ฮองเฮายังรู้สึกว่ามีเครื่องดื่มมากเกินไปแต่ดูเหมือนว่ามันจะถูกดื่มโดยจาวเหลียน นางถือมันไว้ในมือของนางเพื่อติดตามสิ่งที่ปรากฏ เมื่อมันเย็น ฟางอี้ก็จะเทชาร้อน นางจิบเพียงสามจิบ ใครจะคิดว่าจาวเหลียนจะเป็นคนที่ดื่มเยอะขนาดนี้ ?
นางพูดอย่างไร้ประโยชน์“ใครบอกให้เจ้าดื่มมากขนาดนี้ ? ”
จาวเหลียนตบต้นขาของเขา“ข้าพูดสิ่งที่สนุกสนานมากสำหรับฮองเฮา ลากข้าออกไปกลางดึกเพื่อนั่งที่นี่และไม่ให้อะไรนอกจากชา ข้าจะทำอะไรได้อีก ไม่ว่าในกรณีใด พระองค์ให้ขนมอบกินได้หรือไม่ ? นอกจากนี้ถ้าข้าไม่ดื่มชา ข้าก็จะรู้สึกง่วงนอน ! พระองค์อาจมีบางอย่างในใจและนอนไม่หลับ แต่ใจของข้าใสแจ๋วเลยพะยะค่ะ ! ”
ฮองเฮารู้สึกเหมือนกำลังจะล่มสลายจาวเหลียนดูเหมือนสาวงามที่งดงามดุจนางฟ้า ใครจะรู้ว่าเขางดงามกว่าเฟิงเฉินหยูกี่เท่า แต่คนผู้นี้ไม่ใช่ผู้หญิงจริง ๆ เมื่อเขาต้องการ เขาสามารถทำหน้าที่ได้ดี แต่เมื่อคนภายนอกออกไป เขาจะเปิดเผยบุคลิกภาพเดิมของเขา ! เช่นเดียวกับการตบต้นขานั้น มันเป็น… เป็นการกระทำของผู้ชายอย่างแท้จริง
“ใจของเจ้าใสแจ๋วจริงหรือไม่? ” แม้ว่านางจะนึกตำหนิกในใจ ฮองเฮาไม่ได้เป็นคนที่จะละเลยการสัมภาษณ์จาวเหลียนเพราะปัญหาบุคลิกภาพของเขาบางส่วน นางถามเขาว่า “ถ้าใสแจ๋วจริง ๆ ทำไมเจ้าถึงมาที่ตำหนักจิงซีของข้าและปฏิเสธที่จะออกไป ? ”
เมื่อจาวเหลียนขอร้องแล้วฟางอี้ก็นำขนมอบมาให้สองสามชิ้น เขาหิวมากเช่นกัน ขณะที่เขาพูดว่า “ไม่ว่าข้าจะจากไปหรือไม่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงกับความคิดของข้าหรือไม่ ข้าถูกลากออกมาเป็นเวลาหลายปีจนข้าชินกับมันแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่มันไม่ได้รบกวนข้ามากขนาดนั้น อย่างมากข้าจะคิดถึงมันบ้างเป็นครั้งคราว ทำไมคนผู้นั้นถึงยังไม่มาหาพระองค์หรือดูรอบ ๆ ตำหนักจิงซี เพื่อดูว่าคนที่มองหาพระองค์มาแล้วหรือยัง และพวกเขาก็แค่หลบซ่อนตัวและไม่ได้ริเริ่มที่จะก้าวเข้ามา”
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าพบแล้วหรือ? ” ฮองเฮาไม่สามารถให้ความสนใจในหัวข้อนี้ได้เพียงเล็กน้อย และดูเหมือนว่านางจะบังคับให้คำถามของนางออกมา
จาวเหลียนรู้สึกเสียใจและส่ายหน้า“ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีใครที่อยู่ในตำหนักจิงซี แต่สำหรับบริเวณรอบ ๆ ตำหนักจิงซี ข้าไม่มีเวลาตรวจสอบอย่างละเอียด”
