่าที่จะสร้างปัญหา เราไม่จำเป็นต้องโต้เถียงกับคนแบบนั้น”
นางกำนัลหลิวสูดหายใจเข้าลึกๆ และในที่สุดก็จำได้ว่านางมีอย่างอื่นให้ทำ ขอบคุณ เพียงแค่นี้เท่านั้นที่นางเต็มใจฟังคำแนะนำของหยูซู่และหลีกเลี่ยงการโต้เถียงกับเขา เมื่อหันไป นางก็ดึงหยูซู่ไปที่คุกเย็น
นางต้องการพบบุตรชายของนางนางได้ยินมาว่าสถานที่ซึ่งเขาถูกขังนั้นมีสภาพแย่มาก ในอดีตมีหลายคนที่ตายไปแล้วในห้องขัง ก่อนที่มันจะถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องถูกประหารชีวิต ไม่จำเป็นต้องมีการดำเนินการ แต่สภาพแวดล้อมที่น่ารังเกียจทำให้การอยู่รอดยาก นางไม่เคยเห็นคุกเย็น แม้กระนั้นนางได้ยินข่าวลือมากมายจากการอาศัยอยู่ในพระราชวังแห่งนี้ตลอดชีวิตของนาง ยิ่งนางเข้าใจมากเท่าไหร่ ใจนางก็สั่นมากขึ้นเท่านั้น นางกลัวว่าโมเอ๋อของนางจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในนั้น และนางก็หวังอย่างยิ่งว่าเขาจะถูกปล่อยออกไป….novel-lucky
ในเวลาเดียวกันนางเข้าใจดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ซวนเทียนโมจะถูกปล่อยออกมา เมื่อเขาได้รับการปล่อยตัว เขาจะถูกพาไปยังที่ลานประหาร นางมีเวลาเพียง 3 วันเท่านั้น สามวันจะเพียงพอสำหรับนางที่จะพลิกสถานการณ์
”เจ้าเป็นใคร? หยุด ! ” ที่ด้านหน้าของคุก ผู้คุมที่ยืนอยู่ด้านหน้า หอกของพวกเขาชี้ไปที่พระสนมหลิว พวกเขายังกล่าวด้วยเสียงดังว่า “คุกเย็นเป็นสถานที่สำคัญ ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ! ”
นางกำนัลหลิวสูดหายใจลึกๆ และทำทุกอย่างให้สงบนิ่ง ในขณะเดียวกันนางก็มองหยูซู่ หยูซู่มอบเงิน 2 ถุงที่ได้จัดเตรียมไว้แล้วกล่าวกับทั้งสองว่า “นี่คือนางกำนัลหลิว เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายแปด พระองค์กำลังจะถูกประหารชีวิต ข้าขอให้เจ้าสงสารจิตใจอันบอบบางของเจ้านายข้าด้วย และให้พวกเราเข้าไปดู ! เพียงแค่ปฏิบัติต่อมันเหมือนเราส่งองค์ชายแปดออกไป”
นางร้องไห้และขอร้องด้วยน้ำตาแต่ผู้คุมทั้งสองยังคงเพิกเฉยต่อนาง พวกเขาไม่ได้เหลียวมองไปที่ถุงเงินแม้แต่น้อย พวกเขากล่าวอย่างเย็นชา “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครก็ตาม เว้นแต่เจ้าจะได้รับพระราชโองการจากฮ่องเต้หรือจากองค์ชาย ไม่ต้องพูดถึงพระสนม แต่ถึงแม้จะเป็นฮองเฮาก็ไม่สามารถเข้าเยี่ยมได้”
“เราแค่จะเข้าไปดูแล้วเราจะออกมา เราขอร้องเจ้าได้หรือไม่ ! ” หยูซู่ยังคงอ้อนวอนต่อไป “เจ้าสามารถส่งคนติดตามเราเข้าไปได้ เป็นเพียงเราสองคนที่เข้าไป ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”
