คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1034
เทพธิดาตัวน้อยรู้ว่าลมหายใจของเธอใกล้จะหมดลงแล้ว เธอไม่สามารถแสร้งทำเป็นแข็งแกร่งได้อีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
“อย่าร้องไห้เลยนะ ได้โปรดอย่าร้องไห้…”
หัวใจของแดร์ริลบีบรัดมากยิ่งขึ้นและเขาก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาของเขาได้เช่นกัน เขากอดเธอแน่นก่อนจะพูดปลอบโยนเธอเบา ๆ “ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เธอจากฉันไป ไม่มีวัน!”
“แดร์ริล…”
เทพธิดาตัวน้อยซบหน้าลงบนหน้าอกของแดร์ริลพร้อมพยักหน้าก่อนจะพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ได้โปรดกอดฉันเอาไว้แน่น ๆ ฉันชอบความรู้สึกนี้มาก”
แดร์ริลโอบกอดเธอแน่นจนมือของเขาสั่นเทา
“แน่นขึ้น…ฉันหนาว ฉันหนาวมาก…”
เทพธิดาตัวน้อยรู้สึกว่าร่างกายของเธอเริ่มเบาลง และจิตใจของเธอก็เริ่มสับสน
เธอรู้ว่าเธอกำลังจะตายในไม่ช้า
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็พยายามตั้งสติอย่างเต็มที่และพูดกับแดร์ริลว่า “แดร์ริล ฉันอยากฟังนิทานอีก ฉันอยากฟังทุก ๆ เรื่องที่นายเล่า ฉันอยากฟังอีกเป็นร้อย ๆ เรื่องที่ออกมาจากปากของนาย”
“ได้สิ!”
แดร์ริลพยายามอดกลั้นต่อความเจ็บปวดแสนสาหัสภายในใจ เขายิ้มพร้อมพยักหน้า ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ ว่า “ฉันจะเล่าเรื่อง ผีเสื้อแห่งรักให้เธอฟัง”
เทพธิดาตัวน้อยพยักหน้าพร้อมหลับตาลง รอยยิ้มแห่งความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
‘ฉันนอนอยู่ในอ้อมกอดของแดร์ริลในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตของฉัน และฉันก็กำลังฟังเสียงอันไพเราะของเขา ฉันไม่เสียใจเลยที่ฉันสละชีวิตของตัวเองเพื่อเขา’
จากนั้นแดร์ริลก็เริ่มเล่านิทานให้เธอฟัง “เมื่อนานมาแล้ว ตระกูลชูมีลูกสาวชื่อว่า หญิงไท่…
“หญิงไท่ชอบอ่านและเขียน และเมื่อเธออายุได้ 16 ปี เธอก็ปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อที่เธอจะได้ไปเรียนหนังสือ จากนั้นเธอก็ได้พบกับชางโบที่นั่น
“เมื่อหญิงไท่เรียนจบ เธอก็เปิดเผยความลับที่ว่าเธอเป็นผู้หญิงให้ชางโบฟัง ชางโบทั้งประหลาดใจและดีใจมาก จากนั้นพวกเขาก็แอบหมั้นหมายกันอย่างลับ ๆ แต่ทางตระกูลชูยืนกรานที่จะให้หญิงไท่แต่งงานกับชายอื่น…
“เมื่อพวกเขาถูกกีดขวาง ชางโบก็ตรอมใจและล้มป่วยลงในเวลาต่อมา จากนั้นไม่นานเขาก็เสียชีวิตลง เมื่อหญิงไท่ได้ทราบข่าวเธอก็วิ่งไปยังหลุมฝังศพของชางโบและกระแทกศรีษะลงบนหลุมฝังศพของเขา…”
เมื่อเล่ามาถึงตอนจบ แดร์ริลก็พยายามระงับความเจ็บปวดภายในใจ เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเล่าต่อ “เดาสิว่าเกิดอะไรขึ้น? ชางโบและหญิงไท่กลายเป็นผีเสื้อทั้งคู่หลังจากที่พวกเขาตายไป และในที่สุดพวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างอิสระ…”
เมื่อเล่านิทานจบ แดร์ริลก็เฝ้ารอปฏิกิริยาของเทพธิดาตัวน้อยอย่างเงียบ ๆ
เขาอยากได้ยินเธอพูดว่า ‘ช่างเป็นเรื่องราวความรักที่งดงามจริง ๆ’
อย่างไรก็ตาม เทพธิดาตัวน้อยไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ!
แดร์ริลมองลงมาที่เธอ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
จิตใจของเขาปั่นป่วนทันที
เทพธิดาตัวน้อยยังคงนิ่งเงียบอยู่ในอ้อมแขนของเขา มีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าอันซีดเซียว ทว่าดวงตาของเธอกลับปิดแน่น
“ภรรยาตัวน้อย! ไอรีน! เทพธิดาตัวน้อย! ได้โปรดลืมตาขึ้นมองมาที่ฉัน! ฉันขอร้อง! อย่าทำให้ฉันกลัว ฉันขอร้อง! ฉันขอร้องล่ะเทพธิดาตัวน้อย! ได้โปรด ลืมตาขึ้นมาก่อนสิ…” แดร์ริลตะโกนร้องด้วยหัวใจที่แหลกสลาย