โรลลี่ทำหน้างงที่จู่ๆก็โดนเตะ ใบหน้าน่ารักของมันหันไปมองเฉียวฉู่อย่างสับสนราวกับจะถามว่าทำไมเจ้านายถึงได้ขัดจังหวะเวลากินอาหารของมัน
เฉียวฉู่มองไปทางจงจงพร้อมทำปากบุ้ยใบ้ส่งสัญญาณ
โรลลี่หันไปมองจงจง จากนั้นก็มองไปที่จวินอู๋เสียซึ่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ สุดท้ายก็มองไปที่ต้นไผ่ในมือที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่ง……
ในที่สุด โรลลี่ก็ยอมตัดใจจากต้นไผ่ แล้วคลานอุ้ยอ้ายเข้าไปหาจงจง
“โฮก แฮ่!!” โรลลี่กระโจนเข้าใส่จงจงที่ตัวเล็กกว่ามันและผลักจงจงลงไปที่พื้น วิญญาณหมีสองตัว หนึ่งสีทอง อีกหนึ่งสีดำขาว กลิ้งขลุกๆไปด้วยกันเป็นลูกบอล โรลลี่ใช้อุ้งเท้าของมันกอดรอบคอจงจงอย่างสนิทสนม
การแสดงความรักอย่างกะทันหันและไม่คาดคิดทำให้จงจงตกใจ เมื่อรู้สึกได้ถึงความสนใจเป็นพิเศษจากโรลลี่ ความกระตือรือร้นคาดหวังที่จะฟังคำตอบจากจวินอู๋เสียก็ลดลงอย่างรวดเร็ว
ความสำคัญของหมีวิญญาณที่มีต่อวิญญาณสัตว์อสูรนั้นไม่จำเป็นต้องพูดก็ชัดเจนอยู่แล้ว พวกเฉียวฉู่กำลังจะไปจากโลกวิญญาณ โรลลี่ งูกระดูกสองหัว และตัวอื่นๆก็ต้องตามไปด้วย ดังนั้นความรักที่โรลลี่แสดงออกมานั้น จงจงจึงไม่ได้สงสัยอะไรเลย
แต่ทั้งหมดนี้ชัดเจนแจ่มแจ้งในสายตาของน่าหลานเยว่และจ้าววิญญาณ พวกเขาสังเกตเห็นความลังเลในสายตาของจวินอู๋เสียมาตลอดตอนที่ 2132 แล้วพบกันใหม่ (2)
โรลลี่ทำหน้างงที่จู่ๆก็โดนเตะ ใบหน้าน่ารักของมันหันไปมองเฉียวฉู่อย่างสับสนราวกับจะถามว่าทำไมเจ้านายถึงได้ขัดจังหวะเวลากินอาหารของมัน
เฉียวฉู่มองไปทางจงจงพร้อมทำปากบุ้ยใบ้ส่งสัญญาณ
โรลลี่หันไปมองจงจง จากนั้นก็มองไปที่จวินอู๋เสียซึ่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ สุดท้ายก็มองไปที่ต้นไผ่ในมือที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่ง……
ในที่สุด โรลลี่ก็ยอมตัดใจจากต้นไผ่ แล้วคลานอุ้ยอ้ายเข้าไปหาจงจง
“โฮก แฮ่!!” โรลลี่กระโจนเข้าใส่จงจงที่ตัวเล็กกว่ามันและผลักจงจงลงไปที่พื้น วิญญาณหมีสองตัว หนึ่งสีทอง อีกหนึ่งสีดำขาว กลิ้งขลุกๆไปด้วยกันเป็นลูกบอล โรลลี่ใช้อุ้งเท้าของมันกอดรอบคอจงจงอย่างสนิทสนม
การแสดงความรักอย่างกะทันหันและไม่คาดคิดทำให้จงจงตกใจ เมื่อรู้สึกได้ถึงความสนใจเป็นพิเศษจากโรลลี่ ความกระตือรือร้นคาดหวังที่จะฟังคำตอบจากจวินอู๋เสียก็ลดลงอย่างรวดเร็ว
ความสำคัญของหมีวิญญาณที่มีต่อวิญญาณสัตว์อสูรนั้นไม่จำเป็นต้องพูดก็ชัดเจนอยู่แล้ว พวกเฉียวฉู่กำลังจะไปจากโลกวิญญาณ โรลลี่ งูกระดูกสองหัว และตัวอื่นๆก็ต้องตามไปด้วย ดังนั้นความรักที่โรลลี่แสดงออกมานั้น จงจงจึงไม่ได้สงสัยอะไรเลย