อย่างไรก็ตามผู้คุมไม่ได้พูดอะไรอีกพวกเขาจ้องมองไปข้างหน้าและไม่ได้สนใจทั้งสองเลย
หยูซู่ต้องการที่จะขอร้องเพิ่มอีกเล็กน้อยแต่พระสนมหลิวโบกมือแล้วหันกลับมากล่าวเบา ๆ ว่า “มันไร้ประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องขอร้องต่อไป ข้าไม่เคยได้ยินใครที่สามารถเข้าไปในห้องขังได้ ระหว่างทางข้าได้พิจารณาผลลัพธ์แบบนี้แล้ว เหตุผลที่ข้ายังอยากลองคือข้าไม่รู้สึกท้อ”
นางจากไปและหยูซู่รีบตามนางไปข้างหลังอย่างเร่งด่วนโดยถามว่า “พวกเราไม่สามารถพบพระองค์ได้จริงหรือเจ้าคะ ? ”
สีหน้าของพระสนมหลิวเคร่งขรึมไม่มีใครสามารถคิดได้ว่านางคิดอะไรอยู่เพราะนางไม่ตอบคำถามของหยูซู่ นางขมวดคิ้วเล็กน้อยและเปลี่ยนทิศทางพร้อมกับเพิ่มความเร็ว หยูซู่เห็นความเกลียดชังที่เล็ดลอดออกมาจากพระสนมหลิว แต่นางไม่สามารถเข้าใจได้ กับสิ่งที่พวกนางเป็น อาจเป็นไปได้ว่าเจ้านายของนางยังคงมีไพ่ตายใบสุดท้าย
เมื่อเทียบกับพี่สาวของนางซึ่งมีแผนการมากมายพระสนมหลี่ก็ยิ่งขี้ขลาดมากขึ้น เมื่อสถานการณ์ขององค์ชายแปดมาถึงหูของนางในตำหนักจางหนิง นางทุบถ้วยชาด้วยความกลัว แม้ว่ามันจะไม่ใช่บุตรชายของนางเอง แต่ถ้าองค์ชายแปดตายไปจริง ๆ มันจะดีมากสำหรับบุตรชายของนาง แต่นั่นก็ยังมีชีวิตอยู่ ในที่สุดเขาก็เกี่ยวข้องกับนางด้วยสายเลือด ในขณะที่เขาเป็นหลานชายของนาง ทันใดนั้นจะได้รับโทษประหาร เรื่องนี้ทำให้พระสนมหลี่รู้สึกประหม่า นางยังเชื่อมโยงกับสิ่งนี้ หากเฟิงเอ๋อของนางแข่งขันกับองค์ชายเก้าเพื่อบัลลังก์นั้น ในท้ายที่สุดเขาจะได้พบจุดจบเช่นนี้หรือไม่ ?
อย่างไรก็ตามความวุ่นวายนั้นกินเวลาเพียงชั่วครู่ขณะที่นางมากับความคิดของนางอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะไม่ถูกจำกัดโดยผู้อื่นหรือถูกมองว่าเป็นศัตรู ตัวเลือกเดียวคือการเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดและให้ทุกคนเชื่อฟังทุกสิ่งที่พวกเขาพูด ตราบใดที่เฟิงเอ๋อของนางสามารถขึ้นสู่ตำแหน่งฮ่องเต้ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องกลัวใครหรืออะไรอีกต่อไป ในทางตรงกันข้าม ถ้ามีคนอื่นขึ้นครองบัลลังก์ นางและเฟิงเอ๋อจะต้องใช้เวลาที่เหลือในชีวิตของพวกเขาอย่างใจหายใจคว่ำ