ฮองเฮาหัวเราะ“มีอะไรให้รู้สึกสบายใจ ? ถ้าพวกเขามาก็ไม่เป็นไร หากพวกเขาไม่มาก็ไม่เป็นไร ทั้งสองวิธีนั่นเป็นเพียงชีวิต มีบางครั้งที่ข้าหวังว่าพวกเขาจะทำหน้าที่ได้เร็วขึ้น ยิ่งเรื่องนี้เกิดขึ้นเร็วเท่าใดก็ยิ่งสามารถแก้ไขได้เร็วเท่านั้น มันจะช่วยข้าจากการใช้เวลาในแต่ละวันของข้าบนขอบหน้าผาและถูกคุกคามโดยผู้อื่น”
“คนผู้นั้นไม่สามารถคุกคามพระองค์อีกต่อไปใช่หรือไม่”จาวเหลียวยิ้ม และกล่าวว่า “คนผู้นั้นปีนขึ้นไปสูงอย่างรวดเร็ว เพียงแค่พริบตาเดียวนางปีนขึ้นไปบนแท่นบรรทมของฮ่องเต้ แต่แล้วพระองค์ล่ะ ? ฮองเฮา กี่ปีมาแล้วนับตั้งแต่ที่พระองค์ได้รับความโปรดปรานเป็นครั้งสุดท้าย ? ”
ใบหน้าของฮองเฮาเปลี่ยนเป็นสีแดงจากสิ่งที่เขาพูดแต่ไม่มีอะไรที่นางจะพูดเพื่อลบล้างมัน นางเพียงกล่าวว่า “เช่นนั้นปล่อยให้นางปีนต่อไป ข้าต้องการดูว่าวันหนึ่งนางจะปีนขึ้นไปเหนือข้าผู้นี้หรือไม่”
ทั้งสองนั่งตรงข้ามกันตั้งแต่ค่ำจนถึงพระอาทิตย์ขึ้นเรื่องนี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งจาวเหลียนไม่สามารถทนได้และหลับ ฮองเฮาจึงเรียกให้คนนำเขากลับไปที่ห้องนอนของเขา อย่างไรก็ตามนางยังคงนั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับ
ฟางอี้รู้ดีว่าฮองเฮากำลังคิดถึงบางสิ่งและนางอดไม่ได้ที่จะให้คำแนะนำ “พระองค์ไม่ต้องกังวลมากนัก การที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานสมาชิกในตำหนักในเป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง แม้ว่าวันนี้จะไม่มีพระสนมหยวน แต่ก็เคยมีพระชายาหยุนก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือ ? เมื่อข้าเห็นความโปรดปรานของฮ่องเต้นั้นถูกแบ่งปัน มันเป็นเรื่องดี ถ้ามันถูกสงวนไว้เฉพาะพระชายาหยุนเพียงคนเดียว นั่นก็หมายความว่าหัวใจของฝ่าบาทจะไม่มีใครอื่นอีก ! มีความเป็นไปได้ที่เมื่อพระสนมหยวนชูเริ่มต้นสิ่งต่าง ๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตำหนักในจะกลับมาเหมือนเดิมเมื่อ 20 ปีก่อน กลับสู่ภาวะปกติ”
ฮองเฮาได้ยินสิ่งนี้และหัวเราะอย่างขมขื่น“กลับมาเป็นปกติหรือ ? เป็นไปได้อย่างไร ? ข้าเข้าใจฝ่าบาทดี ตอนนี้แม้ฝ่าบาทจะไม่ปกติ เจ้ายังคิดว่าตำหนักในนี้จะเป็นปกติได้อย่างไร”
ฟางอี้ตกใจแล้วพูดว่า“พระองค์หมายถึง…”