แต่ทั้งหมดนี้ชัดเจนแจ่มแจ้งในสายตาของน่าหลานเยว่และจ้าววิญญาณ พวกเขาสังเกตเห็นความลังเลในสายตาของจวินอู๋เสียมาตลอด
แม้ว่าจะมีจวินอู๋เหยาที่สามารถพาพวกเขาเข้าออกโลกวิญญาณได้ตามใจชอบอยู่ด้วย แต่พวกเขาไม่ใช่วิญญาณที่อาศัยอยู่ในโลกวิญญาณ พวกเขายังมีชีวิตอยู่ ยังเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์ เพื่อนพ้องของพวกเขาไม่ได้มีอยู่แต่ในโลกวิญญาณ แต่ยังมีครอบครัวและเพื่อนๆอยู่นอกโลกวิญญาณด้วย เป็นความสัมพันธ์ที่พวกเขาไม่อาจตัดขาดได้
จ้าววิญญาณรู้ดีว่าหลังจากที่จวินอู๋เสียออกจากโลกวิญญาณ นางจะไปตรวจสอบเรื่องวงเวทย์บูชายัญของอาณาจักรบนอย่างแน่นอน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่านางจะเจอกับอันตรายแบบไหน อย่าว่าแต่จะกลับมาที่โลกวิญญาณได้บ่อยๆรึเปล่าเลย แค่จะปกป้องตัวเองก็สิ้นเปลืองพลังงานไปมากแล้ว
ด้วยเหตุนั้น พวกเขาจึงแค่มองโรลลี่เบี่ยงเบนความสนใจของจงจงโดยไม่คิดจะเปิดโปง
“ข้ายังไม่ได้ขอบคุณเจ้าสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าคงหายไปแล้ว” น่าหลานเยว่เบนสายตาออกจากจงจง เขายกแก้วเหล้าขึ้นตรงหน้า ยิ้มและมองไปที่จวินอู๋เสีย
วันนั้นเขาถูกอูจิ่วทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส แม้แต่ตัวเขาเองยังคิดว่าเขาจะต้องตายในครั้งนี้แน่แล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะยังตื่นขึ้นมาพบวันใหม่ได้อีก จนกระทั่งเขาพบตัวเองถูกซ่อนอยู่ในความมืด มือสัมผัสได้ถึงอักขระเสริมวิญญาณที่สลักไว้บนพื้นรอบตัวเขา ตอนนั้นเองเขาจึงได้รู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่จริงๆ
ทุกอย่างหลังจากนั้นทำให้น่าหลานเยว่ตระหนักว่า ที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียใช้อักขระเสริมวิญญาณทำให้วิญญาณที่กำลังจะแตกสลายอยู่ในสภาพที่มั่นคงขึ้น และใช้เวลาช่วงสุดท้ายก่อนที่จ้าววิญญาณตัวปลอมจะมาถึงตัวพวกเขาแกะสลักอักขระเสริมวิญญาณปกปิดออร่าพลังวิญญาณไว้รอบๆตัวเขา ไม่เช่นนั้น ด้วยสภาพของเขา ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าอูจิ่วที่เกลียดเขาเข้าไส้จะปลิดชีวิตเขาทันทีหรือไม่ แค่โยนเขาเข้าไปในคุกใต้ดินและปล่อยไว้แบบนั้น ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็คงตายจากอาการบาดเจ็บ ไม่มีทางที่จะฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้!