ในขณะที่พระสนมหลี่กำลังคิดถึงสิ่งเหล่านี้นางกำนัลหลิวก็มาถึง เมื่อเห็นว่าพี่สาวคนนี้ถูกลดตำแหน่งอีกครั้ง พระสนมหลี่ไม่ปรารถนาที่จะทำสิ่งที่ยากสำหรับนางอีกต่อไป นางไม่เคยได้รับการเลื่อนตำแหน่งอีกต่อไปอีกแล้ว นางพึ่งบ่าวรับใช้ของนาง จูเอ่อ ช่วยคนที่มาคารวะนางให้ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นนางจึงถามว่า “ท่านพี่ แทนที่จะไปขอความช่วยเหลือจากฮองเฮา ท่านพี่มาที่นี่เพื่อขอความช่วยหรือเจ้าคะ ? ” เช่นเดียวกับที่ถามคำถามนี้ นางคิดว่าพี่สาวคนนี้มักจะมาขอความช่วยเหลือจากนาง ดังนั้นนางจึงยิ้มอย่างขมขื่น “ตำแหน่งนี้เป็นเพียงพระสนม ท่านพี่ก็รู้ว่าข้าได้มาอย่างไร เราทั้งคู่ควรมีความชัดเจนในตำแหน่งที่เราอยู่ในสายตาของฝ่าบาทในตอนนี้”
นางกำนัลหลิวมองที่นางและถอนหายใจอย่างแผ่วเบาโดยกล่าวว่า“ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากเจ้า บุตรชายของข้าจะถูกพรากไปในไม่ช้า และข้าก็รู้สึกอึดอัดใจ ข้าคิดว่าตำหนักแห่งนี้มีญาติ ข้าจึงมาที่นี่เพื่อนั่งพัก” ในขณะที่กล่าวสิ่งนี้นางจ้องที่ต่างหูซึ่งพระสนมหลี่สวม มันเป็นสิ่งที่นางมอบให้กับอีกฝ่ายก่อนหน้านี้ มันเป็นสิ่งที่ย่าของตระกูลหลิวมอบให้ จิตใจของนางกำนัลหลิวเริ่มทำงานแต่ก็ไม่สังเกตเห็นได้ชัด ขณะที่นางกล่าวเบา ๆ ว่า “ท่านย่าพูดถูก การต่อสู้ของเราเป็นเรื่องระหว่างเราสองคน แต่เมื่อมีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง เราต้องเผชิญหน้าด้วยกัน ตอนนี้โมเอ๋อของข้าได้พ่ายแพ้จนถึงขั้นเสียชีวิต แต่วันนี้…”
พระสนมหลี่ตัวแข็งทื่อและทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่านางกำนัลหลิวแสดงท่าทางของนาง องค์ชายแปดกำลังจะตาย และนางก็ไม่มีความหวังอีกต่อไป ดังนั้นนางจึงนำข้อพิจารณาของนางไปที่เฟิงเอ๋อ แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน การมีอีกหนึ่งแผนการช่วยเหลือจะดีกว่า ไม่ต้องห่วงเรื่องของนางในพระราชวังแห่งนี้ ดังนั้นพระสนมหลี่จึงมองเห็นความกตัญญูและใช้ความคิดริเริ่มที่จะช่วยเหลือนางกำนัลหลิว นางกล่าวอย่างจริงจัง “ขอบคุณท่านพี่ที่ต้องการช่วยเฟิงเอ๋อ ถ้าวันนั้นมาถึง เมื่อเฟิงเอ๋อครองบัลลังก์ได้สำเร็จ เราจะไม่ลืมพระคุณของท่านพี่อย่างแน่นอน”
พี่น้องคู่นี้จับมือและพูดคุยกันที่ตำหนักจางหนิงเป็นเวลา2 ชั่วยาม และบทสนทนาส่วนใหญ่วนเวียนอยู่กับองค์ชายหก ไม่ว่าจะได้รับบัลลังก์หรือได้รับเฟิงหยูเฮงจากองค์ชายเก้า ตราบใดที่องค์ชายเก้ายังมีชีวิตอยู่ ไม่มีใครมีโอกาสเลย
พระสนมหลี่รู้สึกว่ามีหนทางอย่างไรก็ตามจูเอ่อรู้สึกค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่นางได้ยิน
