ทีมกุ้งเสือดำกำลังประสบกับความเสียหายไม่น้อยเลยหากทุกคนรู้ดีแก่ใจว่ามันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในสถานการณ์เช่นนี้ ฝ่ายศัตรูนั้นมีมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระยะ 5 และ 6 อยู่มากพอสมควร ซึ่งแน่นอนว่าคนที่มีความสามารจำนวนมากเช่นนี้สามารถทำให้ทีมกุ้งเสือดำต้องสูญเสียสมาชิกและได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว
ตลอดทางภายในป่าลึกมันมีเสียงของกระสุนปืนจำนวนมากดังให้ได้ยินอยู่ตลอดจนทีมกุ้งเสือดำแทบจะกลายเป็นบ้า…
ชูฮันอยู่ไหน?
ชูฮันกลายเป็นเสาหลักทางจิตวิญญาณของทั้งเขี้ยวหมาป่าไม่มีใครยอมรับการตายของชูฮันได้ ไม่มียอมรับอนาคตที่ไม่แน่นอนเมื่อไร้ซึ่งผู้นำที่แท้จริงของพวกเขาได้
ในขณะที่เสี่ยวเคินกำลังครุ่นคิดอย่างหนักจู่ๆมันก็มีเสียงหวีดลมดังขึ้นเหนือหัวเขาเสี่ยวเคินจ้องมองอยู่สักพักก่อนจะถอนหายใจและตัดสินใจเดินย้อนกลับไปเส้นทางเดิมเพื่อตามหาชูฮันต่อไป
เสี่ยวเคินไม่ได้สนใจอะไรยิ่งโดยเฉพาะเวลาเช่นนี้ ไม่มีอะไรสามารถดึงดูดความสนใจจากเขาได้…ตอนนี้เขาต้องการแค่ได้รู้ว่าชูฮันอยู่ที่ไหนกันแน่!
ความเชื่อนี้คือสิ่งที่มอบพลังให้กับเขาต่อให้ต้องเดินไปทั่วทั้งภูเขาขนาดใหญ่นี้เขาก็จะไม่หยุด จนกว่าจะได้เจอกับชูฮัน เสี่ยวเคินจะเดินต่อไปเรื่อยๆและไม่มีวันหยุด
”เสี่ยวเคินนายจะไปไหน! นั่นนายกำลังถอยไปไกลขึ้น!” ด้านหลังมีหลูปิงเซ่อที่กำลังวิ่งหอบตามมา หลูปิงเซ่อตัดสินใจออกหาเบาะแส และเขาก็พึ่งเจอร่องรอยบางอย่างแถมยังบังเอิญได้เจอกับเสี่ยวเคินและทีมกุ้งเสือดำอีก
”นายเจอท่านหัวหน้าแล้ว?”เสี่ยวเคินหันขวับกลับมาถามทันที เวลานี้ในหัวเขาคิดเพียงแค่เรื่องเดียว ไม่สนใจเลยว่าหลูปิงเซ่อมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร
”เปล่าฉันเจอเขตพื้นที่น่าสงสัยที่เหมือนจะเกิดระเบิดขนาดใหญ่ขึ้น” หลูปิงเซ่อโบกมือปฏิเสธขณะยังคงเหงื่อตกไม่หยุด “เร็วเข้า มาพยุงฉันไปที ฉันเดินไม่ไหวแล้ว”
เสี่ยวเคินไม่รีรอและรีบเข้าไปพยุงหลูปิงเซ่อทันทีทั้งคู่รีบมุ่งหน้าไปยังจุดพื้นที่ที่เกิดแรงระเบิด ขณะเดียวกันเฉินช่าวเย่และคนอื่นๆก็ได้เจอกับทีมกุ้งเสือดำที่เหลือในป่าลึก หลังจากนั้นกลุ่มกองทัพเขี้ยวหมาป่าขนาดใหญ่ที่รวมตัวเข้าด้วยกันก็รีบตามมายังพื้นที่ที่เกิดแรงระเบิดตามการนำทางของต้าฉิง
ไม่นานทุกคนก็เดินมาถึงเส้นขอบของแรงระเบิดโดยเสียงฝีเท้าดังไปทั่วป่าเวลานี้พวกเขาเป็นกังวลหนักจนไม่มีอารมณ์มาปิดบังเสียงฝีเท้าของตัวเอง เพราะพวกเขาต้องการจะรีบมาถึงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
กลุ่มทหารเขี้ยวหมาป่าขนาดใหญ่เดินทางมาถึงหากครั้งนี้พวกเขาไม่ได้เดินเป็นขบวนและเป็นระเบียบเหมือนทุกครั้ง มันไม่มีรักษาขบวนแถวใดๆทั้งสิ้นแล้ว
ตอนนี้พวกเขาต้องการรู้แค่ว่าหัวหน้าชูฮันปลอดภัย!
ดังนั้นพอเสี่ยวเคินและหลูปิงเซ่อตามมาถึงพื้นที่นี้ก็เต็มไปด้วยคนจำนวนมากแล้วแต่เพราะเขี้ยวหมาป่าทุกคนยืนล้อมพื้นที่ที่เกิดแรงระเบิดขนาดใหญ่เอาไว้ จึงทำให้ทั้งคู่มองไม่เห็นถึงความพังพินาศที่เกิดขึ้นภายในวงล้อม
มันแปลกที่ไม่มีใครส่งเสียงใดๆเลยแถมยังไม่มีใครคิดจะก้าวถอยหลังหลบให้ด้วย
มันเกิดอะไรขึ้น?