“พระสนมหยวนชูใช้วิธีพิเศษเพื่อไปยังตำแหน่งของนางความโปรดปรานในปัจจุบันของนางไม่ได้มาจากจิตใจของฝ่าบาท” นางกล่าวด้วยความมั่นใจอย่างที่สุด “ถึงแม้ว่าข้ายังไม่รู้ว่านางใช้วิธีการแบบใด ไม่ว่าฝ่าบาทจะเมายาหรืออะไรก็ตาม สิ่งนี้สามารถรับประกันได้ว่าฝ่าบาทตกลงในแผนการของพระสนมหยวนชู” หลังจากพูดจบแล้ว นางลุกขึ้นยืนและกล่าวอย่างเหนื่อยล้าว่า “เอาล่ะนั่นก็เพียงพอแล้ว ช่วยข้าอาบน้ำและเปลี่ยนชุด ไม่เช่นนั้นข้าจะนอนไม่หลับ”
แม้ว่านางจะบอกว่านอนหลับนางจะนอนหลับบนเตียงได้อย่างไร ? กว่า 20 ปีแล้ว ! คนที่นางรักในที่สุดก็ทำลายความสงบสุขที่กินเวลานานกว่า 20 ปีในเวลาเช่นนี้ ในห้องโถงจาวเหอ สมาชิกในตำหนักในได้ใช้เวลาทั้งคืน น่าเสียดายที่มันไม่ได้เป็นของพวกนางและไม่ได้เป็นของพระชายาหยุน
ทุกคนรู้ว่าฮองเฮาเป็นผู้ทำงานร่วมกันที่ดีที่สุดของฮ่องเต้ตลอดหลายปีที่ผ่านมานางได้ติดตามเขาในการแสดงหลายครั้งและมีความเข้าใจโดยปริยายมากมาย พวกเขาไม่เคยสูญเสียการควบคุม นางเชื่อเสมอว่าทุกอย่างจะดำเนินต่อไปเช่นนั้นจนกระทั่งวันหนึ่งมาถึงเมื่อคนผู้นั้นไปเยี่ยม จากนั้นฮ่องเต้ก็จะตามหาผู้นำคนนี้และจับคนที่ถูกทิ้งไว้ และปลดนางออกจากตำแหน่งฮองเฮา เมื่อชีวิตของนางสิ้นสุดลง
ไม่ว่าทำไมฮ่องเต้จึงอนุญาตให้นางยังคงอยู่ในตำแหน่งฮองเฮาไม่ว่าเขาจะพบคู่ชีวิตของเขา จะมีความสุขอย่างแท้จริงหรือไม่ก็ตาม เขารู้สึกว่านางทำงานได้ดีมากในการบริหารตำหนักในงั้นหรือ นางยอมรับมันทั้งหมด นางรักคนผู้นั้น นางรักเขามากจนนางเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเขา นางมีความสุขอย่างมากกับการช่วยฮ่องเต้ใน “การตกปลา” น่าเสียดายที่ความสมดุลทั้งหมดนี้พังทลายในวันเดียว และคืนเดียว
ฮองเฮาหลับตาของนางและจิตใจของนางก็เต็มไปด้วยภาพของพระสนมหยวนชูที่ได้รับการสนับสนุนในห้องโถงจาวเหอ สิ่งนี้ทำให้หัวใจของนางปั่นป่วนและทำให้นางปวดหัว
เมื่อพูดถึงอาการปวดหัวนอกจากฮองเฮาแล้วยังมีอีกคน คนผู้นั้นคือพระชายาหยุน
สาวงามนอนหลับจนถึงสิบโมงครึ่งในตอนเช้าหลังจากลุกขึ้นนั่ง หัวของนางก็เจ็บปวดจนรู้สึกราวกับว่ามีบางคนกำลังทิ่มแทงอยู่ข้างใน นางจับหัวของนางอย่างขมขื่นและครวญครางเล็กน้อย พวกนางกำนัลยกผ้าม่านทันทีและกล่าวอย่างเงียบ ๆ “ท่านฮูหยินตื่นแล้วหรือเจ้าคะ ? ”
พระชายาหยุนตกตะลึงและถามโดยไม่รู้ตัว “เจ้าเรียกข้าว่าอะไร?” มองขึ้นไปที่นางกำนัลที่พูดเอ่อ… นางไม่ได้เป็นหนึ่งในนางกำนัลของตำหนักศศิเหมันต์ แต่นางก็ไม่คุ้นเคย ในอดีตอีกฝ่ายดูแลนาง หลังจากคิดไปเล็กน้อย…โอ้! นี่ไม่ใช่นางกำนัลของตำหนักจุนหรอกหรือ “อะไร ? ฮั่วเอ๋อเข้าไปในพระราชวังหรือ?”
บ่าวรับใช้ตอบโดยเร็วว่า“ท่านฮูหยิน ไม่ใช่องค์ชายเจ็ดเข้ามาในพระราชวัง ท่านเป็นฝ่ายออกมาจากพระราชวัง พระองค์บอกว่าไม่ดีที่จะพูดถึงท่านต่อไปเช่นเดียวกับในพระราชวังของฮ่องเต้ ดังนั้นเราจึงได้ปฏิบัติตามกฎเก่า และเรียกท่านว่าท่านฮูหยินเจ้าค่ะ”…ไอลีนโนเวล
“โอ้”พระชายาหยุนพยักหน้าด้วยความงุนงง หลังจากคิดไปเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะเป็นหมิงเอ๋อและอาเฮงที่พานางที่เข้ามาในตำหนัก พวกเขาบอกว่าพวกเขาจะพานางออกจากพระราชวังและส่งนางไปที่ตำหนักจุน ในท้ายที่สุดนางออกมาได้อย่างไรกันแน่ ? ทำไมนางถึงจำอะไรไม่ได้ ? “ไปเรียกฮั่วเอ๋อมาหาข้า” เนื่องจากไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตามกฎของพระราชวังจึงดีกว่า มันจะช่วยนางไม่จำเป็นต้องพูดคำนี้ต่อไปเรื่อย ๆ พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกมันทำให้นางรู้สึกรำคาญ
นางกำนัลเชื่อฟังมากและรีบไปเรียกซวนเทียนฮั่วทันทีเมื่อซวนเทียนฮั่วเข้าห้อง พระชายาหยุนนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับแสดงสีหน้าว่างเปล่า เขาไล่บ่าวรับใช้อย่างรวดเร็วร้องออกมาว่า “ท่านแม่เมื่อคืนดื่มสุราไปเท่าไหร่ขอรับ ? เมื่อหมิงเอ๋อและน้องสะใภ้พาท่านแม่มา ท่านแม่เมาจนหลับไปขอรับ”
“หืม? ” พระชายาหยุนมองมาที่เขาแล้วเงยหน้าขึ้นคิดว่า “ข้าดื่มสุราเยอะหรือ ? โอ้ ข้าดื่มสุราไปมาก แต่สุราแบบนั้นไม่มีผลอะไรมาก ข้าจะหลับได้อย่างไร ? ”
ซวนเทียนฮั่วพยักหน้าอย่างจริงจัง“จริง ๆ ท่านแม่หลับ มันเป็นเช่นนั้นเมื่อหมิงเอ๋อและน้องสะใภ้พยายามที่พาท่านแม่ออกจากพระราชวังขอรับ”
“เมื่อเจ้ายืนยันที่จะใช้ข้อแก้ตัวแบบนี้เพื่ออธิบายคิดว่าข้าจะยอมรับมันงั้นหรือ ! แต่ฮั่วเอ๋อ ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าไม่มึนงงจนลืมสิ่งต่าง ๆ ข้าชัดเจนมากเกี่ยวกับจำนวนสุราที่ข้าดื่ม ข้ายังจำได้ว่าข้ารู้สึกเวียนหัวทันทีหลังจากกลับไปที่ห้องนอนของข้าในตำหนักศศิเหมันต์ เจ้าช่วยอธิบายให้ข้าได้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงเวียนหัว”
ซวนเทียนฮั่วรู้สึกขมขื่นข้างในแต่ก็ยังพูดว่า “ท่านแม่รีบดื่มสุราทำให้ท่านรู้สึกเวียนหัวขอรับ”
“ฮึ”พระชายาหยุนเหลือบตา “เป็นอย่างที่พวกเจ้าพูด ! ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ข้าสามารถควบคุมบุตรได้น้อยลงทุกที พวกเจ้ารังแกข้าเมื่อข้าแก่ตัวลง ปิดบังทุกอย่างจากข้า”
“ท่านแม่ยังไม่แก่เลยขอรับ”ซวนเทียนฮั่วพูดความจริงว่า “เมื่อไม่นานมานี้เองที่พระราชวังไม่สงบ แม้ว่าเราจะยังไม่สามารถบอกได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพื่อให้ท่านแม่สามารถอยู่ในพระราชวังต่อไปได้ แต่เรารู้สึกว่าจะดีกว่าหากท่านแม่อยู่ที่นี่สักพัก ถ้าเสด็จพ่อถาม หมิงเอ๋อและข้าจะจัดการเองขอรับ”