ในที่สุดนางกำนัลหลิวก็กลับไปจูเอ่อรีบไปแนะนำพระสนมหลี่อย่างรวดเร็วว่า “ท่านอย่าเชื่อสิ่งที่นางกำนัลหลิวพูดนะเจ้าคะ ! ถ้านางเป็นคนฉลาดและมีความสามารถในการสนับสนุนองค์ชาย นางจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบันของนาง ขณะนี้ท่านเป็นพระสนม ในขณะที่นางเป็นเพียงนางกำนัล เราไม่สามารถเคียงข้างนางในแผนการของนางได้ ไม่ว่าข้าจะมองอย่างไร มันก็เป็นการสูญเสีย”
“ข้ารู้”พระสนมหลี่กล่าวด้วยท่าทางหนักแน่น “นางชัดเจนมากเกี่ยวกับคนแบบไหนที่นางเป็น แต่ในท้ายที่สุด ข้าหวังว่าองค์ชายหกจะก้าวไปอีกขั้น หากนางต้องการให้การสนับสนุน เพียงให้นางให้การสนับสนุน ที่แย่ที่สุดเราก็เป็นแบบกงซาน เมื่อมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับนาง เราจะผลักทุกอย่างให้นาง เพียงแค่ปฏิบัติต่อมันเหมือนเป็นการละทิ้งตัวเราเอง สำหรับคนที่สามารถสนับสนุนเฟิงเอ๋อได้อย่างแท้จริง นั่นก็คือองค์หญิงจี่อัน”
จูเอ่อรู้สึกว่าจิตใจของนางตึงเครียดเจ้านายของนางปฏิเสธที่จะยอมแพ้ หลังจากกล่าวและทำเสร็จแล้ว นางก็ยังอยากให้องค์ชายหกมีความสัมพันธ์กับพระชายาหยู นางถอนหายใจ นี่คือสิ่งที่มันหมายถึงการเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของฮ่องเต้ ! มีองค์ชายมากมาย และนี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับทุกรุ่นและทุกราชวงศ์ใช่หรือไม่ ? “องค์หญิงจี่อันแต่งงานแล้ว” นางกลับสู่ความเป็นจริงอย่างอ่อนแอ แต่นางไม่คิดอย่างแท้จริงว่าพระสนมหลี่จะสามารถฟังนางได้ ดังที่จูเอ่อเห็นมัน พระสนมหลี่นั้นถูกอาคมมาแล้ว ไม่ว่านางจะพูดอะไรมันก็จะไร้ความหมาย
แน่นอนว่าพระสนมหลี่ไม่สนใจเลยเกี่ยวกับคำว่า“องค์หญิงจี่อันได้แต่งงานไปแล้ว” นางใช้สิ่งที่นางกำนัลหลิวกล่าวกับนางในการบรรยาย “เราต้องกำหนดภาพในอนาคตของพวกเขา ไม่เป็นไรถ้านางแต่งงานแล้ว ตราบใดที่คนที่นางแต่งงานตายไป นางก็จะเป็นอิสระอีกครั้ง ข้าไม่ได้เป็นแม่สะใภ้ที่เรียกร้องและจะไม่ปฏิบัติต่อนางไม่ดี เพียงเพราะนางแต่งงานแล้ว เมื่อนางแต่งงานกับเฟิงเอ๋อ ข้าก็จะปฏิบัติต่อนางเช่นเดียวกับที่แม่บุญธรรมทำได้ นางจะเข้าใจ”
เข้าใจอะไร? จูเอ่อคิด ถ้าองค์หญิงจี่อันได้ยินสิ่งนี้ และได้ยินพระสนมหลี่สาปแช่งองค์ชายเก้าให้ตายอย่างรวดเร็ว ด้วยอารมณ์ขององค์หญิงจี่อัน นางจะตบหรือไม่ นางถอนหายใจ “ท่านถูกสะกดด้วยคำพูดของนางกำนัลหลิว แต่ข้าไม่อยู่ในตำแหน่งที่จะพูดอะไรเลย ดังนั้นทุกอย่างจะต้องทำตามที่ท่านกล่าวเจ้าค่ะ ! ”
“สะกดหรือ…”พระสนมหลี่พึมพำกับตัวเองดูเหมือนจะจับอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นนางก็กล่าวว่า “จูเอ่อ เจ้าเตือนข้าในสิ่งนี้…”
ตอนที่ 991 ดำเนินการ?
ตอนที่991 ดำเนินการ?