สำหรับเขา จวินอู๋เสียคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้ เป็นหนี้บุญคุณที่เขาจะไม่มีวันลืม
น่าเสียดาย……
ระดับพลังของเขาไม่เพียงพอที่จะช่วยจวินอู๋เสียได้มากนัก
จวินอู๋เสียหยิบถ้วยชาขึ้นมาและชนแก้วกับน่าหลานเยว่เบาๆ ก่อนจะยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโลกวิญญาณ บางอย่างก็ดี บางอย่างก็แย่ แต่ไม่ว่าอย่างไร นางจะไม่มีวันลืมมัน novel-lucky
แม้ว่าจะมีจวินอู๋เหยาที่สามารถพาพวกเขาเข้าออกโลกวิญญาณได้ตามใจชอบอยู่ด้วย แต่พวกเขาไม่ใช่วิญญาณที่อาศัยอยู่ในโลกวิญญาณ พวกเขายังมีชีวิตอยู่ ยังเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์ เพื่อนพ้องของพวกเขาไม่ได้มีอยู่แต่ในโลกวิญญาณ แต่ยังมีครอบครัวและเพื่อนๆอยู่นอกโลกวิญญาณด้วย เป็นความสัมพันธ์ที่พวกเขาไม่อาจตัดขาดได้
จ้าววิญญาณรู้ดีว่าหลังจากที่จวินอู๋เสียออกจากโลกวิญญาณ นางจะไปตรวจสอบเรื่องวงเวทย์บูชายัญของอาณาจักรบนอย่างแน่นอน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่านางจะเจอกับอันตรายแบบไหน อย่าว่าแต่จะกลับมาที่โลกวิญญาณได้บ่อยๆรึเปล่าเลย แค่จะปกป้องตัวเองก็สิ้นเปลืองพลังงานไปมากแล้ว
ด้วยเหตุนั้น พวกเขาจึงแค่มองโรลลี่เบี่ยงเบนความสนใจของจงจงโดยไม่คิดจะเปิดโปง
“ข้ายังไม่ได้ขอบคุณเจ้าสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าคงหายไปแล้ว” น่าหลานเยว่เบนสายตาออกจากจงจง เขายกแก้วเหล้าขึ้นตรงหน้า ยิ้มและมองไปที่จวินอู๋เสีย
วันนั้นเขาถูกอูจิ่วทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส แม้แต่ตัวเขาเองยังคิดว่าเขาจะต้องตายในครั้งนี้แน่แล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะยังตื่นขึ้นมาพบวันใหม่ได้อีก จนกระทั่งเขาพบตัวเองถูกซ่อนอยู่ในความมืด มือสัมผัสได้ถึงอักขระเสริมวิญญาณที่สลักไว้บนพื้นรอบตัวเขา ตอนนั้นเองเขาจึงได้รู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่จริงๆ
ทุกอย่างหลังจากนั้นทำให้น่าหลานเยว่ตระหนักว่า ที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียใช้อักขระเสริมวิญญาณทำให้วิญญาณที่กำลังจะแตกสลายอยู่ในสภาพที่มั่นคงขึ้น และใช้เวลาช่วงสุดท้ายก่อนที่จ้าววิญญาณตัวปลอมจะมาถึงตัวพวกเขาแกะสลักอักขระเสริมวิญญาณปกปิดออร่าพลังวิญญาณไว้รอบๆตัวเขา ไม่เช่นนั้น ด้วยสภาพของเขา ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าอูจิ่วที่เกลียดเขาเข้าไส้จะปลิดชีวิตเขาทันทีหรือไม่ แค่โยนเขาเข้าไปในคุกใต้ดินและปล่อยไว้แบบนั้น ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็คงตายจากอาการบาดเจ็บ ไม่มีทางที่จะฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้!
สำหรับเขา จวินอู๋เสียคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้ เป็นหนี้บุญคุณที่เขาจะไม่มีวันลืม
น่าเสียดาย……
ระดับพลังของเขาไม่เพียงพอที่จะช่วยจวินอู๋เสียได้มากนัก
จวินอู๋เสียหยิบถ้วยชาขึ้นมาและชนแก้วกับน่าหลานเยว่เบาๆ ก่อนจะยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโลกวิญญาณ บางอย่างก็ดี บางอย่างก็แย่ แต่ไม่ว่าอย่างไร นางจะไม่มีวันลืมมัน