“ไม่ต้องกังวลตาแก่ผู้นั้นจะไม่ถามถึงข้าอีกแล้ว” พระชายาหยุนยักไหล่ขณะที่มุมปากของนางขดเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยการเสียดสี “ฝ่าบาทมีคนคอยดูแลฝ่าบาทแล้ว ฝ่าบาทมีความสุขมาก ! ฝ่าบาทจะมีเวลาคิดเกี่ยวกับข้าได้อย่างไร ถ้าข้ารู้แล้วว่าวันหนึ่งจะมาถึง ข้าจะออกจากพระราชวังเมื่อ 20 ปีก่อน แต่…” หลังจากนางพูดสิ่งนี้นางถอนหายใจ “ถ้าข้าไม่ได้อยู่ในพระราชวัง ชีวิตของเจ้าและหมิงเอ๋อคงจะลำบากกว่านี้ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ข้าคิดถึงมันมากขึ้น ลืมไปเถิด ข้าจะยังคงอยู่ในพระราชวังต่อไป ที่แย่ที่สุดข้าแค่ปฏิเสธที่จะพบฝ่าบาท ฮั่วเอ๋อ บอกข้าทีว่าเป็นเพราะข้าชอบจะปฏิเสธที่จะพบฝ่าบาท ทำให้ฝ่าบาท…เปลี่ยนไปหรือไม่” ในขณะที่พระชายาหยุนพูด นางก็เริ่มที่จะนึกย้อนกลับไปถึงเวลาที่พวกเขาอาศัยอยู่บนภูเขา นางจำได้ทันทีเมื่อ 20 ปีที่นางใช้เวลาในพระราชวัง จากนั้นนางก็ส่ายหัวแล้วพูดกับตัวเองว่า “ไม่ถูกต้อง มันเป็นไปไม่ได้ที่ฝ่าบาทจะเปลี่ยนไปแบบนี้”
ซวนเทียนฮั่วเป็นทุกข์จับมือพระชายาหยุน เขาต้องการจะปลอบโยนนาง แต่เมื่อเขาอ้าปาก เขาก็ไม่รู้ว่าเขาควรพูดอะไร ระหว่างพระชายาหยุนและฮ่องเต้ ไม่ว่าจะเป็นการโต้เถียงหรือความรู้สึกที่ดี มันเป็นเรื่องระหว่างคนสองคนเสมอ กระนั้นก็ตามตอนนี้พระสนมหยวนชูมาจากไหน พระชายาหยุนจะรู้สึกดีกับเรื่องนี้อย่างไร ผู้หญิงคนนี้ไม่เต็มใจที่จะเห็นฮ่องเต้มานานกว่า 20 ปี แต่ในฐานะบุตรชาย เขาเข้าใจดีว่าพระชายาหยุนคิดถึงฮ่องเต้ มันเป็นเพียงว่านางมีบุคลิกที่น่าอึดอัดใจเล็กน้อย ตอนนี้…
“หมิงเอ๋อและข้าวิเคราะห์มีบางสิ่งที่แปลกเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรากลัวว่าเสด็จพ่อจะถูกพระสนมหยวนชูและน้องแปดข่มขู่ขอรับ” เขาติดอยู่กับข้อเท็จจริง และกล่าวว่า “แม้ว่าเราจะยังไม่สามารถรู้ได้ว่าการบีบบังคับมาจากไหน แต่เราก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น ท่านแม่ต้องไม่คิดมากเกินไป ไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ตามความรู้สึกส่วนตัว ข้ากลัวว่ามันจะกลายเป็นหายนะที่จะเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ต้าชุน เราจะต้องระมัดระวังขอรับ”
พระชายาหยุนทำให้ความคิดสงบลงและคิดในใจว่านางไม่ควรทำ นางรู้ว่าซวนเทียนฮั่วพูดถูกต้องแล้ว ในปัจจุบันสถานการณ์ไม่มั่นคงและพระราชวังไม่สงบ ราชวงศ์ต้าชุนดูสงบนิ่งบนเปลือกนอก แต่จริง ๆ แล้วมันตกอยู่ในอันตรายจากทุกด้าน นางยังมีบุตรชาย 2 คน นางจะต้องไม่เป็นภาระให้พวกเขาในเวลาเช่นนี้
”ข้ารู้”พระชายาหยุนกล่าวกับซวนเทียนฮั่ว “เจ้าสองคนสามารถไปทำสิ่งที่พวกเจ้าต้องทำ ข้าจะรอที่นี่ ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
เนื่องจากองค์ชายแปดได้รับการอภัยโทษในทันทีเมืองหลวงจึงเต็มไปด้วยการเคลื่อนไหวต่าง ๆ