การได้เห็นพระสนมหลี่ไปที่ตู้เสื้อผ้าของนางและดึงผ้าขาวออกมานางดึงเข็มออกมาจำนวนหนึ่งก่อนที่จะเข้าห้องโถงด้านใน และเริ่มทำสิ่งที่นางทำได้ดีที่สุดด้วยการยัดตุ๊กตาหุ่นตัวเล็ก ๆ แม้ว่าจูเอ่อไม่สามารถทำอะไรได้อย่างเต็ม นางก็ยังคงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แม้ว่าจะเป็นข้อห้ามสำหรับพระสนมหลี่ที่จะแทงตุ๊กตาหุ่นมันก็ดีกว่าทำอย่างอื่นเพื่อต่อต้านองค์ชายเก้า ตราบใดที่นางกำนัลของตำหนักจางหนิงไม่ได้พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ข่าวเรื่องนี้จะไม่แพร่กระจายออกไป ตอนนี้นางอยากให้พระสนมหลี่เน้นความพยายามของนางในการแทงตุ๊กตาและอยู่ในตำหนักจางหนิง นางจะต้องไม่ทำปฏิกิริยาใด ๆ กับนางกำนัลหลิว
จูเอ่อมองที่พระสนมหลี่และตัดสินใจออกจากห้องโถงด้วยตัวเองนางแจ้งกับนางกำนัลคนอื่น ๆ ในตำหนักว่า “ในอนาคตเมื่อนางกำนัลหลิวมาอีกครั้ง เพียงให้นางอยู่ที่ข้างนอก ไม่ว่าเจ้าจะใช้ข้อแก้ตัวอะไร แม้ว่าเจ้าจะต้องไล่นางก็ตาม เจ้าต้องไม่ปล่อยให้นางเข้ามา เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ”
นางกำนัลไม่รู้ว่าทำไมถึงมีคำสั่งเช่นนี้แต่หลังจากคิดไปเล็กน้อย นางก็เป็นเพียงนางกำนัล แต่นางก็เป็นพี่สาวของพระสนมด้วย ทั้งสองวิธีพวกนางไม่เคยใกล้ชิดกันมาก่อน เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็ต้องเป็นว่าพระสนมหลี่ไม่ต้องการพบนาง ! ดังนั้นพวกนางพยักหน้าและปฏิบัติตาม แสดงว่าพวกนางจะไม่ยอมให้นางกำนัลหลิวหรือใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับตำหนักจิงซีเข้าตำหนักจางหนิง
มันเป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่อยู่นอกพระราชวังที่จะรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในพระราชวังเมื่อเร็ว ๆ นี้คณะกรรมการสำนักการลงโทษได้ดำเนินการกับซวนเทียนโม ซวนเทียนหมิงกำลังยุ่งอยู่กับการจู่โจมค้นตำหนักเซียง และนำกลุ่มในการลงทะเบียนสิ่งต่าง ๆ ที่ถูกยึด พวกเขากำลังเตรียมที่จะเพิ่มมันเข้าไปในท้องพระคลังในอีกสามวันต่อมา
เมื่อเขาเห็นรากฐานขององค์ชายแปดเขาก็ถอนหายใจและคิดว่าการจู่โจมครั้งที่แล้วของชายาไม่รุนแรงพอ ! องค์ชายแปดมีที่ซ่อนหลายแห่งสำหรับสมบัติเขา ตำหนักมีทางเดินลับและห้องใต้ดินอีก พวกมันทั้งหมดมีสมบัติมากมาย เมื่อเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่ยกออกไปทีละหีบ เขารู้สึกมีความสุขมาก หากสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดถูกวางไว้ในมิติของเฟิงหยูเฮงแล้ว มันจะยอดเยี่ยมขนาดนี้ !
แน่นอนว่าเขาไม่กล้าบอกเฟิงหยูเฮงเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้หลังจากกลับตำหนักหยูเขายังบอกนางว่า “ก่อนหน้านี้เจ้ากวาดของในตำหนักเซียงจนเกลี้ยง ราชสำนักไม่สามารถหาสิ่งดี ๆ ได้” อาจเป็นไปได้ว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น ? ช่างเป็นเรื่องตลกบนพื้นฐานของการเสพติดในการขโมยสิ่งของของชายาเขา ถ้านางรู้ว่าองค์ชายแปดยังคงมีสิ่งของดี ๆ อีกมากมาย นางจะไม่ไปขโมยตอนกลางคืนหรือ ! อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านั้นได้รับการลงทะเบียนแล้วและจะถูกเพิ่มเข้าไปในท้องพระคลัง เขาไม่อาจปล่อยให้พวกมันหายไปภายใต้จมูกของเขา