”มีอะไร?”เสี่ยวเคินเมื่อเห็นท่าทางของทุกคนที่เอาแต่ยืนนิ่งเงียบๆไม่ขยับก็เริ่มใจไม่ดี “หัวหน้าชูฮัน?!”
คนที่มุงอยู่ด้านหน้าเปิดทางให้หลูปิงเซ่อและเสี่ยวเคินได้มองเห็นเหตุการณ์ภายในแต่ยังไม่ทันจะได้เห็น เพียงแค่มองเห็นสีหน้าอึมครึม หม่นหมองของทุกคนที่แสดงออกมาชัดเจน เท่านี้มันก็สร้างผลกระทบอย่างมากต่อความคิดของหลูปิงเซ่อและเสี่ยวเคินแล้ว
เสี่ยวเคินและหลูปิงเซ่อกัดฟันแน่นและเบียดตัวเข้าไปในฝูงชนเพื่อจะดูให้เห็นกับตาและทันทีที่ได้เห็นทั้งคู่ก็ต้องตะลึงค้าง สีหน้าเปลี่ยนไปไม่ต่างจากทุกคน
บนพื้นที่ที่เกิดแรงระเบิดมันมีแต่ซากพังทลายกระจายอยู่ในวงหลุมลึกกว้าง ทำให้คนที่เห็นนึกภาพไม่ออกเลยว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้นที่นี้บ้าง แม้แต่เสี่ยวเคินผู้เฉยชาก็ยังไม่สามารถทำใจนิ่งต่อไปได้ พื้นที่ตรงนี้เต็มไปด้วยผงสีเทาที่เกิดจากแรงระเบิดและเผาไหม้ เศษชิ้นกระดูกมากมายกระจายเต็มพื้นที่ไปหมด เลือดเจิ่งนองเป็นทางยาวก็ยังไม่แห้งดี
เป็นศพมนุษย์แน่ๆ!
แม้จะหวาดกลัวแต่ทั้งสองก็บังคับให้ตัวเองเงยหน้าขึ้นมองไปยังข้างหน้าและก็ได้เห็นกองซากศพ
มันเป็นพื้นที่นองเลือดที่มีแต่ซากศพกองเต็มพื้นชิ้นส่วนมนุษย์กระจัดกระจายไปทั่ว
ทว่าท่ามกลางความนองเลือดอันน่าสยดสยองนั่นมันมีร่างของคนคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางกองซากศพทั้งหลาย
คนคนนั้นอาบไปด้วยเลือดจนโชกมีเลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลที่ดูสาหัสตามตัวไม่หยุด ดูเหมือนจะคนคนนี้จะเสียเลือดมากเกินไปจนร่างกายจะไม่ไหวแล้ว เศษดินฝุ่นและคราบเลือดสกปรกแห้งกรังตามตัวและหน้าทำให้ทุกคนไม่สามารถมองเห็นหน้าของคนคนนี้ได้ชัด มีเพียงแค่นัยน์ตาสีดำสนิทที่ดูล้ำลึกและแสนจะคุ้นเคย
และในมือก็มีขวานยักษ์สีดำยาวขนาดสองเมตรและกว้างหนึ่งเมตรอยู่ ภาพป่าเถื่อนที่ได้เห็นทำให้ทุกคนแทบหยุดหายใจ
มันคือชูฮันชูฮันที่ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส!
และต่อหน้าต่อตาทุกคนชูฮันกำลังเหยียบเท้าข้างหนึ่งอยู่บนหลังของศัตรูที่ไม่เหลือสภาพร่างของความเป็นมนุษย์แล้ว ขวานยักษ์ถูกง้างขึ้นสูงจนมือชูฮันสั่นอย่างแรง จากนั้นก็ฟาดขวานลงทันที!
”พัฟ!”
ใบมีดฟันเข้าที่เนื้อเลือดพุ่งกระฉูดเป็นสาย หลังของศัตรูคนนั้นถูกฟันขาดเป็นสองท่อนทันที!
แม้ว่าศัตรูจะตายคาที่ไปแล้วแต่ชูฮันยังคงระดมฟันขวานใส่หลังของศัตรูไม่เลิกเขาฟาดฟันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดเสียงสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ
ในแววตาของชูฮันไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆไม่มีความเศร้า ไม่มีความกลัว ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีอะไรเลย ราวกับเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ชูฮันดูเฉยชาและนิ่งเฉิยไม่ต่างกับเครื่องจักร
เครื่องจักรที่ทำเป็นแต่ฆ่า…
หลูปิงเซ่อและเสี่ยวเคินก็เข้าได้ในทันทีว่าทำไมเขี้ยวหมาป่าทุกคนถึงไม่กล้าจะเข้าไปหาชูฮันหรือไม่กล้าส่งเสียงใดๆ
เพราะชูฮันในตอนนี้ไม่มีสติชูฮันจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร แยกไม่ออกระหว่างศัตรูหรือพวกเดียวกัน ตอนนี้ใครก็ตามที่เข้าไปในรัศมีจะถูกตั้งเป้าเป็นศัตรูถูกชูฮันโจมตีเข้าใส่ทันที
ขณะนี้มันไม่ใช่สมองที่สั่งการชูฮันแต่เป็นสัญชาตญาณดิบ!
สัญชาตญาณที่ฝังลึกอยู่ในกล้ามเนื้อทุกส่วนของเขา!