เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 834
ซิ่ว!
ทันใดนั้นเสือเขาแปลงเป็นเงาและพุ่งเข้าหา เฉินหาวและคนอื่น ๆ
เมื่อเห็นว่าเสือขาวแค่คนเดียวก็กล้าโจมตีพวกอันธพาลหลายสิบคนเฉินเฉิงก็รู้สึกโกรธ
เขาตะโกนว่า: “จัดการมัน! ฆ่ามันให้ตาย!”
“ครับ นายน้อย!”
“พี่น้องมากับข้า!”
“ฆ่า!”
เฉินหาวและคนอื่นๆวิ่งเข้าหาเสือขาวทันที
บูม!
บูม!
บูม!
…
เสียงดังเป็นชุด
สามนาทีต่อมา
เฉินหาวและคนอื่นๆทั้งหมดนอนอยู่บนพื้นและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ไม่มีใครลุกขึ้นยืนได้
“นี่……”
เฉินเฉิงตะลึง
เขามองดูเสือขาวด้วยสายตาสยดสยอง
เสือขาวบิดข้อมือแล้วพูดด้วยอย่างเหยียดหยาม “กลุ่มขยะ กล้าอวดดีต่อหน้าท่านแม่ทัพรนหาที่ตายชัดๆ!”
พูดจบเสือขาวก็ยืนอยู่ข้างหลังหยางเฟิงด้วยความเคารพ
หยางเฟิงเงยหน้ามองเฉินเฉิงที่กำลังตกตะลึงและถามด้วยรอยยิ้มว่า “นายน้อยเฉิน ตอนนี้เราจะพูดคุยเรื่องชดใช้ค่าเสียหายได้หรือยัง？”
เฉินเฉิงสูดหายใจลึกกัดฟันพูดว่า: “หยางเฟิงแกต้องการอะไรกันแน่?”
“ง่ายมากทุกอย่างที่ฉันต้องการอยู่ที่นี่”
เมื่อกล่าวเช่นนั้นหยางเฟิงโยนสัญญากับฉบับหนึ่งให้เฉินเฉิง
เฉินเฉิงดูสัญญาและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“แกต้องการโรงงานตระกูลเฉิน？” เขามองหยางเฟิงอย่างเหลือเชื่อ
หยางเฟิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม: “ถูกต้อง! แค่คุณยินดีมอบโรงงานตระกูลเฉินฉัน เรื่องนี้วันนี้ฉันจะลืมให้หมด!”
“หยางเฟิงแกฝันไปเถอะ! แม้ฉันต้องตายก็ไม่มอบโรงงานให้แก!” เฉินเฉิงตะโกน
หลังจากการสูญเสียเมืองท่าโรงงานแห่งนี้ได้กลายเป็นอุตสาหกรรมที่สำคัญที่สุดของตระกูลเฉิน
อีกทั้งโรงงานแห่งนี้ยังนำเข้าอุปกรณ์ที่ทันสมัยที่สุดมูลค่านับพันล้านจากต่างประเทศ สามารถทำกำไรให้ตระกูลเฉินนับหมื่นล้านทุกปี
ถ้าเขากล้ามอบโรงงานให้หยางเฟิง พ่อของเขาคงไม่มีทางปล่อยเขาแน่!
“ไม่ยอม?”
หยางเฟิงหรี่ตา: “ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นเราคงต้องคิดบัญชีกันหน่อย เสือขาว สอนบทเรียนที่ลึกซึ้งให้นายน้อยเฉินหน่อย!”
“ครับ!”
เสือขาวหัวเราะเย้ย
“แกจะทำอะไร อย่าเข้ามา!”
เมื่อเห็นเสือขาวกำลังเดินเข้ามาหาเขา
เฉินเฉิงตกใจ!
อย่างไรก็ตามเสือขาวไม่สนใจเฉินเฉิงและขยับมือเบาๆ…
“อ๊ะ!”
ทันใดนั้นทั้งสำนักงานเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนของเฉินเฉิง!
สิบนาทีต่อมา
หยางเฟิงมองเฉินเฉิงซึ่งนอนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดและถามด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันว่า “เป็นอย่างไรบ้าง เปลี่ยนใจแล้วหรือยัง?”
เฉินเฉิงนอนอยู่บนพื้นหน้าของเขาซีดราวกับกระดาษ
เมื่อกี้มันน่ากลัวมาก เสือขาวไม่ใช่คน!
หักแขนของเขาหลายสิบครั้งต่อกัน
สำหรับเฉินเฉิงทุกครั้งมันเจ็บเหมือนตายทั้งเป็น
จนกระทั่งเฉินเฉิงทนไม่ไหวเสือขาวจึงหยุด
เฉินเฉิงนอนอยู่บนพื้นและพูดด้วยใบหน้าเศร้าโศก: “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้คุณ แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ! โรงงานนี้เป็นของพ่อฉัน มีเพียงลายเซ็นพ่อฉันเท่านั้นที่สามารถโอนโรงงานนี้ให้กับคุณได้!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเฉิงหยางเฟิงก็พูดอย่างเฉยเมย: “ถ้าอย่างนั้น! งั้นคุณก็โทรหาพ่อของคุณและให้เขามาเซ็นชื่อทันที!”
มาถึงขั้นนี้แล้ว
เฉินเฉิงไม่กล้าขัดคำสั่งของหยางเฟิง
เพราะหยางเฟิงเป็นคนบ้า ถ้าไม่ทำตามที่เขาบอก
ใครจะไปรู้ว่ามันจะทำอะไรบ้าๆ?
เฉินเฉิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างสั่นๆและโทรหาพ่อของเขา