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่สนใจสิ่งที่เขากล่าวนางมีความกังวลเพียงแค่ว่าองค์ชายแปดจะถูกประหารชีวิตภายในสามวันจริงหรือไม่ ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “พระราชโองการของฮ่องเต้ได้ถูกประกาศออกไปแล้ว สามวันต่อมา เวลาเที่ยงครึ่ง คณะกรรมการสำนักการลงโทษจะดำเนินการตามกฎหมาย หากมีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ กับสิ่งนี้ เท่าที่ข้าเห็น ชายชราคนนั้นอาจเลิกเป็นฮ่องเต้ได้เช่นกัน”
สามวันต่อมาซวนเทียนหมิงมารับตัวองค์ชายแปดจากคุกเย็นเป็นการส่วนตัวหลังจากใช้เวลาสามวันในคุกเย็นเหมือนน้ำแข็ง องค์ชายแปดก็ดูเหมือนเสียใจ ขาของซวนเทียนโมนั้นแข็งจากการนั่งบนน้ำแข็งตลอดเวลา ไม่สามารถเดินได้ เขาสามารถเดินได้โดยอาศัยขันทีที่แข็งแรงเท่านั้น
ในขณะที่เขาขยับขาไม่ได้เขาก็ค่อนข้างตื่นตัว เมื่อเขาเห็นซวนเทียนหมิง เขาก็ตะโกนเสียงดัง “ข้าแพ้ แต่เจ้าก็ไม่อาจชนะได้เช่นกัน”
ซวนเทียนหมิงมีความปรารถนาที่จะเถียงกับเขาอย่างไรคนผู้นี้กำลังจะตาย การพูดอะไรจะเสียเวลา
เขาพาองค์ชายแปดออกจากพระราชวังเป็นการส่วนตัวและพาเขาไปยังห้องขังเพื่อรับโทษก่อนที่จะส่งเขาไปที่ซูจิงหยวน อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ติดตามพวกเขาไปยังลานประหาร ในท้ายที่สุดพวกเขายังคงเป็นพี่น้องกัน แม้ว่าในอดีตที่ผ่านมาจะมีความเป็นปฏิปักษ์ แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะเห็นอีกฝ่ายถูกตัดหัวกับตาของเขาเอง ดังนั้นเขาจึงโบกมือและปีนเข้าไปในรถม้าของราชสำนักพร้อมกับเป่ยจื่อ และกลับไปที่ตำหนักหยู
ซวนเทียนหมิงไม่ต้องการที่จะดูองค์ชายแปดถูกตัดหัวแต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบพี่น้อง ! หลังจากที่เขากลับไปที่ตำหนัก เขาได้ยินนางกำนัลอาวุโสโจวกล่าวว่า “พระชายาไปที่ลานประหารกับองค์หญิงหวู่หยาง และคุณหนูตระกูลเฟิง รวมถึงคุณหนูตระกูลเหรินเพคะ พวกนางบอกว่าพวกนางจะดูการประหารชีวิตเพคะ”
ตรงข้ามกับลานประหารมีโรงเตี้ยม2 ชั้น มีห้องส่วนตัวพร้อมหน้าต่างที่หันหน้าเข้าหาลานประหาร นั่งที่หน้าต่างมองเห็นสถานการณ์ได้ชัดเจน ในเวลานี้เฟิงหยูเฮง, ซวนเทียนเก้อ, เหรินซีเฟิง และเฟิงเทียนหยูนั่งที่โต๊ะ ขณะจิบชาพวกนางรอเวลาของการประหารชีวิต
เสี่ยวเอ้อที่มาจัดหาชาให้พวกนางกล่าวว่า“ห้องส่วนตัวนี้ได้รับการเรียกขานกันว่าห้องสังเกตการณ์ประหาร ไม่ปิดบังจากท่าน แต่ตั้งแต่ประกาศพระราชโองการ ห้องส่วนตัวนี้ได้รับการร้องขออย่างมาก ! ” เสี่ยวเอ้อกล่าวด้วยสีหน้าสนุกสนานบนใบหน้าของเขา ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงสิ่งที่สนุกสนานมาก และห้องส่วนตัวนี้จะจัดงาน ในความเป็นจริงมันเป็นห้องสำหรับดูผู้คนถูกประหารชีวิต มันเป็นห้องพิเศษสำหรับการดูคนถูกฆ่าตาย
เมื่อเสี่ยวเอ้อออกไปเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “พูดมา เจ้าคิดว่าเสี่ยวเอ้อมีความสุขเพราะห้องส่วนตัวนี้ได้รับการร้องขอมากหรือไม่ ? หรือเจ้าคิดว่าเพราะคนที่ถูกประหารนั้น ? ”
ซวนเทียนเก้อยักไหล่“มันเป็นไปได้ทั้งสองอย่าง ความโปรดปรานที่พี่แปดได้รับ อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของ