บัญชามังกรเดือด บทที่ 983 ไฟไหม้
เดิมทีที่พวกเขาแยกกันไปพักผ่อน ทุกอย่างยังคงสงบปกติดี
จนกระทั่งหลังเที่ยงคืน หน้าของซูเหวินเฉิงปวดหนักมากจึงจำต้องลุกขึ้นมานั่งเช็ดเบตาดีน
เมื่อส่องกระจกมองใบหน้าที่โดนอัดจนจมูกฟกช้ำหน้าบวม ซูเหวินเฉิงก็ก่นด่ากวงโถวอย่างรุนแรง
ในตอนนั้นเองจู่ๆเขาก็ได้กลิ่นเหมือนมีของอะไรถูกเผาไหม้
ดึกดื่นป่านนี้ใครมาเผาอะไรกัน?
ซูเหวินเฉิงไม่ได้ใส่ใจนัก เขาเอนตัวลงนอนต่อ
ในใจยังคงคิดว่ารอฟ้าสว่างแล้วตอนไปสมาคมเข้าเยี่ยมคาราวะหลี่ลี่ฉวน เขาควรจะปิดบังแผลบนใบหน้ายังไงดี
ขายหน้าขนาดนี้ เขาคิดแม้กระทั่งว่าไม่อยากจะไปกับหลิวชิง
แค่คิดว่าเป็นผู้หญิงยังเรือแต่กลับไม่กลัวอำนาจ ตัวเขาเป็นถึงชายชาตรีอกสามศอกจะมาแอบอยู่ด้านหลังได้ยังไง?
ในขณะที่เขาคิดซ้ำไปซ้ำมา กลิ่นที่ซูเหวินเฉิงเพิ่งได้กลิ่นก็หนักขึ้นเรื่อยๆ
เหม็นจริง!
ซูเหวินเฉิงก่นด่าอีกครั้งแล้วพลิกตัวไปเปิดม่าน
ตอนนั้นเองถึงเพิ่งพบว่าที่นอกหน้าต่างมีควันหนาทึบ มีเปลวไฟที่เลือนรางลอยขึ้น
ซูเหวินเฉิงตกใจสะดุ้งโหยง คิดจะเปิดหน้าต่างเพื่อดูให้ชัดเจนอัตโนมัติ
ทันทีที่มือแตะลูกกรงหน้าต่าง ก็รู้สึกร้อนจนต้องหดมือกลับ
ทำไมถึงร้อนขนาดนี้!
ช่วยไม่ได้ ซูเหวินเฉิงจึงทำได้แต่มองออกไปผ่านกระจก
ถึงพบว่าชั้นล่างถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ!
เปลวเพลิงที่ดุร้ายราวกับหมาป่าผู้หิวโหยกำลังแยกเขี้ยว กำลังม้วนขึ้นมาชั้นสองชั้นสาม!
แย่แล้ว ไฟไหม้!
ซูเหวินเฉิงรีบพุ่งออกจากห้อง วิ่งไปที่ห้องที่หลิวชิงพักอยู่ชั่วคราวแล้วเคาะประตูอย่างแรง “หลิวชิง ตื่นเร็ว ไฟไหม้!”
แผ่นประตูบางๆถูกซูเหวินเฉิงเคาะดังลั่น
หลิวชิงที่อยู่ข้างในไม่ส่งเสียงตอบใดๆ
ซูเหวินเฉิงยิ่งตะโกน ในใจก็ยิ่งตระหนก ไม่กล้ารอต่อไป
“ล่วงเกินแล้ว!”
หลังจากตะโกนเสียงดัง ซูเหวินเฉิงก็เอาเท้าถีบประตูที่ล็อกอยู่
ภายในห้อง หลิวชิงสวมชุดนอนนอนอยู่บนเตียงราวกับยังไม่ตื่น
“หลิวชิง ข้างนอกไฟไหม้แล้ว ถ้ายังไม่หนีอีกเราจะถูกย่างทั้งตัว!”
ซูเหวินเฉิงบ่นพึมพำพลางผลักหลิวชิง แต่กลับพบว่าหลิวชิงยังคงไม่ตอบสนอง
แต่ภายในห้องก็มีกลิ่นฉุนแสบจมูกจางๆ
เขาถึงรู้ว่าหน้าต่างห้องของหลิวชิงแง้มอยู่
ดูเหมือนว่าคาร์บอนมอนอกไซด์ที่เกิดจากการเผาไหม้จะเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้หลิวชิงติดกับ
ซูเหวินเฉิงรีบอุ้มหลิวชิงขึ้นมาแล้วล้มลุกคลุกคลานพุ่งออกไป
ในช่วงเวลาสั้นๆทั้งชั้นสองก็ถูกไฟที่โหมกระหน่ำล้อมแล้ว
เปลวไฟที่ปากบันไดก็ยิ่งลุกโชน ไม่มีทางหนีเลย
เมื่อเห็นเปลวไฟใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ซูเหวินเฉิงก็กัดฟันอุ้มหลิวชิงวิ่งไปที่ชั้นสาม
หลังจากหายใจหอบขึ้นไปถึงชั้นสาม แม้ว่าไฟข้างบนจะไม่รุนแรงเท่าชั้นสอง แต่เปลวเพลิงก็ลุกลามไปทั่วทุกที่แล้ว
อยู่ต่อไปก็เหมือนรอความตาย!
ซูเหวินเฉิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอุ้มหลิวชิงวิ่งไปที่ชั้นบนสุดของชั้นสาม
เขาตัดสินใจแล้วว่าต่อให้กระโดดลงจากตึกแล้วกระดูกหัก เขาก็จะยอมอยู่ให้ถูกไฟคลอกตาย
โลกนี้สวยงามซะขนาดนี้ เขายังไม่ได้แต่งงานเลย ดังนั้นเขาจะไม่มีทางตายในทะเลเพลิงแน่นอน!
โชคดีที่ดาดฟ้าเปิดโล่ง ไม่มีอะไรที่เผาไหม้ได้
เพียงควันจากการเผารอบตึกนั้นหนาทึบ มันสามารถรมพวกเขาทั้งสองคนให้สลบได้ทุกเมื่อ
ต้องรู้ว่าเปลวไฟในที่เกิดเหตุตอนนี้น่ากลัวน้อยยิ่งกว่าก๊าซพิษอีก
หลิวชิงติดกับโดยไม่รู้ตัว หากไม่ใช่เพราะซูเหวินเฉิงตื่นขึ้นมากลางดึก เดาว่าทั้งคู่คงถูกฝังอยู่ในทะเลเพลิงไปนานแล้ว!
“แม่งเอ้ย กูสู้โว้ย กระโดดลงมาพิการ ยังดีกว่าตาย!”
ซูเหวินเฉิงกลั้นใจอุ้มหลิวชิงแล้วกระโดดลงไป!
“ตุ้ม!”
เขาที่เตรียมใจแล้วว่าจะกระดูกหัก เมื่อถึงพื้นเขาถึงรู้สึกตัวว่าตัวเองกระโดดลงไปในแม่น้ำด้านหลังตึกเล็ก
น้ำเย็นในแม่น้ำไหลเข้าจมูกปาก ทำให้ซูเหวินเฉิงสำลักไอซ้ำๆ
โชคดีที่ทักษะการว่ายน้ำของเขาดี จึงสามารถลอยขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย ถึงจะพบว่าตึกที่เขาเคยอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้ถูกไฟลุกท่วมไปหมดแล้ว
แม่งเอ้ย!
ซูเหวินเฉิงไม่รู้ว่าคืนนี้เขาสบถไปกี่ครั้งแล้ว เขาว่ายน้ำไปหาฝั่งอัตโนมัติ ถึงพบว่าหลิวชิงไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนของตน
ดูเหมือนว่าตอนที่เมื่อกี้เขากระโดดลงไปในแม่น้ำจะตกลงไปที่ก้นแม่น้ำ
ซูเหวินเฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ช่างเถอะ ในเมื่อมาด้วยกัน ยังไงซะก็ต้องกลับด้วยกัน”
พูดจบ เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ดำลงไปก้นแม่น้ำ
น้ำในแม่น้ำค่อนข้างขุ่น อีกทั้งตอนนี้ดึกแล้ว จึงมองเห็นได้ไม่ไกล
โชคดีที่ซูเหวินเฉิงโชคดี จึงเห็นผมที่ยุ่งเหยิง
นั่นจะต้องเป็นหลิวชิงแน่นอน!
เขารีบว่ายเข้าไปทางผมกลุ่มนั้น ยื่นมือออกไปดึงหลิวชิงขึ้นมาจากก้นแม่น้ำ
หลังจากช่วยหลิวชิงขึ้นมาได้แล้ว ซูเหวินเฉิงก็หมดแรง
เดิมทีใบหน้าของเขามีบาดแผลแถมยังแช่น้ำอยู่นาน ทั้งใบหน้าของเขาจึงปวดตุ๊บๆอย่างรุนแรง
แต่ความเจ็บนี้แบกรับความเหนื่อยล้าของร่างกายไม่ไหว ซูเหวินเฉิงดึงหลิวชิงว่ายน้ำไกลได้สักระยะหนึ่ง
หลังจากรอจนมองไม่เห็นตึกเล็กที่ไฟลุกไหม้ถึงจะขึ้นมาจากน้ำ หมดเรี่ยวแรงอยู่ข้างแม่น้ำ
รอจนซูเหวินเฉิงตื่นขึ้นมาอีกครั้งฟ้าก็สว่างแล้ว
หลิวชิงกอดเข่านั่งอยู่ข้างเขาด้วยสีหน้าที่เคร่งมาก “ทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี่?”
ถึงแม้ว่าซูเหวินเฉิงจะมีนิสัยไม่สนใจอะไร แต่เขากลับกลัวหน้าบึ้งตึงของหลิวชิง
เขารีบพูดถึงเรื่องเมื่อคืน ขาดเพียงสาบานกับฟ้าดิน
หลิวชิงไม่เชื่อเลยสักนิดแล้วเดินเลียบริมน้ำไปด้วยความโกรธ จนกระทั่งมองเห็นตึกเล็กนั้นที่โดนเผาจนกลายเป็นซากปรักหักพังถึงจะเชื่อสนิทใจ
“คราวนี้เชื่อแล้วใช่ไหม? เมื่อคืนถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณก็ถูกรมควันตายอยู่ที่นั่น ถูกเผาจนไม่เหลือแม้แต่เถ้าแล้ว”
“ถุ้ยๆๆ ผมเนี่ยปากเสียจริงๆ ประธานหลิวของเราคนดีผีคุ้ม เรื่องร้ายจะต้องกลายเป็นดีแน่นอน”
หลิวชิงทำหน้าเคร่ง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ผ่านไปอยู่นานถึงจะหันหน้ามามองซูเหวินเฉิง “ป่ะ กลับอุทยานมังกร”
“กลับไป?” ซูเหวินเฉิงรู้สึกประหลาดใจ “คุยกับดิบดีแล้วว่าจะไปเยี่ยมคาราวะหลี่ลี่ฉวนนั่นไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงจะไปกะทันหันล่ะ?”
“ไฟไหม้ครั้งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกะทันหันแน่นอน แต่มีคนวางแผนไว้แล้ว” หลิวชิงขมวดคิ้วแน่น “เมื่อวานฉันนอนดึก ได้ยินเสียงเบาๆเล็กๆ”
“ตอนนั้นฉันอยากให้คุณลุกขึ้นมาดู แต่พอคิดว่าเที่ยงคืนคุณน่าจะนอนแล้ว เลยคิดว่ารอฟ้าสว่างค่อยบอก”
“ต่อมาฉันเหมือนจะได้กลิ่นเหมือนแก๊สแอมโมเนียแล้วก็หลับไป”
“ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด เหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อวาน มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นกวงโถวส่งคนมาทำ”
พอหลิวชิงพูดจบก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นข้างหลัง “คิดไม่ถึงเลยว่าแม่สาวน้อยจะไม่ได้โง่ไปซะทีเดียว!”
“เมื่อคืนไม่ได้เผาพวกแกตาย ทำเอาเหล่าพี่น้องต้องตามหาทั้งคืนเชียว ที่แท้พวกแกก็อยู่นี่นี่เอง!”
“ฮึๆ ครั้งนี้พวกแกถึงติดปีกก็หนีไปไหนไม่พ้น จะหนีรอดไปได้ยัง!”
“จับตัวมาให้ฉัน เอาตัวกลับไป!”
ด้านหลังหลิวชิงคือกวงโถวที่เข้ามายั่วยุเมื่อคืน ด้านหลังยังมีลูกน้องหลายคนตามมา
พวกเขาคนมากมีกำลังมากจึงล้อมหลิวชิงกับซูเหวินเฉิงอย่างรวดเร็ว
เมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบากต้องสามารถยอมถอยเพื่อไม่ให้เป็นเบี้ยล่าง!
ซูเหวินเฉิงชั่งผลประโยชน์และข้อเสียอย่างรวดเร็ว กัดฟัน ลากหลิวชิงวิ่งไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว แล้วกลับหลังกระโดดลงไปในแม่น้ำ
ตอนนี้ทำได้เพียงแค่หวังว่าคนเหล่านี้ว่ายน้ำไม่เป็น ไม่อย่างงั้นเขากับหลิวชิงก็คงยับเยินแน่
“ตุ้ม!”
ซูเหวินเฉิงกระโดดลงในน้ำเย็นเฉียบในแม่น้ำ หลิวชิงกับทำหน้าซีดยืนอยู่ริมฝั่ง “ฉัน…ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”
เมื่อเห็นว่ากวงโถวจะตามมาถึงแล้ว ซูเหวินเฉิงตบน้ำอย่างร้อนใจ “รีบกระโดดลงมา จะถูกพวกมันจับตัวไปไม่ได้!”
“ผมรู้ว่าคุณว่ายน้ำไม่เป็น แค่ผมเป็นก็พอแล้ว! รีบลงมา มีผมอยู่ คุณจะกลัวอะไร!”
“คิดจะหนี? ไม่ง่ายขนาดนั้น!” กวงโถวยื่นมือไปจับหลิวชิง “แม่สาวน้อยอยู่ต่อละกัน!”